Ο πατέρας

Πετάχτηκα λίγο στο γιαχού.
Κατάφερα να τα μηδενήσω και να τα παρακολουθώ απόψε.
Τα αδιάβαστα τώρα ήταν 3. Δύο τα βιάγκρα (μόνο;) κι ένα απ' το Φεις μπουκ!
Με παρέπεμπε σ' αυτή τη σελίδα και βρήκα κι αυτό το υπέροχο τραγούδι:



Τον πατέρα μου δεν τον θυμάμαι.
Τον πεθερό μου... λίγο τον γνώρισα, πολύ τον αγάπησα!
Στο τέλος, όμως!
Φρόντισα να Φύγει γλυκά.
Εκείνος είχε φροντίσει νωρίτερα, να "μάθουμε" Φεύγοντας... και να τινάξει τη ζωή μας στον αέρα...
Τα καταφέραμε όμως. Ένα χρόνο μετά, επισκευάζουμε και γιατρεύουμε πληγές.
Ξετσαλακωνόμαστε...
Λίγο ακόμα...
Αιωνία σου η μνήμη, πατέρα! Περασμένα! και γραμμένα!και Άγραφα!
μη φοβάσαι! Και στα γραμμένα... επενέβη ο "Χασάπης"...
Ξέρεις εσύ ποιος.
Όχι ο γιος σου.
Της συνείδησης.
"Να' ναι ελαφρύ το χώμα που σας σκεπάζει και τους δυο"!

Πατέρα σ' αγαπώ, βρήκα σ' αυτή τη σελίδα:



Κι' εγώ σ' αγάπησα...
Γι' αυτό ζήτησα και συγγνώμη απ' τον γιο σου!
Γιατί τον αμέλησα, Τότε για σένα και μετά, για να δουλέψω το βιβλίο σου!
Ζόρικος αυτός ο "Χασάπης"
10 μέρες, 400 σελίδες.
Μετά, πόσες;
Τώρα 200 και φθίνουν...

"Πατέρα σ' αγαπώ, τώρα σε φτύνω!" λέει το τραγούδι!
Όχι φυσικά! δεν το είχα ξανακούσει.
Πάντως, ναι, "μαζί σου, άλλο πια, δεν μπορώ!"
Με πήγες πολύ πίσω!
Τόσο πίσω, που τελικά δεν είμαι εγώ!
Ίσως και σε προηγούμενη ζωή!
Τι να σου πω; Δεν μπορώ να ξέρω!
Πάντως, εγώ, η Κατερίνα, δεν ήξερα από πέτρες! Πόσο μάλλον να γίνω!
Άκου, ο δεύτερός μου εαυτός!
Άκου, πρωταγωνιστής της ζωής μου!

"Φύγε, Πέτρα! μακριά! Δεν σε φώναξε κανείς!" Ώρα 12:50