Δεν ανταποκρίνεται

Δυο μέρες μόνο, τόσες στιγμές!

Άνοιγαν κι έκλειναν πόρτες του νου και της καρδιάς, λες και κάποιος έπαιζε το βίντεο ολόκληρης της ζωής μου στο γρήγορο, αλλά απαιτούσε συνάμα και μια σφραγίδα μου, σαν επαλήθευση του τώρα.

Σε όσα προλάβαινα, την έβαζα.

Δεν ήταν εύκολη η προσαρμογή του να ανοιγοκλείνεις πόρτες, καθόλου.

Φόρτισα μπαταρίες, ξεφόρτισα, κι άιντε πάλι απ' την αρχή...
Όλα στο γρήγορο, κι όλα τόσο έντονα συναισθηματικά!

Απόψε διαμαρτύρεται το σακί (το σώμα) και ζητάει απεγνωσμένα ύπνο.

Ο διακομιστής νού και ψυχής, λέει, μπλόκαρε...

"Δεν ανταποκρίνεται".

Οδηγίες: Κλείστε τον υπολογιστή σας και τον ανοίγετε αύριο, μεθαύριο, όταν όλες οι καρτέλες τις μνήμης που άνοιξες σε δυο μέρες μόνο, μπουν στη θέση τους, στον φάκελο που τους πρέπει, να μείνουν ως αναμνήσεις κι ως νέα βίντεο ζωής.

Δυο καρτέλες επιμένουν να είναι ανοιχτές.
Είναι δυο ερωτήσεις από δυο διαφορετικά γυναικεία πρόσωπα που αγαπάω και εκτιμάω πολύ.

Η μία ερώτηση ήταν:

"Καλά! Έχει εικοσοδυό ολόκληρα χρόνια που πέθανε η μάνα σου, κι ακόμα πας στο νεκροταφείο, κάθε φορά που έρχεσαι;"

Κι η απάντηση... (μισή, φτάνει γι' απόψε)

"... Τι να κάνουμε; Βλέπεις... οι περισσότεροι δικοί μου συγγενείς, βρίσκονται εκεί! Πάω από δική μου ανάγκη, κι όχι γιατί πρέπει..."

Η δεύτερη ερώτηση ήταν:

"Μα, καλά! Πώς γίνεται να είσαι συνέχεια πεσμένη εσύ; Δεν το καταλαβαίνω..."

Κι η απάντηση ήταν:

"Είμαι του μελαγχολικού. Η μέρα μου όλη, έτσι ήταν..."

Αν δεν επέμεναν να διαμρτύρονται τα κουμπιά κι είχαν κέφια να γράψουν απόψε, θα συμπλήρωνα:

"Ανάλογα με την ταινία που μου δίνει η ζωή να δω, ανάλογα και τα κέφια μου. Ξέρω και να γελάω, μα η κωμωδία είναι ακριβό είδος κι εγώ γεννήθηκα φτωχή."

Γύρισα, ναι! Πάντα λέω: "Ευχαριστώ Θεέ", απ' όπου κι αν γυρίζω!
Να είμαστε γεροί να γυρνάμε στο παρόν, με δύναμη για το μέλλον, όσο μεγάλο ή μικρό κι αν είναι αυτό!

Καλώς σας βρήκα, Καλώς με ξαναβρίσκω, γενικώς....