Ξημέρωνε η 29 Αυγούστου. Ήταν η μέρα μου. Η ταυτότητα μπορεί να γράφει ότι θέλει. Εγώ έμπαινα στα 50 "τ' Αι- Γιαννιού, στο παγγύρι", όπως έλεγε και η μάννα. Μάννα ήταν, θυμόταν πότε πόναγε για να με φέρει σε τούτον τον μάταιο κόσμο! Έψαχνε την μαμή, γιατί εγώ μάλλον ήμουνα ζόρικη, κι εκείνη χόρευε στο πανηγύρι, στο Χορευτό. Γι' αυτό ισχύει ο λόγος της και όχι τα γραπτά της ταυτότητας.
Άκου 25/8! Αναριθμητισμός, παιδάκι μου! Φανερός!
Φέτος λοιπόν, είπα:"Θέλω να πάω στο πανηγύρι!" και το εννούσα.
Δεν θα το πιστέψετε, αλλά είχα να πάω απ' τα 18! Πολλά τα γιατί. Μην το ψάχνετε. Πένθη, αμέλεια, καλή παρέα στην αυλή, κακή διάθεση, ασυμφωνία στις διάφορες παρέες του κάθε καλοκαιριού, πολλά και διάφορά.
(Αν και φέτος πήγε να μου την φέρει η παρέα που προτίμησε να φάει στην πλατεία, αλλά τέλος καλό, όλα καλά).
Πήγαμε.
Βέβαια δεν πρόλαβα την πολυκοσμία.
Βέβαια δεν πρόλαβα την βόλτα και το πέρα δώθε στην άσφαλτο.
Βέβαια δεν βρήκα πολλούς γνωστούς.
Βέβαια, δεν έμοιαζε σε τίποτα τούτο το πανηγύρι, με αυτό που είχα εγώ ζωντανό ακόμα στο μυαλό μου.
Βέβαια, δεν έγιναν όλα όπως τα φανταζόμουνα, αλλά κάπως αλλιώς. . . όπως λέει και η Αλκυόνη Παπαδάκη!
Αλλά... αν δεν γινόταν έτσι, πώς θα είχα τώρα αυτές τις αναμνήσεις, για να σας τις πω ή καλύτερα, για να σας τις δείξω;
Εν συντομία:
Κατεβήκαμε αργά και έτσι βρήκαμε άδειο τραπέζι στο μαγαζί του Πέτρου, του σόγαμπρου!
Καθήσαμε. Εγώ κοίταζα γύρω γύρω να δω γνωστούς, παλιούς φίλους. Δεν ξέρω γιατί, φέτος έννιωσα μεγάλη νοσταλγία για το παρελθόν. Ή ήμουνα πολύ πιεσμένη απ' τις μπόρες του χειμώνα ή είναι παρενέργεια που φέρνουν προκαταβολικά τα 50.
Ποιος ξέρει;
Θα δείξει!
Εκεί που τα τραγούδια με είχαν παρασύρει και μου είχαν ξυπνήσει νεανικές αναμνήσεις, κι αφού είχα χαιρετηθεί, αγκαλιαστεί και φιληθεί με αρκετό κόσμο, είδα να χορεύει ένας άντρας, πολύ παλληκαρίσια, πολύ αντρείκια και πολύ γνώριμα...
Το βλέμμα μου καρφώθηκε πάνω του, στις φιγούρες του, ούτε λόγος για φωτογραφίες στην αρχή, κι έλεγα στον άντρα μου:
"Δεν μπορεί να γκριζάρισε τόσο! Αυτός είναι ο Χριστόφορος, φίλος μου που χορεύαμε μαζί στα νειάτα μας! Δεν είχαμε αφήσει πάρτη για πάρτη και πανηγύρι για πανηγύρι!"
Πρώτο σκέρτσο αμφιβολία, στο δεύτερο σιγουρεύτηκα.
"Αυτός είναι! Τελείωσε!"
Να μην τα πολυλογώ, βρέθηκα με την κόρη μου και την παρέα της πιασμένες στον χορό. Τότε με είδε ο Χριστόφορος και κατέφθασε.
Τι να σας λέω, έτσι στα βιαστικά;
Συγκίνηση, χαρά, νοσταλγία, πολλά.
"Από δω η κόρη μου, ο άντρας μου, οι φίλοι μας".
"Από δω η γυναίκα μου, ο Τάδε, ο Τάδε".
"Θεέ μου! Χριστόφορε, είχα να χορέψω από τότε, κι εσύ απόψε με προκάλεσες άγρια! Μου ξύπνησες την Κατερίνα του τότε..."
"Α, ρε Κατερίνα! 30 χρόνια είχα να σε δω!"
"Φυσιολογικό, Χριστόφορε! Εδώ, εγώ και με βρήκα απόψε!"
Είδα και δυο τρεις άλλους φίλους, που και με κείνους χορεύαμε, αλλά εκείνο το βράδυ δεν χόρεψαν.
"Γιατί βρε παιδιά; Γιατί αλλάξατε κι εσείς, ενώ παραμείνατε εδώ;"
"Τα προβλήματα Κατερίνα μου!" είπε ο ένας.
"Έχω πένθος" είπε ο Θύμιος. "Έχασα τον αδελφό μου".
"Τα καλούπια του γάμου" μου είπε ο άλλος, κι απ' ότι έκρινα απ' το βλέμμα της γυναίκας του... ήταν πολλά.
"Γεωργία μου, δεν σ' είδα να χορεύεις! Γιατί δεν βάφεις τα μαλλιά σου;"
"Ού, τώρα! Έγινα γιαγιά!"
Αχ, νειάτα! Που δεν γυρίζετε πίσω, ξανά!
Φυσικά, χορέψαμε με την παρέα του Χριστόφορου και οι δυο μας κάναμε πάλι τα τρελά μας. Τραβήξαμε τον χορό ανάμεσα στα τραπέζια, πήραμε και τον άντρα μου μαζί, με χόρεψε συρτό ο Χριστόφορος το "μπίκαν τα γίδια στο μαντρί" και άλλα δημοτικά συρτά, χόρεψε και την κόρη μου, ωραία πράγματα!Νέες αναμνήσεις! Νέες συγκινήσεις!
Ξεκίνησαν με χορούς τα 50 μου. Σε καλό μου...
Ξύπνησε το παλιό ξένοιαστο κορίτσι μέσα μου και με μπερδεύει.
Θέλω να τ' αφήσω ν' αναπνεύσει κι αυτό.
Είναι κι αυτό κομμάτι των 50.Κάτι λιγότερο απ' το μισό, κάτι παραπάνω απ' το 1/3.
Η ζωή και τα προβλήματα με χορεύουν συνέχεια, αλλά νομίζω πως αυτό το παλιό γνωστό κορίτσι που εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μου και απαίτησε να σύρει το νέο γέρικο σώμα στο χορό, κάτι θέλει να μου πει και κάπου να βοηθήσει.
Καλώς το μου, κι ας άργησε!
Εδώ χορεύει ο Χριστόφορος. Δεν έκανε και τίποτ' άλλο! Όλο χόρευε. Προτίμησή του το "Είμαι αετός χωρίς φτερά" και της γυναίκας του το "Είμαι εγώ γυναίκα φίνα, ντερμπεντέρισσα".
Εμ, πώς αλλιώς θα γοήτευε τον Χριστόφορο;
Την άλλη μέρα πήγα στα νοικιαζόμενα διαμερίσματά τους. "ΟΑΣΙΣ", πραγματική!
Φυσικά και τα φωτογράφησα, φυσικά και θα τα προβάλλω!
"... Να σου δώσουμε κάτι..." τόλμησε να αρθρώσει η γλυκιά γυναίκα του!
"Τι είπες, κορίτσι μου; Πόσο λίγο με ξέρεις!..."
Να είστε γεροί κι ευτυχισμένοι παιδιά!
Συγχαρητήρια για ότι υλικό καταφέρατε με κόπους στη ζωή σας, αλλά κυρίως για το ψυχικό κομμάτι!Για την υπέροχη οικογένειά σας και για την ανοιχτή αυτή αγκαλιά, για μένα!
Και πού' σαι;
Γυναίκα του φίλου μου, (που δεν γράφω ακόμα τ' όνομά σου, φοβούμενη το λάθος, γιατί τα ονόματα τα μπερδεύω τελευταίως... Αλτσχάιμερ μεριά;) Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που δεν άλλαξες τον φίλο μου και ακόμα χορεύει!
Το κυριότερο!
Να και τα γίδια:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου