Ήταν θέμα υπομονής... Περίμενα, ήλπιζα, πίστευα στο δίκιο, προτίμησα να τάξω, παρά να τρέχω στα δικαστήρια...
Κι ήρθαν όλα μόνα τους, 19, (18;) χρόνια μετά;
"Υπομονή", έλεγε πάντα η μάννα και μου "λέει", ακόμα...
Και κάνω.
Ο παλιός φράχτης έφυγε εδώ και κάτι μήνες.
Απόψε ολοκληρώθηκε το τάμα μου. Ένα καντηλάκι καίει στην αυλή μας και καίει για το καλό όλων των γειτόνων, των κάτω και των πάνω, των πέρα και των δώθε...
"Θα τ' ανάβω κι εγώ!", είπε η Τένια!
"Κι εγώ!" είπε ο Γιώργος!
"Κι εγώ!" είπε η Ζωή!
"Κι εγώ!" είπαν κι άλλοι!
"Όποιος θέλει, παιδιά! Ελεύθερα! Μόνο να ποτίζετε και τα λουλούδια μου, όταν λείπω!"
"Να βάλουμε και κούνιες για τα παιδιά! Να το κάνουμε πάρκο!"
Είπα κι άλλα... Συγκινημένη, πάντα!
Αυτό, ήταν! Νιώθω μια γαλήνη, απόψε...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου