"Ταχυδρόμε, την βιαστική χύμα, Καλημέρα μου, για τα παιδιά!" 24/4/12
Την είδα που κοίταζε το βιβλίο. Δε νομίζω να το κατάλαβε ότι είναι δικό
μου. Αν με ρωτήσει, θα τής το χαρίσω. Δεν είναι ότι το λυπάμαι που έχω
λίγα, είναι που λυπάμαι που δεν έχω πολλά, γιατί έτσι κάνω εξαιρέσεις.
Είναι δύο οι νοσοκόμες απόψε και καλές. Άλλες φορές χάριζα αδιάκριτα σε
όποιον έβρισκα μπροστά μου. Κυρίως σε όσους
με βοηθούσαν. Από γιατρούς μέχρι καθαρίστριες. Ήταν το «ευχαριστώ» μου,
αντί για φακελάκι, κυρία μου! Τα βιβλία μου δεν έχουν οικονομικό
αντίκρισμα. Το πολύ πολύ να τα χαρίσουν, να βγάλουν και καμιά υποχρέωση
δώρου. Δεν εξαργυρώνονται, κυρία μου, τα βιβλία μου, γι’ αυτό δεν τα
πουλάω, κι ας μου τσαμπουνάς εσύ ότι έμμεσα είναι κι αυτό ένα φακελάκι.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, κυρία μου. Ένα πάρε-δώσε είναι κι αυτό.
Δίνοντάς το, θα μ’ αγαπήσουν, θα με συμπαθήσουν, ίσως αύριο μου
επιτρέψουν να μείνω δίπλα στον παππού στο επισκεπτήριο!
-«Συμφεροντολόγα, Αύρα!!!»
Ευτυχώς που το παραδέχεσαι! Ελληνίδα δεν είσαι κι εσύ; Μήπως η μάννα
όταν είχε κότες, δεν πήγαινε αυγά στο δάσκαλο; Φακελάκι δηλαδή και του
λόγου της;»
-«Κάτσε, βράχε, κάτσε. Τώρα τα ισοπέδωσες όλα. Στην Παναγιά στάζαμε λαδάκι και κάναμε τάματα. Φακελάκι ήταν κι εκεί;»
-«Τα πάντα είναι φακελάκι, Αύρα μου, έχει πολλές μορφές και ποικιλίες!
Κι η «καλημέρα» που θα πεις, ένα χαμόγελο στο συνάνθρωπο, φακελάκι
είναι, τι θαρρείς;. Δίνεις για να πάρεις. Ένα αλισβερίσι είναι όλη η
ζωή. Τι νόμιζες;»
-«Νόμιζα πως η «καλημέρα» δεν τρύπωνε σε φακελάκι. Νόμιζα πως δε χωρούσε με τίποτα όσο και να τη στριμώξει κανείς…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου