θα πεθάνω και έχω ασκούπιστα!

Τα τραγούδια της προηγούμενης ανάρτησης θα μου θυμίζουν από δω και πέρα τις στιγμές που τα άκουσα και τους άντρες που συνομιλούσα μαζί τους, ενώ αυτά ακούγονταν.
Πάμε παρακάτω, αν και είμαι πολύ πίσω στο παρελθόν. Δεκαπενταετία και βάλε. Προέκυψε ο Γιάννης Τσίγκρας που επανήλθε στα μπλογκ δριμύτερος και ένας φίλος που μου ζήτησε παλιές κασέτες για τ' αμάξι του. Έτσι αναγκάστηκα να ξεχωρίσω ποιες δεν έχουν προσωπικές στιγμές και να του δώσω τις υπόλοιπες.
Εννοείται, μπήκα και στο τρυπάκι να γυρίσω "τόσο πίσω" που λέει ο Γιάννης κι ακόμα παραπίσω και κάποιες να τις ακούσω.
Προέκυψε. Όλα πάντα, για κάποιο λόγο, προκύπτουν.
Έτσι προέκυψε κι αυτό που θυμήθηκα και μου συνέβει σήμερα, μετά τα τραγούδια.

Γυρνούσα σπίτι. Είπα να περπατήσω, ξεχνώντας όμως τις δυνάμεις μου...
Κάποια στιγμή ένοιωσα να γυρίζουν όλα γύρω μου, το πάλαιψα να είμαι στην άκρη του δρόμου, μη με πατήσουν τ' αυτοκίνητα, έκλεισα μάτια, ξανάνοιξα, προχώρησα, υπολογίζοντας, αν πέσω, εκεί παραπάνω έχει κόσμο, θα με δουν!
Είχε όντως, παραπάνω, είχε και τον περιφερειακό που έπρεπε να διασχίσω, χωρίς φανάρια (γνωστό το πρόβλημα της περιοχής μου εδώ και ένα μήνα) κι εκεί που έλεγα στον εαυτό μου: "Κράτα Κατερίνα, έφτασες!Λίγο ακόμα, πάρε ανάσες και πήγαινε να ξαπλώσεις, να συνέλθεις και κοίτα να τρως, άσε τις δίαιτες...", συνάμα με μάλωνα μη τολμήσω και πέσω φαρδιά πλατιά στον Περιφερειακό, "θα γίνεις κομμάτια και μετά θα σε δουν, να σε μαζέψουν!", μου ήρθε στο μυαλό η φράση που ακούω συχνά απ' τις γυναίκες στο χωριό, όταν αργούν να γυρίσουν σπίτι "κουτσομπολεύοντας":
"Πω πω! Άργησα!θα πεθάνω και έχω ασκούπιστα!"
Μετά θυμήθηκα τη μάννα που περνούσε απ' τις φίλες της πρωί πρωί για καφέ, κι αν εκείνες κοιμόντουσαν τους σκούπιζε και την αυλή, αφήνοντας και το δικό της σημάδι, συν λουλουδάκι στην πόρτα ή φύλλο, ανάλογα τον ελεύθερο χρόνο που είχε πρωί πρωί, πριν το μεροκάματο.
Σ' αυτή τη σκέψη χαμογέλασα, μάλλον πήρα και δυνάμεις και έφτασα σπίτι μου, σώα και αβλαβής.
Κοίταξα τη σκάλα, τον κήπο μου, το σπίτι μου και είπα στον εαυτό μου:
"Σκασίλα που την έχουν στο χωριό, αν θα είναι ασκούπιστα!... Λίγο με νοιάζει το πως θα τα βρούνε..."
Πολλά σκέφτηκα, κι ήθελα να κρατήσω στίγμα απ' τη μέρα μου και απ' τις κουβέντες που ακούω εκεί, ακόμα, συνήθως το καλοκαίρι που οι γυναίκες ξεμυαλίζονται στην πλατεία.
Οι γυναίκες μεγάλης ηλικίας, εννοείται, γιατί οι μικρές, σκοτίστηκαν, σαν κι εμένα, κι αυτές!
Πού είσαι μάννα, να σκουπίσεις και σε μένα;

Υγ. Ψάχνοντας για κατάλληλη φώτο, έπεσα πάνω σε πολύ ωραίες σκέψεις του αρκούδου. Βρήκα και πουλιά, ευτυχώς, ζωντανά!

(Βιαστικά, αλλά το έγραψα. Έτσι, για να τα βρίσκω και με τον εαυτό μου, κάπου κάπου.)