ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΗ ΜΑΓΝΗΣΙΑ
Α' ΤΟΜΟΣ
ΑΚΡΙΤΙΚΑ - ΠΑΡΑΛΟΓΕΣ - ΙΣΤΟΡΙΚΑ - ΚΛΕΦΤΙΚΑ - ΕΡΩΤΙΚΑ - ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ
ΣΥΛΛΟΓΗ - ΕΚΛΟΓΗ - ΕΙΣΑΓΩΓΗ - ΣΧΟΛΙΑ
ΚΩΣΤΑ ΛΙΑΠΗ
ΕΚΠΟΛ
ΕΚΔΟΣΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ
ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ (ΕΚΠΟΛ) ΤΗΣ Ν.Α. ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ
ΒΟΛΟΣ 2006
24. Ποιος ποταμός
Α'29
Αχ, ποιος ποταμός, καλέ πουλάκι μου,
ποιος ποταμός, ποια θάλασσα,
ποια βρύση δε θολώνει, μαύρα γλυκά μου μάτια,
ποιος έχει αγάπη στην καρδιά
και δεν τη φανερώνει, μαύρα γλυκά μου μάτια.
Αχ, ο ποταμός, καλέ πουλάκι μου,
ο ποταμός σέρνει κλαδιά,
κ΄η θάλασσα καράβια, μαύρα γλυκά μου μάτια,
κι οι ομορφιές των κοριτσιών,
σέρνουν τα παλικάρια, μαύρα γλυκά μου μάτια. Ζαγορά Πηλίου, Στ. Μπαρούτας
Β'30
Αχ, χρυσή ζωή, καλέ πουλάκι μου να ζης,
αχ, χρυσή ζωή, χρυσή ζωή θα στερηθώ,
αληθινά σου λέγω, όσο καιρό κι αν ζήσω.
Αχ, αν δε σε κα-, καλέ πουλάκι μου, να ζης,
αχ, αν δε σε κα-, αν δε σε κάνω ταίρι μου,
αληθινά σου λέγω, κι αν δε σε αποχτήσω.
Αχ, ποιος ποταμός, καλέ πουλάκι μου, να ζης,
αχ, ποιος ποταμός, ποιος ποταμός, ποια θάλασσα,
αληθινά σου λέγω, ποια βρύση δε θολώνει.
Αχ, ποιος έχει αγά-, καλέ πουλάκι μου, να ζης,
αχ, ποιος έχει αγά-, ποιος έχει αγάπη στην καρδιά,
αληθινά σου λέγω, και δεν την φανερώνει. Κεραμίδι Πηλίου, Πηγή: Δημ.Κατσίμπαλης - Παν. Κουκονίτσας, Ανακοίνωση: Σ. Καράς
σελ. 302-303
50. Θεέ μου, ρίξε μια βροχή(62)
Θεέ μου, ρίξε μια βροχή και χιόνια και χαλάζι,
για να σαπίσουν τα λουριά, να πέσουν τα κουδούνια,
να χάσει ο νιος τα πρόβατα, να χάσει ο νιος τα γίδια,
να πάει στην αγάπη του, στην αγαπητικιά του. Κανάλια Βόλου, Ηλ. Λεφούσης
51. Στην πόρτα σου, Ζαγοριανή (63)
Α'
-Στην πόρτα σου, Ζαγοριανή, στην πόρτα σου ξενύχτισσα
μ' ένα βαρύ χειμώνα.
κι εσύ δε βγη- Ζαγοριανή, κι εσύ δε βγήκες να με ιδείς
τον κακονυχτισμένον.
Κι άκουσα γε-, Ζαγοριανή, κι άκουσα γέλια και χαρές
και νόστιμες κουβέντες.
κι άκουσα πως, Ζαγοριανή, κι άκουσα πως σε μάλωνε
η στρίγγλα η μητριά σου.
Κι αν σε μαλώ-, Ζαγοριανή, κι αν σε μαλώνει πως περνώ
πες μου να μην περάσω.
-Πέρασε, αγάπη μ' πέρασε, καθώς περνούσες πρώτα.
Ο δρόμος είναι του Θεού, κανείς δεν τον ορίζει. Κεραμίδι Πηλίου, 1986, Πηγή: Κων/νος Γκόριας, Ανακοίνωση: Κ. Λιάπης
Β'(64)
-Στην πόρτα σου, Ζαγουριανή, στην πόρτα σου ξενύχτης
κι δεν εβγήκις να με ιδείς τουν κακουνυχτισμένου,
κι άκουσα που σι μάλουνι η σκύλα η πιθιρά σου.
Κι αν σι μαλώνει πως πιρνώ, πες μου να μην πιράσου.
-Πέρνα, λιβέντη μ', πέρασι, καθώς πιρνούσις,
η δρόμους είναι του Θιού, για να πιρνούν διαβάτις. Πουρί Πηλίου, Γ. Θωμάς
Γ' 65
-Ιψές, προυψές επέρασα απού τη γειτονιά σου,
(κι) άκουσα γέλια κι χαρές κι νόστιμες κουβέντις,
άκουσα πως σι μάλουνι η σκύλα η μαμμά σου.
Αν σι μαλώνει που πιρνώ, να μην ξαναπιράσου.
-Πέρασι, ασίκη μ' πέρασι, κανείς δεν σ' ιμπουδίζει.
η στράτα είνι του Θιού, κανείς δεν την ουρίζει. Μακρυνίτσα Πηλίου, Απ. Νάνου - Σκοτεινιώτη
Σελ. 320-321
Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011
ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΗ ΜΑΓΝΗΣΙΑ
ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΗ ΜΑΓΝΗΣΙΑ
Α' ΤΟΜΟΣ
ΑΚΡΙΤΙΚΑ - ΠΑΡΑΛΟΓΕΣ - ΙΣΤΟΡΙΚΑ - ΚΛΕΦΤΙΚΑ - ΕΡΩΤΙΚΑ - ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ
ΣΥΛΛΟΓΗ - ΕΚΛΟΓΗ - ΕΙΣΑΓΩΓΗ - ΣΧΟΛΙΑ
ΚΩΣΤΑ ΛΙΑΠΗ
ΕΚΠΟΛ
ΕΚΔΟΣΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ
ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ (ΕΚΠΟΛ) ΤΗΣ Ν.Α. ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ
ΒΟΛΟΣ 2006
"ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ", ιδιαίτερα τον πρόεδρο του ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΚΕ.ΜΕ.ΒΟ, ΚΑΡΛΑΣ κύριο Σωτήρη Γκανάτσιο που μου χάρισε αυτό το πολύτιμο βιβλίο!
"Θερμά ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ" στην ΕΚΠΟΛ, στον Λαογραφικό συγγραφέα Κώστα Λιάπη και σε όλους όσους συμμετείχαν για την ολοκλήρωση αυτού του βιβλίου!
Α' ΤΟΜΟΣ
ΑΚΡΙΤΙΚΑ - ΠΑΡΑΛΟΓΕΣ - ΙΣΤΟΡΙΚΑ - ΚΛΕΦΤΙΚΑ - ΕΡΩΤΙΚΑ - ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ
ΣΥΛΛΟΓΗ - ΕΚΛΟΓΗ - ΕΙΣΑΓΩΓΗ - ΣΧΟΛΙΑ
ΚΩΣΤΑ ΛΙΑΠΗ
ΕΚΠΟΛ
ΕΚΔΟΣΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ
ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ (ΕΚΠΟΛ) ΤΗΣ Ν.Α. ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ
ΒΟΛΟΣ 2006
"ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ", ιδιαίτερα τον πρόεδρο του ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΚΕ.ΜΕ.ΒΟ, ΚΑΡΛΑΣ κύριο Σωτήρη Γκανάτσιο που μου χάρισε αυτό το πολύτιμο βιβλίο!
"Θερμά ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ" στην ΕΚΠΟΛ, στον Λαογραφικό συγγραφέα Κώστα Λιάπη και σε όλους όσους συμμετείχαν για την ολοκλήρωση αυτού του βιβλίου!
βίγλα - πλώρη - τεύχος 4
βίγλα - πλώρη - τεύχος 4
περιοδικό του Συλλόγου Ερασιτεχνών Αλιέων γατζέας "Ο Τίμιος Σταυρός"
Υπεύθυνος συντονιστής και επιμελητής έκδοσης ο Κώστας Λιάπης
Συνεργασίες - επιστολές - προαιρετικές συνδρομές στον
Κώστα Λιάπη
Κάτω Γατζέα Βόλου
Τ.Κ. 37300
τηλ. 24230- 22576
περιοδικό του Συλλόγου Ερασιτεχνών Αλιέων γατζέας "Ο Τίμιος Σταυρός"
Υπεύθυνος συντονιστής και επιμελητής έκδοσης ο Κώστας Λιάπης
Συνεργασίες - επιστολές - προαιρετικές συνδρομές στον
Κώστα Λιάπη
Κάτω Γατζέα Βόλου
Τ.Κ. 37300
τηλ. 24230- 22576
σε αναζήτηση του ελληνικού τοπίου
σε αναζήτηση του ελληνικού τοπίου
Επιμέλεια: Θ.Παπαγιάννης - Α. Σαρώτου
med-ina
Πρακτικά της Ιης Συνάντησης Εργασίας στο πλαίσιο του προγράμματος Διαφύλαξη και Διαχείρηση του Ελληνικού Τοπίου
21 και 22 Μαίου 2009
Διοργάνωση: Med-INA, σε συνεργασία με το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και το WWF Ελλάς.
ΑΘΗΝΑ 2010
Επιμέλεια: Θ.Παπαγιάννης - Α. Σαρώτου
med-ina
Πρακτικά της Ιης Συνάντησης Εργασίας στο πλαίσιο του προγράμματος Διαφύλαξη και Διαχείρηση του Ελληνικού Τοπίου
21 και 22 Μαίου 2009
Διοργάνωση: Med-INA, σε συνεργασία με το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και το WWF Ελλάς.
ΑΘΗΝΑ 2010
Φόβος...
...Μόλις λευτερώθηκα απ' το μαγαζί, έτρεξα στην Αθήνα να δω και να καμαρώσω την κόρη μου.
Όλη μέρα πρόβες για την εξεταστική της στο θέατρο, δεν την είδα.
Θα την έβλεπα στην καφετέρια που θα τραγουδούσε το Σάββατο. Τραγούδησε κι άλλα, αλλά, αυτό ήταν δικό μου.Ολόδικό μου!
Πήγα. Την είδα. Την αγκάλιασα. Την αφουγκράστηκα. Την άκουσα. Η μηχανή τραβούσε μόνη της. Σκοτάδια. Δεν μ' ένοιαζε.Ενθύμια ήθελα απ' αυτές τις τόσο έντονες συναισθηματικές μας στιγμές, τόσο για μένα κι εκείνη, όσο και για την υπόλοιπη οικογένεια που δεν ήταν μαζί μας.
Η συγκίνηση μεγάλη. Δεν το συζητάμε. Όλη η ζωή μας πέρασε από μπροστά μου, όταν άκουγα τα τραγουδιστά λόγια της, έντεκα χρόνια μακριά μας, κυνηγώντας τα όνειρά της, κι εμείς στον αγώνα για πραγματοποίηση...
...Δεν έκλαψα. Άντεξα. Με βοήθησαν και τα σκοτάδια της μηχανής μου, όσο και του μαγαζιού.
Άντεξα, μέχρι το τελευταίο τραγούδι. Όταν την άκουσα να τραγουδάει: "Φοβάμαι", βγήκε η φωνή της μάνας έξω και φώναξε: "Να μη φοβάσαι τίποτα, παιδί μου!Μπορείς να πας μπροστά!" της είπα και την αγκάλιασα.
...Η αγκαλιά της ήταν σφιχτή, υπήρχε και κόσμος γύρω μας, μα στην ματιά της, μου φάνηκε πως μου έλεγε: "Τραγούδι ήταν μάνα, μην τρελαίνεσαι" και μου θύμισε έντονα εκείνο το: "Το πούλησαν" της μάννας μου, που μετά έπαθε εγκεφαλικό. (Για όσους δεν ξέρουν, έβλεπε μια ταινία που οι γονείς πούλησαν το ένα παιδί τoυς - η μάννα πολύτεκνη, έξι παιδιά, ταυτίστηκε, το πίστεψε, δεν το άντεξε...)
...Δεν είπα τίποτα. Λίγα δάκρυα που ξέφυγαν, σκοτάδια ήταν, δεν νομίζω να τα είδαν. Κι αν τα είδαν, μάνα είμαι... και ναι! Φοβάμαι για το μέλλον των παιδιών μου και όλων των παιδιών, μα και όλων μας!
(Τούτη την ανασφάλεια και τον αόρατο, άγνωστο φόβο που πλανάται, δεν τον μπορώ! Θέλω να ξεκαθαρίσει γρήγορα αυτή η κατάσταση.Με κούρασε. Θέλω να ξέρω τι μου ξημερώνει. Αν βρέξει, να ψάξω για ομπρέλα, αν έχει ήλιο, να ετοιμάσω το μαγιό μου!Πενήντα χρόνια ήμουνα μαθημένη να έχω πρόγραμμα. Τώρα, πού πάω; Πού με πάνε; Πού μας πάνε;)
...Έφυγα μετά, την άφησα με την παρέα της, πήγα στ' αδέλφια μου, γύρισα Βόλο.
Άκουσα τόσα θεατρικά και ποιητικά λόγια απ' το στόμα της, μα εκείνο το "ΦΟΒΑΜΑΙ", μου τρυπάει κάθε μέρα την ψυχή.
Κι αν το εννοούσε, τι να της πω;
Μη φοβάσαι, κορίτσι μου; Η Ελλάδα φροντίζει τα παιδιά της και ιδίως τα νειάτα που έχουν όνειρα και πάθος;
Δεν το εννούσε.
Κι αν το εννοούσε, τι να της πω;
Τί να της πω;
Πού να πάω να κρυφτώ;
...Στο τηλέφωνο μου είπε να μη βγάλω τίποτα στο ίντερνετ, πριν έρθει και τα δει, πριν δει ότι τα ενθύμιά μου αξίζουν να τα δουν κι άλλοι.
Μου είπε ότι είχε κάνει λάθη, ότι δεν είχαν προλάβει να κάνουν πρόβες, κ.λ.π.
Την άκουσα, όσο γίνεται, γιατί είμαι και "παπαγαλάκι". Αυτό το βιντεάκι το είχα στο απόρρητο, μαζί με πολλά άλλα. Απόψε όμως, μου την έδωσε. Ίσως γιατί, εγώ "φοβάμαι", κορίτσι μου! Ήταν περίεργη η μέρα, για όλη την Ελλάδα.
Μα δεν μπορείς ρε κορίτσι μου, να μου στερήσεις αυτή την τόσο σημαντική στιγμή της ζωής μας!
Αυτό το τραγούδι, πέρα απ' την δική του ιστορία, έχει και κάτι απ' την δική μας!
Κι είν' αληθινή, πέρα για πέρα!
Μην κοιτάς που δεν μπορώ να γράψω περισσότερα εδώ!
Ποιος όμως είναι άξιος να κρίνει τα λάθη των στιγμών μας ή της ζωής μας;
Πες μου, ποιος;
Μακάρι να γέμιζε ο κόσμος από τέτοια λάθη!
Εδώ από λάθη και λάθη, ψάχνουμε την Ελλάδα που ξέραμε...
Τι μου λες, τώρα;
Στον αέρα λοιπόν αυτό το βιντεάκι, κι ας με μαλώσεις μόλις έρθεις και το δεις και μου το απορρίψεις!
"Η ταν, ή πετάς!" που έλεγε κι η γιαγιά σου η Αφροδή και χτυπούσε το πόδι κάτω, που δεν ήξερε να το πει και σωστά, ήξερε όμως πολύ καλά την έννοια του: "Η ταν, επί τας!"
Απόψε νιώθω την μεγάλη ανάγκη να το χαρίσω στους φίλους μου! Ναι, στους ιντερνετικούς! Στους αόρατους και στους ορατούς!Στους λίγους ή στους πολλούς! Σε όσους μπορούν να με νοιώσουν, γιατί εσύ είσαι πολύ μακριά και δεν έχεις και υπολογιστή!
Μου λείπεις πολύ! Έλα!...
Έλα να μου πεις και να σου πω τους φόβους μου...
Όλη μέρα πρόβες για την εξεταστική της στο θέατρο, δεν την είδα.
Θα την έβλεπα στην καφετέρια που θα τραγουδούσε το Σάββατο. Τραγούδησε κι άλλα, αλλά, αυτό ήταν δικό μου.Ολόδικό μου!
Πήγα. Την είδα. Την αγκάλιασα. Την αφουγκράστηκα. Την άκουσα. Η μηχανή τραβούσε μόνη της. Σκοτάδια. Δεν μ' ένοιαζε.Ενθύμια ήθελα απ' αυτές τις τόσο έντονες συναισθηματικές μας στιγμές, τόσο για μένα κι εκείνη, όσο και για την υπόλοιπη οικογένεια που δεν ήταν μαζί μας.
Η συγκίνηση μεγάλη. Δεν το συζητάμε. Όλη η ζωή μας πέρασε από μπροστά μου, όταν άκουγα τα τραγουδιστά λόγια της, έντεκα χρόνια μακριά μας, κυνηγώντας τα όνειρά της, κι εμείς στον αγώνα για πραγματοποίηση...
...Δεν έκλαψα. Άντεξα. Με βοήθησαν και τα σκοτάδια της μηχανής μου, όσο και του μαγαζιού.
Άντεξα, μέχρι το τελευταίο τραγούδι. Όταν την άκουσα να τραγουδάει: "Φοβάμαι", βγήκε η φωνή της μάνας έξω και φώναξε: "Να μη φοβάσαι τίποτα, παιδί μου!Μπορείς να πας μπροστά!" της είπα και την αγκάλιασα.
...Η αγκαλιά της ήταν σφιχτή, υπήρχε και κόσμος γύρω μας, μα στην ματιά της, μου φάνηκε πως μου έλεγε: "Τραγούδι ήταν μάνα, μην τρελαίνεσαι" και μου θύμισε έντονα εκείνο το: "Το πούλησαν" της μάννας μου, που μετά έπαθε εγκεφαλικό. (Για όσους δεν ξέρουν, έβλεπε μια ταινία που οι γονείς πούλησαν το ένα παιδί τoυς - η μάννα πολύτεκνη, έξι παιδιά, ταυτίστηκε, το πίστεψε, δεν το άντεξε...)
...Δεν είπα τίποτα. Λίγα δάκρυα που ξέφυγαν, σκοτάδια ήταν, δεν νομίζω να τα είδαν. Κι αν τα είδαν, μάνα είμαι... και ναι! Φοβάμαι για το μέλλον των παιδιών μου και όλων των παιδιών, μα και όλων μας!
(Τούτη την ανασφάλεια και τον αόρατο, άγνωστο φόβο που πλανάται, δεν τον μπορώ! Θέλω να ξεκαθαρίσει γρήγορα αυτή η κατάσταση.Με κούρασε. Θέλω να ξέρω τι μου ξημερώνει. Αν βρέξει, να ψάξω για ομπρέλα, αν έχει ήλιο, να ετοιμάσω το μαγιό μου!Πενήντα χρόνια ήμουνα μαθημένη να έχω πρόγραμμα. Τώρα, πού πάω; Πού με πάνε; Πού μας πάνε;)
...Έφυγα μετά, την άφησα με την παρέα της, πήγα στ' αδέλφια μου, γύρισα Βόλο.
Άκουσα τόσα θεατρικά και ποιητικά λόγια απ' το στόμα της, μα εκείνο το "ΦΟΒΑΜΑΙ", μου τρυπάει κάθε μέρα την ψυχή.
Κι αν το εννοούσε, τι να της πω;
Μη φοβάσαι, κορίτσι μου; Η Ελλάδα φροντίζει τα παιδιά της και ιδίως τα νειάτα που έχουν όνειρα και πάθος;
Δεν το εννούσε.
Κι αν το εννοούσε, τι να της πω;
Τί να της πω;
Πού να πάω να κρυφτώ;
...Στο τηλέφωνο μου είπε να μη βγάλω τίποτα στο ίντερνετ, πριν έρθει και τα δει, πριν δει ότι τα ενθύμιά μου αξίζουν να τα δουν κι άλλοι.
Μου είπε ότι είχε κάνει λάθη, ότι δεν είχαν προλάβει να κάνουν πρόβες, κ.λ.π.
Την άκουσα, όσο γίνεται, γιατί είμαι και "παπαγαλάκι". Αυτό το βιντεάκι το είχα στο απόρρητο, μαζί με πολλά άλλα. Απόψε όμως, μου την έδωσε. Ίσως γιατί, εγώ "φοβάμαι", κορίτσι μου! Ήταν περίεργη η μέρα, για όλη την Ελλάδα.
Μα δεν μπορείς ρε κορίτσι μου, να μου στερήσεις αυτή την τόσο σημαντική στιγμή της ζωής μας!
Αυτό το τραγούδι, πέρα απ' την δική του ιστορία, έχει και κάτι απ' την δική μας!
Κι είν' αληθινή, πέρα για πέρα!
Μην κοιτάς που δεν μπορώ να γράψω περισσότερα εδώ!
Ποιος όμως είναι άξιος να κρίνει τα λάθη των στιγμών μας ή της ζωής μας;
Πες μου, ποιος;
Μακάρι να γέμιζε ο κόσμος από τέτοια λάθη!
Εδώ από λάθη και λάθη, ψάχνουμε την Ελλάδα που ξέραμε...
Τι μου λες, τώρα;
Στον αέρα λοιπόν αυτό το βιντεάκι, κι ας με μαλώσεις μόλις έρθεις και το δεις και μου το απορρίψεις!
"Η ταν, ή πετάς!" που έλεγε κι η γιαγιά σου η Αφροδή και χτυπούσε το πόδι κάτω, που δεν ήξερε να το πει και σωστά, ήξερε όμως πολύ καλά την έννοια του: "Η ταν, επί τας!"
Απόψε νιώθω την μεγάλη ανάγκη να το χαρίσω στους φίλους μου! Ναι, στους ιντερνετικούς! Στους αόρατους και στους ορατούς!Στους λίγους ή στους πολλούς! Σε όσους μπορούν να με νοιώσουν, γιατί εσύ είσαι πολύ μακριά και δεν έχεις και υπολογιστή!
Μου λείπεις πολύ! Έλα!...
Έλα να μου πεις και να σου πω τους φόβους μου...
Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011
...κατά δύναμιν - Χαρούλα Φράγκου
Χαρούλα Φράγκου
...κατά δύναμιν
ΔΩΔΩΝΗ
ΣΑΝ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΣΑΝ ΠΟΤΑΜΙ
Εγώ δεν έχω να σου δώσω παρά αγάπη.
Δεν έχω για σένα παρά το φευγαλέο
άγγιγμα του χεριού.
Θα σου δείχνω πάντα ένα
πρόσωπο γελαστό.
τα δάκρυα θα τα κρατώ για μένα.
Δεν υπάρχουν όρια μέχρι εδώ
από κει και πέρα δεν πρέπει.
Η αγάπη είναι ποτάμι και τα
δάκρυα φουσκώνουν τις κοίτες.
Δεν μπορείς να κρύψεις
ένα ποτάμι στα όριά του.
Θα γίνει χείμαρρος,
για να σου δείξει τη δύναμή του.
Δεν υπάρχουν όρια στο ποτάμι.
Κυλάει και γίνεται η θάλασσα...
Μπορώ σαν θάλασσα να σ' αγαπώ
και σαν ποτάμι.
Κι ένα που θέλω, να δροσιστείς
στο νερό μου.
Κι ένα που θέλω είναι να πεις
Αυτή η θάλασσα είναι για μένα
Αυτό το ποτάμι δακρύζει και τραγουδάει,
επιτέλους ας το ακούσω... σελ.85
Τρίτη 28 Ιουνίου 2011
Όταν σε ξυπνά το παρελθόν...
Είναι μια ανάρτηση που την χρωστούσα στον άντρα μου!
Η φωτογραφία είναι πριν το '80, πριν τον γνωρίσω!
Να ζήσεις, άντρα μου, να καμαρώνουμε όλοι μαζί, τα νειάτα σου και την αγάπη σου για το ποδόσφαιρο!
Αστέρας Ριζομύλου
Πρόεδρος Παντελής Λουφόπουλος
Τερματοφύλακας Γιάννης Καρανικολάου
Φωτογραφία:
Όρθιοι: Παπαθεοδώρου, Καρανικολάου, Τζήκας, Πρίντζος, Σουλακούδης, Τσικουρκιτούδης
Καθιστοί: Γρατσούνας, Μπαλγουρανίδης, Πίνας, Κλεφτάκης, Λουφόπουλος
ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ
Αργεί... δε λησμονεί...
Ο τίτλος αφορά την "δικαίωση" που μερικές φορές αργεί πολύ, μα ... αν είναι νά 'ρθει, έρχεται από μόνη της.
Ήταν θέμα υπομονής... Περίμενα, ήλπιζα, πίστευα στο δίκιο, προτίμησα να τάξω, παρά να τρέχω στα δικαστήρια...
Κι ήρθαν όλα μόνα τους, 19, (18;) χρόνια μετά;
"Υπομονή", έλεγε πάντα η μάννα και μου "λέει", ακόμα...
Και κάνω.
Ο παλιός φράχτης έφυγε εδώ και κάτι μήνες.
Απόψε ολοκληρώθηκε το τάμα μου. Ένα καντηλάκι καίει στην αυλή μας και καίει για το καλό όλων των γειτόνων, των κάτω και των πάνω, των πέρα και των δώθε...
"Θα τ' ανάβω κι εγώ!", είπε η Τένια!
"Κι εγώ!" είπε ο Γιώργος!
"Κι εγώ!" είπε η Ζωή!
"Κι εγώ!" είπαν κι άλλοι!
"Όποιος θέλει, παιδιά! Ελεύθερα! Μόνο να ποτίζετε και τα λουλούδια μου, όταν λείπω!"
"Να βάλουμε και κούνιες για τα παιδιά! Να το κάνουμε πάρκο!"
Είπα κι άλλα... Συγκινημένη, πάντα!
Αυτό, ήταν! Νιώθω μια γαλήνη, απόψε...!
Ήταν θέμα υπομονής... Περίμενα, ήλπιζα, πίστευα στο δίκιο, προτίμησα να τάξω, παρά να τρέχω στα δικαστήρια...
Κι ήρθαν όλα μόνα τους, 19, (18;) χρόνια μετά;
"Υπομονή", έλεγε πάντα η μάννα και μου "λέει", ακόμα...
Και κάνω.
Ο παλιός φράχτης έφυγε εδώ και κάτι μήνες.
Απόψε ολοκληρώθηκε το τάμα μου. Ένα καντηλάκι καίει στην αυλή μας και καίει για το καλό όλων των γειτόνων, των κάτω και των πάνω, των πέρα και των δώθε...
"Θα τ' ανάβω κι εγώ!", είπε η Τένια!
"Κι εγώ!" είπε ο Γιώργος!
"Κι εγώ!" είπε η Ζωή!
"Κι εγώ!" είπαν κι άλλοι!
"Όποιος θέλει, παιδιά! Ελεύθερα! Μόνο να ποτίζετε και τα λουλούδια μου, όταν λείπω!"
"Να βάλουμε και κούνιες για τα παιδιά! Να το κάνουμε πάρκο!"
Είπα κι άλλα... Συγκινημένη, πάντα!
Αυτό, ήταν! Νιώθω μια γαλήνη, απόψε...!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)