Νωρίτερα στο περίπτερο της Πλατείας, πέτυχα τον Καζανόβα. Έτσι αποκαλώ ένα κοτσονάτο εβδομηντάχρονο και βάλε που τριγυρνάει στη γειτονιά και μοιράζει χαμόγελα. Μην φανταστείτε κάνα σταρ. Όχι! Είναι ένας καλοβαλμένος συνταξιούχος που το λέει η καρδούλα του, με λαμπερά μάτια και πολύ ωραίο χαμόγελο το οποίο δεν το χαρίζει και σε όλες. Έχω παρατηρήσει ότι τα γούστα του είναι μάλλον… ταξικά, για να το πω έτσι. Προτιμάει τις υπαλλήλους των καταστημάτων, τα κορίτσια που καθαρίζουντα σπίτια και βέβαια τις νταρντάνες που κόβουν τα τυριά και τα κρέατα στα δύο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς.
Συζητούσα με την ιδιοκτήτρια του περιπτέρου, τη Λαμπρινή, όταν έσκασε μύτη ο Καζανόβα. Η Λαμπρινή είναι το άτομο που συμπαθώ περισσότερο από τον καθένα εδώ που μένω. Σαρανταφεύγα, στούμπος, μελαχρινή, λουσού, με κάτι κολάν, με κάτι χαϊμαλιά, μαγκίτισσα αλλά πολύ ευαίσθητη και πολύ ευγενική. Καλή γυναίκα. Με το που έσκασε μύτη ο Καζανόβα, έλαμψε το μάτι της¨: "Θανάση! Μην με απασχολήσεις πολύ, έχω δουλειά" έλεγαν τα λόγια της ενώ η χροιά της φωνής της τον προσκαλούσε να στρογγυλοκαθίσει…
Τότε έγινε μπροστά στα μάτια μου το απίστευτο.
Ο Καζανόβα, κρατούσε μια σακούλα με διάφορα φρούτα, η Λαμπρινή μέσα από το περίπτερο δεν τον έβλεπε αλλά εγώ τον έβλεπα καλά αφού στάθηκε δίπλα μου. Άρχισε να ψαχουλεύει τα φρούτα ένα-ένα καθώς της μίλαγε. Προσπαθούσε να διαλέξει αλλά μ'ενα τρόπο λες κι αναζητούσε να συνδυάσει το φρούτο με την αξία της Λαμπρινής, με τον τρόπο που κάποιοι άντρες σου δωρίζουν πράγματα ανάλογα με το πώς σε αξιολογούν στη ζωή τους. Τελικά διάλεξε δυο πολύ ωραία πορτοκάλια. "Έλα Λαμπρινή. Για σένα. Τα είχα για μένα αλλά τώρα που σε είδα στα δίνω. Κοίτα τι ωραία πορτοκάλια! Παρτά! Θα έρθω να τα πούμε μετά".
Έφυγε και έμεινα να την κοιτάζω χαμογελώντας πονηρά: "Τον πας τον θείο, έτσι;", της είπα περιπαιχτικά. "Μωρέ αυτός τέτοιος είναι. Γυρνάει με μια αγκαλιά λουλούδια ή με φρούτα και τα μοιράζει σε όλες στη γειτονιά! Θα συνεχίσει τη βόλτα του μοιράζοντας φρούτα και στις υπόλοιπες, πάρτον μια μέρα στο κατόπι να δεις! Κάτι τέτοιους εγώ τους μασάω και φτύνω τα κοκαλάκια τους".
"Ναι αλλα Λαμπρινή σου έδωσε τα πορτοκάλια. Κάποιοι λένε ότι τα πορτοκάλια είναι τα Μήλα των Εσπερίδων, θυμάσαι από το σχολείο; Αυτά που δώρισε ο Δίας στην Ήρα μόλις την παντρεύτηκε και πήγε να τα βρει ο Ηρακλής; Σε γουστάρει ο Θανάσης γιαυτό έδωσε τα πορτοκάλια σε σένα. Αν δεν του άρεσες θα σου έδινε τις βανίλιες που είχε ή τα μούσμουλα. Σαχλαμάρες. Τα μήλα των εσπερίδων σου έδωσε", έσκυψα προς το μέρος της μιλώντας της συνωμοτικά. Με κοίταξε για λίγο αλλά δεν είπε τίποτε μόνο χαμογέλασε πολύ ικανοποιημένη. "Να η εφημερίδα, θες κάτι άλλο;".
Κάποιοι λένε ότι το κέφι μιας γυναίκας μπορεί να το φτιάξει στη στιγμή μόνον ο κομμωτής της. Είναι που δεν έχουν δει επί τω έργω εμάς τις αφηγήτριες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου