Ένας χρόνος ΧΩΡΙΣ τον ΚΩΣΤΑ ΚΟΓΙΑ

Πέρασε ένας χρόνος από τότε, που ο Κώστας Κόγιας αποφάσισε να μας ξεγελάσει, να μας ξαφνιάσει, να μας Φύγει, οικειοθελώς.
Σοκαρίστηκε πολύ ο κόσμος τότε, ακόμα και τώρα, δυσκολευόμαστε να το πιστέψουμε, μερικοί.
Το πίστεψαν μόνο οι κοντινοί του άνθρωποι, εκείνοι που ενώ, ακόμα τον περιμένουν, δεν γυρίζει, δυστυχώς.

Εγώ τον Κώστα Κόγια τον γνώρισα μέσω του άντρα μου και των κοινών αγώνων τους για τα περίπτερα. Μαζί όμως οι συζητήσεις μας ήταν διαφορετικές. Είχαν να κάνουν με βιβλία, με ποιήματα, με τραγούδια, με παιχνίδια, με οικογένεια, με υγεία. Αυτά ήταν τα θέματα που συζητούσαμε μαζί και σ' αυτά συμφωνούσαμε πολύ. Στα άλλα δεν ανακατευόμουν, υπήρχε ο άντρας μου.
Οπότε, εγώ προσωπικά, δεν κλαίω για τον φίλο αγωνιστή που έχασα, αλλά για τον φίλο Καλλιτέχνη που έχασα.

Μού είχε χαρίσει απ' τους πρώτους το βιβλίο του, (τότε δεν είχαμε ίντερνετ) ο Σιδερένιος Γίγαντας που τελικά, αν και Γίγαντας, λύγισε. Τόσο ευαίσθητος!
Όσο ευαίσθητος μπορεί να είναι ένας άντρας που στην μισή διαδρομή για Αθήνα, πάντα πατάει κόρνα, εις μνήμην του χαμένου παιδιού του, (πολύ πριν και πολύ μετά τα Καμμένα Βούρλα) μετά από άπειρα χρόνια... εκεί που το έχασε, γιατί αποκλείστηκε απ' τα χιόνια, γιατί, αντί να προλάβει να φτάσει στην Αθήνα να το γιατρέψει, το έθαψε εκεί...

Όσο ευαίσθητος, μα και δυνατός συνάμα, ώστε να πει: "Δε σ' αντέχω κόσμε, δε μ' αρέσεις. Φεύγω και Φεύγω έτσι σκληρά, τώρα, αυτές τις μέρες, τις πένθιμες (του Πάσχα), μα με την υπόσχεση της Ανάστασης, μετά...!
Φεύγω για να ησυχάσω εγώ, μα και για να σωθούν και οι υπόλοιποι, μετά από μένα...
Φευγάτος, θα με ακούσουν περισσότεροι, θα με πιστέψουν περισσότεροι, θα επαναστατήσουν περισσότεροι, κι όλα ίσως να γίνουν καλύτερα... για σας, εδώ κάτω.

Έτσι νομίζω σκέφτηκε. Μπορεί και καμία σχέση οι σκέψεις μου, με την πραγματικότητα. Αυτήν την ξέρει η στενή οικογένειά του και μόνο, αυτή που ακόμα προσπαθεί να "γιατρέψει" την μεγάλη πληγή της απουσίας του.

Φυσικά και τον θαύμαζα για όλα όσα έκανε. Για την δύναμή του να οργανώνει, να αρχηγεύει, να διεκδικεί, να απαιτεί, να ρητορεύει, ακόμα και να γλεντάει.

Σε όλα μέσα, ο Κώστας Κόγιας, τότε.
Σε όλα ΑΠΩΝ ο Κώστας Κόγιας, τώρα.
Ή ΟΧΙ;
Μήπως πανταχού ΠΑΡΩΝ, τόσο αυτός, όσο και το πολύπλευρο έργο του;

Ζω και έχω την τύχη να βλέπω από κοντά την αναγνώριση της ζωής του Κώστα Κόγια, ως μιας σημαντικής ζωής, ενός σημαντικού ανθρώπου που αναγνωρίζεται σιγά - σιγά... μετά θάνατον!
Είναι κι αυτό κάτι.
Μακάρι να ήταν αλλιώς!
Μακάρι η όποια αναγνώριση να γινόταν νωρίτερα, μακάρι ο Κώστας να ζούσε, κι ας ήταν ακόμα και μια ασήμαντη προσωπικότητα!
Επειδή δεν ήταν όμως, λείπει!
Γι' αυτό λείπει!
Γιατί οι δυνατές προσωπικότητες, δεν αντέχουν το τσαλάκωμα, ούτε την πίεση, ούτε την καταπίεση.
Προς αποφυγήν η επιλογή του, οπωσδήποτε, αν την καταλαβαίναμε εγκαίρως, σίγουρα θα την εμποδίζαμε, μα εφόσον συνέβει, οφείλουμε να την δεχτούμε σαν δύναμη και όχι ως αδυναμία!
Ένα ΤΙΜΩΡΩ όλους σας, ήταν η ΦΥΓΗ του, άσχετα αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, ακόμα και εμείς που τον γνωρίζαμε από κοντά.
Αν ήταν όλα αλλιώς, δεν θα είχε φτάσει εκεί! Αυτή είναι μια πικρή αλήθεια!

Ακόμα το παλεύω να το δεχτώ. Θα ένοιωθα την διαφορά, μόνο όταν κατεβαίνω στο περίπτερο, αλλά η συνάμα φίλη και γυναίκα του Κώστα Κόγια, ή Λίτσα Ρητά, μού το θυμίζει και με "ξυπνάει" εκατό φορές την μέρα με τα αφιερώματά της και τα διαρκείας μοιρολόγια της στο Facebook.

Έτσι, θέλοντας και μη, έχω πειστεί κι εγώ, πως, ΝΑΙ, ο Κώστας Έφυγε για πάντα και δε θα ξαναγυρίσει πίσω, δυστυχώς, γιατί έτσι πάει... δεν γυρνάει πίσω, κανείς!

Μένουν όμως πάντα στην καρδιά μας οι άνθρωποι που αγαπήσαμε και οι άνθρωποι που άφησαν πίσω τους αξιόλογο έργο.
Κι ο Κώστας, άφησε πολύ! ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

Απ' αυτό, το πολύ, "κάτι" θα προσπαθήσω να "κλέψω", μόνο και μόνο για να πάρει λίγη αξία από Κείνον η ανάρτησή μου, και όχι απ' τα λόγια μου, κι ούτε απ' τον πόνο μου που εκ συνθηκών είναι στιγμιαίος, όπως συμβαίνει με όλους μας, στους πιο μακρινούς ανθρώπους, πέρα απ' την οικογένεια και τους πολύ στενούς φίλους μας.

Μόνο ειλικρινής κατανόηση μπορώ να δείξω στην οικογένειά του και να τους χαιρετήσω με θερμές ευχές για Υγεία, να ζήσουν να τον θυμούνται άπονα, με την βοήθεια του χρόνου, αν και ξέρω πως για τους πονεμένους, κυλάει αργά, πολύ αργά... δυστυχώς. ΄

Ο χρήστης Λίτσα Ρητά πρόσθεσε φωτογραφίες στο άλμπουμ27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2013.

1 ώρα

Γιατί Κώστα έφυγες....γιατί....γιατί...γιατί....

Υγ. Όσο και να μπορώ να "κλέψω" περισσότερα, δεν το αντέχω. Άλλωστε, κάποια πράγματα και αξίες, δεν "κλέβονται"!

Υγ. 2 ώρα 1:05, Ένα ποίημά του:

Η Λίτσα Ρητά κοινοποίησε τη φωτογραφία της.

13 λεπτά · 

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ...
με ένα ποίημα του άντρα μου Κώστα Κόγια...

ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΓΙΑΣ

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Καληνύχτα βουνά
με το πλάνο φεγγάρι
καληνύχτα πουλιά
με την τόση σας χάρη.

Καληνύχτα και συ
απαλό μου αγέρι
καληνύχτα σιγή
σαν απλώνεις το χέρι.

Καληνύχτα χαρές
της ημέρας τραγούδια
καληνύχτα τρελλές
μουσικές και τραγούδια.

Καληνύχτα παιδιά
κοιμηθείτε και πάλι
καληνύχτα πουλιά
στην νυχτιά τη μεγάλη.

Καληνύχτα ημέρα
ξεκουράσου και συ
καληνύχτα μητέρα
ήλιου φως και πνοή.

Καληνύχτα στη γη
τραγουδά το φεγγάρι
καληνύχτα ζωή
στις χαρές σου και πάλι.

Καληνύχτα στη μέρα
που περνά στη μέρα
καληνύχτα αγέρα
με τη θεία πνοή.

Καληνύχτα παιδιά
σαν κοιμάστε απαλά
καληνύχτα πουλιά
στη ζεστή σας φωλιά.

Καληνύχτα σε όλους
που κοιμούνται βαθιά
καληνύχτα σε κόσμους
στη μικρή σιγαλιά.

Μου αρέσει! ·  · Κοινοποιήστε