Πέμπτη 30 Απριλίου 2009
Τετάρτη 29 Απριλίου 2009
Και ο ΜΕΓΑΛΟΣ, Γιάννης Ρίτσος!
Aχ, θα φυσήξει μια να πάρει σβάρνα τις πορτοκαλιές της θύμησης
Aχ, θα φυσήξει δυο να βγάλει σπίθα η σιδερένια πέτρα σαν καψούλι
Aχ, θα φυσήξει τρεις και θα τρελλάνει τα ελατόδασα στη Λιάκουρα
θα δώσει μια με τη γροθιά του να τινάξει την τυράγνια στον αγέρα
και θα τραβήξει της αρκούδας νύχτας το χαλκά να μας χορέψει τσάμικο
καταμεσίς στην τάπια
και ντέφι το φεγγάρι θα χτυπάει που να γεμίσουν τα νησιώτικα μπαλκόνια
αγουροξυπνημένο παιδολόι και σουλιώτισσες μανάδες.
Ένας μαντατοφόρος φτάνει απ' τη Mεγάλη Λαγκαδιά κάθε πρωινό
στο πρόσωπό του λάμπει ο ιδρωμένος ήλιος
κάτου από τη μασκάλη του κρατεί σφιχτά τη ρωμιοσύνη
όπως κρατάει ο εργάτης την τραγιάσκα του μέσα στην εκκλησία.
Ήρθε η ώρα, λέει. Nάμαστε έτοιμοι.
Kάθε ώρα είναι η δικιά μας ώρα.
Γιάννης Ρίτσος
περισσότερα, εκεί.
Ταξίδι στα Κύθηρα...
Κρίμα που δεν μπορώ να κάνω λινκ απ' το Φεις μπουκ!
Το είδα χθες βράδυ σε ένα "φίλο", που τον λένε Δημήτρη Ματσούκα.
Και το "έκλεψα" σήμερα!
Όπου βρω κάτι που το θέλω στα ενθύμιά μου, θα το παίρνω.
Αξέχαστος ο Μάνος Κατράκης! Μου τον θύμισε πολύ ο πεθερός μου...
Κάποτε βρέθηκα απέναντι απ' τα Κύθηρα. Εύκολα θα πηγαίναμε... αλλά!
Θυμάμαι που τα χαιρετούσα από μακριά...
σκεφτόμενη το τραγούδι:
"Τα Κύθηρα ποτέ δεν θα τα βρούμε..."
Αφού δεν πήγα τότε...
γιατί να μην κλέψω;
Τρίτη 28 Απριλίου 2009
Δευτέρα 27 Απριλίου 2009
Σάββατο 25 Απριλίου 2009
Πέμπτη 23 Απριλίου 2009
Τετάρτη 22 Απριλίου 2009
ΑΝΩΝΥΜΩΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ
ΑΝΩΝΥΜΩΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ
ΚΩΣΤΑΣ ΡΟΥΣΣΗΣ
ΔΗΜΟΣ ΖΑΓΟΡΑΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ
(Περισσότερα για το βιβλίο, μόλις πάρω δικό μου. Αυτό το δανείστηκα για λίγες ώρες και κατ' ενθουσιάστηκα! Ο Κώστας Ρούσσης είναι καλλιτέχνης και άφησε ιστορία στην Ζαγορά με τις φωτογραφίες του. Εύχομαι το χωριό μας, εκτός απ' αυτό το βιβλίο, να κάνει πολύ περισσότερα για κείνον, τώρα που είναι στην ζωή. Είναι χρέος μας!)
Τρίτη 21 Απριλίου 2009
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
Ευχαριστώ τον Μιχάλη για την πολύτιμη βοήθειά του!
Χρόνια Πολλά, Μιχάλη και Ευτυχισμένα!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, σε όλους!
Τετάρτη 15 Απριλίου 2009
Πάσχα στο Βένετο, Πάσχα και στο Κεραμίδι!
επειδή έρχεται Πάσχα σε λίγες μέρες,
επειδή σας μελαγχόλησα, ίσως,
σας αφιερώνω (όσους περνάτε από δω) ένα απόσπασμα επίκαιρο από ένα πολυσυζητημένο βιβλίο... πριν ακόμα βγει, πριν ακόμα καταλήξει στην τελική του ύλη.
....
Όταν ο παππούς ήταν καλύτερα μου έλεγε ιστορίες και αστεία.
Μια μέρα μου είπε μια αληθινή ιστορία ενός παπά απ’ τα παλιά χρόνια. Η ιστορία θα μπορούσε να έχει τίτλο: «Πάσχα στο Βένετο, Πάσχα και στο Κεραμίδι!»
Κι ο Γιώργος την ήξερε και μας την διηγήθηκε καλύτερα, γιατί ο παππούς είχε την διάθεση, αλλά μερικές φορές δεν καταλάβαινα καθαρά τι μου έλεγε. Πάντως ο άντρας μου και ο φίλος του γέλασαν. Κι εγώ γελάω, όποτε την θυμάμαι.
Έλεγε πως ο παπάς είχε σαράντα κουκιά μέσα στην τσέπη απ’ το ράσο του, για να υπολογίσει τις σαράντα μέρες του Πάσχα, γιατί τότε δεν είχαν ημερολόγια. Εκείνος κάθε μέρα έβγαζε και από ένα κουκί και ήταν εντάξει με τους υπολογισμούς του. Όμως μια μέρα η παπαδιά βλέποντας τα κουκιά στην τσέπη του ράσου του παπά, σκέφτηκε πως του αρέσουν και γι’ αυτό του έβαλε άλλη μια χούφτα κουκιά. Έτσι. Δώρο. Να έχει να τρώει ο άνθρωπος. Ο παπάς όμως, δεν το κατάλαβε. Απλά συνέχισε να αφαιρεί κάθε μέρα και από ένα κουκί.
Κάποια μέρα ο παπάς συνάντησε κάποιον απ’ το Βένετο και του είπε πως αυτοί έχουνε Πάσχα. «Εσείς στο Κεραμίδ’ γιατί αργείτε;» τον ρώτησε.
Τότε εκείνος του είπε:
«Τι; Επειδή εσείς έχετε Πάσχα στο Βένετο, θα γίν’ Πάσχα και στο Κεραμίδ;»
Γεια σου παπά μου απ’ το Κεραμίδι με την σοφία σου! Αθάνατη έμεινε η ιστορία σου και η μνήμη σου.
Βέβαια, αυτή η ιστορία που σώθηκε στα χρόνια μας από στόμα σε στόμα, παραποιήθηκε, γι’ αυτό θα γράψω και την δεύτερη εκδοχή.
Ο παπάς είχε στην τσέπη του φασόλια, τα βρήκε η παπαδιά και τα μαγείρεψε. Έτσι ο παπάς χτύπησε την καμπάνα του Βένετου νωρίτερα και παρασύρθηκε και ο παπάς απ’ το Κεραμίδι και χτύπησε κι εκείνος την καμπάνα της Ανάστασης.
Διίστανται οι απόψεις, γι’ αυτό κι εγώ μπερδεύτηκα. Αλλιώς την έλεγε ο παππούς, αλλιώς ο Γιώργος, αλλιώς ο Νίκος, αλλιώς ίσως, την γράφω κι εγώ.
Εμένα πάντως μου έμεινε η αίσθηση ακούγοντάς την, ότι όταν άκουσε ο ένας παπάς την καμπάνα του άλλου, χτύπησε και την δική του κι ότι ο πρώτος την είχε χτυπήσει για άλλο χαρούμενο γεγονός, όμως. Τώρα γιατί αυτό μου στέκεται καλύτερα, δεν ξέρω. Μπορεί να μπέρδεψα τα χωριά και να τα έγραψα ανάποδα. Μπορεί να μέτραγαν και ρεβίθια ή φακές. Όσπρια είναι κι αυτά. Μπορεί να μέτραγε και φουντούκια Ζαγοράς, κι επειδή εκείνα ήταν νόστιμα, τα άτιμα, να τα έτρωγε δυο δυο!
Μπορεί και να τα μπέρδεψα με την δική μου την καμπάνα, που θα την χτύπαγα εγώ, αν ήμουνα στο δικό μου χωριό…
"Δε βαριέσαι βρε Κατερίνα! Το νόημα είναι το ίδιο. Σιγά μη σε παρεξηγήσουν που τα έγραψες ανάποδα ή λάθος. Κοίτα να δεις. Εδώ απ’ έξω έχει "μια στοίβα καλαμιές. Μήπως αποκοιμήθηκες;" που λέει κι ο Μητροπάνος. Λες και θα γίνει το ημερολόγιο σου best seller κάνεις! Έλεος!"
Απόσπασμα απ' το ημερολόγιό μου τις σκληρές νύχτες του Νοσοκομείου.
Πολλά φταίνε.
Πήγε όμως 1:54 και πρέπει να σταματήσω αυτό το θέμα, γιατί θα με βρει η Ανάσταση!
Το αποτέλεσμα είναι ότι ένα παιδί Έφυγε για Χ λόγους άδικα και παραλίγο να πάρει πολύ κόσμο μαζί του.
Πολλά φταίνε. Όλοι μας φταίμε.
Ας ευχηθούμε να είναι το πρώτο και τελευταίο επεισόδιο στην Ελλάδα!
Είχα δει και την ανάρτηση της καπετάνισας, του lock-heart,
της Εύας Στάμου, η οποία είναι πραγματική ψυχολόγος (και όχι σαν κι εμένα!),
του preza tv που μιλούσε για την υποκρισία της κηδείας...
και την δική μας, δυστυχώς!
Σίγουρα όλος ο κόσμος μίλησε γι' αυτό το θέμα, όπως και όλες οι εφημερίδες. Το αποτέλεσμα μετράει. Στο τι θ' αλλάξουμε. Καθένας το λιθαράκι του και όλοι μαζί να κάνουμε έναν πιο ευτυχισμένο κόσμο.
Το θέμα στα μπλογκ
Το χαμομηλάκι έχει μια ατελείωτη λίστα υπευθύνων.
Απάντηση: Εν συντομία, αλλά καλύφθηκα.
Το χαμομηλάκι επικεντρώνεται στις Σχολές ΟΑΕΔ.
Απάντηση: Δεν νομίζω πως είναι θέμα Σχολής. Είναι θέμα αδιαφορίας των γύρω. Ξεκινάμε απ' τους καθηγητές, απ' τους ελλιπείς ψυχολόγους και καταλήγουμε στους συμμαθητές.
Αν κάποιος προλάβαινε...
Κάποτε, πριν χρόνια, υποπτεύθηκα μια δύσκολη συμπεριφορά ενός αγοριού. Στην αρχή είπα πλαγίως στην μητέρα του να τον προσέχει. Μετά, όταν είδα περισσότερα δύσκολα συμπτώματα της είπα να συμβουλευτεί ψυχολόγο. Άστραψε και βρόντηξε. Μου κράτησε μούτρα. Μετά από καναδυό χρόνια, όχι μόνο επιδυνώθηκε η κατάσταση του παιδιού, αλλά μάθαινα πως τα σπάει όλα και όχι μόνο. Τότε την έπιασα και της μίλησα εν ψυχρώ. Της είπα πως πρέπει να δράσει πριν χάσει το παιδί της και πριν τους σκοτώσει. Φοβήθηκε, έκλαιγε, με ρώταγε τι να κάνει.
Της έλεγα. Ήμουνα πρόθυμη και να βοηθήσω.
Ντρεπόταν... Δεν ήθελε να στιγματήσει το παιδί της.
Πέρασε κι άλλα μετά, μέχρι που έμαθα πως μια μέρα "έδρασε" μόνη της, χωρίς να την νοιάζουν τα λόγια του κόσμου. Έτσι έσωσε το παιδί της. Νοσηλεύθηκε για σχιζοφρένεια και τώρα κάνει σπίτι του θεραπεία.
Υπήρχε και κακό ιστορικό πίσω του με δύο αυτοκτονίες.
Αν δεν το συζητούσα εγώ, αν δεν συμμετείχαμε 5 γνωστοί από μακριά να στρώσουν έδαφος στην γειτονιά, ώστε να "μην πουν λόγια του κόσμου", ποτέ δεν θα ήταν έτοιμη αυτή η μάνα για να σώσει το παιδί της.
Κάθε φορά που θυμάται εκείνη την σκληρή μέρα, κλαίει ακόμα. Και σας πληροφορώ πως αυτό το παιδί, αν είχε χρήμα, θα ήταν ένας διάσημος μουσικός σήμερα.
*****
Έχω κι άλλα τέτοια περιστατικά.
Πριν πολλά πολλά χρόνια, γνώρισα μια οικογένεια που είχε ένα πολύ κλειστό κοριτσάκι. Ήταν τότε μαθήτρια Λυκείου. Μου έκανε εντύπωση και την πλησίασα με τον τρόπο μου. Τότε ήταν που έγραφα το ββλίο της μάννας. Εκεί κολλήσαμε. Μου είπε ότι έγραφε κι εκείνη. Πλησιάζοντάς την περισσότερο μου εμπιστεύτηκε τις κρυφές γραπτές σκέψεις της. Τότε είδα ένα κορίτσι έτοιμο να αυτοκτονήσει. Δεν εκδηλώθηκα στους γονείς της. Της κράτησα συντροφιά ένα χρόνο γράφοντάς της κάθε μέρα γράμματα. Μια γειτονοπούλα μου της το έδινε στο σχολείο και μου έφερνε το δικό της.
Στάθηκα δίπλα σ' αυτό το κορίτσι όταν το είχε ανάγκη. Με απειλούσε να μην μάθουν τίποτα οι γονείς της, γιατί θα αυτοκτονούσε. Τότε δεν ήταν σε καλή φάση μαζί τους. Με τον τρόπο μου την έκανα να αλλάξει γνώμη. Τέλος της χρονιάς πέρασε ιατρική, έφυγε, ανταλάσσαμε γράμματα στην αρχή, μετά ερωτεύθηκε και άνοιξε τα φτερά της ζωής της. Από τότε, όποτε με βλέπει μ' αγκαλιάζει σφιχτά και σιωπηλά. Μόνο εμείς οι δυο ξέραμε τι μας έδενε και κανένας άλλος.
****
Κι άλλο ένα. (Έχω πολλά τέτοια, με γράμματα).
Ένας συνάδελφος ήταν πολύ στεναχωρεμένος για την κόρη του. Ήταν άριστη μαθήτρια, μα παραμονές των Παννελαδικών είχε πάθει υστερία. Πήγαινε ερημικούς περιπάτους και την ψάχνανε όλη νύχτα. Όταν μου το είπε, στεναχωρέθηκα πολύ. Του πρότεινα να πάρει μία ψυχολόγο και να πάνε μαζί το μεσημέρι σπίτι, δήθεν συνάδελφος περαστική.
Εκείνος πήρε. Μίλησε εκείνη στο κορίτσι, το βράδυ εκείνη, τα ίδια πάλι. Την έψαχναν.
Όταν μου το είπε την άλλη μέρα, κάθησα και της έγραψα ένα πολύ μεγάλο γράμμα. Ο πατέρας το πήρε διστακτικά και απογοητευμένος, αλλά το μεσημέρι, όταν η κόρη του μου τηλεφώνησε να μ' ευχαριστήσει και να μου υποσχεθεί πως θα πάει να γράψει, εκείνος πέταγε απ' την χαρά του! Ήταν μαθήτρια του 20 και σίγουρα θα περνούσε στην φιλολογία που ήθελε. Δεν είχε να φοβηθεί τίποτα.
Του είπα την άλλη μέρα να πάνε ώρες νωρίτερα, για να προσαρμοστεί, μην έχουμε νέα αντίδραση πάλι, κι αν χρειαζόταν να ειδοποιούσε και μένα να φύγω απ' την δουλειά.
Το κορίτσι μισή ώρα πριν μπουν, λιποθύμησε.
Τότε ο πατέρας είπε: "Παράτα τα! Φύγαμε!"
Τότε εκείνη συνήλθε και είπε:
"Όχι! Μπορώ! Το χρωστάω στον εαυτό μου και στην Κατερίνα!"
Τώρα είναι φιλόλογος. Εκείνη με γνωρίζει. Εγώ, όχι! Μια μέρα συναντήθηκαμε σε ένα γνωστό γάμο, ήταν με τον μπαμπά της και μου είπε πως εκείνη πάντα θα με θυμάται!
Να, κι εγώ που απόψε την θυμήθηκα!
******
Η Φωτεινή αναρωτιέται αν η περίπτωση του Δημήτρη ήταν θέμα μιμητισμού ή νέα περίπτωση όπως με την Λόρι Ντρου. Περισσότερα εκεί.
Εγώ θα της απαντήσω από δω, πως δεν είναι μόνο θέμα παιδιών και ηλικίας. Είναι θέμα χαραχτήρα. Αν είσαι καλοπροαίρετος άνθρωπος πιστεύεις εύκολα το "παραμύθι" του άλλου. Εγώ αν και 49, την έχω πατήσει πολλές φορές. Δεν μετανοιώνω όμως που ασχολήθηκα με το ίντερνετ, παρόλο που πληγώθηκα πολλές φορές από φίλους, είτε εικονικούς, είτε πραγματικούς.
Άλλωστε και οι πραγματικοί πόσες φορές δεν κρύβουν άλλα πρόσωπα; Στην πορεία τα βλέπεις κι αυτά μέσω της συμπεριφοράς τους. Όπως γίνεται και στην έξω ζωή. Παντού υπάρχει ο ανταγωνισμός, η ζήλια, η κακία, η τρικλοποδιά, η διπροσωπία, η υποκρισία. Ίσα ίσα που εδώ οι χαρακτήρες φαίνονται ακόμα καλύτερα!
Το κακό με μένα Φωτεινούλα μου, είναι ότι τα παιδιά μου δεν ενδιαφέρονται για το ίντερνετ και μαλώνουν την μαμά: "Να προσέχει!"
Κλείνω προς τον μιμητισμό για τον Δημήτρη, αλλά δεν αποκλείω να ερωτεύθηκε και καμιά περσόνα! Αν συνέβη αυτό, ε, τότε, ναι! Τότε αυτός ο όποιος άνθρωπος που τυχόν κρυβόταν πίσω απ' αυτή, σίγουρα θα έχει τις ευθύνες του! Ευτυχώς δηλαδή που δεν ξέραμε εκείνο το πρόγραμμα!
Είδωμεν, Φωτεινή!
Συνέχεια
Έπρεπε!
Σήμερα είμαι σε καλύτερη φάση, αν και κάτι θα μπορούσε να με ρίξει στα τάρταρα...
Ωστόσο, μη αντέχοντας μια νέα λεκτική "κατηφόρα", μόλις γυρίσαμε ετοίμασα κάτι πρόχειρο να φάμε. Δεν ξέρω πως μου την έδωσε και είπα στον άντρα μου:
"Έλα να σου δείξω κάτι."
"Τι;"
"Κάτι. Δεν ήθελα να σε πονέσω, μα πρέπει να σε ξυπνήσω."
Κόκαλο ο δικός μου.
"Άσε να φάμε τώρα και μετά."
"Όχι, τώρα πρέπει!"
Έφυγα απ' την κουζίνα πρώτη και άνοιξα τον υπολογιστή. Μπήκα σ' αυτή τη νέα σελίδα.
Τον είδα που 'ρχότανε διστακτικά. Δεν μ' έννοιαξε. Ήθελα να τον "ξυπνήσω".
"Τα βλέπεις αυτά τα χέρια; Σου θυμίζουν κάτι;" τον ρώτησα.
Σοκ! ο δικός μου. Δεν αντέχει να δει καμιά φωτογραφία, ούτε ήξερε τον τίτλο που εγώ είχα δώσει απ' την αρχή και τελικά πάλι σ' αυτόν κατέληξα.
"Μη μου ξανααμφιβάλλεις ποτέ, για τις ιερές στιγμές που έζησα με τον πατέρα σου! Δεν σου επιτρέπω να ξαναπείς ποτέ κακιά κουβέντα γι' αυτόν! Κατάλαβες; Ότι παραμύθια κι αν σου λέει η Μαρία και η κάθε Μαρία!Ξηγηθήκαμε; Ένας ετοιμοθάνατος ποτέ δεν παίζει θέατρο. Άλλοι παίζουν!"
Εγώ επέμενα στην φωτογραφία, αλλά τον είδα πως είχε ξαφνιαστεί και με τον τίτλο.
Μου χάιδεψε το κεφάλι και τράβηξε συγκινημένος στην κουζίνα.
Έπρεπε.
Έπρεπε γιατί αυτό το χέρι είναι πια κάτω απ' το χώμα...
Δεν μπορείς να θυμώνεις με τις ψυχές.
Ούτε με την μάνα του πρέπει να θυμώνει, αλλά εκείνη δεν την είχα γνωρίσει τόσο, όσο τον παππού. Τουλάχιστον εκείνη δεν μου είχε δείξει ποτέ την καλή της πλευρά, παρά μόνο στο τέλος. Δεν παύουν όμως να Λείπουν και οι δυο και με τους Απόντες δεν μπορείς να τα βάζεις. Μόνο να τους συγχωρείς!
Άλλωστε, όλα εδώ μένουν!
Γελιούνται όποιοι νομίζουν πως θα τα πάρουν μαζί τους.
Τρίτη 14 Απριλίου 2009
Εκτόνωση
Αυτές οι σκέψεις όμως και πολλές άλλες, δεν μ' άφηναν.
Σηκώθηκα και τις έγραψα, τουλάχιστον.
Δεν ξέρω αν κάποια στιγμή τις φανερώσω.
Ανάλογα την διάθεση για επικοινωνία.
Εικονική και πραγματική επικοινωνία.
Άλλο μεγάλο κεφάλαιο.
Καληνύχτα, Κατερίνα!
Οι φίλοι σου εικονικοί και αληθινοί σε λίγο θα αρχίσουν να ξυπνούν κι εσύ πάλι πετσόκοψες την ξεκούρασή σου.
Άξιζε;
Για μένα που εκτονώνομαι γράφοντας, ναι.
Πεινασμένοι γλάροι
"Γιατί ταίζεις τους γλάρους;" με ρώτησε άγρια.
"Γιατί πεινάνε!" του απάντησα.
"Να μην το ξανακάνεις!" μου λέει. "Ξέρεις ότι έχει γεμίσει ο Βόλος απ' αυτούς; Ξέρεις ότι σε μια ξένη χώρα (δεν θυμάμαι πια είπε) προσπαθούν να τους ξεπαστρέψουν, γιατί επιτίθενται στους ανθρώπους; Ξέρεις ότι τραυματίστηκαν άνθρωποι επειδή γλιστρούσαν απ' τις κουτσουλιές τους;"
Έλεγε, έλεγε, με χέρια και με πόδια.
Προσπαθώ να είμαι ευγενική, συνήθως, μα αυτός με έβγαλε έξω απ' τα ρούχα μου.
Του τα είπα, κι εγώ νευριασμένα:
"Ας τους τάιζαν, να μην τους επιτεθούν! Καλά να πάθουν! Κι εγώ αν πεινάσω κι εσύ τρως και δεν μου δίνεις, θα σου επιτεθώ!"
Το βρίσκετε άσχετο με τον Δημήτρη, ε;
Γκρουπ για τον Δημήτρη
Όχι, δεν ανήκω σε κανένα. Ούτε στο υπέρ, ούτε στο κατά. Εδώ δεν υπάρχει ζυγαριά να τα ζυγίσεις. Δεν μπαίνει η ζωή απ' τη μια κι απ' την άλλη τα αόρατα και ορατά προβλήματα.
(Το "υπέρ" με φοβίζει γιατί κρύβει βία και η βία δεν βγάζει ποτέ σε καλό.
Το "κατά" το βρίσκω βαρύ, για ένα 19χρονο ερωτευμένο, πληγωμένο και "ευαίσθητο" παιδί.)
Λένε ότι είχε "ψυχολογικά προβλήματα".
Αυτή είναι η εύκολη ταμπέλα για ότι κακό γίνεται.
Κι αν είχε, που ήταν οι ψυχολόγοι;
Και μια ερώτηση:
Ποιος στις μέρες μας δεν έχει ψυχολογικά προβλήματα;
Όλος ο κόσμος μελαγχολικός είναι. Απ' τα παιδιά, μέχρι τους γέρους. Κι όλα ξεκινούν και τελειώνουν με το οικονομικό πρόβλημα. Τα λεφτά που δεν φτάνουν ακόμα και για τα βασικά, πόσο μάλλον για τα όνειρα που δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν.
Μιζέρια και δυσκολίες. Αρχίσαμε πάλι και ξεχωρίζουμε. Από δω οι πλούσιοι, από κει οι φτωχοί.
Ρατσισμός ακόμα και μεταξύ Ελλήνων. Τι να σου κάνει ο μετανάστης που πάντα ξεχώριζε;
"Ψυχολογικά προβλήματα", λέει.
Αυτή η ταμπέλα και η εξήγηση των μορφωμένων με φοβίζει, γιατί τότε, εννοούν, πως έχουν να δουν ακόμα χειρότερα τα μάτια μου!
"Φτύνω κατάμουτρα..."
Και άρχισα τις αναλύσεις μου, φράση φράση.
Μέχρι κάποιο σημείο...
Και μου γεννήθηκαν ακόμα περισσότερα ερωτηματικά, απ' αυτά που έθεταν αναγνωρισμένοι ψυχολόγοι, εγκληματολόγοι, δημοσιογράφοι και πάει λέγοντας.
Και ψάχτηκα. Και μέσα μου και έξω μου.
Και στα μπλογκ, φυσικά. Έκανα μεγάλη γύρα, αλλά λίγους είδα να ασχολούνται μ' αυτό το θέμα. Κι ο κάθε ένας το πιάνει από άλλη σκοπιά. Ένα τόσο σοβαρό θέμα κι ένιωσα ακάλυπτη.
Σταμάτησα εκεί...
Αυτό το παιδί έλεγε πως "φτύνει την αξιοπρέπειά μου και την τιμή μου"!
Αυτή η φράση κανέναν δεν άγγιξε; Αυτό το παιδί απευθυνόταν σε όλους μας και σε καθέναν ξεχωριστά. Κανένας δεν θίχτηκε; Αυτό το παιδί θα σκότωνε εμένα αν βρισκόμουνα μπροστά του ή το παιδί μου, όπως κι εσένα ή το παιδί σου!
Αυτό το παιδί δεν γεννήθηκε φονιάς, ούτε αυτόχειρας!
Κάποιος το έκανε. Ποιος;
Η μάνα που τρέχει στην δουλειά, αντί να είναι σπίτι δίπλα του;
Η διαλυμένη οικογένεια της εποχής μας;
Η διαλυμένη γειτονιά της εποχής μας;
Η τηλεόραση που έχει καταντήσει να κάνει πλύση εγκεφάλου και να μιλάει μόνο για πλούσιους και κοσμικούς, για "εύκολη" και φανταχτερή ζωή, που έπαψε να μιλάει για αξίες και να δείχνει μόνο διαλυμένες οικογένειες;
Τα μεταλαγμένα Σχολεία μας και "οι δημόσιοι υπάλληλοι" που είναι πια οι καθηγητές;(Ευτυχώς ακόμα υπάρχουν και εξαιρέσεις!)
Η αναίσθητη κοινωνία μας και ο ρατσισμός της;
Το "κράτος" που νοιάζεται μόνο για την καρέκλα;
Το ίντερνετ και η εικονική πραγματικότητα;
Ήταν και μετανάστης. Ήταν κλειστό παιδί. Ήταν και 19 χρονών!Και πρώην ερωτευμένος! Και είχε εικόνες παιδικές και δύσκολες! Και ήξερε και από όπλα! Και βρήκε και όπλα!
Κι ήθελε να σκοτώσει και να σκοτωθεί!
Αυτό το παιδί για μένα, ήθελε να ζήσει, φίλοι μου!
Απλά, δεν του άρεσε το πλάνο ζωής που του προσφέραμε εμείς.
Γι' αυτό αποφάσισε να Φύγει και να πάρει κι άλλους μαζί (ευτυχώς δεν τα κατάφερε), για να μας πονέσει. Γιατί ήξερε πως φεύγοντας μόνο εκείνος, δεν θα μας πονούσε.
Και οι γύρω του, ακόμα και η μάνα, δεν κατάλαβαν τίποτα!
Κι εκείνοι που κατάλαβαν, τι έκαναν;
Κι αν έκαναν, πού είναι το αποτέλεσμα;
Μαύρο τριήμερο
Στα 'πα:
"Να δεις που όταν θα πιάνεις σήμα δεν θα έχεις διάθεση για τίποτα."
Κι έτσι ακριβώς έγινε. Απόψε που ήμουνα σπίτι δεν μου έκανε καμία αίσθηση για ίντερνετ. Ούτε να τ' ανοίξω δεν ήθελα.
Γιατί;
Γιατί άραγε;
Τι να λέω τώρα;
Πες να ξεθυμάνεις.
Τι να πρωτοπώ; Έγιναν τόσα πολλά!
Πες την περίληψη, τότε.
Όκευ: Περίληψη, ναι.
Το τριήμερο ήμουνα μέρα νύχτα κλεισμένη στο κλουβάκι που το λένε περίπτερο. Εκεί είχα υπολογιστή, μα έχανα συνέχεια το σήμα, γιατί τα αυτοκίνητα με τους βιαστικούς οδηγούς τους έτρεχαν με χίλια. (Ελπίζω να έφτασαν όλοι στον προορισμό τους!)
Βιβλία είχα μαζί μου να διαβάσω, ακόμα και να διορθώσω... αλλά, ντεν!...
Η τηλεόραση όταν δούλευε, γιατί κι αυτή τώρα βρήκε να χαλάσει, έλεγε τα δικά της. Δεν της έδινα σημασία, παρά μόνο εκεί που έλεγε ειδήσεις. Ήθελα να ενημερωθώ για το τι γίνεται στον κόσμο.
Κι ο κόσμος χάλαγε...
Μαζί με την τηλεόραση.
Δίπλα μου, πίσω μου, πλάι μου, στα πόδια μου στίβες οι εφημερίδες. Άλλες των δύο κιλών, άλλες των πέντε. Άλλες σε σελοφάν και άλλες όχι. Άλλες με λίγα, άλλες με πολλά.
Κι εγώ ήθελα να τις ξεφυλλίσω όλες. Να δω γιατί ο κόσμος χάλαγε.
"Ευτυχώς οι φίλοι μου οι πελάτες με τις "κρατήσεις" τους, δεν θα με μαλώσουν που τους χάλασα το περιτύλιγμα", σκέφτηκα και άνοιξα κάποιες. "Να βγάλω και την μηχανή, να έχω ύλη για το κυκλάμινο, να κερδίζω χρόνο", σκέφτηκα, "γιατί το σκανάρισμα απαιτεί χρόνο και τώρα δεν έχω".
Στην Ιταλία σεισμός, εκατοντάδες φέρετρα, ο Βασίλης δεν άντεξε, τραγική φιγούρα η μάνα, χιλιάδες οι τραυματίες, χιλιάδες οι άστεγοι, μια πόλη ολόκληρη ρήμαξε.
Στην Ελλάδα ένας δέκα-εννιάχρονος Δημήτρης, (Πατμανίδης) μετανάστης, πήρε τα "όπλα του" και βγήκε παγανιά να σκοτώσει κόσμο. Να σκοτώσει τη ζωή των άλλων και την δική του! Έτσι! Στα καλά καθούμενα! "Είχε πολύ μίσος μέσα του!" λέει.
Στην τηλεόραση ανέλυαν τα γεγονότα και σε κάθε παραθυράκι των ειδήσεων, ο καθένας εξέφραζε και μια άποψη.
Έκλεισα την μηχανή. Δεν είχα διάθεση να φωτογραφήσω καμία σκληρή φωτογραφία. Ούτε απ' τον σεισμό, ούτε ένα παιδί που με σημάδευε με το όπλο του, ενώ αυτό ήταν ήδη νεκρό.
Αφού διάβασα ότι άποψη υπήρχε, αφού άκουσα όλες τις γνώμες των άλλων στην tv, ακόμα και γνωστών, έκλεισα τα πάντα (υπολογιστή, τιβι, εφημερίδες) και χάθηκα στις σκέψεις μου.
Τόση μελαγχολία δεν έχω ξανανιώσει στη ζωή μου.
Κράτησα και κρατάω ακόμα, εκείνη τη σιγή της μελαγχολίας αυτών των ημερών.
Πολλά τα ερωτηματικά. Παντού οι ευθύνες και για τα δυο θέματα, που δεν είναι μόνο δυο, αλλά χίλια δυο.
Τι να πεις;
Εδώ δεν υπάρχει περίληψη. Υπάρχει χάος.
Σάββατο 11 Απριλίου 2009
Παρασκευή 10 Απριλίου 2009
Οι αγαπητικοί της βοσκοπούλας
Οι αγαπητικοί της βοσκοπούλας
8/4/09 Τετάρτη απόγευμα, ώρα 5:08
….
Ερχόμουνα στη δουλειά φορτωμένη με τα μπαγκάζια μου. (υπολογιστή, καλώδια κ.λ.π. – τα γνωστά)
Ο άντρας μου με περίμενε χαμογελαστός, σχεδόν στον δρόμο. Ήρθε προς το μέρος μου και χάρηκα από μέσα μου: «Άντε, επιτέλους, έχει κάτι ευχάριστο να μου πει», σκέφτηκα.
Χαμογέλασα κι εγώ.
«Άργησες! Άντε και περιμένουν οι αγαπητικοί της βοσκοπούλας…», μου είπε, ενώ τίναζε το παντελόνι μου, που κάπου είχε σκονιστεί. (Πού αλλού; Κάτι είχα αρπάξει απ’ τον κήπο μου.)
«Αυτό ήταν;» σκέφτηκα από μέσα μου, ωστόσο γέλασα κι εγώ βλέποντας δυο πελάτες να περιμένουν εμένα για να ψωνίσουν.
«Άντε! Άργησες!» είπε ο ένας.
Ο άλλος έκανε ότι διάβαζε εφημερίδα.
«Τι να σε κάνω, άντρα μου; Έχω κι εγώ τους πελάτες μου!»
Πελάααατες μου! Πού είσαι Βέγγο; Εδώ να δεις πελάτες!
Τώρα έχει φύγει ο άντρας μου κι εμένα στο μυαλό μου έμειναν όχι οι αγαπητικοί, απ’ αυτούς ποτέ δεν είχα, ούτε μ’ έννοιαζαν, αλλά η βοσκοπούλα…
Θυμήθηκα τότε που ήμουνα παιδί, μη έχοντας στολή για τις Απόκριες, ντυνόμουνα βοσκοπούλα.
Να θυμηθώ να βρω αυτές τις φωτογραφίες.
Και μετά όταν μεγάλωσα, βοσκοπούλα ήθελα να είμαι στη ζωή, για να έχω ελεύθερο χρόνο να γράφω. Τότε που πρωτοάρχισα να ξενυχτάω, μετά τη μάννα...
Αυτή η επιθυμία έχει καταγραφεί πολλές φορές στα παλιά κιτρινισμένα ημερολόγιά μου, αλλά αυτό ο άντρας μου δεν το ήξερε.
Νοσταλγία μου έφερε αυτή η λέξη του σήμερα. Ναι, η Κατερίνα που ποτέ δεν έγινε βοσκοπούλα κι ας ήταν φαινομενικά το πιο εύκολο όνειρο για πραγματοποίηση.
Όταν έχεις οικογένεια και υποχρεώσεις, ούτε βοσκοπούλα δεν μπορείς να γίνεις. Κι όμως, μια φορά ψάχνοντας στις αγγελίες για δεύτερη δουλειά (ποτέ μου δεν έκανα μόνο μία), τηλεφώνησα σε μία αγγελία που ζητούσαν βοσκό, με πολύ λαχτάρα.
Τι κι αν γελούσε ο άνθρωπος; Εμένα η ψυχή μου έκλαιγε που δεν είχα τα προσόντα γι’ αυτή τη δουλειά, πέρα απ’ τα εμπόδια…
Εκείνος δεν πίστεψε ότι έλεγα αλήθεια. Ούτε προσπάθησα να τον πείσω.
Εκείνος βρήκε σίγουρα άλλον βοσκό. Σίγουρα άντρα, δυναμικό, που ξέρει ν’ αρμέγει, να περπατάει στα βουνά, να κυνηγά τα κατσίκια του, να μη φοβάται τους λύκους και σίγουρα όχι τα ίδια τα τσομπανόσκυλά του!
(Βλέπε σημάδι στα χείλη απ’ το δάγκωμα του Ουντέζε).
Πάντως, βοσκοπούλα σαν την Κατερίνα, σίγουρα δεν θα βρήκε! Η Κατερίνα θα μιλούσε πολύ με τα κατσίκια του. Θα τα χάιδευε, θα τα μιλούσε, θα τα φωτογράφιζε, θα τα έκανε καλή παρέα. Θα τραγουδούσε, θα έπαιζε φυσαρμόνικα, θα παίζανε μαζί κυνηγητό κι εκείνη θα έφτανε πρώτη στο νέο λουλουδάκι που ξεφύτρωσε στην βουνοπλαγιά, κι ας μην ήταν κατσίκι!
Θα, «θα», ακόμα και ίντερνετ θα τους μάθαινε! Ον λάιν θα ήτανε όλη μέρα και όλη νύχτα.
Ναι, με τ’ αστέρια… Σαν τον Λουντέμη που μετρούσε τ’ άστρα.
Τι κι αν εκείνη το βιβλίο του το διάβασε στα 47 της; Στα όνειρά της και στα χαρτιά της, κανέναν δεν έκλεψε.
Τι τα θυμήθηκα σήμερα; Μια γλυκιά νοσταλγία με κυρίευσε…
Δεν θυμάμαι αν ρώτησα τότε πόσο ήταν ο μισθός. Μάλλον δεν ρώτησα, παρόλο που από οικονομική ανάγκη έψαχνα και τότε για δεύτερη και τρίτη δουλειά. Νομίζω πως όχι. Ήμουνα κοντά στο όνειρο και στα όνειρα δεν μετράει το χρήμα.
6:06
Άφησα τη δουλειά… και πέρασα έναν κύριο «παιδί», με ειδικές ανάγκες απέναντι.
Κιχ! στον άντρα μου, όχι για τους αγαπητικούς… αλλά για το συρτάρι, που θα μπορούσε να είχε κάνει φτερά!
Και τότε να δεις χαμόγελα στη βοσκοπούλα!!!
(1:47)
Λουλούδια και φίλοι
6:19
«Γεια σου Κατερινάκι! Αυτό για σένα! Το έκοψα απ’ τον κήπο της δουλειά μου!»
«Γεια σου, φίλε μου! Ώ, σ’ ευχαριστώ! Και μυρίζει υπέροχα! Κρίμα, όμως! Μην τα κόβεις! Ας τα μπουμπούκια ν’ ανοίξουν!»
«Άμα ανοίξουν, δεν θα είναι μπουμπούκια πια!», είπε ο Νίκος, κι εγώ βρήκα πολύ φολισοφημένα τα λόγια του.
Του έδωσα «Μια απ’ τα ίδια», όπως μου λέει κάθε μέρα, είπαμε: «Καλό Αύριο» και έφυγε για το σπίτι του να ξεκουραστεί.
Άλλο ένα τριαντάφυλλο από φίλο! Άλλο ένα λουλούδι από φίλο!
Άντε, ρε Νίκο! Βαλτός είσαι κι εσύ και με πας σε άλλο κεφάλαιο;
Είναι κακό να σου χαρίζουν λουλούδια;
Ας πάω. Αφού μου χαρίζουν λουλούδια, δεν μπορώ να μην πάω. Ίσως φταίει η Άνοιξη που αλλάζει την διάθεση των ανθρώπων.
Αν και, μη το λες Κατερίνα, εσένα και τον χειμώνα σου χάριζαν, ακόμα και βολβούς, πατάτες λουλουδιών, γι’ αυτό μη μιλάς!
Κιχ!
Οι φίλοι και γνωστοί σου ή γίνονται μαζί σου κι αυτοί ρομαντικοί ή κάτι άλλο συμβαίνει και πρέπει να τους κόψεις την φόρα.
Χμ, ναι.
Είναι κάτι που με προβληματίζει τελευταίως. Είμαι 49 χρονών, μου έχουν χαρίσει άπειρες φορές λουλούδια. Από τριαντάφυλλα μέχρι μαργαρίτες και ανεμώνες.
Πάντα τα δεχόμουνα με τόση χαρά!
Τώρα;
Τώρα κάτι μου επισκίασε αυτή την χαρά.
«Πάλι λουλούδια;» είπε ένας "φίλος-γνωστός" και νευριάσε άσχημα!
Μα, γιατί; Δεν κατάλαβα!
«Δεν μου κάνει σκηνή ο άντρας μου, μου κάνεις εσύ; Με ποιο δικαίωμα; Τα δικά σου γιατί τα δέχομαι; Όλοι φίλοι μου είσαστε!Μήπως μπερδεύτηκες;»
Εκεί χαλάστηκα. Στο μπέρδεμα…
Τι ωραίο πράγμα να σου χαρίζουν λουλούδια! Κι ας κοντεύεις τα πενήντα! Αυτό δείχνει ότι αρέσει η ψυχή σου και όχι η ομορφιά σου. Αυτό δείχνει αδελφές ψυχές που συναντήθηκαν. Αυτό δείχνει τρυφερότητα και φιλία. Άλλωστε και γυναίκες μου χαρίζουν λουλούδια! Και γειτόνισσες και φίλες, ακόμα και ιντερνετικές φίλες μου έστειλαν σποράκια και φύτεψα!
(Βλέπε Φωτεινή με κρινάκια της άμμου και Αστοριανή με σπόρια του Ήλιου!)
Ή δεν δείχνει;
Και τι πιο ωραίο απ’ το να ανταποδίδεις το «Ευχαριστώ» με χαμόγελο, αγκαλιά, ακόμα και με ένα φιλί στο μάγουλο, αν ξέρεις ότι δεν θα παρεξηγηθείς, κι αν έτσι αισθάνεσαι, πόσο μάλλον αν είσαι τόσο αυθόρμητος και «καθαρός» άνθρωπος, όπως είμαι εγώ;
Τι να πω; Είμαι στεναχωρημένη. Ναι, γιατί οι φίλοι μου παρεξηγούν τα λουλούδια των φίλων μου!
Κι όλο μου φέρνουν! Κι ο άντρας μου κουβαλάει κούτες με ληγμένους βολβούς σπίτι, από τουλίπες, μαργαρίτες κι ότι άλλο σβησμένο λουλούδι δεν προλαβαίνει να πάει καν στον κάδο σκουπιδιών, δίπλα. Πάνε στην λουλουδοανακύκλωση του κήπου μου, της γειτονιάς μου στον Βόλο, στην αυλή της καρδιάς μου στην Ζαγορά, στις γειτόνισσες της καρδιάς στην Ζαγορά, και παρ’ όλο που ήταν για πέταμα, ένα είναι σίγουρο:
θα φυτρώσουν!
Θα φυτρώσουν και θα χαρίσουν αγνή ομορφιά και τρυφερά βλέμματα.
Μα, είναι δυνατόν, να φέρνουν προβλήματα τα λουλούδια μου;
Κι ο Φώτης μου χαρίζει δεκάλεπτα, απ’ τα δεκάλεπτα που μαζεύει μανιωδώς κάθε μέρα.
Κι ο Νίκος μου χαρίζει αποφάγια για τους γλάρους μου.
Κι ο Απτούλ έρχεται και με βοηθάει στη δουλειά, κάθε που τον χρειάζομαι, χώρια η στήριξη τόσα χρόνια στις δύσκολες στιγμές!
Κι ο Μάκης με κερνάει αναψυκτικό.
Κι ο Βασίλης ο Αλβανός μου χαρίζει ποτήρια και μπολάκια.
Κι ο Δημήτρης μου φέρνει σουβλάκια.
Κι ο τάδε αφήνει μπουρμπουάρ, πάντα!
Κι ο τάδε έρχεται ψωνίζει και αφήνει πάντα τον καλό του λόγο για την κουλτούρα μου, επειδή με βλέπει να διαβάζω ή να γράφω.
Κι ο τάδε με λέει: «Γλυκυτάτη κυρία μου!»
Και ο τάδε μου λέει: «Χαμογέλα μου, μαιριλινμοράκ!" Και με ρωτάει κάθε φορά: "Κι άμα σι χουρίσ’ ο Μήτσους, θα πάρ’ς ιμένα;»
Κι ο τάδε μόλις με βλέπει λέει: «Ώ, η αγαπημένη!»
Τι να κάνω;
Να αραδιάσω με την σειρά όλους τους γνωστούς, φίλους και πελάτες;
Τι να κάνω;
Να βάλω φράχτη στην αυθόρμητη επικοινωνία των ανθρώπων;
Να βάλω μηχανή αληθείας, σαν διόδια, πριν ανταλλάξουμε «Καλημέρες», για να δω τι σκέφτεται ο καθένας στο πίσω μέρος του μυαλού του;
Να πάψω να χαμογελάω;
Ν’ αλλάξω;
Πότε; Τώρα στα πενήντα;
Γιατί;
Να βάλω σε καραντίνα το αντίθετο φύλλο;
Γιατί; Μήπως και το ίδιο φύλλο τώρα, δεν το παρεξηγούν;
Η αλήθεια είναι πως με τους άντρες τα πάω καλύτερα. Είναι πάντα πιο ειλικρινείς και πιο αυθόρμητοι απ’ τις γυναίκες κι αυτό γιατί παραμένουν παιδιά, ενώ οι γυναίκες, ξεχάστηκαν. Γέρασαν απότομα, κάνουν άλλα και παρεξηγούν ακόμα και λουλούδια που χαρίζονται φανερά.
Δεν πρόκειται ν’ αλλάξω. Πώς να το κάνουμε; Αρκεί που με ξέρει ο άντρας μου και με καταλαβαίνει. Για όλους τους άλλους, ακόμα και για γνωστούς που παρεξηγούν τις κινήσεις άλλων γνωστών, δεν θα μπορέσω.
Ότι είναι, ότι σκέφτεται, ότι κάνει κι ότι νιώθει κανείς, βγαίνει.
Κι αυτό το καταλαβαίνουν ακόμα και τα λουλούδια…
κι ας κάνουν το κορόιδο.
Αυτά! 7:35
Α, ναι! Και αποκλειστικότητα στους φίλους δεν υπάρχει!
Στον άντρα μου όμως, ναι!
Εκείνος με ξέρει 30 ολόκληρα χρόνια. Ξέρει πως αφήνοντάς με να δέχομαι λουλούδια, δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω για μένα κι αυτό μου φτάνει. Όλοι οι άλλοι περισσεύουν.
Κι εκεί που ήθελα να σας ρωτήσω αν μπορεί να υπάρξει πραγματική φιλία ανάμεσα στα αντίθετα φύλλα ή και με μεγάλες αποκλείσεις ηλικίας, το θεώρησα περιττό. Είναι θέμα χαραχτήρα, όλα!
Αν ξέρει ο καθένας μέχρι που είναι τα όριά του, δεν μπορεί τίποτα να συμβεί κατά λάθος.
Αν το σκέφτεσαι για τους άλλους, σημαίνει ότι το κάνεις ο ίδιος.
Όχι, φίλες και φίλοι μου! Τα λόγια του κόσμου εμένα δεν με πτοούν! Τυχόν μπερδεμένα αισθήματα φίλων με στεναχωρούν, γιατί αυτό ξέρω πως πονάει κι αν βοήθεια από πλευρά μου είναι η απόσταση, θα την έχει. Μέχρι να ξεκαθαρίσει τα εντός του. Έχω ευθύνη στο ότι δεν κατάλαβα το πρόβλημα εγκαίρως, μα όταν δεν πονάς ο ίδιος, πόσο να καταλάβεις τον πόνο του άλλου, ακόμα κι αν είναι γνωστός ή φίλος;
Πέμπτη 9 Απριλίου 2009
Όλα κλεμμένα απ' αλλού!
Οι λευκές καμπανούλες περίμεναν καρτερικά την βροχή που θα ξεκαθάριζε την πνιγηρή ομίχλη.
Επίμονη η νύχτα απομακρυνόταν κρατώντας με όμηρο.
τούτα τα συναισθήματα είναι μόνο για σένα...
Ο χρόνος δεν μειώνει τον θρήνο και την αγάπη της κόρης που κατέγραψε σχεδόν στιγμή προς στιγμή την αφοσίωσή της για σένα. Δεν σε ήξερα, Μάννα, καλή!
Αυτή, μ’ έκανε να σε γνωρίσω, να σε αγαπήσω, να μεταφέρω μαζί σου ό,τι ευγενικότερο και σε κείνη.
μαζί με τις φωτεινές σκέψεις μου, τούτο το βράδυ…
*
Τώρα, που μάνα έγινα
Αναρτήθηκε από την Αστοριανή στις 11:28 πμ
21 ΣΧΟΛΙΑΣΑΝ:
Αστοριανή είπε...
Κατερίνα, Αγαπημένη, το ελάχιστο δώρο μου για τη Μάννα!Χαρά και τιμή μου, που σε γνώρισα μέχρι τα μύχια της ψυχής σου,χάρη στον ανυπέρβλητο ύμνο που αφιέρωσες στην Μάννα! την μητέρα σου!Εύχομαι να μην αλλάξεις, μα και ούτε να φθαρείς, αφού Μάννα έγινες κι εσύ και όλοι σε χρειαζόμαστε!Με την αγάπη μου,Υιώτα Στρατή,Νέα Υόρκη"Αστοριανή..."
Κυριακή, Απρίλιος 05, 2009 12:02:00 μμ
Κατερίνα Δεστα'πα; είπε...
....άσε με να κλάψω...τα λέμε μετά...........
Κυριακή, Απρίλιος 05, 2009 12:28:00 μμ
Κατερίνα Δεστα'πα; είπε...
Γιώτα, συγγνώμη...Δως μου χρόνο, να συνέλθω...
Κυριακή, Απρίλιος 05, 2009 12:46:00 μμ
Κατερίνα Δεστα'πα; είπε...
Ένα χρόνο σχεδόν το πάλευα, μέχρι απόψε. «Βάστα βράχε, βάστα», έλεγα στον εαυτό μου. Μη λυγάς. Αντέχεις. Και άντεχα.Μαύρα σύννεφα από παντού, μαύρα ακόμα και τα ρούχα για τους γονείς του άντρα μου. Μαύρες στιγμές, μαύρη ψυχολογία, γενικώς. Μαύρα πλασάρει η μόδα στη ζωή μου, με το έτσι θέλω φέτος.Και αντέχω. Άντεξα μέχρι τώρα. Βρήκα μια σκληρή πέτρα και την έβαλα στη θέση της καρδιάς μου. Και προχωρώ. Προχώρησα, μέχρι απόψε.Με πονάει όμως. Αυτή η πέτρινη καρδιά με σφίγγει. Ήθελα να την πετάξω πέρα και να βρω τη δική μου, μα κάποιος την είχε κρύψει. Δεν ήξερα που, δεν ήξερα πως.Μέρες το πάλευα. Ήθελα να πάω στο χωριό μου. Ήμουνα σίγουρη ότι εκεί έχει κρυφτεί. Δεν μπορούσα όμως. Εμπόδια, παντού. Στο βάθος δεν ήθελα και να πάω. «Θα την πονέσω άμα την βρω αυτή την εποχή. Αργότερα. Καλύτερα που κρύβεται. Θα γλυτώσει!» σκεφτόμουνα.Κοίταζα τους δρόμους, τους φωτογράφιζα, μα εκείνη η πέτρα σκληρή.Είχε αναλάβει το καθήκον της.Μη λυγάς Κατερίνα. Προχώρα. Μπορείς.Και το μπόρεσα ως απόψε.Όλο τ’ απόγευμα έπαιζα με φωτογραφίες και τραγούδια, για να ξεφύγω και να μην με πάρει από κάτω. Μέρες με τριγυρίζει.Κοίταζα απέναντι την φωτογραφία της Μάννας και της έλεγα:«Ακόμα, Μάννα. Θα έρθω όμως. Δεν σε ξέχασα. Σε σένα είναι η καρδιά μου. Στην αυλή μας, στο σπίτι μας».Κι εκείνη δεν μου απάντησε.Συνέχισε να κρατάει εκείνο το γεμάτο ποτήρι κρασί και να μου λέει: «Στην υγειά σου!»«Ποια υγειά, Μάννα; Την χάσαμε κι αυτήν…»Κι ήθελα να κλάψω, να κλάψω, μέρες τώρα. Να κλάψω για μένα πια, για κανέναν άλλον. Μόνο για μένα.Μα, οι πέτρες δεν έχουν δάκρυα.Κι απόψε έψαχνα την καρδιά μου. Μήνες τώρα. Από τότε, απ’ το Νοσοκομείο, με τον Άλλον Πατέρα, δεν την έχω ξαναδεί.Και την βρήκα απόψε.Ήρθε από Αμερική. Ναι, μέχρι εκεί είχε φτάσει η χάρη της. Ένας δυναμίτης με μήνυμα της Μάννας, κι αμέσως μπήκε στην θέση της.Έσπασε ο βράχος, θρίψαλλα έγινε, εξαφανίστηκε.Άμμος ήτανε, σαν το Χορευτό.Χορεύοντας έφυγε κι εκείνη.Τώρα που βρήκα την καρδιά μου, Γιώτα μου, … τελίτσες.Δεν έχω ούτε γράμματα, ούτε λέξεις.Το «Ευχαριστώ» είναι λίγο, το «Επιφυλάσσομαι» είναι πολύ.Δεν ξέρω πως και που να κρύψω το δώρο σου.Δεν ξέρω με τι χαρτί να το τυλίξω.Δεν ξέρω αν το πειράζει η ζεστασιά, αν φοβάται το κρύο.Ξέρω μόνο πως,μου είναι ΠΟΛΥΤΙΜΟ!Χρόνια ήθελα να τολμήσω να ζητήσω από έναν ποιητή να μου γράψει ένα ωραίο ποίημα για την μάννα, τη δική μου μάννα, την Αφροδή και ντρεπόμουνα.Εγώ δεν ξέρω να γράφω ποιήματα.Κι ήρθες εσύ, έτσι απλά, ένα μελαγχολικό βράδυ και με κερνάς απλόχερα, ποίημα, καρδιά, λέξεις, μνήμες…Πώς να μην κλάψω, Γιώτα μου;Πώς να μη βρω την καρδιά μου;Σ’ ευχαριστώ για όλα!Κυρίως για την λύτρωση που έβγαλε το κλάμα της καρδιάς μου, αυτή την δεδομένα δύσκολη για μένα στιγμή.Να σ’ έχει ο Θεός καλά, κι εσένα και την οικογένειά σου!Καλή επιτυχία σε ότι κι αν κάνεις!Η Μάννα μου, σ’ ευχαριστεί…«Στην Υγειά σου!» είπε κι Αυτή!
