Παρουσιάση βιβλίου του Νίκου Βαραλή "Μάξιμος ή ουδέποτε εκπίπτει" που
πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 15 Μαρτίου στο Βόλο.
Στο Φεις πέτυχα την παρακάτω ανάρτηση του Γιάννη Τσίγκρα.
"Για να προβάλει ο Γιάννης, αυτόν τον ποιητή", σκέφτηκα, "σίγουρα, κάτι λέει"!
Αμ! Πού να το φανταστώ, ότι γράφεται τέτοια ποίηση στις μέρες μας;
Έχω "σταμπαρισμένους" μερικούς ποιητές (δε θα αναφερθώ σ' αυτούς, άλλωστε φαίνεται στα μπλογκ μου), αλλά αυτόν τον κραδασμό ψυχής, απόψε, δεν τον περίμενα!
Κρατώντας την ανάσα παρακολούθησα την βιβλιοπαρουσίαση, ειδικά στο δεύτερο μέρος!
Γύριζα και ξαναγύριζα πίσω την ροή, να πιάσω, ότι δεν πιάνεται (με την ανάγνωση και με τον ανάλογο χρόνο που απαιτείται για να μπει ο κάθε αναγνώστης, πόσο μάλλον ακροατής), μέσα στο ποίημα!
Δεν ξέρω πόσο "μπήκα" με την κρύα αίσθηση του υπολογιστή!
Εκείνο που ξέρω είναι ότι το "Χρονικό 3", "Το καλντερίμι" και "Ο "ξένος", δεν χρειάστηκα "μετάφραση", δηλαδή, πισωγύρισμα ροής.
"Κάτι", πες το "μη λέξη", απορροφήθηκε απ' τον "οργανισμό μου", λες και ήταν έλλειψη στοιχειώδους βιταμίνης!
Κι εκείνος ο επίλογος με το φλάουτο (Πέπος Άλεν) και την υψίφωνο, (Σοφία Καγιά), "ζέστανε" τον υπολογιστή!
Τι να πω; "Θερμά Συγχαρητήρια" σε όλους τους συντελεστές αυτής της εκδήλωσης!
Όσο για τον ποιητή κύριο Νίκο Βαραλή, να είναι καλά και να "ποιεί" λέξεις και έργα!
Τι να πω;
Τίποτα παραπάνω από μένα. Είναι περιττό!
"Για να προβάλει ο Γιάννης, αυτόν τον ποιητή", σκέφτηκα, "σίγουρα, κάτι λέει"!
Αμ! Πού να το φανταστώ, ότι γράφεται τέτοια ποίηση στις μέρες μας;
Έχω "σταμπαρισμένους" μερικούς ποιητές (δε θα αναφερθώ σ' αυτούς, άλλωστε φαίνεται στα μπλογκ μου), αλλά αυτόν τον κραδασμό ψυχής, απόψε, δεν τον περίμενα!
Κρατώντας την ανάσα παρακολούθησα την βιβλιοπαρουσίαση, ειδικά στο δεύτερο μέρος!
Γύριζα και ξαναγύριζα πίσω την ροή, να πιάσω, ότι δεν πιάνεται (με την ανάγνωση και με τον ανάλογο χρόνο που απαιτείται για να μπει ο κάθε αναγνώστης, πόσο μάλλον ακροατής), μέσα στο ποίημα!
Δεν ξέρω πόσο "μπήκα" με την κρύα αίσθηση του υπολογιστή!
Εκείνο που ξέρω είναι ότι το "Χρονικό 3", "Το καλντερίμι" και "Ο "ξένος", δεν χρειάστηκα "μετάφραση", δηλαδή, πισωγύρισμα ροής.
"Κάτι", πες το "μη λέξη", απορροφήθηκε απ' τον "οργανισμό μου", λες και ήταν έλλειψη στοιχειώδους βιταμίνης!
Κι εκείνος ο επίλογος με το φλάουτο (Πέπος Άλεν) και την υψίφωνο, (Σοφία Καγιά), "ζέστανε" τον υπολογιστή!
Τι να πω; "Θερμά Συγχαρητήρια" σε όλους τους συντελεστές αυτής της εκδήλωσης!
Όσο για τον ποιητή κύριο Νίκο Βαραλή, να είναι καλά και να "ποιεί" λέξεις και έργα!
Τι να πω;
Τίποτα παραπάνω από μένα. Είναι περιττό!
ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ
Άκουσε την σιωπή ανάμεσα στα φωνήεντα των δέντρων
ξεναγήθηκε μετά στους τρούλους των λέξεων
δίνοντας αφορμή στην σελήνη να του λέει τα παραμύθια
που άκουσε παιδί.
Τελικά ήταν κάτοικος μιας άλλης χώρας και τώρα εξόριστος
ιερουργούσε επανάληψη εν είδη ανούσιας τελετής.
Συνταξιούχος των ονείρων απολάμβανε την ακηδία του
όπως οι γέροντες που κάθονται ως μαύρα χαλασμένα δόντια
στα παγκάκια του λιμανιού περιμένοντας
ένα καράβι που ποτέ δεν θα έρθει ένα αύριο
που δεν θέλουν να φτάσει.
ξεναγήθηκε μετά στους τρούλους των λέξεων
δίνοντας αφορμή στην σελήνη να του λέει τα παραμύθια
που άκουσε παιδί.
Τελικά ήταν κάτοικος μιας άλλης χώρας και τώρα εξόριστος
ιερουργούσε επανάληψη εν είδη ανούσιας τελετής.
Συνταξιούχος των ονείρων απολάμβανε την ακηδία του
όπως οι γέροντες που κάθονται ως μαύρα χαλασμένα δόντια
στα παγκάκια του λιμανιού περιμένοντας
ένα καράβι που ποτέ δεν θα έρθει ένα αύριο
που δεν θέλουν να φτάσει.
Όταν γυρίζει σπίτι βρίσκει παντελονάκια με στίχους
κυρίως από τα παιδικά του χρόνια.
Τους παραδίδει αυθωρεί στην γυναίκα του με τρομαγμένα χέρια.
Η γυναίκα του ενοχλείται ιδιαίτερα από τα σύμφωνα,
τα οποία διαθέτουν οξύτατες γωνίες και τραυματίζουν τους μην προσέχοντες.
Αφού καθαρίσει καλά τα ποιήματα ώστε να μην φαίνονται
θα του πει υψιφώνως « πολλά ευ για έναν τόπον μικρότατον, είναι πλεονασμός.
Πήγαινε αμέσως να φτιάξεις το καζανάκι. Ουδεμία άλλη έχεις προοπτική»
Σκαλίζοντας τότε στους βυθούς, θα σηκώσει το βλέμμα
και εκ του παραθύρου της τουαλέτας θα δει και αυτός,
έναν ήλιο, φωτεινότατο άστρο.
κυρίως από τα παιδικά του χρόνια.
Τους παραδίδει αυθωρεί στην γυναίκα του με τρομαγμένα χέρια.
Η γυναίκα του ενοχλείται ιδιαίτερα από τα σύμφωνα,
τα οποία διαθέτουν οξύτατες γωνίες και τραυματίζουν τους μην προσέχοντες.
Αφού καθαρίσει καλά τα ποιήματα ώστε να μην φαίνονται
θα του πει υψιφώνως « πολλά ευ για έναν τόπον μικρότατον, είναι πλεονασμός.
Πήγαινε αμέσως να φτιάξεις το καζανάκι. Ουδεμία άλλη έχεις προοπτική»
Σκαλίζοντας τότε στους βυθούς, θα σηκώσει το βλέμμα
και εκ του παραθύρου της τουαλέτας θα δει και αυτός,
έναν ήλιο, φωτεινότατο άστρο.
*
ΤΑΞΙΔΕΥOΝΤΑΣ
Θα κάψω τα μεταλλικά καρφιά των λέξεων που εμποδίζουν
κάθε απόδραση από αυτό το βρωμισμένο καφενείο που καθόμαστε όλοι,
γιατί είναι σκοτάδι, γιατί βρέχει πάνω στις βάρκες,
γιατί βρέχει πάνω στη μυρωδιά τους και μυρίζουν ακόμα άνοιξη, ανυστερόβουλες
κάθε απόδραση από αυτό το βρωμισμένο καφενείο που καθόμαστε όλοι,
γιατί είναι σκοτάδι, γιατί βρέχει πάνω στις βάρκες,
γιατί βρέχει πάνω στη μυρωδιά τους και μυρίζουν ακόμα άνοιξη, ανυστερόβουλες
Γιατί εδώ θάφτηκαν οι λέξεις των θάμνων της αυγής.
Γι αυτό ακόμα θλίβονται οι κοπέλες που τα χείλη τους ξεράθηκαν
στα μνήματα του έρωτα κάθε Σαββάτο βράδυ.
Γι’ αυτό και τα χαμηλά ναυάγια της μέρας βρίσκουν βυθό,
βρίσκουν αυγή, βρίσκουν τη μέρα και γλυστρούν και φεύγουν.
Και γράφω εδώ στο κήπο αυτό των λέξεων, και γράφω της μουσικής
που χάνεται στα ράφια επάνω που πάνω τους οι σκέψεις μυρώνουν τη φυλή μου.
Γι αυτό ακόμα θλίβονται οι κοπέλες που τα χείλη τους ξεράθηκαν
στα μνήματα του έρωτα κάθε Σαββάτο βράδυ.
Γι’ αυτό και τα χαμηλά ναυάγια της μέρας βρίσκουν βυθό,
βρίσκουν αυγή, βρίσκουν τη μέρα και γλυστρούν και φεύγουν.
Και γράφω εδώ στο κήπο αυτό των λέξεων, και γράφω της μουσικής
που χάνεται στα ράφια επάνω που πάνω τους οι σκέψεις μυρώνουν τη φυλή μου.
Έχω κρατημένα τα αποφόρια ενός ροκανισμένου μέλλοντος
και δεν αρκεί, δε φτάνει για τα παιδιά, για τα μάτια τους
Τα μάτια τους αυτές τις βάρκες τις ανυστερόβουλες, μια μέρα με βροχή.
και δεν αρκεί, δε φτάνει για τα παιδιά, για τα μάτια τους
Τα μάτια τους αυτές τις βάρκες τις ανυστερόβουλες, μια μέρα με βροχή.
Γι’ αυτό και τρέχω να καταθέσω
λέξεις μικρές, όσες μπορώ, και σφραγισμένα τα καπάκια τους
ας επανέρχονται, καθώς δεν γράφω πια, δεν μυρίζω, τινάζεται ο μυελός
και δεν καταλαβαίνω
Ορφανός περνώντας στα ορφανά και ταξιδεύοντας
λέξεις μικρές, όσες μπορώ, και σφραγισμένα τα καπάκια τους
ας επανέρχονται, καθώς δεν γράφω πια, δεν μυρίζω, τινάζεται ο μυελός
και δεν καταλαβαίνω
Ορφανός περνώντας στα ορφανά και ταξιδεύοντας
ΤΟ ΜΟΝΟ
Πήγαινα κάποτε με τρομαγμένο αίμα.
Καλάμια, ξύλα και νερά, τρείς φίλοι.
Κι ήταν βουνό η πέτρα, έβρεχε.
Ο πέρα λάκκος της ψυχής γέμισε αίματα,
στρουθιά μιας άλλης εποχής
με φρέσκες λέξεις.
Κι ήρθε το χιόνι από το μαύρο τ’ ουρανού
σκιαχτήκαμε ότι είμασταν παιδιά, ακόμη.
Την πόρτα την σπάσαμε, μπήκαμε
κι ήταν μέσα ξύλινο μεντέρι κι έτριζε.
Μάννα, πατέρας με τα χέρια τους κλειστά
κεριά στο στόμα, δεν μιλήσανε.
Κι ο Αγγελος που παίζαμε παιδιά
και πρώτος έφυγε, τρίζαν τα ξύλα
μαυρίλα ο ουρανός, αντάρα.
Μην σκέφτεσαι, μου λέει ο Άγγελος
δεν είναι όπως τα ξέρεις.
Κι έσπασε μέσα μου ο κόμπος
δάκρυσα, μαύρο ποτάμι
τα όνειρα κυλήσανε στην πόρτα
βρήκαν την Κουκουράβα απέναντι
χαθήκανε στο ρέμα.
Μαζί κι εγώ με τα λιθάρια μου όλα
κατρακύλησα μαζί με τα νερά.
Τίποτα , Αγγελέ μου, ένα ταξίδι
με μυρωμένα όνειρα και λέξεις
κι αρρώστιες, θάνατο πολύ και πείσμα.
Το μόνο
που περπάτησα δίπλα στη θάλασσα, μια μέρα
στη γλώσσα έχοντας
δυο στίχους απ’ τον Όμηρο.
Το μόνο.
Καλάμια, ξύλα και νερά, τρείς φίλοι.
Κι ήταν βουνό η πέτρα, έβρεχε.
Ο πέρα λάκκος της ψυχής γέμισε αίματα,
στρουθιά μιας άλλης εποχής
με φρέσκες λέξεις.
Κι ήρθε το χιόνι από το μαύρο τ’ ουρανού
σκιαχτήκαμε ότι είμασταν παιδιά, ακόμη.
Την πόρτα την σπάσαμε, μπήκαμε
κι ήταν μέσα ξύλινο μεντέρι κι έτριζε.
Μάννα, πατέρας με τα χέρια τους κλειστά
κεριά στο στόμα, δεν μιλήσανε.
Κι ο Αγγελος που παίζαμε παιδιά
και πρώτος έφυγε, τρίζαν τα ξύλα
μαυρίλα ο ουρανός, αντάρα.
Μην σκέφτεσαι, μου λέει ο Άγγελος
δεν είναι όπως τα ξέρεις.
Κι έσπασε μέσα μου ο κόμπος
δάκρυσα, μαύρο ποτάμι
τα όνειρα κυλήσανε στην πόρτα
βρήκαν την Κουκουράβα απέναντι
χαθήκανε στο ρέμα.
Μαζί κι εγώ με τα λιθάρια μου όλα
κατρακύλησα μαζί με τα νερά.
Τίποτα , Αγγελέ μου, ένα ταξίδι
με μυρωμένα όνειρα και λέξεις
κι αρρώστιες, θάνατο πολύ και πείσμα.
Το μόνο
που περπάτησα δίπλα στη θάλασσα, μια μέρα
στη γλώσσα έχοντας
δυο στίχους απ’ τον Όμηρο.
Το μόνο.
Πανθεσσαλικό Φεστιβάλ Ποίησης 2014- #3: Νίκος Βαραλής
Ο Νίκος Βαραλής γεννήθηκε και κατοικεί στο Βόλο. Σπούδασε στην Ιταλία Σημειωτική και στην Ελλάδα Σκηνοθεσία Κινηματογράφου και Ελληνικό Πολιτισμό στο ΕΑΠ. Εργάζεται επί σειρά ετών στο ραδιόφωνο ως δημοσιογράφος και είναι τώρα διευθυντής του ραδιοφώνου της Ι.Μ. Δημητριάδος. Εξέδωσε για πρώτη φορά το 1987
Εργα του
«Φυλακας και οι τρεις δοκιμές», Ενδυμίων εκδόσεις, Αθήνα, 1987
«Τρις επί τύμβου», Καστανιώτης, Αθήνα, 1995
«Μαξιμος … η ουδέποτε εκπίπτει» υπό έκδοση
ΠΑΡΑ ΘΙΝ ΑΛΟΣ
Κοίτα, είχα μια δεξαμενή
δέντρα πολλά και δίαιτα αρμόζουσα.
Και ήρθε ένα φεγγάρι πλεούμενο
και στις Μηλιές έτρωγε σύμφωνα.
Μιλούσα στην κιθάρα με άσπρο καθαρώτατο Ιονίου.
Κι ωφέλεια η υγρασία του Μαγιού,
πεζούλια λιονταρίσια, μες στον ύπνο.
δέντρα πολλά και δίαιτα αρμόζουσα.
Και ήρθε ένα φεγγάρι πλεούμενο
και στις Μηλιές έτρωγε σύμφωνα.
Μιλούσα στην κιθάρα με άσπρο καθαρώτατο Ιονίου.
Κι ωφέλεια η υγρασία του Μαγιού,
πεζούλια λιονταρίσια, μες στον ύπνο.
Κατεβήκαμε μετά στο λιμάνι
κι είδα τους επιζώντες περιμένοντας
κι αργούσε να φανεί το πλοίο.
Κι άγγελος επάνω στους ιστούς
το καλοκαίρι φορτωμένο με κόμπους λεύκας
δίψαγε. Περπάταγε επάνω στα νερά..
κι είδα τους επιζώντες περιμένοντας
κι αργούσε να φανεί το πλοίο.
Κι άγγελος επάνω στους ιστούς
το καλοκαίρι φορτωμένο με κόμπους λεύκας
δίψαγε. Περπάταγε επάνω στα νερά..
Περίμενα μαζί τους την αυγή των ποντικών.
Ένας πατούσε λίρες στην όχθη του μεσημεριού,
ψιθύριζε εξισώσεις. Το βουνό περνούσε μέσα του
ανενόχλητο.
Άλλος με συμβουλές στους νεαρούς επυλίδες
για την πορεία του τσιμέντου, ως ανερχόμενη εσπέρα
μέσα στο φέγγος.
Και ο κύριος νομάρχης, αναμένοντας την άφιξη
των ποντοπόρων.
Ένας πατούσε λίρες στην όχθη του μεσημεριού,
ψιθύριζε εξισώσεις. Το βουνό περνούσε μέσα του
ανενόχλητο.
Άλλος με συμβουλές στους νεαρούς επυλίδες
για την πορεία του τσιμέντου, ως ανερχόμενη εσπέρα
μέσα στο φέγγος.
Και ο κύριος νομάρχης, αναμένοντας την άφιξη
των ποντοπόρων.
Την άλλη μέρα φύσηξε φλεβίτιδα και βάκιλους
ήρθε το πλοίο και ο άγγελος μαστίγωσε τα κύματα
κόκκινο χαλί στον κύριο νομάρχη.
Μου βγήκε ο Αρχίλοχος και εσάστισα
την παρατάω την ασπίδα. Θα ακουστώ.
Κι άλλη δεν έχει. Δεν έχει άλλη.
Μήτε και λεύκα, ούτε δεξαμενή,
ούτε και δρόμοι υγρασίας,
ούτε αναμονή του πρωινού
ούτε μπαζάρ χριστουγεννιάτικα της Κυριακής
με άρρωστες γούνες, ζωγραφισμένα μέτωπα.. ούτε….
ήρθε το πλοίο και ο άγγελος μαστίγωσε τα κύματα
κόκκινο χαλί στον κύριο νομάρχη.
Μου βγήκε ο Αρχίλοχος και εσάστισα
την παρατάω την ασπίδα. Θα ακουστώ.
Κι άλλη δεν έχει. Δεν έχει άλλη.
Μήτε και λεύκα, ούτε δεξαμενή,
ούτε και δρόμοι υγρασίας,
ούτε αναμονή του πρωινού
ούτε μπαζάρ χριστουγεννιάτικα της Κυριακής
με άρρωστες γούνες, ζωγραφισμένα μέτωπα.. ούτε….
Κοιμήθηκε μια μέρα, που στο ρόδι φύσαγε θάλασσα
πριν κοιμηθεί υπήρξε Οδυσσεύς, μια μέρα….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου