Ναι στη Γιώτα, όχι στη Σάντυ!

Η καρδιά χτυπάει εκεί!

29 Οκτ 2012

...σεληνιασμένη Πανσέληνος κλυδωνίζει το μακρονήσι μου!!!

...το μακρονήσι μου(!!!) κλειδωνίζεται!!!!!!!!!!
μια... σεληνιασμένη Πανσέληνος ξεσχίζει τα... ιμάτια της, τρέμει η ...κυριαρχία της Σάντυ !!! τρέμει και το φως -κι ίσως διακόψει τούτη την ανάρτηση...- 
Βέβαια, ο πανικός δεν είναι για τώρα... θ΄αρχίσει μετά τις πέντε, απογευματινή ώρα, ( δηλαδή σε κανα-μισάωρο ), θα κορυφωθεί στις οκτώ... θα λυσσάξει  μέχρι την μία, Τρίτη ξημερώνοντας... κι αν μας πάρει λίγο ο ύπνος... θα δούμε τα χάλια μας, το πρωϊ!

Παρ΄όλες μας τις φροντίδες, σχεδόν δυο μέρες τώρα,
να δένουμε, να προστατεύουμε δενδρίλια και φυτά...
δεν άφησε τίποτα! Οι γλάστρες μου; άστα, που λένε!
Αναβοσβήνει το φως -προφανώς σήμα-!;
Τουλάχιστον να σας μιλήσω λίγο!!!!!!!!!!!
Μεταξύ μας, το μωρό μας λείπει!!!

Θα προσπαθήσω αργότερα, ή... ες αύριον τα σπουδαία!
ΥΓ.:
Το...Λονγκ Άϊλαντ, της Νέας Υόρκης, ανήκει στο νομό της Νέας Υόρκης που έχει πρωτεύουσα την Πόλη της: Νέα Υόρκη - εκεί περιμένουμε κοσμοχαλασιά...-
Έφτιαξα
ένα πρόχειρο σχέδιο νησιού -δεν εύρισκα εικόνα με ...λεπτομέρειες, κυρίως για τους μακρινούς μου φίλους... δεν μοιάζει με ...καρχαρία; ( όπως έλεγα στην αγαπημένη φίλη Κατερίνα -που μας βομβαρδίζει ανήσυχη από τα νέα, εκεί...)- εμείς, είμαστε ακριβώς στην... καρδιά του, κάτω από την λέξη Νάσσω... έχουμε τρεις κομμητείες (παρακαλώ!!! με πανάκριβους φόρους...): Κουήνς, Νάσσω, Σάφφοκ, κι είμαστε στην μέση! 
Ο Θεός να ...βάλει μυαλό στην ανήκουστη αυτή θύελλα (!!!) για να έχουμε όλοι, όσο το δυνατόν λιγότερες ζημιές.
Σας χαιρετώ, πάντα με Αγάπη, Φιλάκια σε όλους σας,
Υιώτα
και φυσικά Δημήτρης (που :- εμείς έχουμε Αγιο!!! μου λέει)
Υεια σας!

Αναρτήθηκε από την Αστοριανή στις 1:47 μ.μ.

Ο Sandy πολιορκεί τη Νέα Υόρκη

Ο Sandy πολιορκεί τη Νέα Υόρκη

Ο Θεός μαζί σας, εκεί στη ΝΕΑ Υόρκη!

Προσευχόμαστε για σας!

Η σκέψη μας, κοντά σας!

Φίλοι, συνάνθρωποι, ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ! 

Η Ελλάδα Ποτέ Δεν Πεθαίνει (Greece Never Dies)

28η Οκτωβρίου 1940 Μέρος 2ον

28η Οκτωβρίου 1940 Μέρος 1ον

Γυναίκες Ηπειρώτισσες

Η τιμή που συγκινεί!

Πώς να μην "κλέψεις";

24 Οκτ 2012

Η άλικη γλώσσα των ρόδων

... με τα τελευταία τριαντάφυλλα της εποχής

ένα μεγάλο δώρο

έφτασε να μας χαρίσει στιγμές ξεχωριστές!

Τυλιγμένο προσεχτικά, συνοδευόμενο από ένα γράμμα που γέμισε την καρδιά μου συγκίνηση:

Το πορτραίτο τής αναγνώρισης-προσφοράς μου

στον ομογενειακό μας χώρο... 

... και σκέπτομαι: Αν η δική μου προσφορά έτυχε τόσο ξεχωριστής παρουσίασης, πόσο μεγάλη θα πρέπει να είναι η Τιμή για τα 97 χρόνια Συνεχούς Κυκλοφορίας του ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΑς ΚΗΡΥΚΑ!!!

Φίλτατε κ. Αντώνη Διαματάρη

Θερμά σας ευχαριστώ!

Υγεία και πρόοδο

σε ΟΛΟΥΣ σας,

(Αθήνα και Νέα Υόρκη)

Υιώτα Στρατή

ΣΥΡΤΑΚΙ & ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΟΥ,ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΟΥ / ΑΛΙΚΗ & ΔΗΜΗΤΡΗΣ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ κι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ στους Δημήτρηδες και στις Δημητρούλες!

πώς κατέληξε να αναχθεί σε Εθνική Επέτειο και Εορτή.

Η Κατερίνα Δεστάπα κοινοποίησε μια φωτογραφία του χρήστη MONITOR.

8 ώρες πριν

Πολλοί διερωτώνται πώς έγινε να επικρατήσει μια τέτοια συνήθεια και πώς κατέληξε να αναχθεί σε Εθνική Επέτειο και Εορτή.

Πώς ξεκίνησε ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου;
Μόλις έναν χρόνο μετά την έναρξη του πολέμου και σε συνθήκες σκλαβιάς, ο ελληνικός λαός βγήκε στους δρόμους της Αθήνας δημιουργώντας ένα ποτάμι αντίστασης, καθώς ο εορτασμός πήρε τη μορφή αντικατ...Δείτε περισσότερα

Μου αρέσει! · · Κοινοποιήστε

 

 

 

Πώς ξεκίνησε ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου;
Μόλις έναν χρόνο μετά την έναρξη του πολέμου και σε συνθήκες σκλαβιάς, ο ελληνικός λαός βγήκε στους δρόμους της Αθήνας δημιουργώντας ένα ποτάμι αντίστασης, καθώς ο εορτασμός πήρε τη μορφή αντικατοχικών διαδηλώσεων

Στην Ελλάδα, σε αντίθεση με άλλα κράτη, δεν γιορτάζεται τόσο ο τερματισμός του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά η είσοδος της χώρας στη μεγάλη α

ναμέτρηση με τις δυνάμεις του Αξονα.
Πολλοί διερωτώνται πώς έγινε να επικρατήσει μια τέτοια συνήθεια και πώς κατέληξε να αναχθεί σε Εθνική Επέτειο και Εορτή. Η αλήθεια είναι ότι ο πρώτος εορτασμός έγινε μέσα σε συνθήκες σκληρής ναζιστικής κατοχής, στις 28 Οκτώβρη 1941, με τη συμπλήρωση ενός χρόνου από το «Οχι».
Ο εορτασμός πήρε τη μορφή αντικατοχικών διαδηλώσεων. Επίκεντρό του ήταν η Αδούλωτη Αθήνα.
Για την επιτυχία του ενεργοποιήθηκαν κατεξοχήν φοιτητές του Πανεπιστημίου, του Πολυτεχνείου, της Παντείου και της Ανωτάτης Εμπορικής. Εκεί, άλλωστε, είχε οργανώσεις το ΕΑΜ Νέων. Η ΕΠΟΝ δεν υπήρχε ακόμη. Ιδρύθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 1943 σε σπιτάκι της οδού Δουκίσσης Πλακεντίας, στους Αμπελοκήπους.

Η πρώτη εκδήλωση για να τιμηθεί η επέτειος του «Οχι» έγινε τη νύχτα της 27ης προς 28 Οκτωβρίου 1941. Ηδη εδώ και έξι μήνες όλα «τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Ψηλά στον Υμηττό, στην πλαγιά που βλέπει προς την Αθήνα, άναψαν βεγγαλικά που σχημάτιζαν την επιγραφή με την ιστορική ημερομηνία «28 Οκτωβρίου 1940» και το όνομα της οργάνωσης που ανέλαβε την ευθύνη της παράτολμης πράξης: ΕΑΜ.
Η κεντρική εκδήλωση είχε οριστεί στην Πλατεία Συντάγματος στις 11.00 π.μ. και οι προσυγκεντρώσεις για τις 10.15 με 10.30 π.μ.
Στους χώρους των προσυγκεντρώσεων οι Αθηναίοι κατευθύνονταν με κάθε προφύλαξη. Εκαναν τους αμέριμνους και σκορπούσαν σε παρέες.
Ολα αυτά μέχρι που θα δινόταν το σύνθημα.
Τότε οι παρέες συνέκλιναν στο σημείο, όπου ένας θαρραλέος ρήτορας, ανεβασμένος σε καρέκλα ή καφάσι, έβγαζε βιαστικά έναν σύντομο πατριωτικό λόγο. Κατόπιν όλοι μαζί, διαδηλώνοντας, κατευθύνονταν προς το Σύνταγμα με γαλανόλευκες σημαίες να ανεμίζουν. Ετσι σχηματίστηκε στο Σύνταγμα ένα μαχητικό συλλαλητήριο.
Οι πηγές της εποχής ανεβάζουν τον αριθμό των συγκεντρωμένων σε περισσότερα από 5.000 άτομα. Στο Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη κατατέθηκαν μπουκέτα με λουλούδια και αυτοσχέδια στεφάνια. Ο κόσμος με δάκρυα στα μάτια τραγούδησε τον Εθνικό Υμνο και φώναξε συνθήματα για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία.
Τότε ήταν που ακούστηκε για πρώτη φορά το σύνθημα «Θάνατος στον φασισμό, λευτεριά στον λαό», που έγινε σύμβολο για την πάλη του αγωνιζόμενου ελληνικού λαού.

Οι αρχές κατοχής έδειξαν να αιφνιδιάστηκαν. Δεν τόλμησαν να χτυπήσουν την εκδήλωση.
Ωστόσο δεν άργησε να φτάσει η ιταλική καβαλαρία. Οι έφιπποι καραμπινιέροι όρμησαν εναντίον των διαδηλωτών. Ο κόσμος τους υποδέχτηκε με συνθήματα και φωνάζοντας «Αέρα...», όπως οι φαντάροι μας στα αλβανικά βουνά. Ετσι έπαιρνε το βάπτισμα του πυρός για τη συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση.
:
«Αδέλφια, θα νικήσουμε»
Στην υπόδουλη Αθήνα οι εκδηλώσεις για την επέτειο του «Οχι» συνεχίστηκαν και στις 29 Οκτωβρίου 1941. Σειρά τώρα είχαν οι ανάπηροι του αλβανικού μετώπου. Οι τραυματίες του ελληνο-ιταλικού πολέμου κατευθύνθηκαν υπερήφανοι προς το Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη. Εκεί ένας ανάπηρος απευθύνθηκε με δυνατή φωνή στους νεκρούς στρατιώτες. Τα λόγια του έχουν καταγραφεί στην Ιστορία έτσι: «Αδέρφια, εσείς δεν είστε άγνωστοι. Είστε οι πατεράδες των πεινασμένων παιδιών, οι άντρες των μαυροφορεμένων γυναικών σας, αδέρφια δικά μας, που όταν εσείς πέφτατε νεκροί, εμείς δίπλα σας αφήναμε τα κομμάτια από τις σάρκες μας. «Δώσαμε μαζί το αίμα μας. Αναπαυθείτε ήσυχοι. Γιατί θα δώσουμε κι αυτό που μας έμεινε και θα νικήσουμε! «Αιώνια η μνήμη σας αδέρφια».
Από τον τότε καθηγητή της Νομικής Κ. Τσάτσο
Ομιλία-φωτιά προς τους φοιτητές
Στην ενθάρρυνση των φοιτητών να συμμετάσχουν σε εκδηλώσεις για την επέτειο συνέβαλε και μια ομιλία του Κωνσταντίνου Τσάτσου, τότε καθηγητή της Νομικής Σχολής και μετέπειτα Προέδρου της Δημοκρατίας (1975-1980).
Στις 27 Οκτωβρίου 1941, το πρωί, μέσα στο πανεπιστημιακό αμφιθέατρο και μπροστά στους φοιτητές, έβγαλε ένα λόγο ανύψωσης του πατριωτικού φρονήματος. Αυτή η ομιλία αποτέλεσε την αιτία για να διαταχθεί από τις κατοχικές αρχές η σύλληψη του 42χρονου τότε καθηγητή της Φιλοσοφίας του Δικαίου.
Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Τσάτσος γράφει στα απομνημονεύματά του: «Μετά τα γεγονότα αυτά έμεινα λίγο καιρό φρόνιμος και έπειτα συνέχισα ανενόχλητος τη ρουτίνα της ζωής».
Η αλήθεια είναι πως δεν έμεινε ανενόχλητος. Η ομιλία του εκείνη στους φοιτητές της Νομικής Σχολής στοίχισε στον Κ. Τσάτσο την απόλυσή του από τη θέση του στο Πανεπιστήμιο. Επανήλθε το 1943, αλλά ήδη συνεργαζόταν με τον Τσιγάντες ως μέλος της επιτροπής, που αποτελούσε τον σύνδεσμο μεταξύ της κυβέρνησης του Καΐρου και των αντιστασιακών οργανώσεων. Τελικά διέφυγε το 1944 στη Μέση Ανατολή. Μετά την απελευθέρωση έγινε τακτικός καθηγητής στη Νομική. Στη θέση αυτή παρέμεινε μέχρι το 1946, οπότε παραιτήθηκε για να θέσει υποψηφιότητα στις εκλογές της ίδιας χρονιάς.
Για τη μαζικότητα και τη μαχητικότητα της εκδήλωσης είχαν εργαστεί σκληρά και ριψοκίνδυνα μέλη αντιστασιακών οργανώσεων, που εκείνο τον καιρό είχαν αρχίσει να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια.
Από τις 10 Οκτωβρίου το ΕΑΜ είχε κυκλοφορήσει προκήρυξη, που καλούσε να μετατραπεί η επέτειος σε «νέο ξεκίνημα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα».
Η Στρατιά Σκλαβωμένων Νικητών (ΣΣΝ) στη δική της προκήρυξη για την 28η Οκτωβρίου έγραφε: «Ελληνες, Ελληνίδες, Ελληνόπουλα, Ελληνοπούλες, να είμαστε πάντα έτοιμοι και να μην ξεχνάμε ότι είμαστε οι σκλαβωμένοι νικητές».
Μάλιστα, αυτή ήταν η προκήρυξη με την οποία πρωτοεμφανίστηκε η ΣΣΝ. Ιδρυτές της ήταν οι Κωνσταντίνος Περρίκος, αξιωματικός της Αεροπορίας, Ανδρέας Γυφτάκης και Νικόλαος Μυλωνάς. Οι δύο τελευταίοι ήταν οικονομικοί έφοροι.

Θοδωρής Ρουμπάνης

Κωστής Στεφανόπουλος - Ο μοναχικός πρόεδρος

πηγή ΘΕΜΑ

Σήμερα παρουσιάζεται το βιβλίο της δημοσιογράφου κυρίας Νίτσας Λουλέ «Κωστής Στεφανόπουλος- Ο μοναχικός πρόεδρος» και οι αφηγήσεις του πρώην προέδρου σε πολλά σημεία είναι πράγματι απολαυστικές. Ο ίδιος δεν διστάζει να αποκαλύψει πολύ προσωπικά του πράγματα στη βιογράφο του. Ιδού μερικά αποσπάσματα όπως τα παρουσιάζει σήμερα ο Βηματοδότης:

Για πολλά χρόνια έκανα έρωτα επί πληρωμή
«Τότε ήταν που μου αγόρασαν και το πρώτο κοστούμι, με κοντό παντελόνι, φυσικά. Είχε 19 τσέπες μέσα και έξω... Στους χορούς του σχολείου ή στα πάρτι της γειτονιάς οι φίλοι έπαιρναν τις καλύτερες να χορέψουν και εμένα μου έμειναν οι άσχημες. Δεν ερωτεύτηκα ποτέ αυτό που λέτε "κατακούτελα". Δεν είχα τύχη με τις γυναίκες, ούτε ιδιαίτερα ερωτύλος ήμουν. Ίσως φταίει που για πολλά χρόνια έκανα έρωτα επί πληρωμή, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι νέοι της εποχής. Ήταν δύσκολο να "βγάλεις" κοπέλα στην επαρχία. Υπήρχε κίνδυνος να την εκθέσεις»!
Ερωτεύτηκα την κόρη του μπακάλη
«Στο Γυμνάσιο ερωτεύτηκα την κόρη του μπακάλη. Της ζήτησα να βγούμε. "Θα σου απαντήσω", μου λέει. Και εγώ, ο βλαξ, δεν κατάλαβα ότι ήθελε ευσχήμως να καθυστερήσει την απάντηση. Κι όταν, μετά από δύο μέρες, τη συνάντησα ξανά, της είπα "δεν πειράζει". Τόσο βλαξ. Ύστερα ακολούθησε μια άλλη κοπέλα που παίζαμε μαζί σκάκι. Επειδή με απέκρουσε, σταμάτησα να παίζω μαζί της. Ζει. Είναι σήμερα 83 ετών...».
«Στα 16 μου, για ένα μικρό φεγγάρι, ήμουν πιο τυχερός. Βγήκα μερικές φορές με μια Σοφία, Έπαιρνα το χέρι της και το έβαζα στην τσέπη του παλτού μου και περπατούσαμε. Αυτό ήταν όλο...»
Αηδία ο Πικάσο της Γιάννας Αγγελοπούλου!
«Η κυρία Αγγελοπούλου μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες μας κάλεσε για δείπνο στο σπίτι της στο Ψυχικό. Στην είσοδο του σπιτιού είχε ένα μεγάλο πίνακα. "Τι είναι αυτή η αηδία; Δεν μου αρέσει καθόλου..." "Μα είναι Πικάσο κύριε Πρόεδρε..."».

• Βιογραφία «αποκάλυψη» του Κ. Στεφανόπουλου

Διονύσης Σαββόπουλος - Μη μιλάς άλλο γι' αγάπη

Παύλος Σιδηρόπουλος - Να μ'αγαπάς

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ

H αφήγηση του πατέρα

πηγή

Με αφορμή την 28η Οκτώβρη- H αφήγηση του πατέρα

Submitted by aristeroblog on Tue, 2012-10-23 09:48

Printer-friendly version

Γιώτα Ιωαννίδου

«Δε μας ένοιαζε ο θάνατος. Γιατί ήμασταν νέοι, όρθιοι και κοιτούσαμε μακριά, μπροστά στην ιστορία… Στα δεκαεννιά και τα είκοσι πηγαίναμε στο εκτελεστικό απόσπασμα τραγουδώντας… »

Έτσι μάθαινα την ιστορία, μέσα από τις αφηγήσεις του πατέρα, του θείου, του σογιού, απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Γνώρισα το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, το αντάρτικο αλλά και την πείνα, τους δοσίλογους και τους ταγματασφαλίτες, τις φυλακές και τα ξερονήσια αλλά και τους κομμουνιστές κι όσους αγωνίζονταν μέσα από την μετάγγιση της εμπειρίας, των αγωνιών, των πόθων και του πόνου των δικών μου ανθρώπων.

Όταν το σχολικό εγχειρίδιο σταματούσε στο «ΟΧΙ» του Μεταξά, ένιωθα την οργή του πατέρα για το δικτάτορα της 4^ης Αυγούστου, που μας τον μάθαιναν για ήρωα. Κι αν οι σχολικές διδαχές μιλούσαν για βασιλείς και αστούς πολιτικούς, που σώσανε τη χώρα, εγώ είχα ήδη την εικόνα στο μυαλό μου αυτών που την κοπάνησαν στην Αίγυπτο, μεταφέροντας εκεί τα βασιλικά τους παλάτια, ενώ ο απλός λαός πέθαινε από την πείνα.

Καταλάβαινα ότι το ΕΑΜ, κι όλοι αυτοί που πήραν τα όπλα και πάλεψαν για να λευτερωθεί αυτός ο τόπος, ήταν απαγορευμένες λέξεις στο σχολείο, αλλά ο πατέρας με είχε συνεπάρει με τις διηγήσεις του, ώστε να καταλαβαίνω, πως η αλήθεια πολλές φορές θα βγαίνει στην παρανομία, χωρίς να γίνεται ωστόσο μπορετό ολότελα να κρυφτεί. Μόνο κάθε φορά που μιλούσε για τα βασανιστήρια, τις ατελείωτες ώρες στη φυλακή, περιμένοντας την εκτέλεση, και τα μαρτύρια- μαρτυρίες στη Γυάρο, ζάρωνα στην αγκαλιά του από φόβο. Ένα φόβο όμως περίεργο, όχι με διάθεση να δεχθώ την υπογραφή δήλωσης στο άδικο για να σώσω τον εαυτό μου. Μα φόβο για το αν εγώ θα άντεχα  στην προσπάθεια να γίνουν όσα εκείνοι, οι καθημερινοί (!) κατά τα άλλα άνθρωποι, υπερασπίστηκαν με τόσο πάθος.

Ο πατέρας δεν ήταν διανοούμενος, ούτε ιστορικός. Είχε βγάλει με κόπο το γυμνάσιο και δούλευε εργάτης σε κλωστοϋφαντουργία. Την υπεραξία και λίγα γαλλικά, τα έμαθε στη φυλακή. Πάντα έλεγε πως τη μεγαλύτερη δύναμη στην αντίσταση και την επανάσταση, για τα δίκια του κόσμου, τη δίνουν οι «γραβιάδες» και οι «ξεβράκωτοι».

Ο πατέρας έζησε και σε καλύτερες εποχές. Οι δάσκαλοι νικήσανε το φόβο και τις διώξεις και ξαναπήρανε το νήμα της ιστορίας να το υφάνουν, πιο ορθά στα μυαλά μας. Τα βιβλία αλλάξανε πολλές φορές, μα πάντα την ιστορία την καταλάβαιναν τα παιδιά όταν ένας δάσκαλος μετάγγιζε τη ψυχή του και έστεκε ορθός με τους αγώνες του να τη διδάξει.

Ο πατέρας έχει πια πεθάνει. Δεν έζησε κι αυτή την αλλαγή των καιρών. Όπου πάνω στην κοινωνική καταβύθιση, η καπιταλιστική κρίση ξαναφέρνει τα τάγματα εφόδου να παρελαύνουν στους δρόμους και στα μυαλά των παιδιών. Η αφήγησή του βέβαια είχε τα τελευταία χρόνια υποχωρήσει. Όχι γιατί τον κούρασε η αρρώστια. Η αγορά και ο καπιταλισμός ήταν σε επέλαση, πάνω στα ερείπια ενός Οκτώβρη που δεν μπόρεσε. Η ιστορία, έλεγαν κάποιοι πως σταμάτησε και η πλαστική ευμάρεια, των δανείων και των μάνατζερ πήρε το πάνω χέρι. Όραμα έγιναν οι γιάπις, όσοι τα κονομάνε κι όσοι κοιτάνε την πάρτη τους. Έτσι η σιωπή αντικατέστησε την αύρα της δυνατότητας μιας άλλης κοινωνίας. Αρκετοί δάσκαλοι, σώπασαν ή παραγκωνίστηκαν από τις δεξιότητες, τα προγράμματα και τα φροντιστήρια εκγύμνασης για μια καριέρα σπουδαία. Τα οράματα θεωρούνταν πια ανοησία κάποιων μη ρεαλιστών.

Η ιστορία γέμισε χρονολογίες κι άδειασε από νεύρο και συναίσθημα. Και τώρα έρχεται να ξαναγραφτεί από αυτούς που την πρόδωσαν. Ήρωες οι δοσίλογοι και οι ταγματασφαλίτες, εθνικιστές που νοιάστηκαν την πατρίδα και γι’ αυτό υπηρέτησαν πιστά τους γερμανούς και το σύστημα. Καθαρά τα χέρια που χαιρετούν φασιστικά. Το αίμα το ξέπλυναν οι θύελλες της κρίσης. Μάγκες οι νταβατζήδες της κοινωνικής απόγνωσης, που προκειμένου να μην πειραχθούν τα μεγάλα αφεντικά, την στρέφουν ανάμεσα στους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους. Υποταγή στον φωτισμένο ηγέτη και καταρράκωση οποιασδήποτε αξιοπρέπειας και ελεύθερης σκέψης. Οι κομμουνιστές και οι αγωνιστές, συνδικαλιστές πάλι στο απόσπασμα, όπως τότε, ρίχνοντας πάνω τους τις ευθύνες για μια κοινωνία και ένα πολιτικό σύστημα που σαπίζει και γεννά τη φασιστική σκιά στην αποφορά του.

Ο πατέρας, πάρα πολλοί πατεράδες και μανάδες, εκείνης της εποχής αναμετρήθηκαν με το τέρας, σε καιρούς  δίσεκτους. Δεν υπολόγισαν ότι ο εχθρός ήταν πιο δυνατός. Ποτέ εξάλλου το «Κούγκι» και το «Κάστρο του Υμητού», δεν μέτρησε τις δυνάμεις του με τη ρεαλιστικότητα, γι αυτό έγιναν φώτα πορείας για πολλές γενιές. Τα οράματα ψηλώνουν τις καρδιές των ανθρώπων, η αύρα τους χαϊδεύει τις επιλογές τους. Και λες και λένε όλοι: «ναί το ‘καναν, γιατί έτσι έπρεπε» κι όχι γιατί υπολόγισαν πως είχαν τη νίκη ολόφωτη να περιμένει στο δρόμο. Αυτά τα οράματα, οι επιλογές, οι πράξεις των ανθρώπων, μας έδωσαν πνοή για να διαβούμε το κατώφλι του αιώνα. Μας έμαθαν την ιστορία, παρά κι ενάντια σε όσους κυρίαρχους, πάσχιζαν να την ξαναχαράξουν στα δικά τους μέτρα. Ζήσαμε την πρώτη μας νιότη με ιδέες, δικαιώματα, απολαβές που αυτοί μας «δάνεισαν». Κι ας το αγνοούσαν οι περισσότεροι. Κι ας νόμισαν πως ηττήθηκαν γιατί δεν έφτασαν στο τέλος που ονειρεύτηκαν.

Εμείς, τι θα αφήσουμε στα παιδιά μας; Έναν κόσμο λεηλατημένο από δικαιώματα, με τις ανάγκες στην παρανομία και την ελευθερία στο απόσπασμα; Άτολμοι καν να μεταγγίσουμε όσα πήραμε; Ανίκανοι να βγούμε από το λαγούμι του φόβου, μιας καθημερινότητας που καταλύεται, κλαψουρίζοντας και γλείφοντας την ανημπόρια μας; Κι αν δεν μπορούμε να χτίσουμε ολόκληρο το όνειρο μιας άλλης κοινωνίας, θα κοιτάμε μόνο προς τα κάτω προσκυνώντας ή θα τολμήσουμε να προκαλέσουμε την ιστορία, κι ας γίνουμε ένα νέο «κάστρο του Υμηττού»; «Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πως θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη»; έγραφε ο ποιητής

Ας είναι. Μέρες που είναι θέλησα να σταθώ δίπλα στους μαθητές μου, έξω από την σκουριά της συνήθειας. Κι ήρθε στο μυαλό μου η δική μου εικόνα σαν μαθήτρια. Κι έκρινα πως υπάρχει ακόμη ελπίδα να απολογίσουμε τους νεκρούς μας ενάντια στο φασισμό, όχι με άσκοπες και βαρετές νεκρολογίες, μα με αποφάσεις και επιλογές. Κοιτώντας τα παιδιά στα μάτια και φλογίζοντας ξανά τις καρδιές τους, με τις υποσχέσεις του δικού μας ξεσηκωμού. Για να μπορούμε κι εμείς να ιστορούμε αυτό τον ξεσηκωμό και να ζεσταίνουμε τις καρδιές των μελλούμενων γενιών, όπως οι πατεράδες και οι μανάδες μας.

Σύντομη Περιγραφή: 

Γιώτα Ιωαννίδου

Το «Κούγκι» και το «Κάστρο του Υμητού», δεν μέτρησαν τις δυνάμεις τους με τη ρεαλιστικότητα, γι αυτό έγιναν φώτα πορείας για πολλές γενιές. Τα οράματα ψηλώνουν τις καρδιές των ανθρώπων, η αύρα τους χαϊδεύει τις επιλογές τους. Και λες και λένε όλοι: «ναί το ‘καναν, γιατί έτσι έπρεπε» κι όχι γιατί υπολόγισαν πως είχαν τη νίκη ολόφωτη να περιμένει στο δρόμο.

 

Michalis Tzouganakis - Astraftei (Womex_2012_Thessaloniki)

Michalis Tzouganakis - Fotia mou (Womex_2012_Thessaloniki)

ξέσπασμα της Χρυσηίδας Δημουλίδου

ΠΗΓΗ LIFO

Έγραψε στο Facebook το παρακάτω κείμενο με τίτλο:

ΥΠΟΘΕΣΗ ΔΑΝΕΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ...

ΧΡΥΣΗΙΔΑ ΔΗΜΟΥΛΙΔΟΥ

Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες


Κάποια στιγμή θα πρέπει να συνειδητοποιήσετε μερικά πράγματα και επειδή το κακό παράγινε, θα το κάνω θέμα. Πρέπει λοιπόν να μάθετε πως η συγγραφή, τουλάχιστον από την πλευρά μου, είναι επάγγελμα και όχι χόμπι. Επομένως αφού είναι επάγγελμα και ο άλλος μοχθεί για αναπαράγει έργο, θα πρέπει και να αμείβεται γι αυτό. Κάποιοι λοιπόν αναγνώστες, μου δηλώνουν με ιδιαίτερη μάλιστα υπερηφάνεια ότι δανείζονται όλα τα βιβλία μου απο δανειστικές βιβλιοθήκες ή τα ανταλλάσουν γιατί δεν έχουν χρήματα λόγω της οικονομικής κρίσης.

Όμως αυτό δεν είναι τωρινό, γινόταν πάντα από τότε που άρχισα να πρωτογράφω. Ως ένα σημείο το καταλαβαίνω, όμως δεν καταλαβαίνω, πως είναι δυνατόν ένα βιβλίο να βρίσκεται στις προθήκες δανειστικών βιβλιοθηκών μια εβδομάδα μετά την έκδοσή του και μάλιστα χωρίς την άδεια του συγγραφέα; Ένα βιβλίο για να μπει στις βιβλιοθήκες πρέπει να εχει κάνει τον κύκλο του που είναι 5 με 10 χρόνια, ή να βρίσκεται στα αζήτητα. π.χ ένας Καζαντζάκης, ένας Ντοστογιέφσκι, μια Λιλίκα Ζωγράφου κλπ που τα βιβλία τους έχουν εκδοθεί εδώ και πολλά χρόνια.

Επίσης σχολεία και αναγνώστες μου ζητούν να τους χαρίσω βιβλία. Δηλαδή να πληρώσω για να τα αγοράσω, και μετά να χρεωθώ τα έξοδα αποστολής και να τους τα στείλω. Χώρια το πήγαινε έλα. Τόσο θράσος.

Αγαπητοί αναγνώστες θα πρέπει να μάθετε να σέβεστε τον μόχθο ενός δημιουργού. Ο συγγραφέας εργάζεται σκληρά και πληρώνει ένα απίστευτο τίμημα μοναξιάς και σωματικής υγείας γιατί καταπονείται όχι μόνο το σώμα του , αλλά και ο εγκέφαλος του. Και ενώ παράγει κοινωνικό και επιμορφωτικό έργο, αμείβεται στο κάθε βιβλίο του από 0.20 λεπτά έως 1 ευρώ [καθαρά], δηλαδή ψίχουλα. Τα άλλα πάνε υπέρ πίστεως και πατρίδος.

Επομένως το να ζητάτε εσείς να σας δίνει δωρεάν αυτή την σταγόνα μόχθου του, όχι μόνο τον υποβιβάζει σαν επαγγελματία, αλλά και τον πλήττει οικονομικά. Το ίδιο γίνεται και με τα λαθραία cd και ταινίες , αλλά εκεί τουλάχιστον πληρώνετε ένα ποσό. Στην περίπτωσή μας όχι μόνο δεν δίνετε δεκάρα τσακιστή, αλλά ζητάτε να πληρώσει επιπρόσθετα ο δημιουργός για να έχετε εσείς το έργο του. Μάλιστα κάποιοι αναγνώστες είχαν το θράσος να με βρίσουν και να με στολίσουν με χείριστα κοσμητικά επίθετα επειδή αρνήθηκα να τους χαρίσω βιβλία μου.

Οι δε δανειστικές βιβλιοθήκες έμειναν κατάπληκτες που δεν ήθελα να μοιράζω στους Έλληνες τα πνευματικά μου έργα δωρεάν, με πρόσβαλλαν επίσης με τα λεγόμενά τους λες κι εγώ βρίσκω τα προς το ζείν στον δρόμο κι αν αύριο μείνω κουλή η στραβή ή πάθω κάτι σοβαρό και δεν μπορώ να γράψω, αυτοί θα με ταΐσουν. Αν είναι έτσι, τότε να υπάρχει και δανειστική ταινιοθήκη και δανειστική ιματιοθήκη, πινακοθήκη, φαγοποτοθήκη κλπ.

Οι δανειστικές βιβλιοθήκες δημιουργήθηκαν με σκοπό να δανείζουν βιβλία που έκαναν το κύκλο τους και πλέον μένουν στα αζήτητα. Ήδη η δικηγόρος μου που είναι η καλύτερη στα πνευματικά δικαιώματα, ανέλαβε να το ψάξει. Βιβλία μου χαρίζω εκεί που κρίνω εγώ ότι πρέπει να δώσω και το κάνω με όλη μου την καρδιά. Οι υπόλοιποι καλό θα είναι να το σκεφτούν καλύτερα. Ποτέ στην ζωή μου, ακόμη κι όταν σπούδαζα και δεν είχα μια, δεν δανείστηκα βιβλίο. Έκανα οικονομίες και αγόραζα. Απλά ήμουν πολύ επιλεκτική. Πως στο καλό τα κατάφερνα να έχω πάντα βιβλία σπίτι μου;

Οι οικονομικές απώλειες που έχει ένας συγγραφέας είναι ανυπολόγιστες. Μη τον συγκρίνετε με τους εκδότες ή τους βιβλιοπώλες, εκείνοι είναι επιχειρηματίες θα βρουν την άκρη. Ο συγγραφέας στην Ελλάδα είναι η τελευταία τρύπα του ζουρνά. Εσείς οι ίδιοι αν αγαπάτε πραγματικά το βιβλίο και δεν είστε οι αναγνώστες αλεξιπτωτιστές , θα έπρεπε να συνδράμετε σ αυτή την προσπάθεια. Διαφορετικά καλύτερα να σταματήσουμε να γράφουμε και να αφιερώσουμε τον χρόνο μας στον εαυτό μας.

Η παρούσα επιστολή εγράφη μετά από συζητήσεις με πολλούς συγγραφείς που εξέφρασαν έντονα αυτό το παράπονο. Σας ευχαριστώ πολύ , αν κατανοήσετε αυτή την επιστολή μου..

Χρυσηίδα Δημουλίδου

ΠΡΟΧΕΙΡΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ

Θυμάστε όταν οι Metallica κλαίγονταν για το Napster στα τέλης των '90ς; "Δεν πληρωνόμαστε όταν κατεβάζετε τα τραγούδια μας δωρεάν", έλεγαν και πρωτοστατούσαν στις μηνύσεις εναντίον του σάιτ.
Ήταν ειρωνικό το θέαμα: οι πιο πλούσιοι μουσικοί της ροκ διαμαρτύρονταν επειδή θα έχαναν τα ψίχουλα των φτωχών! Κι ας είχαν δίκιο: το γεγονός ότι δεν έκαναν μια καμπάνια υπέρ των νέων, άπορων μουσικών που μπορεί να πλήττονταν απ' το Napster αλλά υπέρ των δισεκατομμυριούχων εαυτών τους τους έκανε να μοιάζουν υπερβολική.

Η κυρία Δημουλίδου προφανώς δεν είναι δισεκατομμυριούχος, όμως πραγματικά προκαλεί εντύπωση το ξέσπασμά της: αν παραπονιέται αυτή, με τις τόσες εκατοντάδες χιλιάδες πωλήσεις - τι να πουν όλοι οι υπόλοιποι. Χωρίς να καταλαβαίνει ότι προσβάλλει τους φανς της, λέει μερικές αλήθειες. Με τον τρόπο της όμως χάνει το όποιο δίκιο της. Ας έλυνε τα προβλήματά της ιδιωτικά - χωρίς να τα κοινοποιήσει και χωρίς να προκαλεί το κοινό αίσθημα ανθρώπων που δεν έχουν να φάνε ή συγγραφέων που δεν βγάζουν δεκάρα (και δεν τους φταίνε οι βιβλιοθήκες φυσικά).

Είμαι κι εγώ συγγραφέας (παιδικών βιβλίων) κι έτσι ας πω μια γνώμη: Προφανώς θα προτιμούσα όλοι να αγόραζαν τα βιβλία μου και κανείς να μην τα δανείζεται απ' τις βιβλιοθήκες. Προφανώς θα ήλπιζα αντί να πηγαίνουν χέρι χέρι τα αντίτυπα που αγοράστηκαν από παιδιά, κάθε παιδάκι να έχει αγοράσει το δικό του αντίτυπο. Αλλά αυτή είναι δική μου επιθυμία -άσε που δεν την είχα καν σκεφτεί μέχρι που διάβασα την επιστολή της Χ.Δ.- και δεν μπορώ να την απαιτήσω απ' τους άλλους.

Χίλιες φορές να με διαβάσει δωρεάν περισσότερος κόσμος, παρά να πλουτίσω!

Έχουν κυκλοφορήσει 12 βιβλία μου. Στον μικρόκοσμο της παιδικής λογοτεχνίας θεωρούμαι σούπερ τυχερός - τα περισσότερα έχουν πάει πολύ καλά, και ο εκδοτικός οίκος θέλει να γράφω κι άλλα. Εκτός αν μιλούσα μόνο υπέρ των πιο αδικημένων, δηλαδή εκτός αν μιλούσα για τους άλλους συγγραφείς παιδικών βιβλίων, αυτούς που δυσκολεύονται να εκδόσουν πάνω από ένα βιβλίο, αυτούς που οι εκδοτικοί τους ζητούν να πληρώσουν απ' την τσέπη τους, αυτούς που οι πωλήσεις τους είναι απογοητευτικές, θα ακουγόμουν προκλητικός.

Να κάτσω να κλαίγομαι εγώ που στο κάτω κάτω έχω ένα σωρό best sellers επειδή κάποιοι δανείζονται τα βιβλία μου από βιβλιοθήκες;! Να λέω ότι "Το κακό παράγινε"; Να υποστηρίζω ότι παράγω κοινωνικό και επιμορφωτικό έργο και να γκρινιάζω για την αμοιβή μου; Αυτά λύνονται είτε με την δικηγόρο, είτε ιδιαιτέρως - το να τα πεις δημόσια σου γυρίζει μπούμερανγκ.

Ποιον θα ενδιέφερε -εν μέσω κρίσης- το αν θεωρώ ότι δεν βγάζω αρκετά απ' τα παιδικά μου βιβλία (που θεωρώ ότι βγάζω υπέραρκετά, και είμαι ευγνώμων γι' αυτό); Και πώς μιλά η κυρία Δημουλίδου έτσι για όσους -αφελώς, έστω- της ζητούν βιβλία της; (Λέει: "Τόσο θράσος.") Υπάρχει λύση σ' αυτό. Μην τους στέλνεις. Παρέπεμψέ τους στον εκδοτικό οίκο. Τσατίσου, αλλά από μέσα σου. Κι αυτούς που σε βρίζουν σκαιότατα επειδή δεν τους χαρίζεις βιβλία -εδώ μαζί της, έχει χίλια δίκια- κάντους μήνυση. 

First world problems αποκαλούνται κοροϊδευτικά όλα τα προβλήματα τύπου, "αχ, καταστροφή, γρατζουνίστηκε η Μερσεντές μου." Και ενώ ο κόσμος πεινάει, γκρινιάζει η κυρία Δημουλίδου για τα διαφυγόντα κέρδη της απ' τις βιβλιοθήκες. Θα την παραδεχτώ αν, χωρίς να νοιαστεί καθόλου για τα δικά της βιβλια (να τα αφήσει στις βιβλιοθήκες) κάνει καμπάνια για τα βιβλία άλλων, άπορων συγγραφέων. Εκεί θα είμαι μαζί της - αν εξαιρέσουμε τα δικά μας απ' την καμπάνια όμως.





ΥΓ1. Αν μιλάει για τον εαυτό της όταν λέει ότι οι συγγραφείς (βιβλίων που κάνουν 15 και 20 ευρώ) παίρνουν από 0.20 μέχρι 1 ευρώ, τότε να της πω ότι την έπιασαν κορόιδο.

YΓ2. Να σημειωθεί ξανά πως έχει πολλά δίκια η συγγραφέας σε σχέση με τα βιβλία νέας κυκλοφορίας και τις βιβλιοθήκες. Καλύτερα να μιλήσει -αναλυτικότερα- γι' αυτά - έχουν πραγματικό ενδιαφέρον.

ΥΓ3. Στο τέλος της επιστολής λέει με μια εσάνς απειλής: "Διαφορετικά καλύτερα να σταματήσουμε να γράφουμε και να αφιερώσουμε τον χρόνο μας στον εαυτό μας."
Όποιος γράφει, όχι επειδή το έχει ανάγκη, αλλά επειδή θέλει να βγάλει ακόμα περισσότερα λεφτά, ας σταματήσει κι ας αφιερώσει τον χρόνο του στον εαυτό του - κανένα πρόβλημα με μας. :)

 

*SOS! ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Τα καλύτερα (μη μηνύσιμα) σχόλια αναγνωστών της Δημουλίδου στο Facebook της

Πόσο Ελληνικό ειναι το επωνυμό σας

πηγή τσεκουράτοι

“Πόσο Ελληνικό ειναι το επωνυμό σας – Από πού βαστάει η σκούφια σας;”

Όπως ακριβώς τα ονόματα έτσι και τα επώνυμα


(ή «τα οικογενειακά μας ονόματα» αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία του Μανώλη

Τριανταφυλλίδη)
όχι μόνο σημαίνουν κάτι, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις μπορούν να μας
δώσουν στοιχεία για τη γεωγραφική καταγωγή τους, την

παλαιότητά, ακόμη και τη γλωσσική τους ιδιαιτερότητα...


«Τα
περισσότερα ελληνικά επώνυμα προέρχονται συνήθως είτε από τοπωνύμια-
όπως Μανιάτης από τη Μάνη, Μωραΐτης από το Μοριά- είτε από διάφορα
παρατσούκλια τα οποία ενέπνεαν στους ανθρώπους», αναφέρει η κ. Φούλα
Πισπιρίγκου, φιλόλογος, και προσθέτει:



«Από
εκεί και πέρα υπάρχουν και μερικές καταλήξεις οι οποίες υποδηλώνουν
καταγωγή, όπως για παράδειγμα τα σε ‘ίδης’ και ‘άδης’ που είναι
καταλήξεις των Ποντίων, τα σε ‘ογλου’ που είναι Μικρασιατικά και
σημαίνουν ο γιος του τάδε, το ‘πουλος’ που απαντάται στην Πελοπόννησο,
το «άκος» στη Μάνη και το «άκης» που είναι κρητικό».

Συνοψίζοντας,
λοιπόν, μπορούμε να διακρίνουμε τα επώνυμα σύμφωνα με τη σημασία τους
σε τέσσερις μεγάλες κατηγορίες, που δηλώνουν αντίστοιχα βαφτιστικό
όνομα, καταγωγή, επάγγελμα και παρατσούκλια (ή προσωνύμια).

Πατρωνυμικά:Αυτά
που χρησιμοποιούν για ρίζα τους βαφτιστικά ονόματα, είναι μαζί με τα
παρατσούκλια το συχνότερο είδος των οικογενειακών ονομάτων. Τα
συναντούμε σε ονομαστική πτώση (π.χ. Κωστής, Γεωργής), σε γενική (π.χ.
Γεωργίου, Δημητρίου), αλλά και με πολλές καταλήξεις ή υποκοριστικά (π.χ.
Στεφανίδης, Αθανασούλας).


Μητρωνυμικά:
Αυτά τα οποία βασίζονται στο όνομα της μητέρας, για παράδειγμα Κώστας
Ελένης (δηλαδή ο Κώστας της Ελένης). Είναι αρκετά σπάνια και χωρίζονται
και αυτά σε κατηγορίες ανάλογα με το επάγγελμα της μητέρας ή του άντρα
της (Καλογραίας, Μακαρονούς, Μαμμής, Τσαγκαρίνας), την καταγωγή της
μητέρας (Αμουργιανής, Αραπίνης, Βλάχας), ακόμα και το… ελάττωμα της
μητέρας (Βουβής, Καμπούρας).

Εθνικά:
Είναι τα επώνυμα τα οποία δηλώνουν καταγωγή και φανερώνουν τον τόπο που
γεννήθηκε ή έζησε αυτός που έχει το όνομα. Αναφέρονται συνήθως σε χωριά
ή ευρύτερες γεωγραφικές περιοχές και οι καταλήξεις τους είναι δεκάδες.
Οι πιο συνήθεις είναι οι εξής:

-(ι)ώτης: Τσιριγώτης, Λεπενιώτης, Ανδριώτης, Ηπειρώτης κτλ.

-ίτης: Μπεγλίτης, Πολίτης, Αργυροκαστρίτης κτλ.

-ιανος: Κουταλιανός, Ελεκιστριάνος, Ψαριανός, Σακαρετσιάνος, Χρυσοβιτσιάνος κ.α.

-ινός: Πατρινός, Παργινός, Ζακυνθινός, Καλαβρυτινός

-αίος: Κερκυραίος, Ρωμαναίος κτλ.

Επαγγελματικά:
Επώνυμα τα οποία δηλώνουν επαγγέλματα τα οποία χάνονται στα βάθη των
αιώνων. Από τα βυζαντινά χρόνια (Αμπελάς, Λαχανάς, Ζωναράς, Καμπανάρης,
Γραμματικός, Παλαιολόγος,

Δούκας, Λογοθέτης) μέχρι τα νεοελληνικά (Γελαδάρης, Αρκουδάρης, Περιβολάρης, Ψαράς, Σαμαράς, Κουρέας, Ασβεστάς, Βαγενάς).


Παρατσούκλια:
Αποτελούν τον κύριο όγκο των επωνύμων μαζί με τα πατρωνυμικά και
προέρχονται κατά κύριο λόγο από χαρακτηρισμούς που βασίζονται σε
σωματικές (Βραχνός, Ζερβός, Καμπούρης,

Λεβέντης),
πνευματικές και ηθικές ιδιότητες (Βιαστικός, Αγέλαστος, Θλιμμένος,
Κατεργαράκος). Μπορούν να προέρχονται όμως και από παρομοιώσεις με ζώα
(Αλεπουδέλης, Γάτος, Ζυγούρης, Λύκος, Ποντίκης), με φυτά (Γαρούφαλος,
Καρπούζης, Πιπέρης, Ρεβίθης) ή να υποδηλώνουν

συγγένεια και ηλικία (Εγγονόπουλος, Κανακάρης, Ορφανός, Παπούλιας, Πατέρας).

Τα
επώνυμα όμως, δεν εμφανίστηκαν μόνο με τον αρχικό τους τύπο. Πολλά από
αυτά σχηματίζουν παράγωγα με διάφορες καταλήξεις ή είναι σύνθετα με την
βοήθεια λέξεων οι οποίες χρησιμεύουν ως πρώτο συνθετικό. Όσον αφορά τις
καταλήξεις, αποτελούν ένα γλωσσικό… GPS για να καταλάβουμε από ποιο
μέρος της Ελλάδας κατάγεται κάποιος. Έτσι έχουμε τα εξής:

-ίδης: Πόντος (Τουντουλίδης, Κοντογιαννίδης, Πετρίδης)

-άδης: Πόντος (Γεωργιάδης, Καλγρεάδης, Φωτιάδης)

-ούδης ή – ουδάς: Μακεδονία – Θράκη (Λαμπρινούδης, Νικολούδης, Σπανούδης, Φραγκούδης, Ψαρούδας, Μαρούδας)

-όγλου: Μικρά Ασία (Πεσμαζόγλου, Κουρατζόγλου, Ασλάνογλου)

-άκης: Κρήτη (Παπαδάκης, Σαββάκης)

-άκος: Μάνη (Παντελάκος, Δημητράκος, Μαυροειδάκος)

-πουλος: Κυρίως στην Πελοπόννησο (Νικολακόπουλος, Αβραμόπουλος, Ανδρικόπουλος)

-άτος: Κεφαλονιά (Δημητράτος, Γιανουλάτος, Γερολυμάτος)

-έλης: Μυτιλήνη, Αϊβαλί, Λήμνο, Ίμβρο (Παπαδέλης, Χαμαλέλλης, Χωριατέλλης, Ξαφέλλης, Κοντέλλης)

-ούσης: Χίος (Χαλκούσης,Παϊδούσης)

Ας δούμε λοιπόν την ετυμολογία μερικών εκ των πιο συνηθισμένων ελληνικών επωνύμων:


Παλαιολόγος:
Από το μτγν.ρημ.παλαιολογώ, λέω, ομιλώ περί αρχαίων-παλαιών πραγμάτων.
Επώνυμο της τελευταίας δυναστείας του Βυζαντίου. Συνηθέστατο επώνυμο
σήμερα, κυρίως λόγω της χρησιμοποίησης του «Παλαιολόγος» ως βαφτιστικού.

Βασιλόπουλος:
Αρκετά συνηθισμένο επώνυμο, με προφανή προέλευση από το βαφτιστικό
Βασίλειος, με το επίσης σύνηθες τρόπο σχηματισμού επωνύμου με την
κατάληξη -όπουλος.

Οικονόμου:
Συχνότατο ελληνικό επώνυμο, κυρίως λόγω της σημασίας της λέξης
οικονόμος ως εκκλησιαστικός αξιωματούχος, κληρικός, υπεύθυνος κυρίως για
την οικονομική διαχείριση εκκλησίας ή μοναστηριού.

Παπαδόπουλος: Γιος ή απόγονος του παπά (παπαδοπαίδι), ίσως το πολυπληθέστερο όνομα στην Ελλάδα μαζί με την κατάληξη -οπουλος.

Καραγιάννης: Σύνθετο όνομα από τούρκικη λέξη kara = μαύρος, μελαχρινός συν το βαφτιστικό όνομα Γιάννης.

Κωνσταντόπουλος: Γιος ή απόγονος του Κωνσταντίνου. Ο Κωνσταντίνος προέρχεται από το λατινικό Constantinus.

Αγγελόπουλος : Επώνυµο πατρωνυµικό που προέρχεται από το βαφτιστικό όνοµα Άγγελος συν την κατάληξη –όπουλος.

Ρήγας:
Από το νεοελληνικό ρήγας, λαϊκότροπα ο βασιλιάς (μεσαιωνικό ρήγας).
Προέρχεται από το ελληνιστικό ρηξ, αιτιατική ρήγα, που προέρχεται από το
λατινικό rex.

Χατζής:
Σύνηθες πρόθεμα σε πολλά ελληνικά επίθετα(Χατζηνικολάου,
Χατζηδημητρίου, Χατζόπουλος, Χατζίδης , Χατζηδάκης κ.α.). Σύμφωνα με τον
Τριανταφυλλίδη: Άτονη προτακτική λέξη που ακολουθείται πάντα από το
ενωτικό (-) και έμπαινε πριν από βαφτιστικά ή οικογενειακά ονόματα ως
τιμητικός τίτλος για να δηλώσει ότι ένας ορθόδοξος χριστιανός
επισκέφτηκε ως προσκυνητής τους Άγιους Τόπους.

Βουδούρης:
Επώνυμο το οποίο έχει την ίδια αρχή με το Μπουντούρης, προέρχεται απο
τη δημώδη/διαλεκτική λέξη βουδούρης (μπουντούρης) που δηλώνει το
βραχύσωμο και παχύ άνθρωπο .Η λέξη

προέρχεται απο το τουρκικό bodur, με την ίδια σημασία.

Μίχας:
Πρόκειται για αρβανίτικη παραλλαγή του ονόματος Μιχαήλ-Μιχάλης. Σε
ελληνόφωνους πληθυσμούς η υποκοριστική παραλλαγή του ονόματος ήταν
συνήθως “Μίχος”.

Περδικάρης:
Επαγγελματικό επώνυμο, απο το ουσ. περδικάρης(παλαιοτ. περδικάριος),
απο το ουσ. πέρδικα(<αρχ.πέρδιξ) και το επίθημα που δηλώνει επάγγελμα
–άρης(<ελνστ. –άριος). Πρόκειται

δηλαδή
για τον κυνηγό περδικών, ή τον έμπορο του κυνηγιού του. Ως επώνυμο
αρκετά διαδεδομένο στον ελληνικό χώρο απο παλαιότερες περιόδους.

Πολίτης:
Η ετυμολογία του επωνύμου αυτού είναι προφανής. Η περίπτωση να
προέρχεται από μια οποιαδήποτε πόλη, εκτός από την Πόλη, δεν είναι τόσο
πιθανή επειδή δεν υπήρχε λόγος να μην

σχηματιστεί το επώνυμο π.χ. Γιαννιώτης από τα Γιάννενα, Σμυρνιός από τη Σμύρνη κ.ο.κ.



πηγή:in2life.gr

Επιλόχεια κατάθλιψη

Μήλο Ζαγορίν, το τέλειο μήλο

Τα μήλα δεν τ' ανέβασα εδώ;

Αδικαιολόγητη! Άλλοι φίλοι είναι εδώ!

Οι Ζαγοριανοί σ' ευχαριστούν!

Οι Ζαγοριανοί σ' ευχαριστούν!

20/10/12

216. Μήλο Ζαγορίν, το τέλειο μήλο, Apple Zagorin, funny cartoon, αστείο καρτούν,

Όχι! Όχι αυτό!                                              Α! όχι! Ούτε εκείνο!                             Ναι! Αυτό είναι!  Μήλο Ζαγορίν! Τέλειο!

Ζαγορά, Πήλιο, Ελλάδα
Zagora, Pilion, Greece

2 σχόλια:

1. 
   lampros lampinos21 Οκτωβρίου 2012 2:49 μ.μ.

   ευχαριστώ πολύ!!
   Πολύ ευγενικό!!...
   Και εγώ ευχαριστώ την Ζαγορά..και τα υπέροχα μήλα της... τελευταίως.. έχει γίνει πηγή έμπνευσης!!!...
   
   Υπέροχος τόπος... και ελπίζω κάποτε να τον επισκεφθώ από κοντά!
   
   αντ' αυτού μπλογκ...

   ΑπάντησηΔιαγραφή
2. 
   Κατερίνα δε. στα. πα.23 Οκτωβρίου 2012 1:48 π.μ.

   Έχει το "κάτι" της, που λένε!
   Καλοκαίρι θα είναι, Λάμπρο! Να είμαι κι εγώ εκεί! Όκευ;

ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ

Σήμερα είδα σε ένα στήλο αυτή την αφισοκόλληση.

ΙΑΤΡΕΙΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Η Λαϊκή Συνέλευση Αγίου Νεκταρίου και Ανοιχτή Συνέλευση Μαγνησίας προχωρούν στη λειτουργία Αλληλεγγύης, για να αντιμετωπιστούν συλλογικά οι δραματικές συνέπειες της κρίσης. κ.λ.π.

Είδα πρόγραμμα των γιατρών εθελοντών, ημέρες και ώρες.

Είδα ώρα 6μ.μ Λαίκής Συνέλευσης την Δευτέρα, σήμερα ήταν Δευτέρα, είπα: "Θα πάω!", γιατί "κάτι" είχε φτάσει στ' αυτιά μου εδώ και καιρό.

Ήθελα να πάω για να μάθω, ν' ακούσω, να δω πως μπορώ να βοηθήσω, γιατί είχα ακούσει και για το παζάρι ρούχων κ.λ.π.

Πήγα!
Έμεινα έκπληκτη με την "δουλειά" που έχουν κάνει εδώ και ένα χρόνο, απλοί άνθρωποι, κυρίως γυναίκες!

Για τρόφιμα άκουγα, για μοιρασιές σε φτωχούς, για γιατρούς, για φάρμακα, ακόμα και για πορείες!

Εκεί στις πορείες, οι γυναίκες μού τα μπερδέψανε λιγάκι, μα δε στάθηκα εκεί!

(Αν ανήκεις σ' ένα κόμμα, δύσκολο να μη σου βγει, μα αυτό δεν είναι και κακό, όταν η εθελοντική προσφορά για τον "πλησίον" σου, τρέχει! Κι εκεί "τρέχει", απίστευτα πολύ!
 Εμένα μ' ενδιέφερε το εθελοντικό κομμάτι, γιατί στις πορείες μ' αρέσει (όταν πάω), να μην είμαι στη "γραμμή", αλλά να μπερδεύομαι με όλο τον κόσμο και ν' ακούω, ν' ακούω, τα παράπονα όλων! ...Γιατί όλοι έχουν παράπονα, και γιατί κανένα κόμμα δεν είναι αθώο, κι αν είναι, είναι οι πολιτικοί που με τα συμφέροντά τους τα χαλάνε. Γι' αυτό και δεν πορώθηκα ποτέ με κανένα κόμμα. Είχα και έχω πάντα για σημαία μου τις ανθρώπινες βάσεις: "Δικαίωμα όλοι στη ζωή!" Αυτό θέλω.)

Να μη τα πολυλογώ. (γιατί όλο και συμπληρώνω).Υπερισχύουν αυτά που μ' άρεσαν απόψε και σ' αυτά που μ' άρεσαν, όσο μπορώ θα βοηθήσω και θα βοηθηθώ. Γιατί αυτά τα δυο πάνε πακέτο, αλλά με άλλη έννοια το "πακέτο". (Χαμογελάνε οι άλλοι, χαμογελάς κι εσύ! Γεμίζει η ψυχή σου!)

Λοιπόν:

ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ

ΚΤΙΡΙΟ 9Α, ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΕΣ, πίσω από την εφορία της Ν. Ιωνίας

ΟΙ ΔΡΑΣΕΙΣ 

Συνέλευση κάθε Δευτέρα, 6μ.μ

Χαριστικό παζάρι ρούχων, κάθε Πέμπτη, 10-12π.μ. και 6-8 στον χώρο

Ιατρείο Αλληλεγγύης

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ
ΤΡΙΤΗ      5-7 ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΓΕΝΙΚΟΣ ΙΑΤΡΟΣ
ΤΕΤΑΡΤΗ 5-7 ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΓΕΝΙΚΟΣ ΙΑΤΡΟΣ
ΤΕΤΑΡΤΗ 7-9 ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ

ΔΑΝΕΙΣΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

ΔΑΝΕΙΣΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ

Παρεμβάσεις στα σούπερ μάρκετ απαιτώντας ΤΡΟΦΙΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ και διανομή τροφίμων

Τηλ. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: 6972967981, 6938231800, 6974719511, 6978889545

Υγ. Το μπλογκ της Λαϊκής Συνέλευσης Αγίου Νεκταρίου είναι εδώ.

Υγ. δικό μου:
Καλά  ήταν να μη φτάσουμε ως εδώ, αλλά αφού φτάσαμε, πρέπει να  "παλαίψουμε" τον δύσκολο χειμώνα που έχουμε μπροστά μας και όχι μόνο!
 

Αλλαγές ...

Πήγα κι έννοιωσα την υποβάθμιση...

Ας μη γράψω άλλα.

Συναισθηματική κριτική εκδήλωσης

Λοιπόν, επειδή είμαι πολύ λεπτολόγος και βιάζομαι να μάθω πολλά σε λίγο χρόνο και δεν πρόκειται και πάλι να καταφέρω το αποτέλεσμα που θέλω (δυστυχώς - δε φτάνω όσα νόμιζα πως μπορώ! απαιτούν πολύ χρόνο... και να μη σ' απασχολεί τίποτ' άλλο στη ζωή σου, πέρα απ' το να εξηγήσεις περισσότερα στα μπλογκ!), έκανα στη γύρα μια μικρή έρευνα για να μάθω περισσότερα για τους ανθρώπους που δεν ήξερα, αλλά θαύμασα και με συγκίνησαν πολύ το Σάββατο το βράδυ, στην εκδήλωση:

"Το παρελθόν κι η ιστορία - Οδηγός στο μέλλον" - Βόλος

Για να τελειώνω με μένα, αυτή η εκδήλωση πρέπει να επαναληφθεί, κι όχι μόνο αυτό, αλλά να κάνει και περιοδείες στα χωριά!

Με ένα όμως διάλλειμα στη μέση, για ανάσες και τσιγάρο! Αυτά!

Νομίζω τα είπα όλα, εκτός απ' την συγκίνηση για τον πραγματικό Ήρωα του "Σ' όποια γλώσσα κι αν το πεις", της Δέσποινας Λάππα - Κόντου, τον κύριο Νικόλαο Σαμούρη!

Τον άκουγα που μίλαγε... "ας πούμε..." που δεν καταλάβαινε τον χρόνο που έτρεχε, γιατί γι' αυτόν δεν ήταν βιβλίο, ούτε εκδήλωση, μα η ίδια η ζωή που πέρασε από μπροστά του εκείνο το βράδυ, κι Έλειπε και η γυναίκα του από κοντά του, εδώ κι ενάμισι χρόνο, κι ας του έλειπε, (κι ας είχε ακόμα τόσα να της δώσει! Συν λουλούδια, αγάπη, θαυμασμό και τόση αγάπη άλλων...), προσπαθούσε να εξηγήσει όσα δυνατόν μπορούσε, περισσότερα σε μας!

Ποιος να τον σταματήσει; Ποιος; και πώς;

Ποιος πραγματικός ήρωας σταματάει με το τέλειωμα ενός βιβλίου ή μιας γιορτής;

Συγκλονισμένη όταν τον χαιρέτησα αργότερα.

Μια αγκαλιά, πόσες σελίδες;

Κι ένα άλλο:

Χάρηκα τον Φώτη! Τον φιλόσοφο της πόλης μας που ήταν εκεί και δεν "έχασε" λέξη!

Πόσα "χάρηκα!"

Τι να γράψω;

Κι εκείνο το λαπ τοπ που έμενε ανοιχτό και έγραφε ένα ποίημα για τη ζεστή αγκαλιά της μάνας... τι κουράγιο να δώσω στον ποιητή του;

Έφυγα, μα είμαι ακόμα εκεί!

Τόσοι "φάκελοι" ανοιχτοί!

Να σας φέρω ότι μάζεψα απ' την "έρευνα", για να κλείσω για λίγο τους πολλούς ανοιχτούς φακέλους του μυαλού μου, γιατί θα με βρει ο χειμώνας με μαγιό!

Τα καλά βιβλία δεν τελειώνουν ποτέ, ούτε οι πραγματικοί ΗΡΩΕΣ της ζωής, ούτε η ίδια η ΤΕΧΝΗ!

"Αυτά" με όλες τις έννοιες που μπορεί να πάρει η λέξη, αν της προσθέσεις .... ή ! ή ; ή - ή .

Ή ακόμα και νότες!

Μαντολινάτα Αλμυρού

Μαντολινάτα Αλμυρού

Μη και το χάσω!

Βρήκα και την πηγή της Πηγής!

http://www.dioptra.gr/page.aspx?itemID=PPG179_1307

Σ' ΟΠΟΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΠΕΙΣ

Δέσποινα Λάππα - Κόντου

Δέσποινα Λάππα - Κόντου

πηγή   perizitito.gr

Δέσποινα Λάππα - Κόντου

PERIZITITO » Βιβλία » Πρόσωπα » Λάππα - Κόντου Δέσποινα

Η Δέσποινα Λάππα-Κόντου γεννήθηκε το 1950 στην Καρδίτσα και μετά την αποφοίτησή της από το λύκειο, ακολούθησε σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, τμήμα Γαλλικής φιλολογίας και στην Tours της Γαλλίας. Το 1976 παντρεύτηκε τον αρχιτέκτονα και πολιτικό πρόσφυγα Σωτήρη Κόντο και εγκαταστάθηκαν στην Καστοριά. Σήμερα ζει στο Βόλο και εργάζεται στη δημόσια εκπαίδευση. Η "Νερατζούλα" είναι το πρώτο της βιβλίο.

Λάππα - Κόντου Δέσποινα

Ταξινόμηση

Σ' όποια γλώσσα κι αν το πεις... Αληθινή ιστορία Κωδικός: B177995 Λάππα - Κόντου Δέσποινα €16.31 €14.68

Η νεραντζούλα

Σ' όποια γλώσσα κι αν το πεις - Δέσποινα Λάππα - Κόντου

Σ' όποια γλώσσα κι αν το πεις - Δέσποινα Λάππα - Κόντου

Πέτυχα μια παλιότερη βιβλιοπαρουσίαση, όλα τα λεφτά!

Δεν αντιγράφω τίποτα! 

Να πάτε ΕΚΕΙ!

Ένα  μεγάλο "Μπράβο" από μένα στην Ιωάννα Λουλάκη, για την φιλαναγνωσία της!

magnesianews

magnesianews

Είστε εδώ: ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ >

«Το παρελθόν κι η ιστορία, οδηγός στο μέλλον»

Εκδήλωση με μουσική και αφήγηση από τη Μικρασία του ’22 προς τη ματοβαμμένη Ελλάδα του ’40

Γράφει:
19/10/2012, 19:25

Η Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος & Αλμυρού σε συνεργασία με την μαντολινάτα Αλμυρού, τη χορωδία του Λαογραφικού Ομίλου Πτελεού και την ομάδα BookCrossing Βόλου, διοργανώνει την εκδήλωση: «Το παρελθόν κι η ιστορία, οδηγός στο μέλλον», με συνοδεία μουσικής, τραγουδιού και την παρουσίαση δύο λογοτεχνικών βιβλίων. Ανοίγοντας πανιά στη μνήμη, ταξιδεύει από τη Μικρασία του ’22 προς τη ματοβαμμένη Ελλάδα του ’40.


Κουσάντασι, Σμύρνη, Φώκαια, Κωνσταντινούπολη, Βόλος, Κράσνιε Λουτς (κόκκινη ακτίνα), Λάντσερντορφ, διωγμοί, σφαγές, πόνος, λύπη, προσφυγιά.


Δυο βιβλία, «Το χαμένο ταίρι» του Διονύση Λεϊμονή και των εκδόσεων Ακρίτας, με χρώμα και μνήμες Μικρασίας και «Σ’ όποια γλώσσα κι αν το πεις» της Δέσποινας Λάππα - Κόντου και των εκδόσεων Διόπτρα, με αποχρώσεις και περιπλανήσεις κατοχής, συναντιούνται με το τραγούδι και τη μουσική από τη Χορωδία του Λαογραφικού Ομίλου Πτελεού και τη Μαντολινάτα Αλμυρού, και μας ταξιδεύουν σε συγκινητικά μονοπάτια αναμνήσεων.


Κεντρικός συντονιστής της εκδήλωσης θα είναι ο Νίκος Βαραλής.


Την παρουσίαση και αφήγηση του βιβλίου «Το χαμένο ταίρι» έχουν αναλάβει οι: κ. Αθανασία Χριστοπούλου - Παπασταμάτη και η κ. Μαρία Γεωργακοπούλου. Του βιβλίου «Σ’ όποια γλώσσα κι αν το πεις»» έχουν αναλάβει οι: κ. Αικατερίνη Μπάρτζη και ο κ. Χαράλαμπος Παυλίδης. Συμμετέχουν με αφήγηση ακόμη οι: κ. Δήμητρα Σκουφογιάννη, ο κ. Δημήτριος Τσούτσας (αντιδήμαρχος Αλμυρού), η κ. Μαριάννα Σαμαρτζή και ο κ. Χρήστος Σαλάτας.


Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος & Αλμυρού το Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012, ώρα 19:00.
Η είσοδος είναι ελεύθερη. Διάρκεια εκδήλωσης: 2 ½ ώρες.

Το χαμένο ταίρι του Διονύση Λεϊμονή

Το χαμένο ταίρι του Διονύση Λεϊμονή, εδώ!

Ένα χαμένο παπούτσι, μια χαμένη προσδοκία,
ένα άπιαστο όνειρο, μια σβησμένη ελπίδα,
ένα γυμνό πόδι, μια ολόγυμνη καρδιά,
μια ξυπόλητη ύπαρξη, μονοσάνταλος καημός
Ο Διονύσης Λεϊμονής είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής Ιω
αννίνων και εργάζεται στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, ενώ παράλληλα ασχολείται με την αρθρογραφία σε εφημερίδες και περιοδικά καθώς και με τη συγγραφή λογοτεχνικών έργων. Τον Ιανουάριο του 2005 το διήγημά του «Ζωή απ?τα χαλάσματα» απέσπασε το πρώτο βραβείο στον πανελλήνιο διαγωνισμό λογοτεχνίας του Φυσιολατρικού Συνδέσμου Πατρών. «Η Κολυμβήθρα του Σιλωάμ» ήταν η πρώτη εκδοτική του προσπάθεια (έκδοση της Πανελλήνιας Ένωσης Συνεργασίας Νέων Λογοτεχνών). Έχει λάβει διακρίσεις για διηγήματα και ποιήματά του.
Το μυθιστόρημα «Το χαμένο ταίρι» έχει ως κεντρικό του θέμα την καταστροφή της Σμύρνης όπως τη βίωσε η ηρωίδα, η γιαγιά Δέσποινα, και τη μεταφέρει τόσο ζωντανά που κάποιες στιγμές ο αναγνώστης νιώθει σαν να βρίσκεται κι ο ίδιος εκεί. Η αφηγήτρια είναι η εγγονή της ηρωίδας μας, η οποία μας παραθέτει την ιστορία της γιαγιάς της, όπως ακριβώς την είχε αφηγηθεί στην ίδια. Μέσα λοιπόν από αναδρομές στο παρελθόν εκτυλίσσεται μπροστά μας το δράμα που έζησαν οι Μικρασιάτες την τραγική ημέρα της καταστροφής της Σμύρνης. Εκτός από αυτό μας παρουσιάζει την ειρηνική ζωή της πριν την καταστροφή, όταν συνυπήρχαν με τους Τούρκους και υπήρχε συνεργασία. Ωστόσο ο αναγνώστης θα σταθεί στις εικόνες αυτές που αποδίδουν τη συμφορά, την ώρα που έχουν στοιβαχτεί όλοι στο λιμάνι της Σμύρνης και ελπίζουν για μια ευκαιρία ζωής. Όλοι γνωρίζουμε λίγο-πολύ αυτές τις σκηνές, όμως ο τρόπος που τις περιγράφει η ηρωίδα μας είναι διαφορετικός. Μέσα από τη ματιά της, καθώς ζει για ακόμη μια φορά τα γεγονότα περιγράφοντάς τα, νιώθουμε ότι είμαστε εκεί μαζί της. Η αφορμή για την αφήγηση της ιστορίας αυτής είναι η αναπάντεχη αρρώστια της ηρωίδας μας, η οποία οδηγεί την αφηγήτρια σ΄ένα κυριολεκτικό και μεταφορικό ταξίδι. Επίσης, ένα μικρό κουτί που κρύβει μέσα τη μισή ευτυχία της γιαγιάς Δέσποινας, καθώς η άλλη μισή βρίσκεται στην αντίπερα όχθη από τότε, από τον ανίερο εκείνο διωγμό.
Ο συγγραφέας χρησιμοποιώντας απλό λόγο διανθισμένο με ιδιωματισμούς και λαϊκά στοιχεία μας μεταφέρει την τραγωδία της Σμύρνης μέσα από τη ματιά της ηρωίδας του. Η τραγωδία αυτή δεν τελείωσε ποτέ καθώς σε όλη της τη ζωή κατατρύχεται από τις μνήμες και τις τραγικές εμπειρίες που βίωσε. Χρησιμοποιεί λεπτομερείς περιγραφές και έναν αυθεντικό λόγο καθώς πηγάζει από μια αυθεντική φιγούρα που είναι η ηρωίδα του.

 Ευμορφία Ζήση

Διονύσης Λεϊμονής

Διονύσης Λεϊμονής

Βιογραφικό σημείωμα-βραβεύσεις

Ο Διονύσης Λεϊμονής

γεννήθηκε σε μια κωμόπολη τη Αιτωλοακαρνανίας, το Αιτωλικό. Από πολύ νωρίς στράφηκε στη συγγραφή παιδικών και νεανικών ιστοριών. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Ιωαννίνων. Σήμερα ζει στη Νέα Ιωνία Βόλου, είναι παντρεμένος πατέρας τεσσάρων παιδιών και εργάζεται στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, ενώ παράλληλα ασχολείται με την αρθρογραφία σε εφημερίδες και περιοδικά καθώς και με τη συγγραφή λογοτεχνικών έργων. Τον Ιανουάριο του 2005 το διήγημά του "Ζωή απ’ τα χαλάσματα" απέσπασε το πρώτο βραβείο στον πανελλήνιο διαγωνισμό λογοτεχνίας του Φυσιολατρικού Συνδέσμου Πατρών. "Η Κολυμβήθρα του Σιλωάμ" είναι η πρώτη εκδοτική του προσπάθεια,(έκδοση της Πανελλήνιας ΄Ενωσης Συνεργασίας Νέων λογοτεχνών) και σήμερα επανεκδίδεται από τον εκδοτικό οίκο «Παππάς», ενώ πολλά έργα του είναι υπό έκδοση. Toν Απρίλη του 2009 κυκλοφορεί το νεανικό του μυθιστόρημα με τίτλο «Το μυστικό της Δαγκάνας» από το Πολιτιστικό ΄Ιδρυμα της Τραπέζης Κύπρου. Το καλοκαίρι του 2009 κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο «Ακρίτας» το μυθιστόρημα του «Χαμένο ταίρι» που αναφέρεται στη Μικρασία. ΄Εχει λάβει επίσης διακρίσεις για διηγήματα αλλά και ποιήματά του. Ασχολείται με τη συγγραφή και την αρθογραφία σε εφημερίδες και περιοδικά, ενώ είναι και ραδιοφωνικός παραγωγός της εκπομπής «Μιλάμε για το βιβλίο» από το Ράδιο 1 στο Βόλο.

1^ο βραβείο στον Γ΄ Διαγωνισμό Διηγήματος και Ποίησης του Φυσιολατρικού Συνδέσμου Πατρών κατά το έτος 2004 με το έργο «Ζωή απ’ τα χαλάσματα»

Τιμητικό δίπλωμα από την Πανελλήνια ΄Ενωση Λογοτεχνών κατά τη διάρκεια των 21^ων λογοτεχνικών αγώνων Δελφών το 2006 με το ποίημα «Οι ναυαγοί»

Το ωδείο Φουντούλη απένειμε τιμητικό έπαινο για στίχους προς μελοποίηση στον 1^ο Πανελλήνιο διαγωνισμό στιχουργικής

3^ο βραβείο στον Δ΄Πανελλήνιο διαγωνισμό Ποίησης και Διηγήματος που διοργάνωσε ο Φυσιολατρικός Σύνδεσμος Πατρών για το ποίημα «Ωδή στην Πόλη»

΄Επαινο από το Σύλλογο Λόγου-Τέχνης και Ελληνικού πολιτισμού της Βαυαρίας κατά τον 4^ο διαγωνισμό με θέμα «Ελλάδα, χώρα του φωτός» για το ποίημα «Θριαμβική πορεία»

3^ο βραβείο στον Διαγωνισμό Ποίησε, ΄Αρθρου, δοκιμίου που διοργάνωσε το περιοδικό ΚΕΛΑΙΝΩ και ο όμιλος Ζαλώνη για το 2006 με θέμα «ΑΙΓΑΙΟ» στην κατηγορία «Ποιήματα σχετικά με τη θάλασσα» με το ποίημα «Θαλασσόδαρτο πάθος»

3^ο βραβείο στα Σικελιανά 2006 π[ου διοργάνωσε το «Καφενείο των Ιδεών» στην κατηγορία «διήγημα» με το έργο: «Ο φτερωτός διάβολος»

Βράβευση του μυθιστορήματος «Η Κολυμβήθρα του Σιλωάμ» από το λογοτεχνικό περιοδικό «Κελαινώ» και τον εκδοτικό οργανισμό «Ξάστερον»(Μάρτης 2007)

2^ο Βραβείο από τον Ελληνοαυστραλιανό σύλλογο για το ποίημά του «Αποκεχωρηκότες και μη» Νοέμβρης 2007

10.΄Επαινο από την Πανελλήνια ΄Eνωση Λογοτεχνών το Δεκέμβρη του 2007 για τη νουβέλα του «Στα αλώνια της αγάπης»

11.2ο Βραβείο από την Πανελλήνια ΄Ενωση Λογοτεχνών το Δεκέμβρη του 2007 για το παραμύθι του: «Θάμα κι αντίθαμα»

12. Α΄ Βραβείο για το μυθιστόρημα «Το μυστικό της Δαγκάνας» τον Μάρτη του 2008 από τον Κυπριακό Σύνδεσμο παιδικού και νεανικού βιβλίου

13.Το Α’ βραβείο στην ποίηση για το ποίημά του «Ανθρώπινος Τύμβος», τον Μάιο του 2008 από τον ΕΣΠΑΙΡΟ(ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙΩΝ ΡΟΛΩΝ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ)

14.Β΄ Έπαινο από τους Βιβλιόφιλους ΄Εδεσσας για το διήγημά του «www.kalesate-plhrosate-teloiasate. Com, το Φλεβάρη του 2009.

15.΄ΕΠΑΙΝΟς από το Φιλολογικό σύλλογο «Παρνασσός» τον Ιούνη του 2009 για το παιδικό του μυθιστόρημα «Στο περιγιάλι του Αρίωνα»

16. Β΄ βραβείο στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό πεζογραφίας και ποίηση της ΕΠΟΚ, τον Απρίλη του 2010 για το διήγημα «Πονάω μάνα…»

17. Βράβευση από το Λογοτεχνικό περιοδικό Ξάστερον του Ομίλου Ζαλώνη για το μυθιστόρημά του «Το χαμένο ταίρι» τον Απρίλιο του 2010