Η αυλή του ήλιου - Σπύρος Β. Δαρσινός

Η αυλή του ήλιου - Σπύρος Β. Δαρσινός

Κριτική: Γιώτα Σπανού - Στρατή

               

                          “Η αυλή του ήλιου” !

28 κεφάλαια και 423 σελίδες είναι ο απολογισμός ενός καλού βιβλίου 

του ποιητή και ... 40 χρόνια Τενεσσιώτη, από το Λεόντιο της Κορινθίας, 

                                      Σπύρου Δαρσινού.

“Πνεύμα ανήσυχο και δημιουργικό, (ως αναφέρει στο βιογραφικό του) αλλά πάντα με έντονο πολιτικό και κοινωνικό προβληματισμό, ... μετανάστευσε στην Αμερική στη δεκαετία του .60, όπου ζει μόνιμα στη περιοχή του Τενεσσή, αλλά με έντονο το νόστο της πατρίδας που αγαπάει και επισκέπτεται συχνά... κλπ..”

Θα μεταφέρω γραμμένα λόγια του ποιητή-αφηγητή, όπου με τη μυθιστορηματική ευέλικτη έκφρασή του κινείται μεταξύ προσωπικών βιομάτων και φανταστικών προσώπων που πλέκουν το υφαντό της νέας δημιουργίας του.

Στον ευρηματικό χαρακτήρα του “Παππού” να συνδιαλέγεται με τον πανέξυπνο μικρό εγγονό του Στράτο, σε θέματα αξιών της ζωής και της προσωπικότητας εκάστου, αφιερώνει το εν τρίτον του βιβλίου του με πάμπολλες αναφορές, στη συνέχειά του.

Η αγνή-πολιτική-πανανθρώπινη (κατά τον Παππού) “αριστερή” ιδεολογία (άλλωστε λόγω αυτής της θέσως των απόψεων της οικογενείας του, μας αναφέρει, έχουν αντιμετωπίσει την απερίσκεπτη-εκδικητική αντίδραση συγχωριανών τους...) θυμίζει μια απλοποιημένη φιλοσοφία, θάλεγα, του Δημήτρη Λιαντίνη, στον οποίον ο συγγραφέας μαζί και σε άλλους συγγραφείς, έχει εντρυφήσει.

Το υφάδι της συνέχειας, αποκτά μεγάλο ενδιαφέρον όταν τα παιδιά μεγαλώνουν, ερωτεύονται, δημιουργούν νέα κοινωνικά βλαστάρια σε δύσκολους καιρούς της πατρίδας...

Ο πρόλογος και ο επίλογος του συγγραφέα εξηγούν το λόγο που αποφάσισε να γράψει τούτο το βιβλίο, χωρίζοντάς το σε κεφάλαια όπου στο ξεκίνημά τους ξεπηδάει - με μικρότερα γράμματα- η αγάπη του στη ποίηση...

Διαβάζοντας, ο αναγνώστης ανακαλύπτει την υπέρτατη αγάπη στη Φύση και στα δημιουργήματα της φύσης, συναντάει την Αλήθεια εντός του και τριγύρω, κι αναγνωρίζει στο πώς συνήθως κινείται η ζωή.

Τυχερός, όμως, ο μικρός πανέξυπνος Στράτος, να έχει την εύνοια της τύχης στη ζωή του με χορηγούς που τον εμπιστεύτηκαν και τους οποίους τίμησε δεόντως με την άνοδό του στα δύσκολα κοινωνικά στρώματα της Χώρας-Μητριάς, που τον δέχτηκε, προσφέροντας ζωτικά μονοπάτια και δρόμους επιτυχίας.

Μπορεί ο Μεταξοσκώληκας να βγάζει τη μεταξωτή κλωστή συνεχόμενη και να την τυλίγει στο κουκούλι του ... μα αυτό προυποθέτει γερά νεφρά και πειθαρχία...

Η Χρυσαλίδα, χρειάζεται ειδική προπαρασκευή και φροντίδα για να ανοίξει τελικά τα όμορφα φτερά της.

Τελειώνοντας τις σύντομες απόψεις μου, 

αφιερώνω “δυο προσωπικές γραμμές” στο Σπύρο:

“ ...δεν είναι οι όμορφες λέξεις...

είναι το απροσδόκητο των εικόνων, των εναλλαγών,

η ευλυγισία του νου,

το μάτωμα, στο ξεχείλισμα των συναισθημάτων.

Είναι η αιώνια άνοιξη του τριαντάφυλλου

που ανεμίζεται στους βοριάδες της Αλήθειας και της Αγάπης...

Είναι το απρόσκοπτο περπάτημα του Ήλιου

στις τυχερές παρειές του Κόσμου... ”