Αυτές τις μέρες έλεγα για κάποιες αναμνήσεις του παρελθόντος που αντιγράφω απ' τις σχεδόν χαλασμένες μου, πια, κασέτες.
Δε θα μπορούσα να μη σταθώ στην Μπίκα Μαρκατά- Πετρογιάννη που υπήρξε για μένα Μεγάλη και
Ιδιαίτερη συνάντηση ζωής!
Μόνο που εδώ και μέρες ανεβάζω τα βιντεάκια και μου τα απορρίπτει το ΓιουΤιουμπ και παιδεύομαι. (Ίσως κρατάει η κάρτα μνήμης τους ίδιους κωδικούς μηχανής και μου τα απορρίπτει ως διπλά, αφού μ' αφήνει να περιμένω ώρες και μέρες! Ωστόσο, δεν θα παραιτηθώ απ' την προσπάθεια να ανεβάσω αυτά που ξεκίνησα.)
Επειδή η ζωή τρέχει όμως και έχω μείνει πολύ πίσω, κοίταξα στο γκουγκλ να δω αν γράφει κάτι. Εκεί βρήκα το κυκλάμινο, φυσικά, που είχε φροντίσει να κάνει τουλάχιστον την αρχή, γι' απόψε!
Παρασκευή, Οκτώβριος 13, 2006
Μπίκα Μαρκατά - Πετρογιάννη
Αν η μάννα για μένα ήταν η πρώτη δασκάλα της ζωής μου, που με έμαθε να ζω πάντα ταπεινά και τίμια, η φυγή της ήταν η αφορμή να γνωρίσω από κοντά τον Μάρτη του '97 μία σοφή και διαβασμένη γυναίκα την Μπίκα Μαρκατά - Πετρογιάννη. Η γνωριμία μας, οι συναντήσεις μας, οι συζητήσεις μας και οι διαφωνίες μας, θα μπορούσαν να γεμίσουν βιβλίο. Χρωστάω πολλά σ΄αυτή τη γυναίκα, την δασκάλα της ζωής μου, όπως την αποκαλώ.
Εκείνη την εποχή είχα άγνοια για βιβλία και συγγραφείς και εκείνη κατάφερε και με ξύπνησε. Με ταρακούνησε τόσο πολύ που σε λίγους μήνες έξέδωσα μόνη μου το πρώτο μου βιβλίο. Μετά το δεύτερο, το τρίτο.
Θαύμασα πολλά σ΄αυτή τη γυναίκα. Ήταν δημοσιογράφος της Ενώσεως Συντακτών Αθηνών, ιδρύτρια της Σωκρατικής Λέσχης και συγγραφέας, παρόλο που σε μένα δεν το παραδεχόταν αυτό. " Δε βαριέσαι! Εγώ πιστεύω στην πηγή...", μου έλεγε "εγώ ότι γράφω, πρέπει να ανοίξω πολλά βιβλία για να τα βρω και να τα αντιγράψω, ενώ εσύ...."
Εκρηκτική γυναίκα η Μπίκα, εκρηκτική και η φιλία μας. " Σε δυνατές προσωπικότητες υπάρχουν και συγκρούσεις", μου έλεγε "γι΄αυτό η φιλία μας είναι ιδιαίτερη και ξεχωρίζει".
Διαφωνούσαμε πολύ και με την παρεξήγηση ενός "Διαφωνώ", τελείωσε και η ιδιαίτερη φιλία μας. Δεν της κράτησα ποτέ κακία όμως, κι όταν Έφυγε, λυπήθηκα πολύ. Έχουν μείνει όμως τα έργα της που ένα απ΄αυτά και το ποιό δυνατό για μένα είναι τα χρηματικά βραβεία Μαρκατά που δίνονται κάθε χρόνο σε τρεις μαθητές Λυκείου, που γράφουν την καλύτερη έκθεση, με θέμα που ορίζει η Ένωση Συντακτών. (Τα βραβεία δίνονταν στην μνήμη του αδελφού της και του πατέρα της και τώρα δίνονται και για την δική της μνήμη).
Η Σωκρατική λέσχη δυστυχώς έμεινε ακέφαλη και ίσως αργήσει να γίνει η δίκη του Σωκράτη που τόσο επιθυμούσε.
Πολλά χρόνια δίπλα στην Μπίκα, ρουφούσα απ΄την ενέργεια και τις γνώσεις της και κείνο που ζήλεψα και θέλησα να κλέψω, ήταν όχι την εκρηκτικότητά της, αλλά την κίνηση να εκδίδω βιβλία και να κάνω δωρεές στη μνήμη της Μάννας, όπως έκανε εκείνη για τα δικά της αγαπημένα πρόσωπα. Η Μπίκα υπήρξε το πρότυπό μου σ΄αυτό και ήταν η αφορμή που κάποια γραπτά μου βγήκαν στη δημοσιότητα. Δεν της το μαρτύρησα ποτέ όμως. Η διαφορά μ΄εκείνη είναι ότι δεν με κάλυπταν τα οικονομικά μου και τα έργα μου δεν ήταν ποτέ τόσο μεγάλα. Ότι μπορούσα έκανα μέχρι τώρα. Όνειρό μου και στόχος μου ήταν να την ξεπεράσω. Το μέλλον θα δείξει αν θα τα καταφέρω.
Δεν δεχόταν να βγαίνει φωτογραφίες η Μπίκα. Όποια έβλεπε την έσκιζε. Δεν της άρεσε. Οι μόνες που έχω είναι από εφημερίδα της Πρώτης 25/3/2001 στον δημοσιογράφο Σωτήρη Πολύζο. Κι εκεί η συνέντευξή της ήταν εκρηκτική. Πολλές γυναίκες θύμωσαν μαζί της, τότε.
Στο κυκλάμινο του βουνού κατέχει θέση αυτή η Μεγάλη Κυρία, όπως και στην καρδιά μου.
"Αιωνία σου η μνήμη" Μπίκα κι εκεί πάνω θα βλέπεις σίγουρα ότι δεν σε ξέχασα κι ότι ένα τυπογραφικό λάθος ήταν αυτό που μας χώρισε και δεν έφταιγε καμμιά απ΄τις δυο. Ο δαίμων του τυπογραφείου μας χώρησε και μας πλήγωσε πολύ. Σαν "άνθρωποι των γραμμάτων" όμως, όπως έλεγες, πρέπει να συγχωρούμε.
Έτσι δεν είναι;
posted by elpida @ 10/13/2006 08:15:00 μμ 2 comments
2 Comments:
At Σαβ Οκτ 14, 02:29:06 πμ, Sailor said...
Καλημέρα στην Κατερίναμε την ομορφιά στην ψυχήκαι την μεγάλη καρδιά !Να είσαι πάντα καλάόπου και αν είσαιΕμείς έτσι σε αγαπάμεόπως είσαι !Καλό σου πρωινόφιλιά !
At Σαβ Οκτ 14, 02:44:39 πμ, elpida said...
Φιλιά σαιλόρ και καλή ψήφο!
..............................................................
...Είναι απ' το σβησμένο μου, μη το ψάχνετε. Μόνο να ψάξω τον σαιλόρ!
Εδώ είναι η κριτική της που μάλιστα στάθηκε και η αφορμή να ψυχραθούμε και να απομακρυνθώ εγώ από κοντά της. Ήταν οξύθυμη, με κατηγορούσε άδικα, δεν το άντεχα και δεν της ξανατηλεφώνησα. Εκείνη είχε πολύ εγωισμό για τον ρίξει και το καταλάβαινα απόλυτα. Δεν μπορούσα όμως να έχω φίλη μια Κυρία που δεν με πίστευε με τίποτα!
"Σας ξέρω εσάς τους συγγραφείς!" μου φώναξε στο τηλέφωνο κι αυτός ήταν ο επίλογος της φιλίας μας!
Εγώ δεν ήμουνα "συγγραφέας"! Ήμουνα η Κατερίνα και τυχόν "παιχνίδια" των συγγραφέων ( τότε, ίσως και τώρα) δεν τα ήξερα.
Από τότε, δίπλευρη σιωπή. Χάθηκα μετά στα τότε προβλήματά μου, παράτησα και τα βιβλία και τα επακόλουθά τους!
Όταν μετά έμαθα ότι Έφυγε, έκλαψα πολύ. Για ότι χάσαμε. Δεν ήξερα ότι ήταν άρρωστη. Είχα κόψει επαφές, δεν μπορούσα να μάθω. Αλλιώς, δεν θα της άφηνα το χέρι...
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, ότι το έμαθα χρόνια μετά, ταξιδεύοντας διαδρομή Χάνια - Ζαγορά.
Δε θα ξεχάσω ποτέ, όσο και η Χαρούλα Φράγκου που ήταν κοντά της σταθερά (μάλιστα με συγκίνησε πολύ που στο αφιέρωμα του Κώστα Πατρίκου αναφέρθηκε και σ' Εκείνη και της το είπα!) που της είπε για μένα:
"Τι να κάνει εκείνο το κορίτσι; Ατίθασο παιδί! Έχει όμως μια πέννα...!"
Κι ακόμα μαλώνω την Χαρούλα που δεν μ' έψαξε τότε και η ίδια, να μου πει ότι είναι άρρωστη και μάλιστα τόσο κοντά μου! Ίσως και να περνούσα κάθε μέρα - τότε- έξω από κει, απ' την Κλινική! Πού να ξέρω; Ιστορίες που γράφουν οι άνθρωποι! Άχαρες! Είχαμε χαθεί όμως και με την Χαρούλα κάποια εποχή.
Ναι. Την παρεξήγηση να πω.
Οι εφημερίδες τότε, όταν η Μπίκα έδινε να της δημοσιεύσουν κάτι, της έπαιρναν λεφτά, ενώ σ' εμάς τους Βολιώτες, δημοσίευαν δωρεάν. Εγώ δεν τόλμαγα βέβαια να δημοσιεύσω, (ούτε και τώρα δεν τολμάω συχνά - πόσο μάλλον τότε!) αλλά το είχα ακούσει και της το είπα. Εκείνη θύμωσε και μου είπε:
"Ε, τότε, να σου δώσω εσένα την κριτική μου για το παιδικό σου, να την δώσεις εσύ στις εφημερίδες, για να μην πληρώσω εγώ!"
Πού να ήξερε όμως, ότι ακόμα κι αυτό για μένα, ήταν βουνό! Ποιον να τόλμαγα να πω, βαλ' τε κι αυτό το δικό μου!
Αργούσα, δίσταζα, της εξηγούσα, εκείνη δεν μπορούσε να το δεχθεί και να το καταλάβει, μέχρι που κάποια μέρα τόλμησα και το ζήτησα απ' την Γλυκερία Υδραίου.
Εμένα δεν μ' ένοιαζε το θέμα κριτικής, άσχετα αν με κολάκευε, μπροστά στο να ζητήσω χάρη, εφόσον δεν μπορούσα να πληρώσω, για να της δώσω χαρά.
Έβγαλα φωτοτυπία, δακτυλογράφησα το γράμμα της; (δε θυμάμαι. Δεν είχα τότε ίντερνετ και είχα pw - πρέπει να ψάξω τα ημερολόγιά μου στα μπαούλα μου), έστειλα ένα φάκελο στην Γλυκερία, αφού βέβαια της τηλεφώνησα και την παρακάλεσα και μετά, όταν δημοσιεύτηκε - επιτέλους- εγώ, τρελή από χαρά της τηλεφώνησα να της το πω!
Ποιος είδε τότε την Μπίκα και δεν φοβήθηκε!
"Δε θα σου το συγχωρήσω ποτέ! Εγώ στην κριτική μου έγραψα ΔΙΑΦΩΝΩ και όχι ΣΤΑΜΑΤΩ!"
Δεν καταλάβαινα, γρι!
Όταν κατάλαβα τι εννοούσε, της είπα πως δεν το έκανα εγώ και μάλλον στην αντιγραφή, στην εφημερίδα θα έγινε κάποιο λάθος, ίσως να μην ξεχώριζαν καλά τα γράμματά της και να έγινε ένα τυχαίο λάθος.
"Όχι! Δεν το επιτρέπω! Δε με ξεγελάς! Να επανορθώσεις!"
Έπεσα να πεθάνω. Τι να διορθώσω, ποια ήμουνα εγώ να δίνω εντολές στις εφημερίδες και στους δημοσιογράφους; Δεν θέλησα να στεναχωρήσω την Γλυκερία, δε θέλησε να πιστέψει η Μπίκα ότι δεν υπήρχε πρόθεση από μένα, ούτε απ' τους άλλους, τους Βολιώτες... κι έτσι, έμεινε η παρεξήγηση να την εξηγώ τώρα!
Τώρα, δώδεκα χρόνια μετά όμως, έμαθα τι πάει να πει: "συγγραφέας" και τι πάει να πει να παραποιείται ένα κείμενό σου, ακόμα κι από λάθος!
Τότε έπρεπε να ξέρω, ώστε να το χειριστώ αλλιώς το θέμα και να μην της λέω μόνο:
"Ας το ξεχάσουμε, Μπίκα! Αρκεί που ξέρω εγώ ότι διαφωνείς. Το ίδιο είναι. Γράφεις τόσα άλλα παρακάτω που φαίνεται η διαφωνία. Μας έκαναν ένα δώρο (δωρεάν δημοσίευση - τιμή και δική μου), μη τους προσβάλλουμε κιόλας από πάνω!"
"Όχι! Δεν το δέχομαι! Εσύ το έκανες! Σας ξέρω καλά εσάς τους συγγραφείς!"
Ακόμα, σα να την ακούω, Αιωνία της η μνήμη!
Αυτή ήταν η Μπίκα! Δε σήκωνε μύγα στο σπαθί της!
Ούτε κι εγώ...
Κι έτσι μείναν μόνα τα σπαθιά μας και δεν τροχίστηκαν ξανά σε κοινές δημιουργίες, αλλά σε εγωισμούς και δειλίες...
Αν ήμουνα δικαστής σε μια έδρα, σήμερα, κατηγορούμενη θα ήμουνα εγώ, γιατί...
αφού δεν ήξερα τι θα πει "συγγραφή", έπρεπε, τουλάχιστον να ρωτήσω, πριν αρχίσω να εκδίδω!
Κι οι δυο πάντως, κύριε πρόεδρε, ήταν αθώες! Ο δαίμων του τυπογραφείου σκότωσε μια " υπό ανάπτυξιν φιλία".
Για να γράφω όμως ακόμα γι' αυτήν, σίγουρα ΠΟΛΛΑ έμειναν!
Κάθε φορά την διαβάζω στα τρισάγια μου!
Ο κάθε παππάς κάνει στάση στο όνομα Μπίκα και με ρωτάει, αν το είπε σωστά.
"Σωστά" τους λέω.
Ξέρω τόσα άλλα για την Μπίκα, μα το όνομά της δεν μου το είπε ποτέ!
Αυτό ήταν! Μπίκα με γιώτα!
(Απ' τα 5-6 βιντεάκια μου, έγιναν δυο μιση, δεν τα ανεβάζω μπερδεμένα. Προσεχώς!) .
Δε θα μπορούσα να μη σταθώ στην Μπίκα Μαρκατά- Πετρογιάννη που υπήρξε για μένα Μεγάλη και
Ιδιαίτερη συνάντηση ζωής!
Μόνο που εδώ και μέρες ανεβάζω τα βιντεάκια και μου τα απορρίπτει το ΓιουΤιουμπ και παιδεύομαι. (Ίσως κρατάει η κάρτα μνήμης τους ίδιους κωδικούς μηχανής και μου τα απορρίπτει ως διπλά, αφού μ' αφήνει να περιμένω ώρες και μέρες! Ωστόσο, δεν θα παραιτηθώ απ' την προσπάθεια να ανεβάσω αυτά που ξεκίνησα.)
Επειδή η ζωή τρέχει όμως και έχω μείνει πολύ πίσω, κοίταξα στο γκουγκλ να δω αν γράφει κάτι. Εκεί βρήκα το κυκλάμινο, φυσικά, που είχε φροντίσει να κάνει τουλάχιστον την αρχή, γι' απόψε!
Παρασκευή, Οκτώβριος 13, 2006
Μπίκα Μαρκατά - Πετρογιάννη
Αν η μάννα για μένα ήταν η πρώτη δασκάλα της ζωής μου, που με έμαθε να ζω πάντα ταπεινά και τίμια, η φυγή της ήταν η αφορμή να γνωρίσω από κοντά τον Μάρτη του '97 μία σοφή και διαβασμένη γυναίκα την Μπίκα Μαρκατά - Πετρογιάννη. Η γνωριμία μας, οι συναντήσεις μας, οι συζητήσεις μας και οι διαφωνίες μας, θα μπορούσαν να γεμίσουν βιβλίο. Χρωστάω πολλά σ΄αυτή τη γυναίκα, την δασκάλα της ζωής μου, όπως την αποκαλώ.
Εκείνη την εποχή είχα άγνοια για βιβλία και συγγραφείς και εκείνη κατάφερε και με ξύπνησε. Με ταρακούνησε τόσο πολύ που σε λίγους μήνες έξέδωσα μόνη μου το πρώτο μου βιβλίο. Μετά το δεύτερο, το τρίτο.
Θαύμασα πολλά σ΄αυτή τη γυναίκα. Ήταν δημοσιογράφος της Ενώσεως Συντακτών Αθηνών, ιδρύτρια της Σωκρατικής Λέσχης και συγγραφέας, παρόλο που σε μένα δεν το παραδεχόταν αυτό. " Δε βαριέσαι! Εγώ πιστεύω στην πηγή...", μου έλεγε "εγώ ότι γράφω, πρέπει να ανοίξω πολλά βιβλία για να τα βρω και να τα αντιγράψω, ενώ εσύ...."
Εκρηκτική γυναίκα η Μπίκα, εκρηκτική και η φιλία μας. " Σε δυνατές προσωπικότητες υπάρχουν και συγκρούσεις", μου έλεγε "γι΄αυτό η φιλία μας είναι ιδιαίτερη και ξεχωρίζει".
Διαφωνούσαμε πολύ και με την παρεξήγηση ενός "Διαφωνώ", τελείωσε και η ιδιαίτερη φιλία μας. Δεν της κράτησα ποτέ κακία όμως, κι όταν Έφυγε, λυπήθηκα πολύ. Έχουν μείνει όμως τα έργα της που ένα απ΄αυτά και το ποιό δυνατό για μένα είναι τα χρηματικά βραβεία Μαρκατά που δίνονται κάθε χρόνο σε τρεις μαθητές Λυκείου, που γράφουν την καλύτερη έκθεση, με θέμα που ορίζει η Ένωση Συντακτών. (Τα βραβεία δίνονταν στην μνήμη του αδελφού της και του πατέρα της και τώρα δίνονται και για την δική της μνήμη).
Η Σωκρατική λέσχη δυστυχώς έμεινε ακέφαλη και ίσως αργήσει να γίνει η δίκη του Σωκράτη που τόσο επιθυμούσε.
Πολλά χρόνια δίπλα στην Μπίκα, ρουφούσα απ΄την ενέργεια και τις γνώσεις της και κείνο που ζήλεψα και θέλησα να κλέψω, ήταν όχι την εκρηκτικότητά της, αλλά την κίνηση να εκδίδω βιβλία και να κάνω δωρεές στη μνήμη της Μάννας, όπως έκανε εκείνη για τα δικά της αγαπημένα πρόσωπα. Η Μπίκα υπήρξε το πρότυπό μου σ΄αυτό και ήταν η αφορμή που κάποια γραπτά μου βγήκαν στη δημοσιότητα. Δεν της το μαρτύρησα ποτέ όμως. Η διαφορά μ΄εκείνη είναι ότι δεν με κάλυπταν τα οικονομικά μου και τα έργα μου δεν ήταν ποτέ τόσο μεγάλα. Ότι μπορούσα έκανα μέχρι τώρα. Όνειρό μου και στόχος μου ήταν να την ξεπεράσω. Το μέλλον θα δείξει αν θα τα καταφέρω.
Δεν δεχόταν να βγαίνει φωτογραφίες η Μπίκα. Όποια έβλεπε την έσκιζε. Δεν της άρεσε. Οι μόνες που έχω είναι από εφημερίδα της Πρώτης 25/3/2001 στον δημοσιογράφο Σωτήρη Πολύζο. Κι εκεί η συνέντευξή της ήταν εκρηκτική. Πολλές γυναίκες θύμωσαν μαζί της, τότε.
Στο κυκλάμινο του βουνού κατέχει θέση αυτή η Μεγάλη Κυρία, όπως και στην καρδιά μου.
"Αιωνία σου η μνήμη" Μπίκα κι εκεί πάνω θα βλέπεις σίγουρα ότι δεν σε ξέχασα κι ότι ένα τυπογραφικό λάθος ήταν αυτό που μας χώρισε και δεν έφταιγε καμμιά απ΄τις δυο. Ο δαίμων του τυπογραφείου μας χώρησε και μας πλήγωσε πολύ. Σαν "άνθρωποι των γραμμάτων" όμως, όπως έλεγες, πρέπει να συγχωρούμε.
Έτσι δεν είναι;
posted by elpida @ 10/13/2006 08:15:00 μμ 2 comments
2 Comments:
At Σαβ Οκτ 14, 02:29:06 πμ, Sailor said...
Καλημέρα στην Κατερίναμε την ομορφιά στην ψυχήκαι την μεγάλη καρδιά !Να είσαι πάντα καλάόπου και αν είσαιΕμείς έτσι σε αγαπάμεόπως είσαι !Καλό σου πρωινόφιλιά !
At Σαβ Οκτ 14, 02:44:39 πμ, elpida said...
Φιλιά σαιλόρ και καλή ψήφο!
..............................................................
...Είναι απ' το σβησμένο μου, μη το ψάχνετε. Μόνο να ψάξω τον σαιλόρ!
Εδώ είναι η κριτική της που μάλιστα στάθηκε και η αφορμή να ψυχραθούμε και να απομακρυνθώ εγώ από κοντά της. Ήταν οξύθυμη, με κατηγορούσε άδικα, δεν το άντεχα και δεν της ξανατηλεφώνησα. Εκείνη είχε πολύ εγωισμό για τον ρίξει και το καταλάβαινα απόλυτα. Δεν μπορούσα όμως να έχω φίλη μια Κυρία που δεν με πίστευε με τίποτα!
"Σας ξέρω εσάς τους συγγραφείς!" μου φώναξε στο τηλέφωνο κι αυτός ήταν ο επίλογος της φιλίας μας!
Εγώ δεν ήμουνα "συγγραφέας"! Ήμουνα η Κατερίνα και τυχόν "παιχνίδια" των συγγραφέων ( τότε, ίσως και τώρα) δεν τα ήξερα.
Από τότε, δίπλευρη σιωπή. Χάθηκα μετά στα τότε προβλήματά μου, παράτησα και τα βιβλία και τα επακόλουθά τους!
Όταν μετά έμαθα ότι Έφυγε, έκλαψα πολύ. Για ότι χάσαμε. Δεν ήξερα ότι ήταν άρρωστη. Είχα κόψει επαφές, δεν μπορούσα να μάθω. Αλλιώς, δεν θα της άφηνα το χέρι...
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, ότι το έμαθα χρόνια μετά, ταξιδεύοντας διαδρομή Χάνια - Ζαγορά.
Δε θα ξεχάσω ποτέ, όσο και η Χαρούλα Φράγκου που ήταν κοντά της σταθερά (μάλιστα με συγκίνησε πολύ που στο αφιέρωμα του Κώστα Πατρίκου αναφέρθηκε και σ' Εκείνη και της το είπα!) που της είπε για μένα:
"Τι να κάνει εκείνο το κορίτσι; Ατίθασο παιδί! Έχει όμως μια πέννα...!"
Κι ακόμα μαλώνω την Χαρούλα που δεν μ' έψαξε τότε και η ίδια, να μου πει ότι είναι άρρωστη και μάλιστα τόσο κοντά μου! Ίσως και να περνούσα κάθε μέρα - τότε- έξω από κει, απ' την Κλινική! Πού να ξέρω; Ιστορίες που γράφουν οι άνθρωποι! Άχαρες! Είχαμε χαθεί όμως και με την Χαρούλα κάποια εποχή.
Ναι. Την παρεξήγηση να πω.
Οι εφημερίδες τότε, όταν η Μπίκα έδινε να της δημοσιεύσουν κάτι, της έπαιρναν λεφτά, ενώ σ' εμάς τους Βολιώτες, δημοσίευαν δωρεάν. Εγώ δεν τόλμαγα βέβαια να δημοσιεύσω, (ούτε και τώρα δεν τολμάω συχνά - πόσο μάλλον τότε!) αλλά το είχα ακούσει και της το είπα. Εκείνη θύμωσε και μου είπε:
"Ε, τότε, να σου δώσω εσένα την κριτική μου για το παιδικό σου, να την δώσεις εσύ στις εφημερίδες, για να μην πληρώσω εγώ!"
Πού να ήξερε όμως, ότι ακόμα κι αυτό για μένα, ήταν βουνό! Ποιον να τόλμαγα να πω, βαλ' τε κι αυτό το δικό μου!
Αργούσα, δίσταζα, της εξηγούσα, εκείνη δεν μπορούσε να το δεχθεί και να το καταλάβει, μέχρι που κάποια μέρα τόλμησα και το ζήτησα απ' την Γλυκερία Υδραίου.
Εμένα δεν μ' ένοιαζε το θέμα κριτικής, άσχετα αν με κολάκευε, μπροστά στο να ζητήσω χάρη, εφόσον δεν μπορούσα να πληρώσω, για να της δώσω χαρά.
Έβγαλα φωτοτυπία, δακτυλογράφησα το γράμμα της; (δε θυμάμαι. Δεν είχα τότε ίντερνετ και είχα pw - πρέπει να ψάξω τα ημερολόγιά μου στα μπαούλα μου), έστειλα ένα φάκελο στην Γλυκερία, αφού βέβαια της τηλεφώνησα και την παρακάλεσα και μετά, όταν δημοσιεύτηκε - επιτέλους- εγώ, τρελή από χαρά της τηλεφώνησα να της το πω!
Ποιος είδε τότε την Μπίκα και δεν φοβήθηκε!
"Δε θα σου το συγχωρήσω ποτέ! Εγώ στην κριτική μου έγραψα ΔΙΑΦΩΝΩ και όχι ΣΤΑΜΑΤΩ!"
Δεν καταλάβαινα, γρι!
Όταν κατάλαβα τι εννοούσε, της είπα πως δεν το έκανα εγώ και μάλλον στην αντιγραφή, στην εφημερίδα θα έγινε κάποιο λάθος, ίσως να μην ξεχώριζαν καλά τα γράμματά της και να έγινε ένα τυχαίο λάθος.
"Όχι! Δεν το επιτρέπω! Δε με ξεγελάς! Να επανορθώσεις!"
Έπεσα να πεθάνω. Τι να διορθώσω, ποια ήμουνα εγώ να δίνω εντολές στις εφημερίδες και στους δημοσιογράφους; Δεν θέλησα να στεναχωρήσω την Γλυκερία, δε θέλησε να πιστέψει η Μπίκα ότι δεν υπήρχε πρόθεση από μένα, ούτε απ' τους άλλους, τους Βολιώτες... κι έτσι, έμεινε η παρεξήγηση να την εξηγώ τώρα!
Τώρα, δώδεκα χρόνια μετά όμως, έμαθα τι πάει να πει: "συγγραφέας" και τι πάει να πει να παραποιείται ένα κείμενό σου, ακόμα κι από λάθος!
Τότε έπρεπε να ξέρω, ώστε να το χειριστώ αλλιώς το θέμα και να μην της λέω μόνο:
"Ας το ξεχάσουμε, Μπίκα! Αρκεί που ξέρω εγώ ότι διαφωνείς. Το ίδιο είναι. Γράφεις τόσα άλλα παρακάτω που φαίνεται η διαφωνία. Μας έκαναν ένα δώρο (δωρεάν δημοσίευση - τιμή και δική μου), μη τους προσβάλλουμε κιόλας από πάνω!"
"Όχι! Δεν το δέχομαι! Εσύ το έκανες! Σας ξέρω καλά εσάς τους συγγραφείς!"
Ακόμα, σα να την ακούω, Αιωνία της η μνήμη!
Αυτή ήταν η Μπίκα! Δε σήκωνε μύγα στο σπαθί της!
Ούτε κι εγώ...
Κι έτσι μείναν μόνα τα σπαθιά μας και δεν τροχίστηκαν ξανά σε κοινές δημιουργίες, αλλά σε εγωισμούς και δειλίες...
Αν ήμουνα δικαστής σε μια έδρα, σήμερα, κατηγορούμενη θα ήμουνα εγώ, γιατί...
αφού δεν ήξερα τι θα πει "συγγραφή", έπρεπε, τουλάχιστον να ρωτήσω, πριν αρχίσω να εκδίδω!
Κι οι δυο πάντως, κύριε πρόεδρε, ήταν αθώες! Ο δαίμων του τυπογραφείου σκότωσε μια " υπό ανάπτυξιν φιλία".
Για να γράφω όμως ακόμα γι' αυτήν, σίγουρα ΠΟΛΛΑ έμειναν!
Κάθε φορά την διαβάζω στα τρισάγια μου!
Ο κάθε παππάς κάνει στάση στο όνομα Μπίκα και με ρωτάει, αν το είπε σωστά.
"Σωστά" τους λέω.
Ξέρω τόσα άλλα για την Μπίκα, μα το όνομά της δεν μου το είπε ποτέ!
Αυτό ήταν! Μπίκα με γιώτα!
(Απ' τα 5-6 βιντεάκια μου, έγιναν δυο μιση, δεν τα ανεβάζω μπερδεμένα. Προσεχώς!) .
Αποσπάσματα απ' τα βραβεία Μαρκατά 1996/ Βόλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου