Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

Στιγμές

Δε σκέφτομαι. Νοιώθω! Είμαι άκεφη, μελαγχολική και στεναχωρημένη. Προέκυψε.
Δυο οι λόγοι:
1) Είδα το "πάμε πακέτο". Πολλά τα καμπανάκια... για όσους αφήνουν "συναντήσεις" για το μέλλον. Μόνο το παρόν είναι σίγουρο. Μετά, όλοι κλαίνε.
2) Χτύπησε για άλλη μια φορά η πόρτα. Να βοηθήσω, ναι, αλλά, ως που; Μοιάζει μ' εκείνες τις φορές που λες "Όχι" σ' έναν ζητιάνο, κι όμως αυτή η άρνηση σού τρυπάει το μυαλό για ώρες, ακόμα και για μέρες.
Ελπίζοντας ότι είναι πράγματι "παραμύθι" η όλη "παράξενη" ιστορία που άκουσα απόψε, όπως είπε ο άντρας μου στον νυχτερινό ζητιάνο, προσπαθώ να χαϊδέψω την συνείδησή μου... να το ξεχάσει, για να ζήσω εγώ καλύτερα... γιατί δεν είμαι εγώ υπεύθυνη για την ζωή των άλλων, αλλά η ίδια η πολιτεία.
Βολική σκέψη, Καλησπέρα σας κι από κοντά! Πριν ήμουνα στην κουζίνα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: