Ο χρήστης Justine Frangouli-Argyris κοινοποίησε σύνδεσμο από Emma Papaemmanouel.
Υπέροχη εκπομπή απο την Αυστραλία χάρει στους αγαπημένους συναδέλφους. Ευχαριστω που με τιμήσατε τόσο γενναόδωρα!!!
· · Κοινοποιήστε
- Αρέσει σε 9 άτομα.
Eleana Flaski Σας ευχαριστούμε Ιουστίνη γιατί μας γνωστοποιήσατε μία εκπομπή εκπληκτική και μάθαμε τι γίνεται από τους ομογενείς μας. Είναι συγκινητικό να ακούς καλά λόγια για έναν άνθρωπο που γνωρίζεις προσωπικά και που διαπιστώνεις τελικά ότι την ίδια άποψη με εσένα την έχουν και άλλοι ! Συγχαρητήρια μέσα απ΄την καρδιά μου για την εκπληκτική δουλειά που κάνατε όπου και αν βρίσκεστε ανά πάσα στιγμή!
Support Greece στην Αυστραλία.
Η δραστηριότητα, οι γιορτές, ο πολιτισμός και η Ελληνική κουλτούρα μέσα από την καθημερινή δράση και ζωή των Ελλήνων της Αυστραλίας.
Του παραδείσου λεμονιά...
Από την Αυστραλία με αγάπη!
Κι από δω, υπάρχει, ΤΟΣΗΗΗΗ!!!
Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης
Μουσική: Παντελής Θαλασσινός
Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός
Του παραδείσου λεμονιά
ένα κλαδάκι λησμονιά
φύλαξε και για μένα, φύλαξε και για μένα
Που 'χω δυο χρόνια στο λαιμό
δεμένα αναστεναγμό
και χείλη κλειδωμένα, και χείλη κλειδωμένα
Γέμισε μύρα κι ευωδιές το κορμάκι μου
που ανασταίνουν τις καρδιές λεμονάκι μου
που ανασταίνουν τις καρδιές λεμονάκι μου
που σταματούν τον πόνο
Στείλε μου το λευκό σου ανθό με τ' αρώματα
πριν πέσω και πριν μαραθώ σ' άλλα σώματα
πριν πέσω και πριν μαραθώ σ' άλλα σώματα
πριν μπω στον τρίτο χρόνο
Του παραδείσου λεμονιά
κρύψε τα ρούχα του φονιά
στης πίκρας το ντουλάπι,
στης πίκρας το ντουλάπι
τα ματωμένα τα νερά
να βγάλω πάλι τα φτερά
που μου 'σπασ' η αγάπη,
που μου 'σπασ' η αγάπη
Γέμισε μύρα κι ευωδιές το κορμάκι μου
που ανασταίνουν τις καρδιές λεμονάκι μου
που ανασταίνουν τις καρδιές λεμονάκι μου
που σταματούν τον πόνο
Στείλε μου το λευκό σου ανθό με τ' αρώματα
πριν πέσω και πριν μαραθώ σ' άλλα σώματα
πριν πέσω και πριν μαραθώ σ' άλλα σώματα
πριν μπω στον τρίτο χρόνο
Δεν κατάλαβα πως βρέθηκα εκεί. Έκανα μια βιαστική γύρα, άκεφη, γιατί η χθεσινή (πια) μέρα, με είχε πετρώσει, από άμυνα...
Ούτε που κατάλαβα πότε ακριβώς αυτή η πέτρα έγινε ζυμάρι, κι έκλαιγε, έκλαιγε, μέχρι το τέλος του βίντεο.
Δύσκολο να εξηγήσεις τα "γιατί" και τα "διότι", όχι μόνο στο Φεισμπουκ, αλλά ακόμα κι εδώ στα μπλογκ.
Ένας και κύριος λόγος που ξεκίνησα να το δω ήταν να μάθω τα ευχάριστα νέα της Ιουστίνης μας, χωρίς να ξέρω τι θα δω, τι θα ακούσω, και κυρίως τι θα αισθανθώ, βλέποντάς το! Πού να ήξερα ότι θα περάσω τελικά από σαράντα κύματα και ότι σίγουρα θα έβγαινα βρεγμένη;
Τελικά όμως, βγήκα. Απ' το βιντεάκι. Όχι απ' τα κύματα που ήδη υπήρχαν. Απλά η Ιουστίνη ήταν η αφορμή να ταρακουνηθούν και να έρθω εδώ, για να γράψω δυο λόγια παραπάνω, γιατί ένα λάικ στη σελίδα της ή ένα "Εύγε", θα ήταν πολύ λίγο για μένα την ίδια, την στιγμή που με πνίγουν τόσα. Κι έπειτα, δεν είμαι ο τύπος που σιωπώ σ’ ότι δω ή μάθω και μ’ αγγίξει.
Πριν πάω στην πονεμένη ιστορία που με δένει με την ξενιτιά, κι αυτό με κάνει και πιο ευάλωτη, να πω τα ήδη καθυστερημένα μου λόγια στην Ιουστίνη που η τύχη και η ζωή μ' έφερε να την γνωρίσω και από κοντά, να την πονέσω και να την αγαπήσω, κι ας μην ταιριάζουν οι ζωές μας, ούτε στα παραμύθια.
"Και βέβαια αξίζεις την τιμή, τον θαυμασμό, την εκτίμηση, την φιλία και την αγάπη όλων μας, αγαπημένη μου Ιουστίνη!
Μέσα μου ξέρω ότι μπορείς και αξίζεις ακόμα, πολύ περισσότερα! Αν οι εποχές ήταν καλύτερες, θα έλεγα:
"Ιουστίνη μου, προχώρα μπροστά για σένα! Το αξίζεις!"
Τώρα που οι εποχές άλλαξαν, θα σου πω:
"Ιουστίνη μου, προχώρα μπροστά, αφού μπορείς, πρώτα για την Ελλάδα και μετά θα έρθουν όλα, καλύτερα και για σένα! Σκέψου τρόπους, θέλουν κόπους, μα μπορείς!"
Αυτό θα έλεγα, σαν ένα SOS από μια Ελλάδα που όχι, όπως λένε, δεν χρεοκόπησε στα χαρτιά, μα χρεοκόπησε στο βάθος... Κι αυτό το "βάθος" είναι η ψυχή του Έλληνα, του μέσου οικονομικά και του "παρακάτω".
Άλλο να το λες, κι άλλο να το ζεις, Ιουστίνη μου!
Εκεί είναι η μεγάλη διαφορά μας, δυστυχώς! Πάντα την είχαμε, πάντα θα την έχουμε, δεν είχα ποτέ κόμπλεξ με την φτώχεια μου, ίσα ίσα ήμουνα πολύ υπερήφανη γι' αυτήν, μα η ζωή με ξεγέλασε, δουλεύοντας και ζώντας βάση του "κουμάντου" μου, μπορούσα τουλάχιστον, πριν δυο χρόνια, να ζω αξιοπρεπώς. Τώρα, αυτή η χρεοκοπία που λένε ότι «γλυτώσαμε στα χαρτιά», απέτυχε στην πράξη. Εκτός του ότι εξαφάνισε τα "κουμάντα" μου και τα προγράμματά μου, όχι μόνο σκότωσε, τα έτσι κι αλλιώς μικρά όνειρά μου, αλλά καταρράκωσε την υπερηφάνεια μου και την αξιοπρέπειά μου. Γι’ αυτό, δεν μπορώ να σωπάσω. Δεν είμαι μόνο εγώ, κι εφόσον έχω ακόμα «βήμα», πρέπει να μιλήσω.
Δε μιλάμε πια για χαμόγελα, όχι μόνο δικά μου, αλλά της πλειονότητας του Ελληνισμού, Ιουστίνη μου!
Λίγοι περνάνε καλά, και στο "καλά" δεν εννοώ τη λέξη, αλλά τα παράγωγά της που είναι φαγητό, θέρμανση, στέγη, υγεία, δουλειά. Δύσκολο να στα περιγράψω, Ιουστίνη μου. Άλλο να τα δεις ή να τα ζεις από κοντά, κι άλλο να τα φαντάζεσαι.
Γι' αυτό θέλησα να γράψω δυο λόγια παραπάνω. Για να σου ζητήσω απ' αυτή τη θέση που κατέχεις, να ζητήσεις να ελαφρύνει το βάρος απ' τον εργάτη, τον συνταξιούχο, τον άρρωστο. "Με ξένα κόλλυβα, εύκολα γίνεται μνημόσυνο". Αυτό είναι κρίμα κι άδικο.
Το να μας στείλουν τα ξενιτεμένα αδέλφια μας οικονομική βοήθεια ή να δώσουν δουλειά στα παιδιά μας, εκεί στην ξενιτιά που η ίδια "έφαγε" την ψυχή τους, τόσα χρόνια, δεν έχει νόημα. Δεν έπρεπε και δεν πρέπει να φτάσουμε Εκεί! Αλλού είναι η λύση, μα δε ξέρω, που! Ξέρω τόσα λίγα γράμματα! Εσύ μπορείς! Κάνε κάτι! Τώρα γράφεται το βιβλίο της ζωής μας και οι ζωές μας, δεν είναι μυθιστόρημα! Τώρα πρέπει να δοκιμαστούμε σαν ήρωες και όχι σαν συγγραφείς!
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που περιμένω από σένα, Ιουστίνη μου! Μόνο εσύ μπορείς να του δώσεις σχήμα, όχι όμως με σημαία πολιτικής!
Εγώ λέω "Ναι" στο σημαιάκι που είδα καρφιτσωμένο στο πιάτο σε Ελληνικό μαγαζί της Αυστραλίας, λέω "Όχι" όμως να το βλέπω καρφιτσωμένο επάνω στο πτώμα ενός ολόκληρου λαού, και ιδιαίτερα του φτωχού, έτσι, γιατί βολεύει τις "Αγορές" ή τα όποια κόμματα.
Η Ελληνική σημαία να είναι η σημαία σου, Ιουστίνη μου, όσο πιο μακριά από χρώματα κι αρώματα μπορείς, γιατί μόνο έτσι θα δεις πραγματικά την αλήθεια και θα μπορέσεις να βοηθήσεις, όχι έναν, χίλιους! Όχι, χίλιους, εκατοντάδες, ακόμα και εκατομμύρια!
Μου θυμίζεις Μελίνα και Ανοιχτά οράματα. Μπορείς! Μην επικεντρώνεσαι μόνο στο βιβλίο! Για να πάρω το βιβλίο σου πρέπει να μην πεινάει, ούτε να πονάει το στομάχι μου, ούτε να χρωστάω της Μιχαλούς, μαζί με τα εγγόνια μου, αν προλάβω να τα χαρώ και αν αυτά υπάρξουν…
Είδες πόσα «αν» χώρεσαν κιόλας σε μία και μόνο φράση, καλή μου φίλη;
Γι’ αυτό σου λέω, «μη μετράς αλλιώς» την απουσία μου, απ’ τα παλιά λειβάδια…
Πάμε στα παρακάτω, γιατί "βγήκα", είχα και διακοπές, παρασύρθηκα και με την Ιουστίνη.
Στα γρήγορα: Ώρα 2:32 (Διορθώσεις κειμένου, αύριο)
Με τους ξενιτεμένους Έλληνες "έχω μεγάλο ντέρτι μέσ' την καρδιά".
Αν δεν είχα μεγάλη αδυναμία στη μάννα, ίσως κι εγώ να ήμουνα αλλού, να ήμουνα αλλιώς...
Έξι παιδιά είχε, 4 κορίτσια και δυο αγόρια. Τα 3 έφαγαν τη ζωή τους στην ξενιτιά, χωρίς να τα γνωρίσω όπως και όσο έπρεπε και τ' άλλα δυο ξενιτευτήκαν εντός. Ο ένας μάλιστα δοκίμασε τα καράβια, μα γύρισε κι είπε στη μάννα, κλαίγοντας:
"Δε μπόρεσα μάννα εκεί στη θάλασσα. Ήθελα να πατάω γη, να μπορώ να σε φτάνω."
Γι' αυτό συγκινούμαι με το θέμα. Πονάει πολύ. Κι απόψε, ακούγοντας αυτό το δελτίο ειδήσεων της Αυστραλίας, μπήκα στη θέση των αδελφών μου και τη δική μου... Όλοι ήταν για μένα άγνωστα πρόσωπα, μα τόσο αδέλφια!...
Ναι, εκεί στην ξενιτιά, κατάφερε να μείνει άσβεστη η Ελληνική φλόγα για την πατρίδα και ζωντανή ακόμα, ευτυχώς!
Να 'ναι καλά η πρώτη γενιά που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει ζωντανή και την τρίτη, αφού κάπως η δεύτερη κι εκεί τους γλίστρησε...
Εύκολα γλιστράνε οι γενιές, αν ξεγελαστούν στην εύκολη ζωή.
Τόσα θέματα.
Τι να πω;
Για το γηροκομείο "Φροντίδα";
Για τον Ψυχογιό;
Για τους εκεί λογοτέχνες;
Για τους Έλληνες ταξιτζήδες που "ΕΥΤΥΧΩΣ" ζητούν 3000 Ελληνόπουλα;
Για την Ιερατική Σχολή;
Για ένα άγραφο καρδιογράφημα που έπιανε τα ύψη και τα βάθη, βλέποντάς το;
Ότι κι αν πω, λίγο θα 'ναι!
Ότι κι αν πω ή καλύτερα γράψω εγώ, σημασία δεν έχει.
Τα λέει ΟΛΑ το βιντεάκι!
Πάντα οι απόδημοι Έλληνες φυλούσαν Θερμοπύλες! Τώρα πρέπει πιο πολύ!
Ξεκίνησα μ' άλλον ειρμό. (κλαίγοντας) Τον έχασα στον δρόμο. (Οι υποχρεώσεις της οικογένειας με συνέφεραν, εγκαίρως.) Δεν πειράζει. Πρέπει όμως να δείτε αυτό το βιντεάκι, για να καταλάβετε κι εσείς, "Τι κρατούν ζωντανό οι Απόδημοι Έλληνες" που λες και μας μαστούρωσαν, το έχουμε θάψει εμείς που μένουμε Ελλάδα.
Τσιγκλάει αυτή η ανάρτηση, ίσως!
Μα, ειπώθηκε κι εκεί:
"Ας ανθίσουν εκατό λουλούδια, κι ας ανθίσουν εκατό απόψεις!"
3:45! Στον αέρα με συχνότητα ψυχής του κυκλάμινου του βουνού!
Η Κατερίνα ξανά δακρυσμένη, Καληνυχτεί και Καλημερίζει, συγχρόνως!
3 σχόλια:
Justine Frangouli-Argyris Κατερινάκι μου διάβασα με τρομερή συγκίνηση τα όσα έγραψες για μένα. Είμαι έτοιμη να βοηθήσω με όλες μου τις δυνάμεις την πατρίδα μας σ΄αυτή τη συγκυρία. Αν ποτέ η πατρίδα με καλέσει! Φιλί ηλιόλουστο της αθήνας
4 ώρες πριν · Μου αρέσει!
Κατερίνα Δεστάπα Ιουστίνη μου, αν είσαι κοντά στο Ήλιο της Αθήνας, τότε, "βλέπεις"! Σε καλέσει δε σε καλέσει κορίτσι μου, όλοι μας πρέπει να είμαστε στην πρώτη γραμμή, να την βοηθήσουμε, να ορθοποδήσει, γιατί θα γκρεμιστούμε κι εμείς! Κάνε ότι καλύτερο μπορείς, κι ότι σε φωτίσει ο Θεός, Ιουστίνη μου! "Καλή επιτυχία" από μένα και ευχές μου τα όνειρά σου!
Πριν από 2 δευτερόλεπτα · Μου αρέσει!
Justine Frangouli-Argyris Προσπαθώ από το μετερίζι μου να κάνω ό,τι μπορώ. Νάσαι σίγουρη γι αυτό, δεν κλείνομαι στο δωματιάκι μου παριστάνοντας μόνο τη συγγραφέα, διατρανώνω παντού την περηφάνεια της φυλής μας και την ανάγκη επαναπροσδιορισμού των πραγμάτων για να επανέλθει η αξιοπρέπειά μας. Φιλί του αττικού ήλιου
Πριν από 9 λεπτά · Μου αρέσει!
Κατερίνα Δεστάπα Φέρε την χαμένη αξιοπρέπειά μας, Ιουστίνη μου, κι εγώ θα χειροκροτήσω τον τρόπο! Το καλό μετερίζι σου το ξέρω, γι' αυτό και "μίλησα" μαζί σου! Πώς αλλιώς; Ξέρω τις δυνατότητές σου, Ιουστίνη μου, εσωτερικές και εξωτερικές, γι' αυτό και τις επικαλούμαι! Τα καλύτερα, καλή μου, μέσα από σένα, για όλους μας! Πολλά πολλά φιλάκια!
Πριν από 2 δευτερόλεπτα · Μου αρέσει!
..ξαγρύπνησα από συγκίνηση
Ιουστίνη μου
και αφήνω στα πεταχτά - ας πω - δυο λέξεις...
Γνωρίζω την αξία σου,το ξέρεις αυτό,
όμως συγχαίρω, μαζί με τον Τεντ σου που σου παραστέκεται υπερήφανα και με πολλή Αγάπη, και το ζεύγος Ψυχογιού, οι οποίοι με την προώθηση των εκδόσεών τους τιμούν τους συγγραφείς του Οίκου τους ανά τον κόσμο.
Χαιρετισμούς στον Ελληνισμό της Αυστραλίας
και σε περιμένουμε στην Πρώτη Έκθεση Βιβλίου της Διασποράς,
όπου μαζί και με συνεργασία του Συλλόγου Αθηναίων Νέας Υόρκης, βάλαμε τα πρώτα σχέδια για ένα μεγαλεπίβολο συμβάν.
Σε περιμένουμε, λοιπόν, την 21η Απριλίου, στη μεγάλη αίθουσα του Αγίου Δημητρίου, στην Αστόρια,
να εορτάσουμε το ΒΙΒΛΙΟ και τους συγγραφείς.
Καλά να επισρέψετε,
Πάντα με την αγάπη μου,
Υιώτα Στρατή,
΅αστοριανή΅
ΝΥ
Δημοσίευση σχολίου