Το καλύτερο είναι, αντί να φκιάξεις ύφος, να φκιάξεις ένα ποίημα. Ένα ποίημα που να βάζει τα πράματα στη θέση τους. Δηλαδή μια κραυγή που να μη λέει... τίποτα. Αν δε συνηθίσεις να γράφεις τέτοια ποιήματα... δηλαδή να ξεφωνίζεις, να ουρλιάζεις, ή να δέρνεσαι χωρίς να λες τίποτα... τότε πάρ' το απόφαση, δε θα γίνεις ποτές ποιητής.
Μενέλαος Λουντέμης, 455 σελίδα, Κάτω απ' τα κάστρα της ελπίδας
Αντί ποιημάτων ή γραφής, βιντεάκια με στιγμές, νέες και παλιές...
Είναι "παιδί που κλαίει", έτσι κι αλλιώς...
Μόνο του και μέσα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου