Πρωτάρα στα βραβεία, παρελήφθη, εστάλη! ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ...

Ενώ τελευταίως "λείπω", ενώ άλλαξα "στέκι" και λίγοι μόνο το ξέρουν ακόμα, ενώ περνάω φάσεις και "φάσεις" και δεν μπορώ να παρακολουθήσω στενά τα άλλα μπλογκ, ακόμα και των πιο στενών φίλων μου, σε μια δυνατή στιγμή της ζωής μου και της κόρης μου κατέφθασε για μένα ένα "Βραβείο" και μάλιστα από δυο χέρια!

Το ένα ήταν από την Ελευθερία, την Κρητικιά, που μεγαλώνει τρία αγόρια, (ΑΞΙΑ!) που αν και έχουμε γνωριστεί πολύ λίγο, τρέφουμε μεγάλη εκτίμηση η μία για την άλλη.

Εγώ την εκτιμάω γιατί είναι ντάμα σπαθί και τα λέει όλα έξω από τα δόντια!

Εκείνη δεν ξέρω "γιατί".

Ευχαριστώ πολύ Ελευθερία μου! Με συγκίνησες πολύ και εύχομαι να σου δώσει ο Θεός, ότι καλύτερο έχει στα σακκιά του, τόσο σε σένα, όσο και στην οικογένειά σου!

Το δεύτερο χέρι, που όμως γνώρισα πριν την Ελευθερία, (απλά πάω με το νήμα χρόνου που έφτασαν τα βραβεία στα σχόλια), ήταν της Φωτεινής και την ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ, για πολλούς λόγους! Θα γράψω κάποιους, τους άλλους τους αφήνω να τους ξέρει μόνο εκείνη.

Με την Φωτεινή γνωριστήκαμε πριν ενάμιση χρόνο περίπου. Όλα ξεκίνησαν από ένα ντόμπρο μειλ, που μου μιλούσε για το εξαιρετικό βιβλίο του Νίκου Ντακάκη, "Η αδελφότης των στεναγμών".

Από κει και πέρα, μου έστειλε το βιβλίο, γνώρισα και τον Νίκο (που είναι πολύ λεβέντης Κρητικός, πέρα απ' το συγγραφικό του ταλέντο), και μια εξ αποστάσεως φιλία άρχισε να τρέχει σαν ορμητικό ποτάμι.

Η Φωτεινή είναι Κρητικοπούλα λεβέντισσα, λέει "τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη", έχει στηρίξει πολύ μουσικά το κυκλάμινο του βουνού και όχι μόνο! Ότι αφορά τεχνική υποστήριξη, είναι μέσα!

Φωτεινή μου, "Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ" που ήρθες έτσι ορμητικά στη ζωή μου!!!

Ακόμα κι αν χαθούμε κάποτε, θα σε θυμάμαι ως άνθρωπο που δεν βάζει εύκολα παύλα δίπλα στις τελείες...

Αυτό ήταν για μένα ένα καλό μάθημα. Το πιο δυνατό μάθημα, ακόμα και από τα τεχνικά που βοήθησαν το κυκλάμινο.

Σου εύχομαι ότι ΚΑΛΥΤΕΡΟ στη ζωή σου! Υγεία κυρίως και ΟΛΑ τα όνειρά των παιδιών σου και της οικογένειάς σου να εκπληρωθούν!

Η χαρά σου έχει γίνει και δική μου χαρά και θα προσεύχομαι πάντα γι' αυτήν!

Ας μην πω περισσότερα, γιατί για την Φωτεινή και την φιλία μας θα μπορούσα να γράψω ακόμα και βιβλίο! Εκείνη, αν και λέει πως δεν "γράφει", (ιδέα της!) θα μπορούσε να γράψει τόμους για μένα! (Το ποτάμι... που λέγαμε.)

Πάμε τώρα παρακάτω.

Κατά καιρούς έβλεπα να μοιράζονται βραβεία μεταξύ των μπλογκόφιλων. Στην αρχή δεν με άγγιζε το γεγονός, γιατί δεν τα πάω καλά με τα βραβεία. Ίσως γιατί ποτέ μου δεν πήρα.

Μετά με ψυχολόγησα και είδα πως ζήλευα.

"Γιατί όχι σε μένα;" αναρρωτιόμουνα και μελαγχολούσα.

"Τρία χρόνια στα μπλογκ, τόσος κόσμος πέρασε από δω, τόσο κόσμο στήριξα, τόση δουλειά έχω τραβήξει με τα κυκλάμινα, ένα μπράβο, δεν άξιζα; Τι ήταν να μου στείλουν κι εμένα ένα χαρτάκι; Τζάμπα ήταν! Όλα κι όλα, μια φωτογραφία και ένα λιγκ στο όνομά μου!"

Μετά κατάλαβα. Το κυκλάμινο είχε αποκτήσει πολλές εχθρούς... κ.λ.π. κ.λ.π.

Γι' αυτό συγκινήθηκα μ' αυτά τα δυο κορίτσια...

Ας μη το συνεχίσω...

Πάμε τώρα στην παράδοση:

Πρώτα απ' όλα το ανταποδίδω σ' αυτά τα δυο κορίτσια, γιατί το αξίζουν, όχι μόνο για τα μπλογκ τους, αλλά και ως Άνθρωποι!

Μετά, όχι, δεν θα αριθμήσω εγώ. Δεν θα σταθώ σε 15. Παραποιώ το παιχνίδι, γιατί θα αδικήσω και ξέρω καλά από παρεξηγήσεις... τόσο στα μπλογκ, όσο και στη ζωή.

Ποιον να πρωτοπώ;
Τα αγαπημένα μου Σχολεία, που δίνουν ΦΩΣ;
Την Αγγελική την Κώττη που μας δίδαξε τον Ρίτσο;
Την Ελένη Γκίκα που μας ταίζει πνευματικά;
Την Αστοριανή που μας κάνει Υπερήφανους ως Έλληνες;
Ποιον να πάρω και ποιον ν' αφήσω;

Γι' αυτό, δεν ονοματίζω. Ούτε θα κάνω λιγκ. Θα τα βρείτε μόνοι σας, δίπλα.



Μόνο μια εξαίρεση θα κάνω, αν κι αυτό το μπλογκ και ο άγνωστος φίλος δεν είναι στην παρέα μας πια. Κάποιοι νέοι ίσως και να μην τον ξέρουν. Ο ρίντερ ήταν ο άνθρωπος κλειδί για μένα στον ιντερνετικό χώρο και τον ευχαριστώ ΠΟΛΥ γι' αυτό.
Το βραβείο του ανήκει και ας λείπει! Να είναι καλά και ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ στην πορεία της ζωής του! Θα ήταν χαρά μου να επέστρεφε, αλλά... τον καταλαβαίνω απόλυτα!

Δεύτεροι για την παραλαβή του βραβείου είναι όλοι όσοι βρίσκονται εδώ, στο

"Σμίξαν οι στιγμές μας", του κυκλάμινου.

Και τρίτοι, όλοι όσοι βρίσκονται δίπλα, στους νέους φίλους της Κατερίνας Δε.Στα.Πα.

Σε όλους χαρίζω το βραβείο! Όποιος το έχει ανάγκη, όπως το είχα εγώ, Ας το πάρει, με όλη μου την καρδιά και του εύχομαι ότι ΚΑΛΥΤΕΡΟ!

Αυτά!
Αυτά...
Κι ας είναι τόσα πολλά...
Κι ας είναι μόνο τόσα λίγα, απ' όλα όσα είχα να πω.