Δώσε μου ρίζες... κι άσε με!
Κάπως έτσι γνώρισα στο Φέισμπουκ τον Δημήτρη Κουτάντο!
Η Κατερίνα Δεστάπα κοινοποίησε μια φωτογραφία του χρήστηDimitrios Koutantos.
Καλημέρα, Μεγάλου Σαββάτου! Μόλις απέκτησα ταξιδιάρη φίλο και μ' αρέσει! Θα γίνει ο νους μου αληταριό και θα δει, ότι δε φανταζόταν! Ευχαριστώ για την φιλία, Δημήτρη! Καλή Ανάσταση!!!Οι Κατερίνα Δεστάπα και Dimitrios Koutantos έγιναν φίλοι.
Η Κατερίνα Δεστάπα κοινοποίησε μια φωτογραφία του χρήστηDimitrios Koutantos.
Δημήτρη, με "χάζεψες" πρωί πρωί! (Νύχτα για μένα!) Θέλω κάτι χρόνια να τα δω όλα! Να είσαι καλά, να ταξιδεύεις και να μας δίνεις κι εμάς "μεζέ"!
"Θερμά Συγχαρητήρια" για τα εκπαιδευτικότατα βιντεάκια σου!
"Κρατούμενη" όλη η "ύλη" των αναμνήσεών σου!
Να ρωτήσω: Πού δεν πήγες;
Αυτός ο δάσκαλος από την Κρήτη εδώ και είκοσι χρόνια έχει γυρίσει όλες τις ηπείρους και έχει επισκεφθεί περισσότερες από 120 χώρες του πλανήτη. Έχει φίλους ιθαγενείς από την Παπούα Γουινέα, από την φυλή των Μασάϊ, έχει θερίσει ρύζι στην Ινδία, έχει κάτσει στη θέση του δασκάλου στην Κεράλα της Ινδίας, έχει ζήσει στη ζούγκλα του Αμαζόνιου, έχει ζήσει από κοντά τις αλλαγές του περιβάλλοντος στην Ανταρκτική και στην πλατεία Μπολίβαρ του Καράκας θεώρησε δεδομένο ότι θα φάει σφαίρα την ώρα που το’ βαζε στα πόδια. «Τώρα θα δω πως είναι να πεθαίνεις», σκέφτηκε, αλλά τη γλίτωσε.
Ο Δημήτρης Κουτάντος είναι ο πλέον πολυταξιδεμένος εκπαιδευτικός της Ελλάδας, ο οποίος προσπαθεί να μεταδώσει τις εμπειρίες από κάθε ταξίδι στους μαθητές του, να δημιουργήσει δηλαδή τις νέες γενιές των «πολιτών του κόσμου».
Γεννήθηκε σε ένα χωριό της Κρήτης, τον Αξό, από αγροτική οικογένεια με οκτώ παιδιά. Σπούδασε σε ελληνικό πανεπιστήμιο και πήρε υποτροφία για να κάνει το μεταπτυχιακό του στην Αγγλία. Έκτοτε, τους περισσότερους μήνες του χρόνου τους περνά ταξιδεύοντας.
Έχει τόσα πολλά χρήματα αυτός ο δάσκαλος που μπορεί να κάνει όποιο ταξίδι του έρθει στο μυαλό; Οι αποσκευές του περιορίζονται σε ένα σακίδιο όπου μέσα σ’ αυτό υπάρχουν συνήθως μερικά ρούχα, είδη πρώτης ανάγκης, το εισιτήριο, ένας ταξιδιωτικός οδηγός και ανάμεσα στα χαρτιά του μερικές σημειώσεις για το hostel που θα μείνει. Ειδικά για την Ευρώπη αυτή την στιγμή διαθέτει ένα εισιτήριο που του κόστισε 471 ευρώ, έχει ισχύ για ένα μήνα και καλύπτει τις διαδρομές του με τρένο παντού στην Ευρώπη. Όσο για τα hostels που επιλέγει βασική πηγή πληροφόρησης του είναι το site: http://www.hiusa.org/hostels.
Δεν ταξιδεύει γιατί κάποια υπέροχη τρέλα του κυνηγάει το μυαλό. Αυτός ο άνθρωπος είναι συλλέκτης γνώσεων και εμπειριών. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να έρχεται σε επαφή με άλλους πολιτισμούς, να συζητά για την εκπαίδευση και τον πολιτισμό με άλλους δασκάλους, ακαδημαϊκούς, ιστορικούς κτλ., και να γίνεται μέρος της κοινωνίας του τόπου που κάθε φορά επισκέπτεται. Παίρνει συνεντεύξεις και βιντεοσκοπεί τις εμπειρίες του. Τι το κάνει αυτό το υλικό; Ήδη έχει δημιουργήσει μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σειρά ντοκιμαντέρ «Το Ταξίδι Εκπαίδευση και Πολιτισμός στον κόσμο» τα οποία μπορεί κάποιος να τα παρακολουθήσει μέσω της εκπαιδευτικής πύλης www.eduportal.gr.
Το ταξίδι στην Ανταρκτική διήρκεσε δύο εβδομάδες. Ξεκίνησε από την Ουσουάγια της Αργεντινής, με πλοίο πέρασε στο Κέιπ Χορν και μετά έφτασε στη Χερσόνησο της Ανταρκτικής όπου επισκέφθηκε το Ντιέγκο Ραμίρεζ, το λιμάνι Λοκρόι, τον όρμο της Μαργαρίτας και φυσικά τον Χιλιανό Επιστημονικό Σταθμό Gonzales Videla. Αφού είδε από κοντά το Νησί της Εξαπάτησης (Deception Island) κατέληξε στον Πολωνέζικο Επιστημονικό Σταθμό Arctowksi.
Για την Ανταρκτική γράφει: «Πρώτα ερωτεύεσαι την Ανταρκτική, και μετά, σου σπάει την καρδιά» (Kim Stanley Robinson, 1998). Η Ανταρκτική είναι ταυτόχρονα μια πραγματικότητα και ένα άπιαστο όνειρο».
Στη Βραζιλία έζησε και εργάστηκε για τρία χρόνια. Από την συνάντηση του με την Adriana Cesar De Mattos, καθηγήτρια του Τμήματος Εκπαίδευσης & Μαθηματικών στο UNESP (UniversidadeEstadual Paulista Júlio de Mesquita Filho) έμαθε πως έχει επηρεάσει τη ζωή των ανθρώπων εκεί η γεωγραφία και η φύση αυτής της «Νέας Γης/Νέος
Κόσμος» (Novo Mundo).
Κόσμος» (Novo Mundo).
Η Adriana Cesar De Mattos του απάντησε το εξής εκπληκτικό: «Η ιστορία και η γεωγραφία φυσικά μας έχουν επηρεάσει, θα σου δώσω δύο παραδείγματα. Στο βόρειο τμήμα της χώρας, επειδή είναι πλησιέστερα στην Ευρώπη εκεί έφτασαν πολλοί Ευρωπαίοι που έφεραν πολλούς σκλάβους από την Αφρική. Αν μπεις σε ένα δημόσιο λεωφορείο στο Σαλβαδόρ της Μπαΐας οι περισσότεροι επιβάτες είναι μαύροι. Αντίθετα, στο Σάο Πάολο υπάρχουν πολλοί κάτοικοι ιταλικής καταγωγής. Ένα άλλο παράδειγμα, στον Αμαζόνιο βρέχει κάθε μέρα την ίδια ώρα, οι άνθρωποι όταν προγραμματίζουν τα ραντεβού τους λένε αν θα είναι πριν ή μετά τη βροχή»!
Το 2008 ήταν στη Βενεζουέλα. Με ένα παλιό αυτοκίνητο το ρεζερβουάρ του οποίου γέμιζε συχνά με βενζίνη 0,05 δολάρια το λίτρο(!) «καθώς ήταν ένας από τους τρόπους του Προέδρου να διατηρηθεί στην εξουσία». Με τον καλό του φίλο Antonio που ήξερε τους δρόμους, πήγε στα περίχωρα και στις παραγκουπόλεις του Καράκας. Ήταν μεσημέρι Χριστουγέννων. Ο δάσκαλος έβγαλε τη μηχανή του κι άρχισε να τραβά φωτογραφίες. Η μία πιο αποκαλυπτική από την άλλη. Η φτώχεια και η βρωμιά σε όλο τους το μεγαλείο. Ο Antonio τον οδηγούσε παντού. Μια ακόμη στάση. Ένας μεσήλικας με κουστούμι διαβάζει την εφημερίδα του. Ο δάσκαλος τον φωτογραφίζει πλάτη. «Μετά από αυτήν την φωτογραφία δέχθηκα επίθεση με όπλα, μεσημέρι Χριστουγέννων στο πιο πολυσύχναστο μέρος της πόλης. Αυτή η φωτογραφία θα μπορούσε να είναι η τελευταία, αλλά δεν ήταν», περιγράφει.
Στη Βολιβία παρακολούθησε ένα αρχαίο καρναβάλι που προέρχεται από την θρησκευτική γιορτή Ito των ιθαγενών Uru των Ανδεων. Η Pachamama (Μητέρα Γη) η Παναγία και ο Tio Supay (Ο Θείος Θεός των Βουνών) σε διάβολο (biablada). Ένα βράδυ έξω από το εστιατόριο Pollodeoro ποδηλάτες έχουν στήσει ουρά για να παρακολουθήσουν τηλεόραση. Περπάτησε πολλές ώρες για να δει τη La Loma, έναν λόφο στον Αμαζόνιο πέντε μέτρων. Και κάπου εκεί στην καρδιά του Αμαζονίου επισκέφθηκε κι ένα σχολείο. Μια παράγκα με τους μαθητές ξυπόλητους και χαμογελαστούς.
Έχει δει τους καταρράκτες Foz de Iguazu στη Βραζιλία, τον Αμαζόνιο, το φιόρδ της Χιλής, τα ενεργά ηφαίστεια στην Κεντρική Αμερική, τα οικολογικά εθνικά πάρκα στην Αφρική, το Σερενγκέτι, τον Κρατήρα Νγκορογκόρο, τα πάρκα Bwindi και Virrunga όπου κατοικούν οι τελευταίοι 880 «γορίλες των βουνών», το Δέλτα Οκαβάνγκ, το Νείλο, το Ζαμβέζη, την έρημοWadi Rum και ότι μπορεί να βάλει ο νους.
Στην Ουγκάντα συνάντησε στο δρόμο μια γυναίκα που κουβαλούσε στο κεφάλι της ένα κοφίνι με πατάτες. Πήρε το κοφίνι και το’ βαλε στο κεφάλι του για να βγάλει μια φωτογραφία. Και μετά… «ντράπηκα και τις κουβάλησα δύο με τρεις ώρες μέχρι την πόλη. Αυτό, όμως, άλλαξε τους ανθρώπους, με χαιρετούσαν και γελούσαν που βοηθούσα τη φίλη τους. Τώρα ήμουν ένας δικός τους άνθρωπος, όχι τουρίστας. Αυτό ήταν το κλειδί για να μπω στον κόσμο τους».
Σε λεωφορεία σαράβαλα, σε καρότσες φορτηγών, καβάλα σε γαϊδούρια και άλογα, με ώρες περπάτημα, με ποδήλατο, με μηχανάκι, με τρένο, αεροπλάνο, πλοίο με ότι μπορεί να τον ταξιδέψει, θα ταξιδέψει.
Ο Δημήτρης Κουτάντος είναι ένας συναρπαστικός άνθρωπος. Και σκέφτομαι εγώ τώρα πόσο όμορφο θα ήταν αυτός ο δάσκαλος να κάνει μια στάση απ’ όλα τα ταξίδια του και ν’ αρχίσει με την υποστήριξη του υπουργείου Παιδείας να επισκέπτεται σχολειό-σχολείο τις γωνιές της Ελλάδας με σκοπό να μεταδώσει τη γνώση του στα παιδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου