Να μείνει κι εδώ, αγαπημένο μου μπλογκ!
Τετάρτη, 10 Οκτωβρίου 2012
6 σχόλια:
αγκαθι10 Οκτωβρίου 2012 5:15 μ.μ.Τι πιο όμορφο απ΄ ένα κάτασπρο περιστέρι της ειρήνης!Απάντηση
Ειρήνης.. και γαλήνης... έχει και τον άλλο συμβολισμό το συγκεκριμένο!!
Παρασκευή μου, με διέλυσες!ΑπάντησηΔιαγραφή
"Σ' ευχαριστώ" όμως, γιατί ξέρεις να "διαλύεις"!
Θα γράψω λοιπόν εδώ, ότι δεν βρήκα δύναμη να γράψω ακόμα στις στιγμές μου, στα γρήγορα:
Έξι μήνες μετά, πήγα στο Νεκροταφείο Ζωγράφου.
Εκεί είναι πια η νέα κατοικία του αδελφού μου.
Μένω Βόλο, κι εκείνη τη μέρα, αν και ήταν σκληρή, πολύ σκληρή, την είχα κατατάξει στους εφιάλτες μου, την ξέχασα, όπως γίνεται με τα κακά όνειρα, την έδιωξα απ' το μυαλό μου, δεν την πίστεψα, μα προχθές η αλήθεια ήταν εκεί και με περίμενε...
...Αφού, κι ύστερα και όταν έμεινα μόνη μου, γύρισα πίσω...
Δίσταζα. Ένα άσπρο περιστέρι όμως, πέταξε μπροστά μου, προσγειώθηκε, με κοίταζε, μου "μίλαγε", και μετά μου έδειξε τον δρόμο του Ναού.
Εκεί με περίμενε το ξύπνημα των αναμνήσεων, μα και η δύναμη να φύγω δυνατή.
Υγ. Τότε, όταν, τότε, ένα άσπρο περιστέρι μου έδειξε που θα είναι η νέα γωνιά του αδελφού μου, ένα άσπρο περιστέρι με ξεπροβόδιζε όταν έφευγα (τότε), ενώ έκλειναν οι σιδερένιες πόρτες.
Από τότε δεν έχω φωτο, έχω μάρτυρες (γιατί τους έδειχνα) και ημερολόγιο με ημερομηνία του τότε...
Αυτά. Συμπέρασμα; Τίποτα δεν τελειώνει μετά θάνατον! Ίσως τότε όλα αρχίζουν!
Φιλιά, και σ' ευγνωμονώ για την ευκαιρία αυτού του ξεσπάσματος! Νιώθω καλύτερα που βγήκε έτσι...
- Μάλιστα, αγαπητή φίλη... Συμφωνώ... Τίποτε δεν τελειώνει μετά θάνατον!!...
Εμείς ξέρεις έχουμε σκουρόχρωμα περιστέρια... εσείς είσαστε πιο τυχεροί!!!...
Χαίρομαι που αυτή την φορά... πέτυχα κάτι καλό!!... Μάκια... και ο Θεός να τον αναπαύσει τον αδελφό...
- "Εσείς", κι "εμείς"!ΑπάντησηΔιαγραφή
Αθηναίϊκο ήταν, ένα ήταν και τότε και τώρα! Αφού πίστεψα ότι είναι της φαντασίας μου, κι ότι απλά οι άλλοι - τότε- μου έκαναν το χατήρι να μου λένε ότι το βλέπουν...
Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να έχω και φωτογραφία του τότε! Ποιος βρήκε κουράγιο να τις κοιτάξει;
Όλα τα άλλα περιστέρια στην γύρα, ήταν πολύχρωμα.
Τον ανάπαυσε! Είμαι σιγουρότατη, Λαμπρινή μου! Φιλάκια και σ' ευχαριστώ ξανά για "την στιγμή"!
- Στον πόνο... υπάρχει κάποια παρηγοριά... από εκεί που δεν το περιμένουμε.. και αφού έχεις υπομονή σήμερα... να σου πω...
Μια φορά κι έναν καιρό είδα ένα θεατρικό, το "Υβρις" με τον Μυράτ και την Ζουμπουλάκη...
Η Ζουμπουλάκη έπαιζε μία γυναίκα που όλοι οι άνδρες της ζωής της την είχαν προδώσει... Βρέθηκε λοιπόν, εξ αιτίας ενός από αυτούς... στην φυλακή.. σε ... καταναγκαστικά έργα;;;... κάπως έτσι...
Εκεί στην απελπισία της... στην ερημιά της... στην απόγνωσή της... ενώ ήταν έξω από την φυλακή για εργασία της φυλακής... ένα σκυλί... ήρθε, την πλησίασε... και της έγλειψε τα πόδια... !!!
Ένα σκυλί, που δεν πήγε σε κάποια άλλη κρατούμενη, παρά μόνον σε αυτήν... ένα σκυλί... που λες και το είχαν βάλει για να την παρηγορήσει!!!... Και της έγλειψε τα πόδια... !!!
Και αυτό το θεώρησε σημάδι!!!... Παρηγοριά στην δυστυχία της...Στην αδικία της ζωής της...
Να μία στιγμή ακόμα για σένα... και θα υπάρξουν κι άλλες στιγμές.. για να παρηγορήσουν μια καρδιά πληγωμένη...
Χαίρομαι που είσαι σίγουρη για την ανάπαυσή του... Αυτό λέει πολλά!!!...
Δεν υπάρχει λόγος ευχαριστίας... ο καθένας έχει έρθει σε αυτήν την ζωή... για να βοηθάει τον άλλον... αν και εγώ... δεν βοήθησα... σε τίποτε... τέλος πάντων... Εσύ ξέρεις!!...
Μάκια ... βραδυνά... καλό ξημέρωμα...Αύριο ξημερώνει... μια άλλη μέρα!!!
