Να τα πάρω με την σειρά!
Τι είναι το Ιδιόμελο;
Το
«Ιδιόμελο» φιλοδοξεί να γίνει ένας τόπος συνάντησης ιδεών, αισθημάτων,
χειρονομιών, καταθέσεων λόγου και πράξης και, φυσικά, προσώπων.
«Ιδιόμελο» ονομάσαμε το χώρο που βρίσκεται στο Μαρούσι, πολύ κοντά στο σταθμό του τραίνου. Είναι μια αναπαλαιωμένη διατηρητέα οικία ιδιαίτερης αισθητικής, ιστορικής και πολιτιστικής αξίας.
Στο
ισόγειο φιλοξενούνται δραστηριότητες πολιτισμού και παιδείας: θεατρικές
παραστάσεις, αναλόγια, βραδιές ανάγνωσης, εικαστικά συμβάντα,
βιβλιοπαρουσιάσεις, αφιερώματα σε προσωπικότητες του πολιτισμού,
μουσικές βραδιές.
Και πολλά άλλα που θα προκύψουν.
Τι είναι το Ιδιόμελο;
ΙΔΙΟΜΕΛΟ, όνομα για ένα σπίτι
«Ιδιόμελο» ονομάσαμε το χώρο που βρίσκεται στο Μαρούσι, πολύ κοντά στο σταθμό του τραίνου. Είναι μια αναπαλαιωμένη διατηρητέα οικία ιδιαίτερης αισθητικής, ιστορικής και πολιτιστικής αξίας.
Και πολλά άλλα που θα προκύψουν.
φωτογραφίες: Χαρά Παρθένη
Posted 3rd November 2009 by jiagogina
Labels: σπίτια
ΞΕΡΕΙΣ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΠΕΙΣΜΑΤΩΝΟΥΝ ΕΥΚΟΛΑ ΣΑΝ ΤΑ ΓΥΜΝΩΣΕΙΣ
Ο
ποιητής ισχυρίζεται ότι τα σπίτια πεισμώνουν. Θα συμφωνήσω. Άλλοτε
πέφτουν και στοιχειώνουν τις αναμνήσεις - κι είναι, πράγματι, τότε πολύ
ενοχλητικό το πείσμα τους, γιατί, παρ' ό,τι χαμένα από τους χάρτες των
οδών, έτσι ανύπαρκτα, εξαϋλωμένα κυριολεκτικά - διασώζουν μια μορφή
ύπαρξης μέσα στο μνημονικό. Πονούν μαζί του και ενοχλούν συνεχώς το
μυαλό με μια άχρηστη πρακτικά υπενθύμιση, ότι υπήρξαν. Τα πεσμένα
σπίτια φορτώνουν μέσα στην ανυπαρξία τους συνεχώς το μυαλό με απουσία.
Κι η απουσία έχει όγκο.
Απουσία είναι ο τόπος που έχασες, που θανατώθηκε. Οι άνθρωποί που έφυγαν. Κυρίως όμως η ολοκληρωτική απόσβεση του ίχνους τους, γιατί χάθηκε η μαρτυρία ότι υπήρξαν.
Έτσι
πεισμώνουν τα πεσμένα σπίτια. Υπάρχουν και τ' άλλα όμως, τα όρθια.
Συλημένα, με πεσμένους σοβάδες, με ξεριζωμένα σιδερικά, χάσκοντας χωρίς
παντζούρια. Κι αυτά πεισμώνουν με τον τρόπο τους. Τα άδεια τους στόματα
εκφέρουν αυτό που για πάντα έχει χαθεί.
Δεν
ξεμπλέκεις εύκολα με τα σπίτια. Είτε πεσμένα, είτε ερείπια είναι
μεγάλος μπελάς. Μπορείς, για να νοστιμέψεις λίγο το στόμα σου από την
πίκρα, να τα αναπαλαιώσεις και να τα κάνεις εστιατόρια. Έτσι νιώθεις
για λίγο μια ευφορία. Μέχρι να χωνέψεις. Ή τα κάνεις τράπεζες να σου
προκαλούν δέος, εσένα,του υποδεέστερου της πραγματικότητας πελάτη, που
έρχεσαι να πληρώσεις τη δόση της μεζονέτας με την κοινόχρηστη πισίνα.
Απελεύθερος, ναι, όμως με χρέη.
Κι
αν τύχει κι έχεις γεννηθεί την κρίσιμη αυτή
τελευταία ελληνική πεντηκονταετία, δεν προφταίνεις καν να πονέσεις, να
ματώσει ποιητικά η ψυχή σου, γιατί αλλάζουν τόσο άτιμα οι τόποι, τα
νησιά, οι στεριές, οι θάλασσες, ατιμώνονται με τέτοια ταχύτητα τα
δρομολόγιά σου κι ο δόλος τόσο τα συναρπάζει, που υποκλίνεσαι τελικά
στην αλλαγή για να επιβιώσεις. Τη λες κι ανάπτυξη. Και πορεύεσαι.
Posted 4th November 2009 by jiagogina
Labels: σπίτια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου