ΤΟ ΜΠΟΛΕΡΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΟΥ ΡΑΒΕΛ
27.07.2013
Εκδοτικός Οίκος
ΚΑΛΕΝΤΗΣ
Συγγραφέας
Κατηγορία
ISBN
978-960-219-277-1
Σελίδες
376
Ένα θρίλερ από βιβλία, χώμα και μουσική
Μια ιστορία φόνων που αρχίζει στον Εμφύλιο, με μια δολοφονία μπροστά σε ένα νεκρομαντείο... Ένας δολοφόνος-εκδικητής που αφήνει πίσω του μουσικές παρτιτούρες... Αμαρτίες γονέων που κάνουν τα τέκνα τους να ερωτευτούν... Και μια γραμμή αίματος που διασχίζει δυο γενιές, για να φτάσει στη Ρόδο όπου το διάσημο μπολερό από μουσικό κομμάτι γίνεται ένα «σημαδιακό» παγωτό σοκολάτα...Αυτό είναι το νέο βιβλίο της πολυγραφότατης Ελένης Γκίκα, που καταδύεται για πρώτη φορά, όμως, στον κόσμο του νουάρ αλλά και στον ωκεανό του διαδικτύου, όπου όλα συνυπάρχουν σε έναν μη-τόπο. Το ζευγάρι των βασικών ηρώων ακούει σε παράξενα ονόματα, σημαίνοντα και σημαινόμενα ταυτόχρονα, που τους κρύβουν και τους αποκαλύπτουν την ίδια στιγμή. Θα συναντηθούν τυχαία, αλλά αυτή η τυχαία συνάντηση είναι ραντεβού (μια αγαπημένη φράση της Ελένης Γκίκα που συχνά έχω ακούσει από τα χείλη της). Κι ανάμεσά τους το αίμα, η μουσική και ο Μπόρχες: τα γραπτά του είναι ο συνδετικός τους κρίκος και τα γράμματα του εβραϊκού αλφαβήτου, το Άλεφ και το Μπεθ (το Άλφα και το Βήτα αντίστοιχα), με τα οποία ανασυνθέτουν με τη δύναμη της μαγείας τον κόσμο τους, το παρελθόν και το μέλλον, όπως οι καβαλιστές.
«Το Μπολερό δεν ήταν του Ραβέλ» είναι ένα βιβλίο σε γλώσσα ποιητική, με εικόνες ομορφιάς σκοτεινιασμένης, χτισμένο με διακειμενικές αναφορές όχι προς επίδειξη γνώσεων (αδιανόητο για την ποιότητα της Ελένης Γκίκα), αλλά ως αντικαταστάτες των διαλόγων των ηρώων: αφηγούνται την ιστορία τους μέσα από τα λόγια άλλων. Αλλά και μέσα από σιωπές εγκυμονούσες τις αλήθειες που ο λόγος δεν αντέχει... Και μέσα από σύμβολα, τόσα πολλά που φτιάχνουν μια καινούρια γλώσσα: σε αυτό το μυθιστόρημα, πράγματι, η συγγραφέας δημιουργεί μια νέα γλώσσα ή ίσως επαναφέρει στη ζωή μια νεκρή γλώσσα. Στην αρχή
σε παραξενεύει, έπειτα ακούγεται όλο και περισσότερο οικεία... Και μετά θυμάσαι ότι τη μίλαγες σε άλλες εποχές, σε άλλες ζωές, με νεκρούς προγόνους.Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω το βιβλίο, δεν θα το ονόμαζα μυθιστόρημα αλλά «Βιβλίο των Σκιών», όπου οι γενιές των μάγων και των μαγισσών (κι οι συγγραφείς δεν απέχουν πολύ από τους μάγους) καταγράφουν τα ξόρκια τους. Κι αν από όλα τα σύμβολά του έπρεπε να κρατήσω ένα κλείνοντας τις σελίδες του, αυτό δεν θα ήταν το Μπολερό του Ραβέλ (καλά ίσως να κρατούσα το παγωτό Μπολερό ως εθισμένη στη σοκολάτα), αλλά εκείνο που με ακολούθησε και μένα από την Πράγα μέχρι το σπίτι μου, τυπωμένο σε μια κάρτα (κι ακόμα φυλάει τον ύπνο μου): το Γκόλεμ, το χωμάτινο πλάσμα που οι Εβραίοι καβαλιστές της Πράγας δημιούργησαν με μαγεία για να προστατεύει το λαό τους. Ως κατακλείδα: όλοι τις ίδιες ιστορίες λέμε από την αρχή
του κόσμου κι όλες οι ιστορίες είναι μία, από διαφορετικούς αφηγητές – χωμάτινες κούκλες που τους δίνουμε ζωή ή τους την αφαιρούμε. Η διαφορά είναι μόνο ένα γράμμα...
Η συγγραφέας και κριτικός βιβλίου Ελένη Γκίκα μας μεταφέρει στον κόσμο του καινούργιου της βιβλίου με τον τίτλο: Το μπολερό δεν ήταν του Ραβέλ.
«Το μπολερό δεν ήταν του Ραβέλ» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και βιβλιοφιλικό ή μουσικό θρίλερ. Είναι το πρώτο μου άνοιγμα προς το νουάρ μυθιστόρημα, με μυστικά, σκοτεινές εποχές, μοιραίους ήρωες και αλλόκοτους φόνους. Σε νεκρομαντεία και αρχαία θέατρα, με μουσικές παρτιτούρες ως το μοναδικό ίχνος του δολοφόνου. Παράλληλα αναπτύσσονται οι ζωές και οι σχέσεις της Εκάτης- Ουλρίκα και του Μίχαελ Σεμπάστιαν που επιστρέφουν στα πατρώα εδάφη, ακολουθώντας άρρητες γονεικές εντολές για δικαιοσύνη. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι το θύμα κι ο θύτης. Αλλά το διαδίκτυο και ο μπορχεσικός κόσμος που λατρεύουν να καταφεύγουν κι οι δυο, αναστρέφουν τα πάντα. Διαθέτουν όλοι τους δυο ονόματα που υποδηλώνουν το πρόσωπο και το προσωπείο, ως και εκείνο το πασίγνωστο μπολερό του Ραβέλ, που είναι η φονική παρτιτούρα εκείνης αλλά και το παγωτό… μπολερό στο δρόμο των Ιπποτών που θ’ αλλάξει τα πάντα. Είναι μια ιστορία που έχει τις ρίζες της στον Εμφύλιο και τα άνθη της στις δικές μας δύσκολες μέρες.
Ενδεχομένως οι κρυφές και φανερές του εμμονές να είναι το ότι «οι τυχαίες συναντήσεις είναι ραντεβού» όπως σοφά έχει γράψει ο Μπόρχες, ότι η Νέμεσις είναι λεπταίσθητο ζήτημα και αφορά μόνο τον θύτη και το ότι η Ιστορία δεν τελειώνει ποτέ, συνεχίζει στο μέλλον να βασανίζει απογόνους. Η άφεση μ’ απασχολούσε πάντα και με απασχολεί, καθώς και οι αμαρτίαις γονέων που μας καταδιώκουν, ο αόρατος πόλεμος που σταματά τελικά η μουσική και η όντως Συνάντηση.
Τώρα για το αν η Εκάτη-Ουλρίκα είναι η ηρωίδα σημερινή, θα μπορούσε γιατί στο βιβλίο ζει στην εποχή μας. Καταφεύγει βέβαια στις κούκλες, τις μάσκες και τις μαριονέτες της, στην Άλεφ του διαδικτύου και στα κείμενα του Μπόρχες για ν’ αντέξει, αλλά πάντα όλοι μας κάπου δεν ακουμπάμε για ν’ αντέξουμε εκείνο που συμβαίνει ερήμην μας; Είναι πλάσμα τούτου του κόσμου που τον νικά, τελικά, γιατί μπορεί και κατασκευάζει τον κόσμο της.
πηγή
Οπισθόφυλλο
Η Εκάτη-Ουλρίκα, μνήμη που συγκρατεί τα μυστικά και κάνει προσωπεία τα πρόσωπα και μαριονέτες τους πεθαμένους της για ν’ αντέξει.
Και ο Μιχαήλ-Σεμπάστιαν που συμπληρώνει τη χαμένη παρτιτούρα – γι’ αυτό έχει έρθει εξάλλου σ’ αυτή τη ζωή.
Ανάμεσά τους, η Ιστορία και η Συγγένεια, το Παρελθόν και η Νέμεσις,
το Χρέος και ο Έρωτας, ο Μπόρχες και η Αιώνια Επανάληψη.
«Άλεφ» και «Μπεθ», υπνοβάτες στο Σολάρις του Διαδικτύου, όπου «ό,τι γεννιέται γεννιέται ξανά», για μια αιώνια στιγμή. «Δραπέτες», καταδικασμένοι να συναντιούνται ξανά και ξανά στην ίδια σκακιέρα. Με προσωπεία, έστω. Και με λόγια –για να τ’ αντέξουν− δανεικά. Ακούγοντας πάντα τον δικό τους Ραβέλ ή Βάγκνερ, με την υπόσχεση να αιωρείται εκεί σαν θηλιά: «Πατέρα, δεν ξέχασα, μάνα είμαι εδώ στην ξερολιθιά, σε κάθε ξερολιθιά, κι ακούω πάντα τον δικό μας Βάγκνερ. Θα ξανάρθω, και η τιμωρία θα είναι πορφυρή».
Είκοσι και ένας οι νεκροί.
Και δύο έγκλειστοι.
Οι πρώτοι, σε νεκρομαντεία, αρχαία θέατρα, ιστορικά μνημεία. Εκεί όπου «η πύλη του Άδη παραμένει ανοιχτή».
Οι δεύτεροι, σ’ ένα ρημαγμένο ξενοδοχείο που ζωντανεύει με τον καιρό και σ’ ένα Πυργόσπιτο με γκρεμισμένες τις πολεμίστρες, αλλά με στοιχειωμένες τις ζωές και τις μουσικές.
Επειδή οι ιστορίες δεν ξεφεύγουν εύκολα ούτε από την Ιστορία ούτε και από την καταγωγή. Ο Λαβύρινθος παραμένει λαβύρινθος και αναπάντητη η απορία του Αβερρόη. Αλλά εκείνοι οι δύο θα κάνουν τα πάντα για να μπορέσει ν’ απαντηθεί.
Υγ. Δικό μου στίγμα γι' αυτό το βιβλίο (προς το παρόν), μόνο αυτό το βιντεάκι. Κι αυτό, γιατί οι πολλές κατά συνθήκην διακοπές ανάγνωσης με "χάλασαν" και περιμένω την ευκαιρία να ξεμοναχιαστούμε για να ξεζουμιστούμε!...
Οπισθόφυλλο
Η Εκάτη-Ουλρίκα, μνήμη που συγκρατεί τα μυστικά και κάνει προσωπεία τα πρόσωπα και μαριονέτες τους πεθαμένους της για ν’ αντέξει.
Και ο Μιχαήλ-Σεμπάστιαν που συμπληρώνει τη χαμένη παρτιτούρα – γι’ αυτό έχει έρθει εξάλλου σ’ αυτή τη ζωή.
Ανάμεσά τους, η Ιστορία και η Συγγένεια, το Παρελθόν και η Νέμεσις,
το Χρέος και ο Έρωτας, ο Μπόρχες και η Αιώνια Επανάληψη.
«Άλεφ» και «Μπεθ», υπνοβάτες στο Σολάρις του Διαδικτύου, όπου «ό,τι γεννιέται γεννιέται ξανά», για μια αιώνια στιγμή. «Δραπέτες», καταδικασμένοι να συναντιούνται ξανά και ξανά στην ίδια σκακιέρα. Με προσωπεία, έστω. Και με λόγια –για να τ’ αντέξουν− δανεικά. Ακούγοντας πάντα τον δικό τους Ραβέλ ή Βάγκνερ, με την υπόσχεση να αιωρείται εκεί σαν θηλιά: «Πατέρα, δεν ξέχασα, μάνα είμαι εδώ στην ξερολιθιά, σε κάθε ξερολιθιά, κι ακούω πάντα τον δικό μας Βάγκνερ. Θα ξανάρθω, και η τιμωρία θα είναι πορφυρή».
Είκοσι και ένας οι νεκροί.
Και δύο έγκλειστοι.
Οι πρώτοι, σε νεκρομαντεία, αρχαία θέατρα, ιστορικά μνημεία. Εκεί όπου «η πύλη του Άδη παραμένει ανοιχτή».
Οι δεύτεροι, σ’ ένα ρημαγμένο ξενοδοχείο που ζωντανεύει με τον καιρό και σ’ ένα Πυργόσπιτο με γκρεμισμένες τις πολεμίστρες, αλλά με στοιχειωμένες τις ζωές και τις μουσικές.
Επειδή οι ιστορίες δεν ξεφεύγουν εύκολα ούτε από την Ιστορία ούτε και από την καταγωγή. Ο Λαβύρινθος παραμένει λαβύρινθος και αναπάντητη η απορία του Αβερρόη. Αλλά εκείνοι οι δύο θα κάνουν τα πάντα για να μπορέσει ν’ απαντηθεί.
Υγ. Δικό μου στίγμα γι' αυτό το βιβλίο (προς το παρόν), μόνο αυτό το βιντεάκι. Κι αυτό, γιατί οι πολλές κατά συνθήκην διακοπές ανάγνωσης με "χάλασαν" και περιμένω την ευκαιρία να ξεμοναχιαστούμε για να ξεζουμιστούμε!...
Υγ. 22 Μάρτη 2014
*****
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου