Σφίξιμο ημέρας

Γιορτή μητέρας 2012-05-13

Τι είναι αυτό που με σφίγγει, δεν ξέρω.

Στριφογυρίζω εδώ και ώρες γύρω απ’ τον υπολογιστή, γύρω απ’ τους φίλους, δεν βρήκα κάτι να με εκφράσει απόλυτα σ’ αυτό που νιώθω.

Όλοι λένε «Χρόνια Πολλά» στη μάνα που γιορτάζει σήμερα, όλοι λένε για την αγωνία της πολιτικής εξέλιξης της χώρας μας, ανάλογα με το που ανήκει πολιτικά, ανάλογα με το πιο κόμμα εκφράζει τα συμφέροντά του.

Δε ξέρω τελικά που ανήκω πολιτικά.

Ίσως, αν υπήρχε κόμμα μάνας να ήμουνα φανατικός οπαδός.

Ως τότε, θα παραμείνω μετακινούμενη…

Δε ξέρω τι με μελαγχολεί σήμερα που οι μανάδες όλου του κόσμου γιορτάζουν.

Δεν ξέρω αν φταίει που δε ζει η δική μου μάνα και δε μπορώ να χωθώ στην αγκαλιά της να κλάψω, σα μωρό παιδί.

Εκείνο που ξέρω είναι ότι με σφίγγει πολύ, το ότι είμαι η ίδια μάνα.

Σφιγμένη ένιωσα και τότε που έφερα τα παιδιά μου στον κόσμο, γιατί ένιωσα γρήγορα ότι είχα μεγάλη ευθύνη γι’ αυτά, το ίδιο νιώθω και τώρα, μετά από 28 ολόκληρα χρόνια.

Συγκρίνω στιγμές του τότε που τα παιδιά αρρώσταιναν, έπεφταν, έκλαιγαν, πλησίαζαν με βρεγμένα χέρια την πρίζα και τα μάλωνα, με στιγμές εφηβείας, με νεύρα, δάκρια, φουρτούνες του έρωτα, με στιγμές διαβάσματος, αγωνίας, με στιγμές αποχωρισμού και απόστασης απ’ την προστατευτική αγκαλιά μου, με στιγμές του τώρα που τα παιδιά μου βρίσκονται ακόμα στην αρχή, σα να μην πέρασαν τόσα χρόνια, σα να μην έκαναν τόσα βήματα μπροστά, ξαφνικά είναι ακόμα πιο πίσω κι απ’ το πίσω, μ’ ένα σκοτεινό και ομιχλώδες τοπίο μπροστά τους.

Όλες οι στιγμές του πολύ χθες, του φρέσκου σήμερα, του αβέβαιου μέλλοντος, όλες οι στιγμές πονάνε.

Στεγνά τα μάτια, τα παιδιά δεν κλαίνε, ούτε εγώ, μα εκείνο το σφίξιμο, μας έχει στεγνώσει. Το χαμόγελο ζάρωσε, ψεύτικο βγαίνει, «μα υπάρχει ελπίδα, δες την!», τίποτα! Δεν ξεγελιέται κι αυτό.

Ο ήλιος λάμπει, η ζωή συνεχίζεται, νέες μανούλες κάνουν όνειρα, τα παιδιά σήμερα χαρίζουν λουλούδια στις ζωντανές, άλλες ανάβουν κεράκι στις δικές τους, όλες γιορτάζουν, μα εκείνο το σφίξιμο, εκείνο το ανεξόφλητο γραμμάτιο της μάνας και κάθε μάνας για την διεκπεραίωση της συμφωνίας με τον εαυτό τους, για ευτυχισμένα παιδιά, δε λέει να ξεχρεωθεί…

Κι αυτή η τοκογλυφία, πονάει. Αυτή φέρνει το σφίξιμο και τα παιδιά δε γελάνε πραγματικά, ούτε οι μανάδες.

Γιορτάζουν, ναι, όλοι, όχι μόνο σήμερα, κάθε μέρα, γιατί έχουν το Θείο δώρο της ζωής, μα όσο λείπει κι εκείνο το κοινωνικό που τα παιδιά θα χτίσουν δικές τους γερές φωλιές, να κάνουν δικά τους παιδιά,  όλοι θα σφίγγονται, κι εκείνο το χαμόγελο θα γίνεται δάκρυ στεγνό κι ανέκφραστο, γιατί αόρατα χέρια, εγκληματικά, είχαν ένα κρυφό σχέδιο, να το φράξουν…

Τι μένει, λοιπόν, μετά από μια γιορτή που δεν πέτυχε τον σκοπό της;

Μένει η επόμενη γιορτή, όχι στο χρόνο, αλλά στην επόμενη μέρα, αγώνας πάλι απ’ την αρχή, μάνα και παιδί, χέρι με χέρι, έστω κι από μακριά, να κρατούν αυτή τη φλόγα της ελπίδας ζωντανή, να μη σβήσει, γιατί αυτή τους έφεγγε μέχρι τώρα, αυτή θα τους φέξει στον δύσκολο δρόμο τους και αύριο και μεθαύριο.

Αυτή τους μεγάλωσε, αυτή θα τους γεράσει ηλικιακά, μα η σχέση αυτή η ιδιαίτερη, η θεϊκή, δεν έχει αρχή, δεν έχει τέλος, δεν κόβεται με τον ομφάλιο λώρο, δεν έχει απόθεμα σε χρυσό, δε πτωχεύει, δεν τοκίζεται, δε ξοφλάει, δε ξεπουλιέται, δεν έχει συμφέροντα, δεν έχει σημαία, είναι λευκή κι ατέλειωτη σελίδα, όσα κι αν γράψεις.

Είναι για να παραμένει λευκή κι αμόλυντη, ότι κι αν «γράψουν» τα δηλωμένα κόμματα.