Εν ολίγοις... ΑΡΓΩ!

Παγκόσμια Μέρα Ποίησης στις 21 Μαρτίου, κι εγώ, χωρίς πολλά - πολλά λόγια (και για πολλούς "άλλους" λόγους), "επιλέγω" την εξαιρετική και πολλάκις βραβευμένη ποιήτρια, Κυρία Γιώτα Σπανού - Στρατή, γνωστή μας εδώ στα bloggs, ώς Αστοριανή!
ΑΞΙΑ!!!  

Ιωλκός-Κολχίδα(Σότσι) = Όλβιες Ώρες

Ξεκίνησαν

οι Έλληνες του τότε κόσμου, από τη Γη των Αθανάτων,

στοχεύοντας την Εύδιο Ακτή της Δυναστείας των Πάγων.

Τύφλωναν οι ασπίδες τους τον υπερόπτη Ήλιο.

Προσκαλούσαν κάθε νύχτα την ανοχή της Σελήνης.

Πενήντα αγέρωχες Τριήρεις,

με κουπιά που ανάσαιναν ικμάδα, ανακάτωναν

τα σωθικά του Αιγαίου.

Προκαλούσαν τον Ποσειδώνα. Θυσίαζαν

τη ψυχή τους στην εύνοια των Θεών. Προχωρούσαν

για το υπερπόντιο ταξίδι της αιωνιότητας, ακάθεκτοι.

Με ούριους ανέμους, με μίση και θεϊκές υποσχέσεις,

αποχαιρέτησαν την Ιωλκό, διάβηκαν τον πόντο της Έλλης,

πλεύρισαν στις ανάσες της Μαύρης Θάλασσας κι ακούμπησαν

την Ελπίδα πάνω στην αχόρταγη λαχτάρα της κυριαρχίας

του Χρυσόμαλλου Δέρατος.

Η θρυλική πλέον Κολχίδα, έδωσε ακόμη μία μάχη

για να λούζεται στο φως της Ιστορίας.

Θεϊκές εύνοιες μαζί κι αντιζηλίες, ήρωες αδιάφανοι ή και ημίθεοι,

Μύθοι αιμάσσοντες, κερήθρες αιώνιες της παγκόσμιας Δόξας μας,

αναστήθηκαν σε ουρανομήκη αναβίωση

στην Κολχίδα, το εύμνημο Σότσι του σύγχρονου κόσμου.

Τυχερή να ζω την Τέχνη στην τελειοποίηση των αθλημάτων,

την αγωνία των αθλητών, στην μαγεία των Θεσμών

της γείτονος Ήλιδας, όπου αναβιώνουν δραματικά στην αγκάλη

της αρχαίας Κολχίδας.

====  ====

Γη και ΄Υδωρ

Προετοίμαζαν με ζήλο τον πλεούμενο οίκο τους. Η Αργώ,

η πενηντάκωπος τριήρης, πανελλήνιο καύχημα στο αρχαίο λιμάνι.

Η Ιωλκός, ιχνογραφούσε στον ουρανό οράματα εύπλεα, για το ταξίδι

των εκλεγμένων αρχηγών, στη Κολχίδα.

Τα πυκνά φτερουγίσματα των αγριόκυκνων της Ταυρίδας, ήχος ασήμαντος

για τους ημίθεους ναυτικούς. Αυτοί, έβλεπαν τις παλάμες τους να γεμίζουν χρυσό, τόσο, που θόλωνε ο νους και θάμπωνε η όραση.

-Ο Ηρακλής, τους είπαν, κρατούσε σθεναρά το υνί σαν έζευξε τον Ταύρο

να οργώσει την άσπαρτη γη της Δυναστείας των πάγων... κι αυτό αρκούσε.

Γέμιζαν τα αμπάρια της Αργούς με σπόρους ξανθούς

και ό,τι άλλο άνθιζε και κάρπιζε.

Με καρδιά πυρωμένη, ύφαιναν νέα παράδοση, φύτευαν νέα γενεά γιγάντων

στα αφίλητα χείλη της Μαύρης θάλασσας.

Συχνά τιμωρημένοι για ανθρώπινες ασέβειες, έπλευσαν 

τον Ελλήσποντο, πέρασαν τη θάλασσα του Μαρμαρά, μα οδήγησαν 

την Γνώση, την Τόλμη και τις πολύτιμες επμειρίες της άψογης Τέχνης 

του τόπου τους, στη παρθένα γη της Ταυρίδας.

Η αιθάλη των υγρόβαλτων μούχλιαζε τα ξύλινα ξόανα της πίστης. 

Πόλεις όμως,

που έχτιζαν με θεϊκή ευλογία, διατηρούν μέχρι σήμερα τα ένδοξά τους ονόματα:

Μαριούπολη, Χρυσούπολη, Σεβαστούπολη, ... Οδησσός, Χερσόνησος, Ταυρίδα...

Άμωμες νύμφες των ποταμών, χόρευαν με τις νύμφες των θαλασσών

σκορπίζοντας την γοητεία του χρυσού ονείρου σε άγνωστους ορίζοντες.

Και οι θεόσταλτοι, καλλιεργώντας, χτίζοντας, πλάθοντας ελληνοπρεπείς

επεκτάσεις, άφηναν ίχνη ανεξίτηλα.

Με την αντοχή του γυμνασμένου σώματος, με την δύναμη 

του θεόθρεφτου πνεύματος, λάτρεψαν τον πυροδότη Προμηθέα, 

την αγνή Αρτέμιδα, την απαράμιλλη Αφροδίτη. 

Αφιερώθηκαν στην Δήμητρα, γέμισαν ανθώνες για την Περσεφόνη, άπλωσαν στη γη το χρυσάφι των σιταριών, 

τίμησαν το Ελληνικό Σθένος.

Αν, τώρα, 

σε κρύβουν στην ασυνείδητη αιθάλη του Παγωμένου παρελθόντος,

Πατρίδα μου, 

οι Αθάνατοι, σείουν 

επίγειες και ουράνιες δυνάμεις,

παγκόσμια να λάμπει αναίμακτο το “ΓΗ και Ύδωρ”.

Το blog της Γιώτας Σπανού - Στρατή είναι εδώ, βρείτε την, διαβάστέ την, λύστε απορίες σας, γράψτε της, συγχαρείτε την, εγώ, απλά ... "κομμάτια πάγου" αντέγραψα! (Καθένας με τις "δυνάμεις" του!)