Φόβος...

...Μόλις λευτερώθηκα απ' το μαγαζί, έτρεξα στην Αθήνα να δω και να καμαρώσω την κόρη μου.
Όλη μέρα πρόβες για την εξεταστική της στο θέατρο, δεν την είδα.
Θα την έβλεπα στην καφετέρια που θα τραγουδούσε το Σάββατο. Τραγούδησε κι άλλα, αλλά, αυτό ήταν δικό μου.Ολόδικό μου!

Πήγα. Την είδα. Την αγκάλιασα. Την αφουγκράστηκα. Την άκουσα. Η μηχανή τραβούσε μόνη της. Σκοτάδια. Δεν μ' ένοιαζε.Ενθύμια ήθελα απ' αυτές τις τόσο έντονες συναισθηματικές μας στιγμές, τόσο για μένα κι εκείνη, όσο και για την υπόλοιπη οικογένεια που δεν ήταν μαζί μας.

Η συγκίνηση μεγάλη. Δεν το συζητάμε. Όλη η ζωή μας πέρασε από μπροστά μου, όταν άκουγα τα τραγουδιστά λόγια της, έντεκα χρόνια μακριά μας, κυνηγώντας τα όνειρά της, κι εμείς στον αγώνα για πραγματοποίηση...

...Δεν έκλαψα. Άντεξα. Με βοήθησαν και τα σκοτάδια της μηχανής μου, όσο και του μαγαζιού.
Άντεξα, μέχρι το τελευταίο τραγούδι. Όταν την άκουσα να τραγουδάει: "Φοβάμαι", βγήκε η φωνή της μάνας έξω και φώναξε: "Να μη φοβάσαι τίποτα, παιδί μου!Μπορείς να πας μπροστά!" της είπα και την αγκάλιασα.

...Η αγκαλιά της ήταν σφιχτή, υπήρχε και κόσμος γύρω μας, μα στην ματιά της, μου φάνηκε πως μου έλεγε: "Τραγούδι ήταν μάνα, μην τρελαίνεσαι" και μου θύμισε έντονα εκείνο το: "Το πούλησαν" της μάννας μου, που μετά έπαθε εγκεφαλικό. (Για όσους δεν ξέρουν, έβλεπε μια ταινία που οι γονείς πούλησαν το ένα παιδί τoυς - η μάννα πολύτεκνη, έξι παιδιά, ταυτίστηκε, το πίστεψε, δεν το άντεξε...)

...Δεν είπα τίποτα. Λίγα δάκρυα που ξέφυγαν, σκοτάδια ήταν, δεν νομίζω να τα είδαν. Κι αν τα είδαν, μάνα είμαι... και ναι! Φοβάμαι για το μέλλον των παιδιών μου και όλων των παιδιών, μα και όλων μας!
(Τούτη την ανασφάλεια και τον αόρατο, άγνωστο φόβο που πλανάται, δεν τον μπορώ! Θέλω να ξεκαθαρίσει γρήγορα αυτή η κατάσταση.Με κούρασε. Θέλω να ξέρω τι μου ξημερώνει. Αν βρέξει, να ψάξω για ομπρέλα, αν έχει ήλιο, να ετοιμάσω το μαγιό μου!Πενήντα χρόνια ήμουνα μαθημένη να έχω πρόγραμμα. Τώρα, πού πάω; Πού με πάνε; Πού μας πάνε;)

...Έφυγα μετά, την άφησα με την παρέα της, πήγα στ' αδέλφια μου, γύρισα Βόλο.
Άκουσα τόσα θεατρικά και ποιητικά λόγια απ' το στόμα της, μα εκείνο το "ΦΟΒΑΜΑΙ", μου τρυπάει κάθε μέρα την ψυχή.
Κι αν το εννοούσε, τι να της πω;
Μη φοβάσαι, κορίτσι μου; Η Ελλάδα φροντίζει τα παιδιά της και ιδίως τα νειάτα που έχουν όνειρα και πάθος;
Δεν το εννούσε.
Κι αν το εννοούσε, τι να της πω;
Τί να της πω;
Πού να πάω να κρυφτώ;

...Στο τηλέφωνο μου είπε να μη βγάλω τίποτα στο ίντερνετ, πριν έρθει και τα δει, πριν δει ότι τα ενθύμιά μου αξίζουν να τα δουν κι άλλοι.
Μου είπε ότι είχε κάνει λάθη, ότι δεν είχαν προλάβει να κάνουν πρόβες, κ.λ.π.

Την άκουσα, όσο γίνεται, γιατί είμαι και "παπαγαλάκι". Αυτό το βιντεάκι το είχα στο απόρρητο, μαζί με πολλά άλλα. Απόψε όμως, μου την έδωσε. Ίσως γιατί, εγώ "φοβάμαι", κορίτσι μου! Ήταν περίεργη η μέρα, για όλη την Ελλάδα.

Μα δεν μπορείς ρε κορίτσι μου, να μου στερήσεις αυτή την τόσο σημαντική στιγμή της ζωής μας!

Αυτό το τραγούδι, πέρα απ' την δική του ιστορία, έχει και κάτι απ' την δική μας!
Κι είν' αληθινή, πέρα για πέρα!
Μην κοιτάς που δεν μπορώ να γράψω περισσότερα εδώ!
Ποιος όμως είναι άξιος να κρίνει τα λάθη των στιγμών μας ή της ζωής μας;
Πες μου, ποιος;

Μακάρι να γέμιζε ο κόσμος από τέτοια λάθη!

Εδώ από λάθη και λάθη, ψάχνουμε την Ελλάδα που ξέραμε...
Τι μου λες, τώρα;

Στον αέρα λοιπόν αυτό το βιντεάκι, κι ας με μαλώσεις μόλις έρθεις και το δεις και μου το απορρίψεις!
"Η ταν, ή πετάς!" που έλεγε κι η γιαγιά σου η Αφροδή και χτυπούσε το πόδι κάτω, που δεν ήξερε να το πει και σωστά, ήξερε όμως πολύ καλά την έννοια του: "Η ταν, επί τας!"

Απόψε νιώθω την μεγάλη ανάγκη να το χαρίσω στους φίλους μου! Ναι, στους ιντερνετικούς! Στους αόρατους και στους ορατούς!Στους λίγους ή στους πολλούς! Σε όσους μπορούν να με νοιώσουν, γιατί εσύ είσαι πολύ μακριά και δεν έχεις και υπολογιστή!

Μου λείπεις πολύ! Έλα!...
Έλα να μου πεις και να σου πω τους φόβους μου...