Παναγιώτα Καψάλη, ένα κορίτσι που σίγουρα θα θυμάται
το τηλεοπτικό κοινό, έστω κι αν δεν τα κατάφερε να περάσει στην επόμενη
φάση του The Voice. Ο λόγος; Η στάση της. Η διαγωνιζόμενη….
Παναγιώτα Καψάλη τραγούδησε το F*cking Perfect της Pink, αποφασισμένη να μπει στα live. Οι coaches όμως δεν πάτησαν το κουμπί τους. Και έτσι ήρθε η έκρηξή της. Η ίδια πέρασε από διάφορα talent shows με μόνη διαφορά τα κιλά της. Όπως η Παναγιώτα Καψάλη αποκάλυψε, είχε 32 κιλά παραπάνω, γεγονός που στάθηκε εμπόδιο στο να την επιλέξουν σε κάποια οντισιόν.
Αφού έχασε τα περιττά κιλά, πήγε στο The Voice, σίγουρη πως θα τα καταφέρει. Οι κριτές όμως δεν γύρισαν και η αντίδρασή της ήταν άμεση. Πρώτος πήρε το λόγο ο Αντώνης Ρέμος, ο οποίος της εξήγησε ότι δεν πρέπει στόχος της να είναι κάποιο παιχνίδι, αλλά το τραγούδι, για να συνεχίσει η Δέσποινα Βανδή, λέγοντάς της ότι η ζωή της δεν σταματάει ή ξεκινάει επειδή δεν πέρασε στο The Voice.
Η Παναγιώτα Καψάλη δεν έδειχνε να συμμερίζεται τις γνώμες των κριτών, αλλά εξέφρασε τη δική της άποψη με τον δικό της, δυναμικό τρόπο. Μάλιστα, στην προσπάθειά της να της εξηγήσει ότι πρέπει να δουλέψει και να μην απογοητεύεται, η Δέσποινα Βανδή είπε κάποια στιγμή: «Δεν τραγουδάω από πέρσι το Μάρτιο και τρώω τις σάρκες μου, σε συμβουλεύω να αλλάξεις στάση και φιλοσοφία, σου μιλάω όπως θα μίλαγα στην κόρη μου αν είχε μεγαλώσει και μου έλεγε ακριβώς τα ίδια πράγματα που μας είπες εσύ», προκειμένου να τονίσει τη σημασία του να αγωνίζεται κανείς για τους στόχους του και να μην απογοητεύεται στιγμή.
πηγή
(Σαν προσωπικός μου χώρος... έχω δικαίωμα να πω πέντε- εκατόν πέντε λόγια.)
Ευτυχώς που δεν πέρασε!
Πάνε χρόνια που δεν παρακολουθώ τα "παιχνίδια" με τα ταλέντα στην τηλεόραση, επειδή γεινκά, δεν παρακολουθώ πολύ τηλεόραση.
Με αφορμή την Βιολλέτα - Χριστίνα Ντάγκαλου, είδα προχθές και πέρα απ' την λαχτάρα μου να την δω, προσπαθούσα να καταλάβω πως παίζεται το παιχνίδι.
Βλέποντας τις "ηλεκτρικές" καρέκλες, ένιωσα κάπως...
Πολύ "κάπως", ένιωσα όταν έβλεπα αυτές ακίνητες και τους "θρονιασμένους" να προσπαθούν να δικαιολογηθούν, να εξηγήσουν, να κρίνουν, να διορθώσουν, να μοιράσουν χαρά ή δάκρυ.
Δεν έχω πρόβλημα με τους "θρονιασμένους", κανένα. Ίσα - ίσα που έχω εκπλαγεί γνωρίζοντας περισσότερο τον χαραχτήρα των πετυχημένων τραγουδιστών μας, με κάποιους θετικά, με κάποιους αρνητικά. Λίγο σημασία έχει στο θέμα μας.
'Ετσι είδα και την Παναγιώτα!
Δηλαδή, κάποια στιγμή δεν έβλεπα. Τα μάτια μου είχαν θολώσει, μόνο άκουγα, άκουγα, άκουγα. Άκουγα κι ένιωθα την μάχη που έδινε μέσα της εκείνη τη στιγμή με τους καλούς τρόπους συμπεριφοράς και με το να εξηγήσει στα γρήγορα, όλους τους λόγους που την πίεσαν "μια ολόκληρη ζωή", όπως είπε, ώστε να χάσει τα κιλά της, να προλάβει τα όνειρά της που τα ένιωθε να φεύγουν για άλλη μια φορά, μέσα απ' τα χέρια της...
Στεναχωρέθηκα. Λυπήθηκα.
Στην αρχή.
Μετά είπα μέσα μου: "Θα τον βρεις τον δρόμο σου, κορίτσι μου! Θα τον βρεις! Αφού δεν έσκυψες το κεφάλι εκεί, αφού έβγαλες από μέσα σου τον θυμό, όλες οι αδικίες ή τα όποια εμπόδια στη ζωή σου, πάνε, τελείωσαν! Δεν φταις εσύ, ούτε η φωνή σου, ούτε τα πρώην κιλά σου! Άλλοι φταίνε! Δε σε φοβάμαι πια! Είσαι νικήτρια, έτσι κι αλλιώς!"
Μετά σκέφτηκα πολλά....
Αγαπώ πολύ τα καλλιτεχνικά, μα εδώ και πολλά χρόνια η τηλεόραση το έχει παρακάνει. Όλο οι ίδιοι και ίδιοι καλλιτέχνες, οι ίδιοι και οι ίδιοι ηθοποιοί, πρότυπο για όλα τα παιδιά, μόνο τα καλλιτεχνικά.
Κανένα βήμα πλουσιοπάροχο για άλλα επαγγέλματα, λες κι ένας άνθρωπος αξίζει μόνο, αν τραγουδάει καλά, αν είναι καλός ηθοποιός, αν είναι αδύνατος, όμορφος, τίποτα για ψυχή και αλήθεια.
Δεν βλέπω πρωινάδικα ποτέ, γιατί κοιμάμαι μετά τις 5. Σήμερα είδα και πάλι με αφορμή την Βιολέττα και τελικά αναβλήθηκε για άλλη μέρα. Όταν άκουσα ότι θα είναι η Παναγιώτα, στήθηκα με λαχτάρα να την ακούσω. Την άκουσα και μαζί της "άκουγα" ταυτόχρονα, χιλιάδες παιδιά που είχαν και έχουν στόχο και σκοπό της ζωής τους τα καλλιτεχνικά που στεναχωρέθηκαν και στεναχωριούνται ακόμα, χάνοντας πολύτιμο χρόνο απ' την καλύτερή τους ηλικία, τα νειάτα τους, την κυρίως ζωή τους!
Σκέφτηκα πως μέχρι τώρα, (μετά το ΔΝΤ, τι;) όλα τα παιδιά πια, είναι καλλιεργημένα, μορφωμένα, είχαν ευκαιρίες πολλές να καλλιεργήσουν τα ταλέντα τους, πράγμα που δεν είχαμε εμείς κάποτε. Επόμενο είναι να αγαπούν με πάθος τα καλλιτεχνικά και να στραφούν χιλιάδες παιδιά εκεί. (Στην ουσία, μάλλον εμείς οι γονείς τα σπρώξαμε... να τ' αγαπήσουν, αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση. Δεν είμαι ακόμα σίγουρη, αν τους κάναμε πραγματικά κακό.)
Τώρα όμως;
Τώρα όμως, με τόσα πτυχία, με τόσα ταλέντα, μήπως χάσαμε κάτι άλλο;
Η ζωή άραγε, έχασε το νόημα της;
Σκέφτηκα μετά τα πουλάκια που κελαηδούν ελεύθερα στη φύση, χωρίς να νοιάζονται αν θα τα προσέξεις. Τραγουδούν, γιατί δεν μπορούν να ζήσουν αλλιώς! Συνάμα, τρέχουν να βρουν τροφή, στέγη, ζεστασιά, να κάνουν οικογένεια. Δεν σταματούν να τραγουδούν! Δεν νοιάζονται αν τα προσέχουν, άλλα, πιο "όμορφα" πουλιά ή ακόμα και οι άνθρωποι. Συνεχίζουν!
Μα, εμείς, είμαστε άνθρωποι και μπορούμε να κάνουμε τόσα πράγματα! Μέσα και το να τραγουδάμε, μέσα και το να γράφουμε!(Να βάλω και την ουρά μου, μέσα!) Δεν μπορεί να μας εμποδίσει κανείς, για τίποτα που θα είναι καλό για μας πρώτα και μετά για το όποιο κοινό μας. Έτσι κι αλλιώς, κι οι πολλοί μεγάλοι κι οι τρανοί, ποτέ δεν τους είχαν όλους!
Τέσσερες καρέκλες; Δεν γύρισαν; Χεστ-καμε! Γύρισε όλος ο κόσμος, Παναγιώτα μου, με αφορμή εσένα και νομίζω, αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος και μάθημα, για όλους μας!
Και μη νομίζεις, ότι επειδή στην Βιολέττα Ντάγκαλου, γύρισε μία "καρέκλα", είμαι ευχαριστημένη!
Θέμα στιγμής, κορίτσι μου, θέμα στιγμής!
Όλα είναι θέμα στιγμής κι εύχομαι να ζεις όλες τις στιγμές της ζωής σου, μόνο για να είσαι ευτυχισμένη κι όχι για να αποδείξεις ότι αξίζεις στους άλλους ή για να τους αρέσεις!
******
Υγ. Κι όσο για το πόσο κοντά είναι τα πρωινάδικα με τα σημερινά πραγματικά δεδομένα των νοικοκυριών, θα σας πω μια συνταγή που άκουσα σήμερα, στο περίπου, εκεί που έκανα ζάπινγκ.
Η κυρία τόνισε απ' την αρχή: Βάζετε ότι υπόλοιπα τυριά έχετε στο ψυγείο σας!
Μετά, εξήγησε, το έγραφε και το πινακάκι, να προλάβουμε να τα σημειώσουμε, μη και τα ξεχάσουμε, να καταλάβουν και οι κωφάλαλοι!
Δόσεις:
250 γραμ. γκούντα
250 γραμ. ένταμ
250 γραμ. ροκφόρ
250 γραμ. φέτα
250 γραμ. φέρτα
250 γραμ. άστα
250 γραμ. βράστα
Ψάχτηκα. Είχα μόνο τα τρία.... τελευταία και εντός και εκτός ψυγείου. Με τόσο κρύο, δεν παθαίνουν τίποτα!
(Είχε κι άλλα η λίστα. Ας μην το συζητήσουμε, όμως και ξεφύγουμε απ' το θέμα μας!)
Στον αέρα! (Μέγα δώρο ζωής, αυτός ο "αέρας"!)
Παναγιώτα Καψάλη τραγούδησε το F*cking Perfect της Pink, αποφασισμένη να μπει στα live. Οι coaches όμως δεν πάτησαν το κουμπί τους. Και έτσι ήρθε η έκρηξή της. Η ίδια πέρασε από διάφορα talent shows με μόνη διαφορά τα κιλά της. Όπως η Παναγιώτα Καψάλη αποκάλυψε, είχε 32 κιλά παραπάνω, γεγονός που στάθηκε εμπόδιο στο να την επιλέξουν σε κάποια οντισιόν.
Αφού έχασε τα περιττά κιλά, πήγε στο The Voice, σίγουρη πως θα τα καταφέρει. Οι κριτές όμως δεν γύρισαν και η αντίδρασή της ήταν άμεση. Πρώτος πήρε το λόγο ο Αντώνης Ρέμος, ο οποίος της εξήγησε ότι δεν πρέπει στόχος της να είναι κάποιο παιχνίδι, αλλά το τραγούδι, για να συνεχίσει η Δέσποινα Βανδή, λέγοντάς της ότι η ζωή της δεν σταματάει ή ξεκινάει επειδή δεν πέρασε στο The Voice.
Η Παναγιώτα Καψάλη δεν έδειχνε να συμμερίζεται τις γνώμες των κριτών, αλλά εξέφρασε τη δική της άποψη με τον δικό της, δυναμικό τρόπο. Μάλιστα, στην προσπάθειά της να της εξηγήσει ότι πρέπει να δουλέψει και να μην απογοητεύεται, η Δέσποινα Βανδή είπε κάποια στιγμή: «Δεν τραγουδάω από πέρσι το Μάρτιο και τρώω τις σάρκες μου, σε συμβουλεύω να αλλάξεις στάση και φιλοσοφία, σου μιλάω όπως θα μίλαγα στην κόρη μου αν είχε μεγαλώσει και μου έλεγε ακριβώς τα ίδια πράγματα που μας είπες εσύ», προκειμένου να τονίσει τη σημασία του να αγωνίζεται κανείς για τους στόχους του και να μην απογοητεύεται στιγμή.
πηγή
(Σαν προσωπικός μου χώρος... έχω δικαίωμα να πω πέντε- εκατόν πέντε λόγια.)
Ευτυχώς που δεν πέρασε!
Πάνε χρόνια που δεν παρακολουθώ τα "παιχνίδια" με τα ταλέντα στην τηλεόραση, επειδή γεινκά, δεν παρακολουθώ πολύ τηλεόραση.
Με αφορμή την Βιολλέτα - Χριστίνα Ντάγκαλου, είδα προχθές και πέρα απ' την λαχτάρα μου να την δω, προσπαθούσα να καταλάβω πως παίζεται το παιχνίδι.
Βλέποντας τις "ηλεκτρικές" καρέκλες, ένιωσα κάπως...
Πολύ "κάπως", ένιωσα όταν έβλεπα αυτές ακίνητες και τους "θρονιασμένους" να προσπαθούν να δικαιολογηθούν, να εξηγήσουν, να κρίνουν, να διορθώσουν, να μοιράσουν χαρά ή δάκρυ.
Δεν έχω πρόβλημα με τους "θρονιασμένους", κανένα. Ίσα - ίσα που έχω εκπλαγεί γνωρίζοντας περισσότερο τον χαραχτήρα των πετυχημένων τραγουδιστών μας, με κάποιους θετικά, με κάποιους αρνητικά. Λίγο σημασία έχει στο θέμα μας.
'Ετσι είδα και την Παναγιώτα!
Δηλαδή, κάποια στιγμή δεν έβλεπα. Τα μάτια μου είχαν θολώσει, μόνο άκουγα, άκουγα, άκουγα. Άκουγα κι ένιωθα την μάχη που έδινε μέσα της εκείνη τη στιγμή με τους καλούς τρόπους συμπεριφοράς και με το να εξηγήσει στα γρήγορα, όλους τους λόγους που την πίεσαν "μια ολόκληρη ζωή", όπως είπε, ώστε να χάσει τα κιλά της, να προλάβει τα όνειρά της που τα ένιωθε να φεύγουν για άλλη μια φορά, μέσα απ' τα χέρια της...
Στεναχωρέθηκα. Λυπήθηκα.
Στην αρχή.
Μετά είπα μέσα μου: "Θα τον βρεις τον δρόμο σου, κορίτσι μου! Θα τον βρεις! Αφού δεν έσκυψες το κεφάλι εκεί, αφού έβγαλες από μέσα σου τον θυμό, όλες οι αδικίες ή τα όποια εμπόδια στη ζωή σου, πάνε, τελείωσαν! Δεν φταις εσύ, ούτε η φωνή σου, ούτε τα πρώην κιλά σου! Άλλοι φταίνε! Δε σε φοβάμαι πια! Είσαι νικήτρια, έτσι κι αλλιώς!"
Μετά σκέφτηκα πολλά....
Αγαπώ πολύ τα καλλιτεχνικά, μα εδώ και πολλά χρόνια η τηλεόραση το έχει παρακάνει. Όλο οι ίδιοι και ίδιοι καλλιτέχνες, οι ίδιοι και οι ίδιοι ηθοποιοί, πρότυπο για όλα τα παιδιά, μόνο τα καλλιτεχνικά.
Κανένα βήμα πλουσιοπάροχο για άλλα επαγγέλματα, λες κι ένας άνθρωπος αξίζει μόνο, αν τραγουδάει καλά, αν είναι καλός ηθοποιός, αν είναι αδύνατος, όμορφος, τίποτα για ψυχή και αλήθεια.
Δεν βλέπω πρωινάδικα ποτέ, γιατί κοιμάμαι μετά τις 5. Σήμερα είδα και πάλι με αφορμή την Βιολέττα και τελικά αναβλήθηκε για άλλη μέρα. Όταν άκουσα ότι θα είναι η Παναγιώτα, στήθηκα με λαχτάρα να την ακούσω. Την άκουσα και μαζί της "άκουγα" ταυτόχρονα, χιλιάδες παιδιά που είχαν και έχουν στόχο και σκοπό της ζωής τους τα καλλιτεχνικά που στεναχωρέθηκαν και στεναχωριούνται ακόμα, χάνοντας πολύτιμο χρόνο απ' την καλύτερή τους ηλικία, τα νειάτα τους, την κυρίως ζωή τους!
Σκέφτηκα πως μέχρι τώρα, (μετά το ΔΝΤ, τι;) όλα τα παιδιά πια, είναι καλλιεργημένα, μορφωμένα, είχαν ευκαιρίες πολλές να καλλιεργήσουν τα ταλέντα τους, πράγμα που δεν είχαμε εμείς κάποτε. Επόμενο είναι να αγαπούν με πάθος τα καλλιτεχνικά και να στραφούν χιλιάδες παιδιά εκεί. (Στην ουσία, μάλλον εμείς οι γονείς τα σπρώξαμε... να τ' αγαπήσουν, αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση. Δεν είμαι ακόμα σίγουρη, αν τους κάναμε πραγματικά κακό.)
Τώρα όμως;
Τώρα όμως, με τόσα πτυχία, με τόσα ταλέντα, μήπως χάσαμε κάτι άλλο;
Η ζωή άραγε, έχασε το νόημα της;
Σκέφτηκα μετά τα πουλάκια που κελαηδούν ελεύθερα στη φύση, χωρίς να νοιάζονται αν θα τα προσέξεις. Τραγουδούν, γιατί δεν μπορούν να ζήσουν αλλιώς! Συνάμα, τρέχουν να βρουν τροφή, στέγη, ζεστασιά, να κάνουν οικογένεια. Δεν σταματούν να τραγουδούν! Δεν νοιάζονται αν τα προσέχουν, άλλα, πιο "όμορφα" πουλιά ή ακόμα και οι άνθρωποι. Συνεχίζουν!
Μα, εμείς, είμαστε άνθρωποι και μπορούμε να κάνουμε τόσα πράγματα! Μέσα και το να τραγουδάμε, μέσα και το να γράφουμε!(Να βάλω και την ουρά μου, μέσα!) Δεν μπορεί να μας εμποδίσει κανείς, για τίποτα που θα είναι καλό για μας πρώτα και μετά για το όποιο κοινό μας. Έτσι κι αλλιώς, κι οι πολλοί μεγάλοι κι οι τρανοί, ποτέ δεν τους είχαν όλους!
Τέσσερες καρέκλες; Δεν γύρισαν; Χεστ-καμε! Γύρισε όλος ο κόσμος, Παναγιώτα μου, με αφορμή εσένα και νομίζω, αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος και μάθημα, για όλους μας!
Και μη νομίζεις, ότι επειδή στην Βιολέττα Ντάγκαλου, γύρισε μία "καρέκλα", είμαι ευχαριστημένη!
Θέμα στιγμής, κορίτσι μου, θέμα στιγμής!
Όλα είναι θέμα στιγμής κι εύχομαι να ζεις όλες τις στιγμές της ζωής σου, μόνο για να είσαι ευτυχισμένη κι όχι για να αποδείξεις ότι αξίζεις στους άλλους ή για να τους αρέσεις!
******
Υγ. Κι όσο για το πόσο κοντά είναι τα πρωινάδικα με τα σημερινά πραγματικά δεδομένα των νοικοκυριών, θα σας πω μια συνταγή που άκουσα σήμερα, στο περίπου, εκεί που έκανα ζάπινγκ.
Η κυρία τόνισε απ' την αρχή: Βάζετε ότι υπόλοιπα τυριά έχετε στο ψυγείο σας!
Μετά, εξήγησε, το έγραφε και το πινακάκι, να προλάβουμε να τα σημειώσουμε, μη και τα ξεχάσουμε, να καταλάβουν και οι κωφάλαλοι!
Δόσεις:
250 γραμ. γκούντα
250 γραμ. ένταμ
250 γραμ. ροκφόρ
250 γραμ. φέτα
250 γραμ. φέρτα
250 γραμ. άστα
250 γραμ. βράστα
Ψάχτηκα. Είχα μόνο τα τρία.... τελευταία και εντός και εκτός ψυγείου. Με τόσο κρύο, δεν παθαίνουν τίποτα!
(Είχε κι άλλα η λίστα. Ας μην το συζητήσουμε, όμως και ξεφύγουμε απ' το θέμα μας!)
Στον αέρα! (Μέγα δώρο ζωής, αυτός ο "αέρας"!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου