Από Φεις μπουκ

Είχα δυο ωραία μηνύματα απ' το Φεις μπουκ. Σηκώνουν κουβέντα, αλλά, ΆΛΛΗ στιγμή!

1

Aidoni Rannia έστειλε μήνυμα στα μέλη τουART-MAGAZINO.

--------------------
Θέμα: "Είμαι Θεά..." - Editorial No 5 !

Άρχισα και εγώ να απολαμβάνω το να κοιτώ τους ανθρώπους στα μάτια… χωρίς κανένα κενό… Χωρίς κανένα κενό να κρύψω πίσω από μαύρα γυαλιά ηλίου… όπως εκείνες τις ημέρες… Και τώρα, ξαναφόρεσα τα μαύρα μου γυαλιά για να κοιτάξω στα μάτια… Γιατί τώρα, υπάρχει πάλι κενό.. Ένα κενό που θέλει απελπισμένα να καλυφθεί και ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου είναι συνήθως ο πιο εύκολος τρόπος. Να καλύψεις τα κενά σου αλλά και να κρυφτείς και εσύ ο ίδιος. Όχι απαραίτητα μόνο από τους άλλους. Κυρίως, από τον εαυτό σου…

Ανοίγω το ραδιόφωνο και ακούω το «Save me». Το βάζω στη διαπασών, το τραγουδώ και το χορεύω. Πως μπορεί στ’ αλήθεια κάποιος να σώσει κάποιον άλλον; Λένε πως αν δε σώσεις εσύ τον εαυτό σου δε θα το κάνει κανένας άλλος για ‘σένα. Το πιστεύω. Το έχω βιώσει, άλλωστε και στη ζωή μου. Αλλά είναι εκείνες οι στιγμές που έρχονται και σε χτυπάνε αλύπητα. Και τότε το μόνο που αποζητάς και θέλεις είναι απλά να ΣΩΘΕΙΣ… Να έρθει κάποιος και με έναν μαγικό τρόπο να σε τραβήξει μακριά από ότι σε βασανίζει…


Όχι… δε φαντασιώνομαι ιππότες πάνω σε άσπρα άλογα να σκοτώνουν τους δράκους που με στοιχειώνουν. Μπορεί να είμαι ρομαντική αλλά όχι και τόσο αφελής…


Ονειρεύομαι μόνο δυο μάτια. Δυο μάτια γεμάτα φως.

Ονειρεύομαι μόνο δυο μάτια χωρίς φόβο. Όχι να σε κοιτάξουν, αλλά χωρίς φόβο να ταξιδέψουν μέσα στα δικά σου.

Ονειρεύομαι δυο χείλη που θα μου λένε, όχι μεγάλα λόγια, αλλά όμορφα λόγια. Γιατί τα όμορφα μπορούν να είναι αληθινά!

Και τότε, ίσως να υπάρχει ακόμα μία ελπίδα σωτηρίας…


Σωτηρία είναι να σε κοιτάζει στα μάτια όταν το βλέμμα σου σκοτεινιάζει και εσύ να φωτίζεις… Να σε σηκώνει στον αέρα και να σε στριφογυρίζει χωρίς να τον νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι… Ένα φιλί στις κυλιόμενες σκάλες του εμπορικού… Να σου προσφέρει μία ζεστή κούπα τσάι όταν είσαι άρρωστη… Να σε σκεπάζει και να σου χαϊδεύει τα μαλλιά… Να είναι εκεί όταν τον έχεις ανάγκη… Σωτηρία είναι όταν φεύγει να γυρίζει πάλι πίσω, μόνο και μόνο για να σε σφίξει για λίγο ακόμα στην αγκαλιά του… Όταν περπατά δίπλα σου… Όταν σου κρατά το χέρι και αυτό σημαίνει πως «όλα θα πάνε καλά» και… το εννοεί…

Σωτηρία είναι ο έρωτας. Ο έρωτας που περιέχει αλήθεια. Αυτός είναι ο αληθινός έρωτας.

Τότε, ίσως, να είναι και αγάπη.-


Σας αγαπώ,

Η Θεά!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΜΑΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΥΝΔΕΣΜΟ.

http://www.facebook.com/l/eb9cd;content.yudu.com/Library/A1h3eo/SALONICAPRESSNEWS/resources/index.htm?referrerUrl=http%3A%2F%2Fwww.yudu.com%2Fitem%2Fdetails%2F92009%2FSALONICA-PRESS-NEWS%3Fedit_mode%3Don
--------------------

Για να απαντήσετε σε αυτό το μήνυμα, ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο:
http://www.facebook.com/n/?inbox/readmessage.php&t=1109435987726&mid=13aa78eG24e0da19G2d653d3G0


2

Ο/Η ΑΣΠΑ σας έστειλε ένα μήνυμα.

Θέμα: ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ!

"http://www.facebook.com/topic.php?uid=133910315208&topic=9685"

Ο/Η ΑΣΠΑ σας κοινοποίησε έναν σύνδεσμο. Για να δείτε τον σύνδεσμο ή για να απαντήσετε στο μήνυμα, ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο:
http://www.facebook.com/n/?inbox/readmessage.php&t=155597577995&mid=13ae171G24e0da19G2d6be1dG0

Θέμα: ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙΣ

Απαντήστε στο Θέμα

Προβολή και των 3 δημοσιεύσεων από 3 άτομα.

Μήνυμα 1ο

Ο/H TINGERBELL έγραψε πριν από μία ώρα περίπου

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙΣ….
Και πως νομίζεις ότι φτάσαμε ως εδώ;
Έτσι μόνες μας;
Για κοίτα λίγο πίσω σου και δες.
Δες όλους αυτούς που μας ‘’ αγαπάνε’’ να κρυφογελούν πίσω απ’ τα θλιμμένα στόματα τους.
Αργείς να μεγαλώσεις κι εγώ κουράστηκα να παίζω κρυφτό με τις λέξεις.
Βράδιασε, μα η μάνα μας δεν βγήκε να μας φωνάξει ακόμα.
Τι άλλο θες για να πειστείς πως μεγαλώσαμε;
Είμαστε μόνες, μα πρέπει να προχωρήσομε.
Έλα λοιπόν ,φύλαξε τις κούκλες και προχώρα.
Θα σε κρατώ όπως σου υποσχέθηκα και δεν θα πω σε κανένα ότι τρέμει το χέρι σου μέσα στην παλάμη μου.
Είμαι πολύ κουρασμένη. Όλο το βράδυ άνοιγα τρύπες στην νύχτα για να μπει το φως ,μην ξυπνήσεις και τρομάξεις.
Μα το πρωί δεν ήθελες να ξυπνήσεις γιατί λες δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς όνειρα.
Και δεν μου λες, πως μπορείς να ζεις χωρίς πραγματικότητα;
Το ξέρω πως οι λέξεις μου σε πυροβολούν, μα δεν το κάνω από κακία.
Δεν μιλάω εγώ ,οι λέξεις ρωτάνε και ‘συ τις φιμώνεις για να σωπάσουν.
Πάντα με θεωρούσες περίεργη, μα όσο εσύ έπαιζες εγώ ξήλωνα το συρματόπλεγμα που έστηναν οι άλλοι για να περιφράξουν τη ζωή σου.
Έλα λοιπόν γιατί δεν έχεις πολύ χρόνο, βγάλε τα παιδικά σοσόνια από τα πόδια σου. Βγάλε και τα παπούτσια σου. Ξεθώριασε το ροζ τους, δεν το βλέπεις; Η ζωή δεν χρειάζεται παπούτσια για να την ζήσεις, μόνο αν ματώσουν τα πόδια σου αξίζει η βόλτα που θα κάνεις πάνω της.
Πάλι κλαίς.
Αυτά τα δάκρια είναι πάντα στην ώρα τους, ούτε παρά πέντε ούτε και πέντε.
Αλήθεια πως το καταφέρνεις;
Εγώ φεύγω, βαρέθηκα να σε περιμένω, και όχι δεν θέλω να παίξομε.
Πρέπει να μεγαλώσεις σου ξαναλέω…..

Σχολιάστε εσείς, γιατί εγώ πάω για δουλειά 12-5 και το μεσημέρι ξανά.
Δεν έχω χρόνο απόψε για να παίξω, ούτε να πυροβολήσω με τις λέξεις.
Πολύ ωραίο κείμενο... μα σε προσωπικό επίπεδο... έχω πολλές ενστάσεις.
Άλλη στιγμή.