Έτσι όπως τρέχει η ζωή, με τις ανηφόρες της, τις κατηφόρες της, δεν προλαβαίνω να σταθώ την σωστή στιγμή, στο σωστό σημείο... Όπως συμβαίνει και με το τρένο, το λεωφορείο... Η ματιά βλέπει πολλά, μα κρατάει εικόνες απ' το ταξίδι, για μέρες μετά, ίσως και μήνες, ίσως και για χρόνια.
Έτσι, απόψε, θέλω να γυρίσω μια βδομάδα πίσω, σ' αυτή την εξαιρετική ανάρτηση που ήταν αφιερωμένη στις μητέρες.
Εκεί γνώρισα τον Λάμπρο και την Λαμπρινή.
Εκεί στάθηκα σε πολλά, όπως θα σταθείτε κι εσείς!
Θέλω μόνο, να κρατήσω εδώ την γάργαρη φωνή της Λαμπρινής που δροσίζει και ξεκουράζει τα αυτιά και την ψυχή μου, εφόσον δεν είμαι πια παιδί, για να επιλέξω να την έχω δασκάλα μου!
Περισσότερα... δείτε κι ακούστε μόνοι σας!
Έτσι, απόψε, θέλω να γυρίσω μια βδομάδα πίσω, σ' αυτή την εξαιρετική ανάρτηση που ήταν αφιερωμένη στις μητέρες.
Εκεί γνώρισα τον Λάμπρο και την Λαμπρινή.
Εκεί στάθηκα σε πολλά, όπως θα σταθείτε κι εσείς!
Θέλω μόνο, να κρατήσω εδώ την γάργαρη φωνή της Λαμπρινής που δροσίζει και ξεκουράζει τα αυτιά και την ψυχή μου, εφόσον δεν είμαι πια παιδί, για να επιλέξω να την έχω δασκάλα μου!
3 σχόλια:
δεν το πιστεύω!!!
Πολύ ευχαριστώ!!! Δεν έχω λόγια...
μόνον για να πω... το ιστολόγιο είναι για μικρά παιδιά... και ήρθες και έδεσες!!!!
ευχαριστεί πολύ και η Λαμπρινή!
Οι "ωραίοι" έχουν χρέη, Παρασκευούλα μου! Τι δεν πιστεύεις; Ότι αυτό το αφιέρωμα και ειδικά αυτή η φωνή μού έμεινε φέτος απ' την γιορτή της μητέρας; Κακώς! Δε λέω εύκολα ψέματα! (Δύο μ;)Να με πιστέψεις!
Λάμπρο μου, ένα παλιμπαίδισμα... το έχω. Η ηλικία βλέπεις...ζορίζει λιγάκι!
Εγώ, "Ευχαριστώ!" για την μεγάλη δόση Μάννας που μου δώσατε εκείνη τη μέρα, γιατί οι πολιτικοί μας κατάφεραν να τα επισκιάσουν όλα!
Να τρέχουμε και να μη φτάνουμε!
Δημοσίευση σχολίου