ΜΑΡΙΑ ΑΡΦΕ (ARFE') - ΠΟΙΗΣΗ

Περιμένοντας το ουράνιο τόξο

ΜΑΡΙΑ ΑΡΦΕ΄

ΠΟΙΗΣΗ

ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ

Το νέφος των αναμνήσεων διαπερνώ

με βλέμμα λιγότερο αγχωτικό

Ανάμεσα από πλήθος εικόνων,

παιδί, με ξαναβλέπω

Με ύφος ικετευτικό

με πόνο γλυκόλογα να ζητώ,

ένα χάδι τρυφερό,

ένα χαμόγελο μάταια ν’ ανθίσει

Οι ανελέητες σου κριτικές,

οι αναπάντεχοι θυμοί σου,

με έκαναν να τρέμω

χαράζοντας μέσ’ την καρδιά μου

σκιές βαθιές και διαρκείς

Απ’ την αναμονή την άσκοπη και κουραστική

για μια σου λέξη,

δάκρυα κατάπινα.

Ασθμαίνοντας, με βήμα αβέβαιο,

Στα μονοπάτια της ζωής

Μόνη μου περπατούσα.

Εξορισμένα στο βάθος της ψυχής

Τα’ αμέτρητα γιατί

Λέξεις ανείπωτες, πικρές,

Μιας ανεξομολόγητης αδικίας

Πες μου, πατέρα

δεν ξέρω

αν η καρδιά σου

με έχει ποτέ αγαπήσει,

μα σα γυναίκα

με έχεις ποτέ εκτιμήσει;

ΔΙΑΦΥΓΗ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΟΝΟ

Αποσπασματικές αναμνήσεις του παρελθόντος

Μιας ζωής που πέρασε φθαρμένη

Μάτια στεγνά, καρφωμένα σε κείνο τον χρόνο τον μακρινό

Σε κείνο το σπίτι χωρίς φως, για πολύ καιρό,

Σε κείνες τις μέρες της άπειρης μοναξιάς.

Σιωπηλή και μάταιη οργή από άθλιες ζήλιες,

Ενθουσιασμοί ακυρωμένοι και συνθλιμμένοι

Φθείροντας τη ζωή την τόσο όμορφη και σύντομη

Με αφηρημένες και άχρηστες υποθέσεις.

Διαφυγή από το χρόνο,

Ο πόνος της μνήμης, ο άσβεστος.

Το πέρασμα της αγάπης

ΜΑΡΙΑ ΑΡΦΕ

ΠΟΙΗΣΗ

Η ΕΣΧΑΤΗ ΣΤΙΓΜΗ

Από αγάπη μεθυσμένη,

σαν ποταμός πλημμυρισμένος

αρπάζω την έσχατη,

βαθιά, πραγματική στιγμή.

Δίχως μετάνοια ή ντροπή,

αφήνομαι στη δίνη των αισθήσεων

αποκαλύπτοντας επιθυμίες άγνωστες

Το πάθος επικρατεί στη λογική

και το αιώνιο πέρασμα του νερού

αφήνω να με παρασέρνει, να με πηγαίνει

Στην πλήρη ουσία του κόσμου.

Το πέρασμα του χρόνου

δεν με φοβίζει

αν πίσω μου αφήνω

τη σκέψη νάμαι απ’ τη ζωή

για πάντα αποκλεισμένη

ΟΙ ΕΠΟΧΕΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Πόσες φορές αναρωτήθηκα

την άνοιξη και το καλοκαίρι

της αγάπης μας

εάν σε μας κάποτε

θα έρχονταν το φθινόπωρο…

και ξαφνικά ήρθε.

Αίσθηση πικρή που κλέβεις

στο βλέμμα και στις λέξεις

και όμως σε αγαπάω ακόμη.

σαν αργός θάνατος

θα περιμένω το χειμώνα

σίγουρη να σε έχω χάσει

για πάντα.

ΒΡΟΧΗ ΑΓΑΠΗΣ

ΜΑΡΙΑ ΑΡΦΕ

ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Πήγαινέ με πάλι πίσω στον χρόνο

Θα σου δώσω το χέρι

Όπως όταν ήσουν παιδί

Και θα ξαναβρώ το ευγνώμον

Και γεμάτο πίστη βλέμμα.

Θα χτίσουμε κάστρα από άμμο

Όνειρα, ελπίδες και φιλοδοξίες

Και αντ’ αυτού θα μου χαρίσεις το χαμόγελό σου

Αγνότητα της παιδικότητας

Θα μιλήσουμε τόσο για σένα για μένα

Θα σε κρατώ στην αγκαλιά μου

Σφίγγοντάς σε δυνατά

Αλλά αυτή την φορά θα σου μιλήσω και για τον πόνο

Που μαίνεται στη ζωή μας

Για τον πόνο που θα σε αντρώσει

Αλλά που δεν σκοτώνει την ελπίδα

Έτσι μεγαλώνοντας δεν θα βλέπω πια

Το χαμένο σου βλέμμα.

ΚΟΜΜΑΤΙ ΖΩΗΣ

Πάνινος καμβάς

βρώμικος από διάφορα χρώματα

πεταμένος σε μια γωνιά.

Που μια μόνο, μικρή,

ανεπαίσθητη, γλυκιά

πνοή ανέμου

ξεδιπλώνει

Και εμφανίζεται

το αριστούργημα της ζωής.

Βιογραφικό

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Σήμερα η μέρα μου εκτός από βροχή είχε και πολλή ποίηση, έτσι όπως μου την "σερβίρισε" μέσα απ’ τα βιβλία της η Μαρία Αρφέ.

Την Μαρία δεν την ήξερα. Είχα ακούσει, την είχα δει, είχαμε μιλήσει πέρσι, μας ένωναν τα καλλιτεχνικά, φέτος την γνώρισα περισσότερο, μας ένωσαν πολύ αγαπημένοι άνθρωποι, βρεθήκαμε σχεδόν, συγγενείς!

Είναι απ’ τα παράξενα παιχνίδια της ζωής κι αυτό είναι κάτι που με συγκινεί ακόμα πιο πολύ.

Ωστόσο, εγώ θέλω να σας μιλήσω για την ποιήτρια Μαρία Αρφέ, χωρίς να σας κουράσω. Άλλωστε η ύλη που ανέβασα είναι πολλή.

Διαβάζοντας σήμερα τα ποιήματά της, η γυναίκα μέσα μου χαμογελούσε. «Να! Γιατί δε θα μπορέσεις ποτέ να γράψεις ποίηση, Κατερίνα!» είπα στον εαυτό μου. «Γιατί έχεις κλειδώσει στα βουβά το κεφάλαιο Έρωτας!»

Κι έτσι είναι! Τα θέματα που έχω δώσει προταιρεότητα στη ζωή μου είναι όλα τα άλλα, εκτός απ’ τον έρωτα. Δεν μιλάω για τον έρωτα που ζεις και γερνάς μαζί του (σύζυγος), μιλάω για τον άλλον που τυφλώνει, δε βλέπεις μπροστά σου, κι αν δεν ξυπνήσεις έγκαιρα, κάηκες και έκαψες…

Φοβούμενη πάντα τη φωτιά, κινδυνεύω να θεωρηθώ ανέραστη, εφόσον την αποφεύγω ακόμα και στα γραπτά μου, πάλι φοβούμενη μην παρεξεγηθεί ή αμαυρωθεί, γιατί για μένα το κεφάλαιο «έρωτας» είναι κάτι ιερό, όπως και άπιαστο!

Χάρηκα, λοιπόν, ιδιαίτερα την Μαρία που ενώ είναι μητέρα και γιαγιά, δε ξεχνάει να υμνήσει τον έρωτα με τις διαλεγμένες λέξεις της και μάλιστα σε δύο γλώσσες –Ιταλικά και Ελληνικά- με μεγάλη άνεση!

Το πρώτο που σκέφτηκα, πριν διαβάσω τις κριτικές, είναι ότι η Μαρία Αρφέ είναι ΓΥΝΑΙΚΑ!

Στην πορεία χάρηκα που επιβεβαιώθηκα και από δύο άντρες! Ο ένας ήταν Ιταλός, ο Alfredo Labate Grimaldi, και ο άλλος Έλληνας, ο Διονύσης Λεϊμονής!

Ότι και να πω εγώ, λοιπόν, θα είναι λίγο!

Ναι… Την Μαρία Αρφέ θα μπορούσα να την ζηλέψω για πολλούς λόγους, μα μαθημένη πάντα να κάνω το σωστό, της βγάζω το καπέλο!

Γυναίκα με τα ΟΛΑ της! Η Ελλάδα και ιδιαίτερα ο Βόλος είναι τυχερός που έκλεψε αυτή την αιθέρια ύπαρξη κοντά του, κι ακόμα πιο πολύ οι φίλοι και οι συγγενείς της!

Της εύχομαι ολόψυχα τα καλύτερα στη ζωή της και στην καριέρα της, γιατί πραγματικά της αξίζουν!

Εγώ βέβαια, στο στοιχείο μου! Ενώ μου άρεσαν όλα τα ποιήματά της, διάλεξα αυτά που συγγενεύω πιο πολύ. Μη με παρεξηγήσετε…

Όσο για τα βιβλία της, θα επανέλθω, γιατί άφησα ασχολίαστα την ποιότητά τους, τις ζωγραφιές,  τους συνεργάτες καλλιτέχνες και φίλους της.

Όλα μαζί σε μια ανάρτηση, πολύ βαριά! Δε χωράνε!  

Ερχόμενη εδώ να τα γράψω, είδα πως το αγαπημένο μου Σχολειό, έχει θέμα τον έρωτα! Ευτυχώς, αυτόν που παρεξηγούν οι μεγάλοι, κι όχι τον παράνομο, αυτόν που ζουν πολλοί μεγάλοι, γιατί θα είχε πάρει φωτιά η μπλογκόσφαιρα!

Υγ.1 Αν έγραφα κι εγώ για τον έρωτα, Μαρία μου, η θάλασσα θα έβγαινε να καθίσει στα παγκάκια της πλατείας! Κοινώς…τσουνάμι!

Υγ. 2 Άμα μιλούσαν τα βουνά, η γη θα ‘χε τρομάξει.

          Θα ‘χε σκιστεί η θάλασσα, θα ψάχναμε τον χάρτη!

Να, πώς βγαίνουν οι μαντινάδες!

Υγ. 3 Μήπως «ΕΡΩΤΑΣ» δεν είναι η ίδια η ζωή, Μαρία μου;

ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ και τους μεγάλους, τους ανέραστους! Τι σύμπτωση κι αυτή σήμερα!