ΠΑΣΧΑ ΣΤΟ ΒΕΝΕΤΟ, ΠΑΣΧΑ και στο ΚΕΡΑΜΙΔΙ!

Για τον κυρ - Γιώργο που γιόρταζε! Μαρτυριάρης καθρέφτης 2ο Όταν ο παππούς ήταν πάνω στο Γηροκομείο κι όταν συνερχόταν περιοδικά, τής αφηγούνταν αστείες ιστορίες. Μια μέρα τής είπε μια αληθινή ιστορία ενός παπά απ’ τα παλιά χρόνια. Η ιστορία θα μπορούσε να έχει τίτλο «Πάσχα στο Βένετο, Πάσχα και στο Κεραμίδι!» Την ήξερε κι ο Γιώργος, ο συγκάτοικος του δωματίου, και τους τη διηγήθηκε καλύτερα, γιατί ο παππούς είχε τη διάθεση, αλλά μερικές φορές η δικιά μου δεν ξεχώριζε καθαρά τα λόγια του. Πάντως, ο άντρας της και ο Απτούλ γέλασαν μ’ αυτή. Κι η δικιά μου, όποτε τη θυμάται, βάζει τα γέλια. Έλεγε, λοιπόν, πως ο παπάς απ’ το Κεραμίδι είχε σαράντα κουκιά μέσα στην τσέπη του ράσου του, για να υπολογίσει τις σαράντα μέρες του Πάσχα, γιατί τότε δεν είχαν ημερολόγια. Κάθε μέρα έβγαζε λοιπόν από ένα κουκί κι ήταν εντάξει με τους υπολογισμούς του. Μια μέρα η παπαδιά, βλέποντας τα κουκιά στην τσέπη, σκέφτηκε πως του αρέσουν πολύ, γι’ αυτό του πρόσθεσε άλλη μια χούφτα. Έτσι, δώρο. Να έχει να τρώει ο παπάς της! Ο παπάς όμως, δεν το πήρε χαμπάρι. Απλά συνέχισε να αφαιρεί κάθε μέρα από ένα κουκί. Κάποια μέρα συνάντησε κάποιον απ’ το Βένετο και του είπε πως αυτοί έχουν Πάσχα. «Εσείς στο Κεραμίδ’ γιατί αργείτε;» τον ρώτησε. Τότε εκείνος του είπε: «Τι; Επειδή εσείς έχετε Πάσχα στο Βένετο, θα γίν’ Πάσχα και στο Κεραμίδ;» Γεια σου, παπά μου, απ’ το Κεραμίδι με τη σοφία σου! Αθάνατη έμεινε η ιστορία σου κι η μνήμη σου. Βέβαια, αυτή η ιστορία που σώθηκε στα χρόνια μας από στόμα σε στόμα, παραποιήθηκε, γι’ αυτό θα γράψω και τη δεύτερη εκδοχή. Ο παπάς είχε στην τσέπη του φασόλια, τα βρήκε η παπαδιά και τα μαγείρεψε. Έτσι ο παπάς χτύπησε την καμπάνα του Βένετου νωρίτερα και παρασύρθηκε κι ο παπάς απ’ το Κεραμίδι, χτύπησε κι εκείνος την καμπάνα της Ανάστασης μια ώρα αρχύτερα. Διίστανται οι απόψεις, γι’ αυτό κι εγώ μπερδεύτηκα. Αλλιώς την έλεγε ο παππούς, αλλιώς ο Γιώργος, αλλιώς ο Νίκος, αλλιώς ίσως τη γράφω εγώ. Πάντως μου έμεινε η αίσθηση ακούγοντάς την ότι, όταν άκουσε ο ένας παπάς την καμπάνα του άλλου, χτύπησε και τη δική του κι ότι ο πρώτος την είχε χτυπήσει για άλλο χαρούμενο γεγονός. Τώρα, γιατί αυτό μου έρχεται καλύτερα, δεν ξέρω. Μπορεί να μπέρδεψα τα χωριά και να τα έγραψα ανάποδα. Μπορεί να μέτραγαν ρεβίθια ή φακές. Όσπρια είναι κι αυτά. Μπορεί να μέτραγε φουντούκια Ζαγοράς, κι επειδή εκείνα ήταν νόστιμα, τα άτιμα, να τα έτρωγε δυο δυο! Μπορεί να τα μπέρδεψα με τη δική μου την καμπάνα, που θα τη χτύπαγα εγώ, αν ήμουνα στο δικό μου χωριό… -«Δε βαριέσαι, βρε, Αύρα! Μια φορά, το νόημα δεν αλλάζει. Σιγά μη σε παρεξηγήσουν που τα έγραψες ανάποδα ή λάθος!» σελ. 144 -145 Για σένα χόρευαν τα πουλιά, πατέρα... ΉΡΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ - Κατερίνα Δεσπότη - Σταματίου, Παπαθεοδώρου