ΥΠΟΜΟΝΗ!...

... Είχα αργήσει. Έτρεχα. Ο ήλιος μια με τύφλωνε, μια με κρύωνε. Δεν προλάβαινα να κοιτάξω ψηλά. Έπρεπε να βλέπω που πατάω... Κάποια στιγμή είδα ψιχάλες, ενώ ο ήλιος μ' έκαιγε. Τότε σταμάτησα και κοίταξα ψηλά. Όταν είδα και την σημαία, το χέρι μου έψαξε στην τσάντα, να βρει την συνέχεια των ματιών μου, την φωτογραφική μηχανή. Από κει και πέρα... μιλάει εκείνη!



Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους τους φίλους μου και σε όλους τους Έλληνες!