Το βράδυ της Τετάρτης, εκείνο το βράδυ συγκίνησης μα συνάμα και μεγάλης χαράς για μένα, μετά τις εξετάσεις υποκριτικής των παιδιών, εκείνα κανόνιζαν μεταξύ τους, που θα πάνε βόλτα.
"Να πάρω ένα ταξάκι ρε παιδιά, να πάω σπίτι, να μην είμαι μέσα στα πόδια σας, να δουλέψω και τις φωτογραφίες μου..." έλεγα, μα αυτά τίποτα! Ανένδοτα!
"Όχι κυρία Κατερίνα, σας θέλουμε μαζί μας!" έλεγε και επέμενε η παρέα της κόρης μου.
Που να ήξερα, ότι μετά θα έρχονταν και συμμαθητές της και συμμαθήτριες από την σχολή και θα χαζέψω από νειάτα, ομορφιά, ταλέντα και ΚΑΛΑ παιδιά!
Πόσοι να μαζευτήκαμε τελικά; 20; 30; Έχασα το μέτρημα.
Με πήγαν τελικά σε μια μπυραρία στα Εξάρχεια. Χάθηκα μέσα στην νεολαία, για να πω την αλήθεια τρόμαξα κι από κάτι αγριεμένα αδέσποτα σκυλιά (έχω πάθει μεγάλη φοβία, μετά το τελευταίο δάγκωμα του Ουντέζε), αλλά και από κάποια παράξενα (εμφανησιακά) παιδιά.
"Να προσέχετε!" έλεγα στις κοπέλες συνέχεια, σα μάνα και χωριάτισσα που είμαι!
Τέλος πάντων! Ας μην το αναπτύξω άλλο αυτό το θέμα, για το πως πέρασα κ.λ.π. λόγω της ώρας.
Κάποια στιγμή μου είπαν τα παιδιά, ότι κάπου εκεί κοντά σκοτώθηκε ο Αλέξανδρος.
Από κει και πέρα, μια μελαγχολία απλώθηκε γύρω. Εγώ ήθελα να πάμε εκεί!
Κάποια μάνα, δεν είχε πια κοντά της το παιδί, κάποια μάνα έκλαιγε, ενώ εγώ διασκέδαζα και το είχα αγκαλιά...
Πήγαμε. Φωτογράφησα, ότι δεν πιάνει το μάτι της φωτογραφικής μηχανής. Αυτά δεν θα μπορέσω ποτέ να σας τα δείξω. Να ενημερώσω μόνο όσους δεν ξέρουν, ήθελα, ότι εκεί η οδός λέγεται πια:
Που να ήξερα, ότι μετά θα έρχονταν και συμμαθητές της και συμμαθήτριες από την σχολή και θα χαζέψω από νειάτα, ομορφιά, ταλέντα και ΚΑΛΑ παιδιά!
Πόσοι να μαζευτήκαμε τελικά; 20; 30; Έχασα το μέτρημα.
Με πήγαν τελικά σε μια μπυραρία στα Εξάρχεια. Χάθηκα μέσα στην νεολαία, για να πω την αλήθεια τρόμαξα κι από κάτι αγριεμένα αδέσποτα σκυλιά (έχω πάθει μεγάλη φοβία, μετά το τελευταίο δάγκωμα του Ουντέζε), αλλά και από κάποια παράξενα (εμφανησιακά) παιδιά.
"Να προσέχετε!" έλεγα στις κοπέλες συνέχεια, σα μάνα και χωριάτισσα που είμαι!
Τέλος πάντων! Ας μην το αναπτύξω άλλο αυτό το θέμα, για το πως πέρασα κ.λ.π. λόγω της ώρας.
Κάποια στιγμή μου είπαν τα παιδιά, ότι κάπου εκεί κοντά σκοτώθηκε ο Αλέξανδρος.
Από κει και πέρα, μια μελαγχολία απλώθηκε γύρω. Εγώ ήθελα να πάμε εκεί!
Κάποια μάνα, δεν είχε πια κοντά της το παιδί, κάποια μάνα έκλαιγε, ενώ εγώ διασκέδαζα και το είχα αγκαλιά...
Πήγαμε. Φωτογράφησα, ότι δεν πιάνει το μάτι της φωτογραφικής μηχανής. Αυτά δεν θα μπορέσω ποτέ να σας τα δείξω. Να ενημερώσω μόνο όσους δεν ξέρουν, ήθελα, ότι εκεί η οδός λέγεται πια:
Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος.
ΕΤΩΝ: 15!
ΕΤΩΝ: 15!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου