Παύλα

Πριν από λίγο γύρισα και ξέρω που να πάω. Θάλασσα. Πού αλλού; Μόνο εκεί χωράει ν' απλώσω την ψυχή μου να λιαστεί.

Για να θυμάμαι τις στιγμές που ανοίξαν μέσα μου αγιάτρευτες πληγές... που λέει και ένα άλλο άσμα...

Τρίτη 7 Ιουλίου 2009
Της Αγίας Κυριακής. Να ζήσουν όλες οι Κυριακές και οι Κυριάκοι!
Να ζήσουμε να θυμόμαστε όλες τις Κυριακές της ζωής μας, με την ευχή να ζήσουμε πολλές ακόμα και καλύτερες...

Αν και δεν ήταν Κυριακή. Παρασκευή ήταν τότε. Πριν ενάμιση περίπου χρόνο. Θυμάμαι ότι ήταν το πιο δύσκολο ΣαββατοΚύριακο της ζωής μου.
Κι ήρθε η 7 Ιουλίου 2009 να μου το θυμίσει. Κάποιες ημερομηνίες, ακόμα και μελλοντικές... είναι εκεί και σε περιμένουν... Επιμένουν να κλείσουν τον κύκλο. Να δοθεί η παύλα σε κείνη την τελεία ενός προβλήματος.

Περίμενα εκεί, καθισμένη σε μια καρέκλα. Κι άλλος κόσμος γύρω μου. "Ποιος ξέρει ποιους κύκλους κλείνει ή ανοίγει ο καθένας τους", σκέφτηκα.
Μια κοπέλα έτρωγε τα νύχια της.
Ένας κύριος έξυνε την μύτη του. Πήρα τα ματιά μου γρήγορα.
Μία κυρία, πολύ μεγαλύτερη από μένα, φόραγε μία σούπερ μίνι φούστα. Τώρα θα δούμε το βρακί της, σε λίγο θα δούμε το βρακί της, τελικά εγώ δεν τον είδα. Δεν ξέρω οι άλλοι.
Μία πολύ χοντρή κυρία, με βαμμένα κόκκινα νύχια χεριών και ποδιών, διάβαζε ένα βιβλίο.
"Δικιά μας είναι αυτή", σκέφτηκα.
Προσπάθησα να δω τον τίτλο, τον είδα κάποια στιγμή, αλλά μου φαίνεται πως τώρα αν τον γράψω θα είναι λάθος.
Ένας άλλος κύριος, σα να με γνώριζε χρόνια, μου χαμογελούσε, μου μίλαγε, έλεγε τα δικά του.
Κι άλλος κόσμος γύρω. Και λουλούδια. Και γι' αυτά αναρρωτήθηκα πως ζουν χωρίς πολύ φως.
Κοίταζα γύρω μου, για να μην κοιτάξω μέσα μου...
Προσπαθούσα να κουμαντάρω το συναίσθημα, μη βγει στην επιφάνεια και με πνίξει.
Ο δεύτερος αυστηρός εαυτός ανέλαβε το κουμάντο.
Καλός ήτανε.
Άνοιξε η πόρτα και φώναξαν το όνομά μου.
Κάπου εκεί, σα να χάλασε το καλό κουμάντο.

Καθείστε... πείτε μας...

Τι να σας πω; Δεν έχω χαρτιά. Ξέρω μόνο πως.... αυτό έγινε, έτσι έννιωσα, πολύ πόνεσα...
Όλα ξεκίνησαν έτσι...
και τελείωσαν με ένα θαύμα...

Δεν μου άξιζε να είναι αλλιώς, φαίνεται.

Με κοίταζαν όλοι, μ' άκουγαν και χαμογελούσαν. Έδειχναν να με νιώθουν. Ο πρόεδρος σκυμμένος έγραφε. Κάποια στιγμή σήκωσε το κεφάλι και μου χαμογέλασε κι εκείνος.

"Αυτά είχα να σας πω. Για μένα πια, μετράει το αποτέλεσμα κι αυτό είναι καλό!"

Μπορείτε να φύγετε, κυρία Παπαθεοδώρου!"

Έφυγα. Κι είχα τόσα να τους πω, αν δεν έβαζα εγώ η ίδια εκείνη την παύλα, δίπλα στην τελεία.

Μετά, με πήρε παραμάζωμα εκείνο το συναίσθημα, γι' αυτό προέκυψε κι αυτή η γρήγορη καταγραφή.

Να περνάνε, πάντα! Ν' αντέχουμε τα καινούργια.

Πρέπει να ετοιμαστώ. Με περιμένει ο άντρας μου και η θάλασσα!