Ψάχνω απεγνωσμένα να βρω ένα τραγούδι που να με εκφράζει, τούτες τις δύσκολες στιγμές.
Δεν υπάρχει κανένα, γιατί κανένας δεν έχει νιώσει αυτό ακριβώς που νιώθω εγώ. Ίδιες στιγμές περνάνε όλοι οι άνθρωποι, δύσκολες ή εύκολες, μα το εκφραστικό αποτύπωμα διαφέρει.
Αυτό είναι το δυνατό ή αδύνατο σημείο μας, σε μας που είμαστε άνθρωποι.
Κι εγώ, αδύναμη, μια ζωή...
Άχ, ουρανέ, όχι, δε θα πω το "Ναι", ποτέ!
Τι είν' αυτό;
Καταιγίδα που έρχεται καταπάνω μου και με σκιάζει...
Κλείνω τα μάτια, μα εκείνη έρχεται βιαστική.
Την σπρώχνω με το χέρι μου, μα είναι τόσο μικρό...
Έσπασε. Τσακίστηκε.
Άλλο χέρι την σπρώχνει, πιο Δυνατό.
"Πρέπει να βραχώ", λέει. Έτσι γράφει ο ρόλος μου στην μεγάλη σκηνή του ο Συγγραφέας.
"Να βραχώ και να σταθώ όρθια", ρητή εντολή του Σκηνοθέτη, που είναι ο Ίδιος.
"...Και απόλυτη ΗΣΥΧΙΑ", όσο εκείνος σκέφτεται, ακούγεται απ' το μεγάφωνο.
Βγαίνω στη σκηνή, σκιαγμένη όσο ποτέ.
Δεν είχα κάνει πρόβα γι' αυτόν τον ρόλο, ποτέ!
Δε με νοιάζει το χειροκρότημα, γιατί δεν το άξιζα, έτσι κι αλλιώς.
Να μην κλείσουν οι κουρτίνες, θά 'θελα.
Να μείνουν όλα εκεί στην πρόβα, μέχρι να μάθω καλά τον ρόλο μου, θα 'θελα...
