Ο αποψινός μου γείτονας!

Είδα το φεγγάρι γεμάτο απόψε και σκέφτηκα ότι εκεί οφείλονται τα νευράκια μου...
Καλή δικαιολογία! Για όλα φταίει το φεγγάρι! Κι αυτό το καημένο δε λέει κουβέντα!
Τέλος πάντων, βρέθηκα για δουλειά εκτάκτως, διακόπηκαν κάποια ονειράκια μου απότομα (απλά πράγματα) και ακόμα δεν μπορώ να προσαρμοστώ.
Θα μου περάσει!
Άλλο ήθελα να πω. Ξέφυγα.
Ήρθα σπίτι, έβγαλα το κράνος και άκουσα μια φωνή να μου φωνάζει τραγουδιστά:
"Και που να πάω, όλοι οι δρόμοι είσαι εσύ που αγαπάω!"
Κοίταξα γύρω μου, σα χαζή!
"Ποιος έχει την μουσική τέρμα;" σκέφτηκα;
"Μήπως σου ζήτησα πολλά, σε λάτρεψα σαν Παναγιά!"
Τρελάθηκα!
Νάτος ο νέος γείτονας! Κι έχει και ωραία φωνή!
Ακόμα τον ακούω!
"Κάθε βράδυ κουβεντιάζω και με παίρνει το πρωί...
Τάχω με τον εαυτό μου...
το καλύτερο παιδί!
Αφιερωμένο αυτό το τραγούδι να πείτε σε κείνη...
Φοβάμαι πως ακόμα σ' αγαπάω, φοβάμαι πως, ποτέ δεν σε ξεπέρασα...
Ένας θεός...
Φυσάει πολύ απ' το σπασμένο μου το τζάμι..."
Νέε γείτονα, κάτσε καλά! Απόψε ήθελα να κλάψω απ' τα νεύρα μου! Μη με προκαλείς, γιατί θα κλείσω το τζάμι, κι αν ακόμα ακούγεσαι θα βάλω ωτοασπίδες!
"Υπήρχαν όρκοι, υπήρχαν λέξεις, αυτό που πήρα...
ήταν φάσκελα! φίλε μου, αγαπημένε μου, Πλούταρχε!
Το καλύτερο παιδί!
Τι να σε κάνω; Κλείνω τα μάτια και θ' ακούω μόνο την φωνή σου! Μην τελειώσεις νωρίς!
"Κατέβα λίγο να σε δω...."
Τώρα; Είναι αργά!
Κοίτα σύμπτωση στα λόγια!
Λάιβ Πλούταρχος, παιδιά!
"Αχ, Άγγελέ με, σώσε με να σωθούμε!"
('Οτι ακούω γράφω!)