"... Να διαβαστεί"!

Τα παιδιά της Κατακόμβης


Βασίλης Μητσάκης


ΣΜΙΛΗ

Πέρασε ήδη μια βδομάδα από τη μέρα που τελείωσα την ανάγνωση του βιβλίου του Βασίλη Μητσάκη «Τα παιδιά της Κατακόμβης», από τις εκδόσεις ΣΜΙΛΗ.

Άρχισα να το διαβάζω το βράδυ της Αποκριάς και το τελείωσα το βράδυ της Καθαράς Δευτέρας. Ήμουνα τόσο «λαίμαργη» γι’ αυτό το βιβλίο, που κοιμήθηκα μόνο δυο ώρες κι αυτές, μόνο για να επανέλθω στην παρούσα κατάσταση της ζωής μου, γιατί ο Μητσάκης είχε καταφέρει να με μεταφέρει σε άλλες εποχές, σε άλλους κόσμους, τόσο γνωστούς μα και τόσο άγνωστους συνάμα, για μένα.

Πολλά δεν ήξερα, πολλά έμαθα, πολλά μου θύμιζαν δικές μου ιστορίες, πολλά με στεναχώρεσαν, πολλά με ανατρίχιασαν, άπειρα απ’ τα γραφόμενά του με συγκίνησαν.
Τι να πω;

Χάθηκα μέσ’ τον πλούσιο ποταμό της αφήγησής του. Παρασύρθηκα, πότε απ’ τα καθαρά νερά και πότε απ’ τα λασπωμένα  που έφερναν οι μπόρες της αφήγησής του, (ίσως και της ζωής του), σημείωνα απ’ την αρχή ως το τέλος του βιβλίου, όπου έβρισκα βράχους ή λουλούδια, όπου σκόνταφταν τα αισθήματα και τα συναισθήματά μου, σε πολέμους και ξεριζωμούς, σε καράβια και αδιέξοδα δρομάκια, φτώχεια και γονιό, θέατρα και ‘ξωκλήσια, πουλάκια και τραγουδάκια, σημείωνα, ναι, και όλο στάσεις ήταν αυτό το βιβλίο! Απορώ πώς "έφτασα", σχετικά νωρίς!
Μάλιστα, κάποια στιγμή άρχισα να γράφω και τις σκέψεις μου,  μα μετά είχε τόση φόρα και αντάρα η ζωή του «Αυτού» που βλέποντας ότι λιγοστεύουν οι ώρες που θα μπορούσα να είμαι μόνη μου, ώστε να ολοκληρώσω την ανάγνωση χωρίς διακοπές, αποφάσισα να μη γράφω πια, κι έτσι κάθισα δίπλα στις όχθες του ορμητικού ΑΥΤΟΥ ποταμού και διάβαζα, «έβλεπα», κρατώντας την ανάσα μου, όπως κάνουν στο θέατρο ή στο σινεμά.

Σινεμά, ναι, γιατί τελικά το βιβλίο αυτό για μένα, δεν είναι βιβλίο ή τουλάχιστον, αν είναι βιβλίο και δεν είναι ταινία, είναι πολλά βιβλία, κι όχι μόνο ένα, κι αν είναι ταινία, δεν είναι μόνο μία, είναι πολλές ταινίες, άρα σήριαλ με ατέλειωτα δυνατά επεισόδια.

Ακόμα πιστεύω πως αυτό το βιβλίο δεν τελείωσε. Έχει και συνέχεια, ίσως και πολλές ακόμη συνέχειες, αφού φτάνει μόνο μέχρι την εποχή 1955 και σήμερα έχουμε 2012!

Μόλις τελείωσα την ανάγνωση τηλεφώνησα στον Βασίλη να τον συγχαρώ, ζητώντας φυσικά και συγγνώμη για το απαγορευτικό της ώρας. Ήθελα μόνο να τον συγχαρώ και να ξέρει ότι το διάβασα. Του είπα ότι το ποτήρι των διαστάσεών μου φούλαρε, ξεχείλισε, νιώθω την ανάγκη ότι θέλω να μάθω κι άλλα, να γράψω ακόμα περισσότερα, μα πρέπει να δώσω χρόνο στον εαυτό μου και στο σφουγγάρι του κουρασμένου μου μυαλού, να περάσουν μέρες, να απορροφήσει τα καλύτερα σημεία, να ξεχωρίσει τις απορίες μου και ότι άλλο θέλω να συζητήσω μαζί του, παρακαλώντας τον να με δικαιολογήσει, γιατί συνάμα δρασκελίζω και δικά μου δύσκολα ποτάμια αυτή την εποχή και δεν θέλω να γράψω βιαστικές σκέψεις ενθουσιασμού.

«Θα μπορούσα να γράψω πολλά στο ίντερνετ γι’ αυτό το βιβλίο, Βασίλη, αλλά επειδή εσύ δεν ασχολείσαι μ’αυτό και δε θα μπορέσεις να καταλάβεις την «εργασία» μου, θ’ αφήσω να τα πούμε από κοντά στο μέλλον! Εντάξει;» του είπα, κι όλα αυτά, τελικά, ήξερα ότι αφορούσαν πραγματικά δική μου ανάγκη, να πω τις σκέψεις μου, κι όχι για να ευχαριστήσω τον Βασίλη!

Αυτός, ο Βασίλης, όχι ο ήρωας (παίζεται! Μπορεί να είναι κι ο ήρωας! Θα τον ρωτήσω όταν τον συναντήσω από κοντά, τι να πεις στο τηλέφωνο και μάλιστα νύχτα!) μου είπε:

«Σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Εμένα μ’ ενδιαφέρει να διαβαστεί το βιβλίο μου, Κατερίνα!»

Κι εκεί ήταν που κατάλαβα την διαφορά με Αυτόν τον συγγραφέα! Δεν τον ενδιαφέρει να πουληθεί, να διαφημιστεί, να συζητηθεί, όσο το να «διαβαστεί».

Δεν το λένε πολλοί συγγραφείς αυτό στην εποχή μας. Βέβαια, επειδή ο Βασίλης δεν ασχολείται με το ίντερνετ, δεν ξέρει πως το βιβλίο πια, άνοιξε τα φτερά του και μέσω αυτού πετάει πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο μακριά κι έτσι διαβάζεται από χίλιους μύριους ανθρώπους! Δεν ξέρει πως αυτός είναι ο νέος τρόπος που θα φέρει και το ζητούμενό του που δεν είναι άλλο από το να «διαβαστεί»! Σιγά σιγά, θα το καταλάβει, όταν τα "Συγχαρητήρια" θα φτάνουν από άλλες ηπείρους και όχι χωριά!

«Και γιατί ο Βασίλης θέλει να διαβαστεί το βιβλίο του»; αναρρωτήθηκα.

«Γιατί κάτι έχει να δώσει μέσα απ’ αυτό», μου απάντησε το «έξυπνο» μυαλό μου.

«Και γιατί; Οι άλλοι δε θέλουν να διαβαστούν τα βιβλία τους; Δεν έχουν οι άλλοι κάτι να δώσουν;» ακούστηκε από δυο φωνές.(Και οι δυο, δικές μου ήταν!)

«Δεν έχουν όλοι», θα πω εγώ η Κατερίνα, κι ας φανώ κακιά.

Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, θα πεις στην αρχή:

«Βασίλη, μου θυμίζεις παλιούς μεγάλους συγγραφείς, όπως, … όχι! Δε λέω. Καμία σύγκριση. Μου θυμίζεις τον Βασίλη, έτσι όπως τον γνώρισα εγώ: Καλλιτέχνη, Ηθοποιό, Ποιητή, Τραγουδιστή, Σκηνοθέτη, ιδιαίτερο και ξεχωριστό άνθρωπο».

Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, ένα είναι σίγουρο, πως δεν θα το ξεχάσεις! Θα το θυμάσαι όπως… όχι, δε θα πω! Θα το θυμάσαι όπως το αφηγείται ο Βασίλης και Αυτόν, Αυτούς, ήρωα και συγγραφέα, δύσκολα θα τους ξεχάσεις!

Αυτά! (και λίγο βιαστικά, μα με αγάπη, εκτίμηση και θαυμασμό διαρκείας!)

Είχα σκοπό να δακτυλογραφήσω τις ημερολογιακές μου σημειώσεις, να δακτυλογραφήσω φράσεις, σκηνές, εικόνες, παραγράφους που μου άρεσαν, μα χάθηκα…

Δε μπορούσα να διαλέξω απόψε, δεν έχει και νόημα, το να βιαστώ. Αυτό το βιβλίο, έτσι κι αλλιώς, κυκλοφόρησε και θα διαβαστεί. Μπήκε το νερό στ’ αυλάκι, θα φτάσει στα χωράφια μας και σίγουρα θα τα ποτίσει. Ανάλογα την ξηρασία του καθενός μας, θα ποτιστούμε και θα ωφεληθούμε πλουσιοπάροχα.

Ο Βασίλης έσπειρε διαλεγμένη χρόνων σπορά, με κόπο, πόνο και μεράκι και αργά ή γρήγορα θα του αποδώσει τους καλύτερους καρπούς, είμαι βέβαιη, γιατί το αξίζει!

Του εύχομαι να έχει υγεία, δύναμη και υπομονή ΚΑΙ να γράφει, για να μάθουμε όλη τη ζωή του «Αυτού- Αντωνάκη», ως το 2050!

Βασίλη, Καλοτάξιδο και πάλι! ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!

Ίσως σε άλλο μου ξενύχτι, αντιγράψω και καμιά προτασούλα! Ε; θα πειράζει;

Ξημερώματα Τρίτης 4:00 

Πρώτη παρουσίαση του βιβλίου με αποσπάσματα, εδώ!