Η Κατερίνα Δεστάπα κοινοποίησε την κατάσταση του χρήστη Eleni Zioga C.
αν έχει υποστεί κι αυτός το ίδιο.
ΠΩΣ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΩ ΤΗ ΦΩΤΙΑ;
Tί είναι ο σπαραγμός; Προφανώς δεν υπάρχει θεώρημα. Τον μαθαίνεις αφού σε κατασπαράξει. Και πάλι να τον εξηγήσεις δεν μπορείς. Μπορείς μόνο να κοιτάξεις με το βάθος εκείνο του πόνου που κάνει τα μάτια σου ωκεανούς και το βλέμμα σου σύμπαντα.
Εκεί , στις μαύρες τρύπες των βυθών σου φωλιάζει ο δράκος της συντριβής κι αυτό δεν μπορείς παρά να το μοιραστείς μόνο με την σιωπηλή κατανόηση του απέναντι , αν έχει υποστεί κι αυτός το ίδιο. Ή τουλάχιστον αν είναι ανοικτός στις προκλήσεις του ανεξερεύνητου.
Το ότι η πραγματικότητα ξεβράζει τελευταία όλο το μαύρο της ανάπηρης φύσης μας, το ότι μας δείχνει ξεκάθαρα το πρόσωπο της κακίας μας , χρησιμοποιώντας σαν ζωντανά παραδείγματα τα ανήμπορα θύματα της σκληροκαρδίας μας , τους σκλάβους που χρησιμοποιούμε στις φυτείες μας, τους απελπισμένους που πνίγουμε στα πελάγη μας, μας πάει πολύ...
Δεν την αξίζουμε τόση ανθρωποθυσία για την ψυχική μας αφύπνιση. Που είναι και αμφίβολη.
Η ιδέα να γράψω αυτό το κείμενο μου ήρθε όταν ξαφνικά με τσίπησε ένα πνιγηρό αίσθημα ντροπής κοιτάζοντας τα λυωμένα μάτια του ναυαγού- πρόσφυγα πολέμου, που έχασε γυναίκα και παιδιά , όχι στην εμπόλεμη πατρίδα του ,αλλά στην θαλάσσια απόδρασή του προς την ελευθερία... Στη δικιά μας θάλασσα...
Ψάχνοντας βαθύτερα μέσα μου, στην -έστω και αμφισβητούμενη- ασφάλεια του -έστω και προσωρινού- καταφυγίου του σπιτού μου, συνέλαβα ξαφνικά το μέγεθος της μικρότητάς μου, το ιλιγγιώδες της ρηχότητάς μου, το απεχθές της επανάπαυσής μου.
Τί ήμουν εγώ μπροστά στο θεόρατο μεγαλείο ενός βλέμματος που έγραφε στο κέντρο του ολόκληρο το δράμα της ιστορίας της ανθρώπινου είδους;
Πώς μπορώ εγώ να στέκομαι ισοδύναμα απέναντί του κοιτάζοντάς τον με την ρηχή, τυχάρπαστη , πλαδαρή ματιά μου;
Τί ντροπή, Θεέ μου. Τί ντροπή.
Ιερέ ναυαγέ των ελπίδων σου.
Ξένε και άγιε μου πρόσφυγα. Χριστέ μου ίδιε...
Με τί μάτια να κοιτάξω τη λάβα του πόνου σου ;
Tί είναι ο σπαραγμός; Προφανώς δεν υπάρχει θεώρημα. Τον μαθαίνεις αφού σε κατασπαράξει. Και πάλι να τον εξηγήσεις δεν μπορείς. Μπορείς μόνο να κοιτάξεις με το βάθος εκείνο του πόνου που κάνει τα μάτια σου ωκεανούς και το βλέμμα σου σύμπαντα.
Εκεί , στις μαύρες τρύπες των βυθών σου φωλιάζει ο δράκος της συντριβής κι αυτό δεν μπορείς παρά να το μοιραστείς μόνο με την σιωπηλή κατανόηση του απέναντι , αν έχει υποστεί κι αυτός το ίδιο. Ή τουλάχιστον αν είναι ανοικτός στις προκλήσεις του ανεξερεύνητου.
Το ότι η πραγματικότητα ξεβράζει τελευταία όλο το μαύρο της ανάπηρης φύσης μας, το ότι μας δείχνει ξεκάθαρα το πρόσωπο της κακίας μας , χρησιμοποιώντας σαν ζωντανά παραδείγματα τα ανήμπορα θύματα της σκληροκαρδίας μας , τους σκλάβους που χρησιμοποιούμε στις φυτείες μας, τους απελπισμένους που πνίγουμε στα πελάγη μας, μας πάει πολύ...
Δεν την αξίζουμε τόση ανθρωποθυσία για την ψυχική μας αφύπνιση. Που είναι και αμφίβολη.
Η ιδέα να γράψω αυτό το κείμενο μου ήρθε όταν ξαφνικά με τσίπησε ένα πνιγηρό αίσθημα ντροπής κοιτάζοντας τα λυωμένα μάτια του ναυαγού- πρόσφυγα πολέμου, που έχασε γυναίκα και παιδιά , όχι στην εμπόλεμη πατρίδα του ,αλλά στην θαλάσσια απόδρασή του προς την ελευθερία... Στη δικιά μας θάλασσα...
Ψάχνοντας βαθύτερα μέσα μου, στην -έστω και αμφισβητούμενη- ασφάλεια του -έστω και προσωρινού- καταφυγίου του σπιτού μου, συνέλαβα ξαφνικά το μέγεθος της μικρότητάς μου, το ιλιγγιώδες της ρηχότητάς μου, το απεχθές της επανάπαυσής μου.
Τί ήμουν εγώ μπροστά στο θεόρατο μεγαλείο ενός βλέμματος που έγραφε στο κέντρο του ολόκληρο το δράμα της ιστορίας της ανθρώπινου είδους;
Πώς μπορώ εγώ να στέκομαι ισοδύναμα απέναντί του κοιτάζοντάς τον με την ρηχή, τυχάρπαστη , πλαδαρή ματιά μου;
Τί ντροπή, Θεέ μου. Τί ντροπή.
Ιερέ ναυαγέ των ελπίδων σου.
Ξένε και άγιε μου πρόσφυγα. Χριστέ μου ίδιε...
Με τί μάτια να κοιτάξω τη λάβα του πόνου σου ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου