Πορτραίτο - Δημήτρης Πετρής (Τραγουδιστής - Σαξοφωνίστας)

Πορτραίτο

Δημήτρης Πετρής 

(Τραγουδιστής  - Σαξοφωνίστας)

Τον Μουσικό Καλλιτέχνη κ. Δημήτρη Πετρή, δεν τον ήξερα. Τον γνώρισα πριν λίγους μήνες.Τον θαύμασα ως Μουσικό και συνάμα, τον συμπάθησα πολύ, ως Άνθρωπο. Είναι πολύ απλός και καταδεχούμενος άνθρωπος, κι έτσι, δεν δίστασε, (από τότε), να μου λύσει κάποιες απορίες, και τον ρώτησα, αν ήθελε να συναντηθούμε να κάνουμε μια μίνι, τύπου... «συνέντευξη», για το μπλοκγκάκι μου…

Το: «Ναι, γιατί όχι;» του, με συγκλόνισε και με συγκίνησε βαθύτατα!

Έτσι, χθες, ενώ είχα μια «κυνηγημένη» μέρα, με την καλή του διάθεση (λόγω διαφορετικών ωραρίων – αταίριαστες ελεύθερες ημέρες και στιγμές), καταφέραμε να συναντηθούμε σπίτι του.

Το πρώτο που θέλησα να δω, πριν καθίσουμε να «συζητήσουμε», ήταν τα σαξόφωνά του! Ήθελα να τα φωτογραφήσω, (αν και δεν έχω καλές μηχανούλες...) να τα περιεργαστώ και φυσικά, να μου εξηγήσει και κάποιες απορίες, πάνω σ’ αυτό το είδος, μια και μου δόθηκε η ευκαιρία, γιατί, έτσι κι αλλιώς, από μουσική και μουσικά όργανα, είμαι τελείως άσχετη.

Το σαξόφωνο το φαντάζομαι ως το ποιο δύσκολο μουσικό όργανο, καθότι απαιτεί γερά πνευμόνια, κάτι που σημαίνει και ακάπνιστος!!! Τόσο, που μπορεί να σ’ ενοχλεί και ο καπνός του κοινού, ακόμα!

Εκείνος, προθυμότατος, μου έδειξε τα δυο του σαξόφωνα.
Είδα διαφορές, ακόμα και στα κουμπάκια, κι εκείνος, σαν υπομονετικός Δάσκαλος, μου απαντούσε σε κάθε, (ίσως και χαζή), ερώτησή μου!

Το πρώτο που φωτογράφησα, λέγεται σαξόφωνο σοπράνο.

Το δεύτερο, λέγεται σαξόφωνο Alto. (Τα φωτογράφησα και τα δυο μαζί. Δεν ήθελα μετά να τα επεξεργαστώ και να τα χωρίσω.)

Ρωτώντας τις διαφορές γι’ αυτά τα δύο, μου είπε πως:

«Το σοπράνο είναι για υψηλές νότες, το Alto για μεσαίες φωνές, το τενόρο για παρακάτω φωνές και το βαρύτονο για μπάσο. Έχει και τα τέσσερα ήδη σαξοφώνου και τα παίζει, ανάλογα την περίπτωση της κάθε ορχήστρας. Συνάμα, παίζει και φλάουτο και πάτζο, μουσικά όργανα, τα οποία και έχει», που δεν ήταν εύκολο όμως, να μου τα δείξει εκείνη την στιγμή, γιατί τα είχε σε άλλον χώρο, κι εγώ ήμουνα λίγο βιαστική… ήταν ακατάλληλη και η ώρα. (Μεσημέρι, που όλοι τρώνε και ξεκουράζονται, συνήθως!)

Σύνολο μου είπε, ότι: «παίζει, εννέα μουσικά όργανα.» Ανάμεσα σε όλα όσα πρωείπα, συν, "κουαρτίνο, όμπουε και κιθάρα". 

*

…Κι ύστερα, πιάσαμε καρέκλα, μολύβι και χαρτί και κρατούσα σημειώσεις. Προετοιμασία ερωτήσεων μηδέν, μα ήταν τόσες πολλές, τελικά, που λίγα σημείωσα, (αν και πήρα σε όλα, απαντήσεις), ίσως να χρειάζονταν μέρες συζητήσεων ακόμα, κι ένα ολόκληρο βιβλίο, για να τα γράψω! (πέρα απ' την πλήρη απουσία μουσικών γνώσεων!)

Βιογραφικό

Ο Καλλιτέχνης Μουσικός, μα και Τραγουδιστής Κύριος Δημήτρης Πετρής, αγαπάει πολύ την Πατρίδα του, τον Βόλο και είναι γέννημα – θρέμμα, Βολιώτης.

Ασχολήθηκε με την μουσική απ’ τα οκτώ του χρόνια. Ο πατέρας του κύριος Απόστολος Πετρής, ήταν ζαχαροπλάστης, αλλά και μουσικός! Έπαιζε σαξόφωνο, βιολί, κλαρίνο, με γκρουπ. Εκείνος του δίδαξε μουσική.

Η μητέρα του, Κυρία Γεωργία Ναθαναήλ, του δίδαξε φωνητική, καθ’ ότι δούλευε στην Λυρική Σκηνή Αθηνών, ήταν πριμαντόνα.

Παντρεύτηκε τον πατέρα του, κι έτσι ήρθε κι έμεινε στον Βόλο και ασχολήθηκε με χορωδίες.

Λογικό λοιπόν, με τέτοιες ρίζες και ο γιος, ο κ. Δημήτρης Πετρής, ν’ αγαπήσει την Μουσική και ν’ ασχοληθεί μαζί της και φυσικά να πετύχει στο Μουσικό "χώρο"! (Το ότι δεν τον ήξερα εγώ... σημαίνει ότι ήμουνα από χωριό... κι εκεί φαίνεται, ακόμα, έχω παραμείνει!)

Έτσι, τελειώνοντας το Λύκειο, φοίτησε δύο χρόνια στο Εθνικό Ωδείο Βόλου και μετά, φεύγοντας από Βόλο στα είκοσί του, φοίτησε άλλα δυο χρόνια στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών και πήρε το Πτυχίο Μουσικής.

Εποχή 1968 -1969 έπαιξε με την ορχήστρα Τζόκερς, στον Βόλο.

Φωτογραφία ορχήστρας Τζόκερς:
Πετρής Δημήτρης σαξόφωνο (πάνω αριστερά)
Λυμπεράκης Γεώργιος κιθάρα (στη μέση)
Κολίγας Κώστας αρμόνιο
Οικονομίδης Γεώργιος ντραμς (κάτω)
Μιχαλόπουλος Νίκος Μπάσο

(Επιφυλάσσομαι για καλύτερη φωτογραφία... Αν  και έβγαλα αρκετές, - κι αυτές ήταν κάδρα και πρόλαβα! αυτή ήταν η πιο καθαρή μου φωτογραφία στα πρόσωπα.)                                                                                                                                                                                                                                                                                     
«Το 1970 κάναμε το «Συγκρότημα Μάστερς».
Έπαιζαν στο μαγαζί Έμπαση (στον χώρο της Εξωραϊστικής), που το είχε ο κ. Κώστας Λεβέντης.
Μετά, το καλοκαίρι 1971 και 1972 έπαιξαν στο Μπούρτζι. (Πευκάκια - Βόλου)

Το "συγκρότημα Μάστερς" αποτελούσαν οι:

Ταξιάρχης Μέρος - τραγούδι
Γεώργιος Λυμπεράκης - κιθάρα
Κώστας Κολίγας - αρμόνιο
Φώτης Αρσενόπουλος - ντράμς
Δημήτρης Πετρής - τραγούδι, σαξόφωνο, φλάουτο

Γιάννης Κούκος - μπάσο (στην αρχή).

Σωτήρης Λινάρδος - μπάσο (μετά)

Παύλος Ζαχόπουλος - μπάσο (ύστερα, που ακολούθησε το συγκρότημα και στην Αθήνα)

(Δημήτρης Πετρής, Φώτο Μπούρτζι - σαξόφωνο τενόρου)

*
"Μετά όλοι μαζί φύγαμε για την Αθήνα και παίξαμε στο Καν – Καν το 1973 με την ορχήστρα Μάστερς και  γενικό Μαέστρο τον Μίμη Πλέσσα.
Παίξαμε και σε άλλα μεγάλα κέντρα, μεγάλων πόλεων, όπως Πάτρας, κ.λ.π. και τα καλοκαίρια σε νησιά, όπως: Κρήτη, Κω, Ρόδο, Κέρκυρα και άλλα. Σε όλα αυτά, εννοείται, τραγουδούσα και έπαιζα σαξόφωνο και φλάουτο», όπως μου είπε.

(Εδώ η φώτο είναι στο Καν- Καν - Δημήτρης Πετρής)

Προσωπική καριέρα

Το 1986 ακολούθησε προσωπική καριέρα,πλέον, μόνος του.

Γύρισε στον Βόλο έπαιξε και τραγούδησε στο Τζάκυ μία χειμερινή σαιζόν. (στον Άνω Βόλο).

Μετά, έφυγε και πάλι Αθήνα, όπου πήγε στην Πάρνηθα και έπαιξε στο Καζίνο του Μον Παρνές, τέσσερα χρόνια. 
Εκεί, γνώρισε όλον τον Καλλιτεχνικό κόσμο. (Μου είπε ονόματα, μα δεν τα κατέγραψα όλα! Τι να προλάβω; Ο Άνθρωπος είναι ποταμός! Και μαγνητοφωνάκι να είχα, θα γέμιζε!)

Σημείωσα, πως εκεί «δέθηκε» φιλικά με πολλούς Καλλιτέχνες και με μερικούς διατηρεί φιλία, μέχρι και σήμερα.

Με τον Γιάννη Βούρο, είναι ακόμα φίλοι.

Δεν θα ξεχάσει τον Σωτήρη Μουστάκα, που σε μια βραδιά έχασε 35.000.000! Δεν θα ξεχάσει όμως, ότι κέρδισε και δυο φορές, την μία φορά  400.000 και την άλλη 3.000.000  και ναι, δεν θα ξεχάσει, επίσης, πως κέρασε όλον τον κόσμο, στην αίθουσα της Μουσικής!

Επίσης, τραγούδησε και με τον Κωστή Χρήστου και έγιναν και παραμένουν φίλοι, ακόμα.

Στην Αθήνα έμεινε είκοσι ολόκληρα χρόνια. 

Μεγάλο μάθημα, αμέτρητες οι εμπειρίες και οι αναμνήσεις του. (όπως είπε!)

*
Μετά έπαιξε και σε διάφορα πιάνο μπαρ στην Κηφισιά.

*

Το 1993 ήρθε ξανά στον Βόλο. 

Τα καλοκαίρια έπαιζε στο Νοβ και τον χειμώνα στην Λάρισα, στο Κέντρο Βερσαλίες. 

Εκεί είχε και την Καλλιτεχνική επιμέλεια του προγράμματος. Εκεί συνεργάστηκε με την Χαρούλα Λαμπράκη, τον Γιώργο Κατσάρη, τον Πασχάλη, την Ζωζώ Σαπουτζάκη, την Βίκυ Μοσχολιού και άλλους πολλούς γνωστούς και διάσημους τραγουδιστές.

(Εκεί στα ονόματα, ήθελα να κάνω πολλές ερωτήσεις, αλλά κρατήθηκα στο ύψος της "χαμηλής" περιέργειάς μου, δεν μπόρεσα όμως, να μην κάνω μια στάση, ρωτώντάς τον περισσότερα, για την τόσο αγαπημένη, Βίκυ Μοσχολιού!)

«Με την Βίκυ Μοσχολιού συνεργαστήκαμε δύο χρόνια και μάλιστα γίναμε φίλοι. Τον τελευταίο χρόνο έτρωγε πολύ και του έλεγε: «Δημήτρη, μάλλον βουλιμία έχω, αλλά ενώ τρώω τόσο πολύ, αδυνατίζω». Ήταν χλωμή, κι έχανε συνέχεια βάρος. Έτσι, επισκέφθηκε γιατρούς και το αποτέλεσμα ήταν δυστυχώς, καρκίνος.

"Τον τελευταίο χρόνο της ζωής της, δεν τραγουδούσε πια, έμενε στο σπίτι της στους Φραγκομακεδόνες. Ήμασταν φίλοι, τηλεφωνιόμασταν συχνά, κι όταν κατέβαινα Αθήνα, πολλές φορές έμενα σπίτι της. Η ίδια μου το ζητούσε, γιατί ήθελε παρέα. Η Βίκυ ήταν πολύ ΩΡΑΙΟΣ Άνθρωπος! Με δική της ΔΩΡΕΑ, κτίσθηκε το Μοναστήρι, στην Ελευσίνα (είναι με το Παλαιό Ημερολόγιο) που είναι μοναχή η μητέρα της.

Τις τελευταίες μέρες της… μου τηλεφώνησε η βοηθός της: «Έλα να την δεις… φεύγει… και πήγα και την χαιρέτησα στο Νοσοκομείο και μετά και στην κηδεία της… Μεγάλη απώλεια...»

…Οι ερωτήσεις μου ήταν λίγο μπερδεμένες, όχι λόγω άγνοιας – (όντως, δημοσιογραφίας), αλλά γιατί δεν ήξερα τι να πρωτορωτήσω, να μάθω, ήταν και πολύ συγκηνητικά τα όσα μου έλεγε, αλλά, προσπαθούσα και να μην τον κουράσω, κιόλας!

…Κι ενώ η ώρα έτρεχε, ήταν ακατάλληλη, σύντομα θα καταντούσα και ενοχλητική, πράγμα που δεν ήθελα. Μας προέκυψε η ελεύθερη κοινή στιγμή, ήταν προθυμότατος και ναι, θα το πω, ο Κύριος Δημήτρης Πετρής είναι εκτός από πολύ Καλός Καλλιτέχνης και πολύ Κύριος και τζέντλεμαν, με όλη την έννοια της λέξης! Κι όπως λέμε, (ακόμα, κάποιοι), άνθρωπος απλός, προσεγγίσιμος, (αν σε συμπαθήσει, κι ήμουν τυχερή σ’ αυτό και τον Ευχαριστώ γι’ αυτό) κι όπως λέμε: «Καλλιτέχνης Παλαιάς Κοπής», με διαχρονικές αξίες!

…Ε, αφού μόνο τον Γιώργο Κατσαρό, μόνο γνώριζα, ως Σαξοφωνίστα, (βάση των ελαχίστων μουσικών γνώσεών μου), λογικό ήταν να ρωτήσω και γι’ αυτόν:

« Τον Γιώργο Κατσαρό τον γνώρισα το 1981 στην Κέρκυρα. Εκεί παίξαμε σαξόφωνο μαζί, σ’ ένα ιδιόκτητο χωριό στα Δανήλια. Είχαν ραντεβού συμμαθητών, μεταξύ αυτών ήταν και ο Γιώργος Κατσαρός, ο Τάκης Σαγιώρ, η Ρένα Βλαχοπούλου και άλλοι.  Η Ρένα τραγουδούσε και μάλιστα, μου έλεγε: «Δημήτρη, που πας; Σε θέλω εδώ κοντά μου, στα σεγόντα μου!»

«Ρώτα με. Τι άλλο θέλεις να σου πω;» μου έλεγε ευγενέστατος!

«… Τώρα… τι να πρωτορωτήσω, κύριε Δημήτρη μου! Θα το ξημερώσουμε και πάλι, δεν φτάνει!...»

Ποιο σημαντικές στιγμές της ζωής του, ζώντας μέσα στην Μουσική, όπως μου είπε:
«Δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Υπάρχουν άπειρες! Υπάρχουν όμως και λίγες δυσάρεστες, ευτυχώς, από λίγους μουσικούς, που χωρίς και να το «αξίζουν», δημιουργούν προβλήματα και δεν σέβονται τους μεγαλύτερους και πεπειραμένους Καλλιτέχνες."

Τον ρώτησα για το πώς «βλέπει» την σημερινή εποχή, μουσικά, εδώ, στον Βόλο. 

Μου είπε:

«Παλαιά ο κόσμος διασκέδαζε όμορφα και ρομαντικά. Τα τελευταία χρόνια και ειδικά με την οικονομική κρίση, είναι δύσκολα τα πράγματα και δυστυχώς οι Μουσικοί, δύσκολα επιβιώνουν. Ο Βόλος έχει πολλούς, καταξιωμένους και αξιόλογους Μουσικούς και τραγουδιστές και ειδικά νέους, και στεναχωριέμαι πολύ, γιατί δύσκολα θα καταφέρουν να συνταξιοδοτηθούν απ’ την μουσική, αν αυτό είναι το κύριο επάγγελμά τους."

Εκεί είχα απορίες.
Δεν ήξερα πως βγάζεις σύνταξη απ’ την μουσική και μου εξήγησε την διαφορά που υπήρχε στο παρελθόν, π.χ. 25 ένσημα τον μήνα, όταν δουλεύεις σε σταθερό μαγαζί, (τότε - άλλες εποχές!) κι άλλο τώρα, να τραγουδάς σε διαφορετικά μαγαζιά και να μαζεύεις 4-5 ένσημα τον μήνα! Έκανε πολ/σμούς, προσθέσεις, κατέληξε πως θέλεις δυο ζωές, ώστε να συγκεντρωθούν … οπότε, κατάλαβα κι άλλο ένα λούκι των νέων μουσικών, που δεν ήξερα. (Αν κι αυτό συμβαίνει μάλλον, με όλα τα επαγγέλματα. Αν σκεφτείς και τους 35 - 40ρηδες, της σήμερον... ακόμα, άνεργους, αν και πτυχιούχοι, εύκολα καταλήγεις στο συμπέρασμα πως το κεφάλαιο «σύνταξη», στο μέλλον θα είναι μια ανάμνηση και μόνο…)

(Σαν) Επίλογος

Αν και με τον Κύριο Δημήτρη Πετρή, και τις εμπειρίες του, δεν μπορεί να υπάρξει επίλογος, χρησιμοποιώ την λέξη, ως επίλογο σ’ αυτή την ανάρτηση και στην «κουβέντα» μας, που προέκυψε σε μια πρώτη και τελείως αυθόρμητη συνάντηση, χωρίς προετοιμασίες, συμφωνίες, στημένα λόγια, κ.λ.π.

Του τηλεφώνησα:

«Κύριε Πετρή, είμαι κάτω. Αν και κουρασμένη και στεναχωρεμένη, κ.λ.π., αν προλάβω, θέλετε να συναντηθούμε για λίγο, γιατί δύσκολα κατεβαίνω κέντρο και δεν ταιριάζουν και οι μέρες μας;»

Αυτό ήταν. Τα έδωσε όλα, με την ψυχή του, μόλις ξέμπλεξα από κάποιες επείγουσες δουλειές μου, ήρθε και με πήρε, φόρτωσε και τα ψώνια μου, δεν μ' άφησε να τα πάω, ούτε στο μαγαζί, να τα αφήσω! (Δε ξανάγινε! Να σε τιμούν, ενώ εσύ θέλεις να τους Τιμήσεις, κι όχι να τους χρησιμοποιήσεις ή να εκμεταλλευτείς την καλοσύνη τους και την ευγένειά τους! Ευτυχώς, μετά σχόλασε ο άντρας μου και με πήρε, αλλιώς, σκόπευε να κάνει και τον ταξιτζή, να με πάει και στο σπίτι, κι εκεί, σίγουρα θα μαλώναμε!)

Συμπέρασμα της όλης «κουβέντας» μας:

Έζησε μια ζωή πολύ ωραία μέσα στην Μουσική και δεν μετάνοιωσε ποτέ του γι’ αυτή του την επιλογή. Του άρεσε, είναι πολύ ευχαριστημένος και «γεμάτος» και η ζυγαριά της επιλογής του, γέρνει φυσικά προς τα «συν», προσπερνώντας τα «διάφορα όλα, δύσκολα της νύχτας", που απαιτεί αυτή η δουλειά.

Ο Καλλιτέχνης Κύριος Δημήτρης Πετρής, έχει κλείσει ακριβώς, 50 χρόνια, στον χώρο της Μουσικής. Ακόμα και μέχρι σήμερα τραγουδάει, πάντα με μουσικό όργανο. Το ρεπερτόριό του είναι ελαφρά ποιοτικά τραγούδια, Ελληνικά και Ιταλικά.

Τώρα πια, το κάνει, όχι για οικονομικούς λόγους, (όπως στα νιάτα του), αλλά γιατί αυτό είναι η ίδια η ζωή του, το μεράκι του και η ανάσα του ή αλλιώς, το οξυγόνο της ζωής του, που τον κρατάει όρθιο, δημιουργικό και χρήσιμο και δίνεται στην Μουσική, με όλο του το είναι.

(Φωτογραφίες: Έτοιμος να με ξεπροβοδίσει, γιατί αργούσαμε και κάτω περίμενε ο άντρας μου!)

******************

Συμπληρωματικά ή αλλιώς: τα δικά μου.

Η συνάντηση, συνέντευξη, το «πορτραίτο» ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε, έγινε στις 17 Ιανουαρίου 2019, ημέρα Πέμπτη, μεσημέρι.

Από μένα προς Κύριον Δημήτρη Πετρή (γραπτώς, γιατί προφορικά, τα είπα.)

Υγ.1 Αν και λίγο σας γνώρισα, Κύριε Δημήτρη, δεν αμφέβαλλα ούτε μια στιγμή, πως βρίσκεστε σε κάθε Μουσική σκηνή, με πρώτο και κύριο και αόρατο ψυχικό «όργανο», το «Μεράκι» σας, που μακάρι να το είχαμε όλοι μας, σε όποια δουλειά κι αν κάνουμε ή κάναμε!

«Θερμές Ευχές» από μένα, για Ευτυχισμένο και Δημιουργικότατο 2019! Να είστε γερός και ευτυχισμένος, όλο και να «δυναμώνει» ο Θεός τα «μεράκια» σας, και να σας δώσει πολλά – πολλά χρόνια ζωής και Υγείας, ακόμα, να σας απολαμβάνουμε όλοι μας, (με πρώτη την οικογένειά σας και μετά εμείς), τόσο ως Μουσικό, όσο και ως Άνθρωπο!

Υγ.2 Κι αφού μου είπατε και μου δείξατε, ότι δεν είναι δύσκολο να πατήσεις εκείνα τα κουμπάκια, (ειδικά στο σαξόφωνο Alto, που τα βρήκα βολικά, γιατί είναι μεγαλύτερα), όταν και εάν κάποτε αξιωθώ να κόψω το τσιγάρο, κι αν αντέχουν τα πνευμόνια μου, ελπίζω πως θα μου διδάξετε πέντε βασικά πράγματα, το ίδιο πρόθυμα, όπως πρόθυμα «προέκυψε» κι αυτή η ερασιτεχνική, μα από καρδιάς, «συζήτηση – συνέντευξη»!

Τα Καλύτερα, κύριε Δημήτρη, εύχομαι από καρδιάς, τόσο σε σας, καθώς και στην οικογένειά σας!

Σας ξανα-Ευχαριστώ, για την μεγάλη Τιμή που μου κάνατε, να χασομερήσετε μαζί μου,… την τελευταία τρύπα της φλογέρας… ("δημοσιογραφικά" και γενικά…)

Υγ. 3 Να θυμηθώ να σας ρωτήσω, αν ξέρετε να παίζετε και φλογέρα! Αν και …κάτι μού λέει, πως: «ΝΑΙ»! (Εκεί θέλω σίγουρο μάθημα, αν και την έχω στο χωριό, για διακόσμηση! Προσεχώς θα την φέρω και θα σας «ξανα-ενοχλήσω», για τα βασικά. Δε μπορεί! Κάποια εύκολη μελωδία θα μπορέσω να μάθω!)

Και το καταστάλαγμα…

Αν και έχετε δώσει στην ζωή σας, πολλές σοβαρές και σημαντικές συνεντεύξεις σε πραγματικούς επαγγελματίες δημοσιογράφους, κι αφού, αν και δεν ασχολείστε με υπολογιστές, σίγουρα θα με διαβάσετε (μέσω βοήθεια άλλων), τώρα που καταλάβατε η Κατερίνα τι σημαίνει…. (δηλαδή «χασομεράω» με μια Κατερίνα που βρέθηκε μια νύχτα στον δρόμο μου, το «παίζει» και δημοσιογράφος), ελπίζω να μην μετανιώσετε και να συνεχίσετε να με εκτιμάτε το ίδιο, όπως και πρώτα, πριν την τετ α τετ, συνάντησή μας!

Με μεγάλη εκτίμηση,

Κατερίνα Δεσπότη – Σταματίου, Παπαθεοδώρου

Ή αλλιώς:

Κατερίνα Δεστάπα;

Κατερίνα Σταματίου – Παπ

Κυκλαμίνα, κ.λ.π. πολλά ψευδώνυμα, χάριν των bloggs, γιατί είναι πολλά τα χρόνια, (ανήσυχος άνθρωπος εδώ), δεν «χωράω» σε μια σελίδα, κι είναι ίσως κρίμα, που δεν δίνουν σύνταξη, κι απ’ το ίντερνετ! (Για φαντάσου, λέει, να έδιναν! 12 χρόνια, επί χιλιάδες ώρες, έτοιμα τα ένσημα, ήδη!)

Έτσι είναι όμως τα «μεράκια», αξιοθαύμαστε και αξιαγάπητε κύριε Δημήτρη μου, κι εσείς το ξέρετε σίγουρα, πολύ καλύτερα από μένα!

Τα μεράκια μας τα κάνουμε (όσο γίνεται), γιατί δίνουν ανάσες ζωής, και γιατί «τρέφουν» και «γιατρεύουν» ψυχικά, το βαθύτερο μέσα μας.

Προς αναγνώστες:

Εδώ παραπομπή σε ανάρτηση, πως πρωτογνώρισα τον Κύριο Δημήτρη Πετρή, Σαξοφωνίστα και Τραγουδιστή.

Εδώ παραπομπή σε ανάρτηση από βιντεάκια που βρήκα στο Γιουτιουμπ. (παλαιότερα).

ΥΓ. Το "έσωσα" από κει. Τί να κάνουμε; Προσαρμοζόμαστε...