Κυριακή, Απρίλιος 05, 2009 1:32:00 μμ
Κατερίνα Δεστα'πα; είπε...
Γιώτα μου, τώρα είμαι καλύτερα.Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!Εσύ ήσουνα η ευχή της και το σύνθημά της!...Την Ανέστησες πριν το Πάσχα και μετά από τόσα χρόνια...Τώρα μπορείς ν' αλλάξεις ανάρτηση.Τόσο εγώ, όσο κι η Μάννα, πήραμε το μήνυμα...Να είσαι πάντα καλά!
Κυριακή, Απρίλιος 05, 2009 2:24:00 μμ
Ιουστίνη Φραγκούλη είπε...
Τι όμορφα, τι τρυφερά λόγια κι απο τις δυό σας. Η Γιώτα βούτηξε την πέννα της στη λυρική της αλήθεια και μεγαλούργησε δικαιώνοντας την υπαρξιακή αναζήτηση της Κατερίνας.Οχι άλλο μαύρο, ηλίανθοι ν΄ανθίσουνε παντού, ναι;Σας αγαπώ πολύ
Κυριακή, Απρίλιος 05, 2009 2:42:00 μμ
Αστοριανή είπε...
Στην Κατερίνα μας, δεν θα πω άλλη λέξη, παρά: Υπομονή!είσαι μάνα και πρέπει ν' αντέχεις, τόσο για σένα, την Κατερίνα, όσο και για τους δικούς σου.Έκανα εκείνο που αισθανόμουν. Τίποτε παραπάνω! και σε φιλώ...Τώρα, για την άλλη ευαίσθητη καρδιά,την Ιουστίνη μας,ξέρω ότι σε μια ακρη της καρδούλας της, υπάρχει ένα πολύτιμο εβένινο κουτί που έχει κλειδώσει μια αδελφική αγάπη που πονάει πολύ. Μα την έχει μεταμορφώσει σε μια γοητευτική Ψυχή, σε μια πεταλούδα και την θωπεύει όταν την Eκείνη την επισκέπτεται...********Ο πατέρας μου,κάααποτε, πριν φύγει, έλεγε:-αν πεθάνω, μη φορέστε μαύρα! ζωηρά χρώματα... και να τραγουδάτε.Τραγούδια χαράς! Γιατί θα σας βλέπω (!)και θα στενοχωριέμαι εγώ!Ήμουν νιόπαντρη, εδώ, και... με μωρό... Ήταν ο αδελφός μου, συμπτωματικά έξω από τη δουλειά του, του έβγαλα το εισιτήριο... και πήγε εκείνος...Ακόμη και τώρα, νομίζω ότι και δύο τους υπάρχουν... και πιάνω τον εαυτό μου να τους μιλάω!!! *****"...ΌΧΙ ΑΛΛΟ ΜΑΥΡΟ,ΗΛΙΑΝΘΟΙ Ν' ΑΝΘΙΣΟΥΝΕ ΠΑΝΤΟΥ!!!Ιουστίνη Φ. 4/5/09 "Σ' ΕυχαριστώΙουστίνη μου, κι εκ μέρους της Κατερίνας που μας ένωσε τον θρήνο.Στην επομένη ανάρτηση,αντί για κεράκι, θα βάλω έναν πελώριο Ηλίανθο. Δίχως λόγια! ΕΣΕΙΣ, θα ξέρετε το μήνυμά του.Σας αγαπώ, Υιώτα
Κυριακή, Απρίλιος 05, 2009 6:33:00 μμ
Κατερίνα Δεστα'πα; είπε...
Ξύπνησα να δω αν ήταν αλήθεια και όχι όνειρο!Κι εγώ σ' αγαπάω, Ιουστίνη μου!Κι εσένα, Γιώτα μου, πολύ! Ήρθες έτσι ξαφνικά στη ζωή μου και με κράτησες σε δύσκολες στιγμές.Σας ευχαριστώ και τις δυο!Τώρα μπορώ να πάω να κοιμηθώ λίγο ακόμα, αφού εσείς είστε εκεί!Φιλάκια και Καλημέρα για όταν ξυπνήσετε κι εσείς!
Κυριακή, Απρίλιος 05, 2009 8:42:00 μμ
Κατερίνα Δεστα'πα; είπε...
Είναι οι μέρες που το καλούν, να θυμόμαστε τις ψυχές!Ναι, Γιώτα μου! Ηλίανθο αντί για κεράκι!Φυσσάει ένας αέρας δυνατός, τα γκρέμισε όλα έξω.
Κυριακή, Απρίλιος 05, 2009 8:44:00 μμ
Μηθυμναίος είπε...
Γράμμα στη μάννα με δύο Ν!!!Με συγκλόνισε όταν το διάβασα. Τώρα με συγκλόνισαν τα λόγια σας...(...) Κλείνω τη σιωπή μου σε παρενθέσεις. Και την αλήθεια μου την αφήνω στη βροχή να την ξεπλύνει... Την αγάπη μου, αν τη δέχεστε, δική σας.
Δευτέρα, Απρίλιος 06, 2009 12:12:00 πμ
Dana_Semitecolo είπε...
Τί όμορφα λόγια και πόσο πονάνε!Φιλιά από το Ιόνιο!
Δευτέρα, Απρίλιος 06, 2009 3:04:00 πμ
pylaros είπε...
Η ζωή, με κλάματα γενιέται και με κλάματα τελειώνει.Εσείς μεταφέρατε τη μάννα την αγάπη, τον πόνο, την συγκίνηση, τα δάκρυα, την ανθρώπινη υπόσταση μέσα από τον χείμαρο λεξικής σας τελειότητας, μέσα από το ποιήμα όπου στάζουν δροσοσταλιές μνήμης, που ο ήλιος δεν έχει τη δύναμη να στεγνώσει. Νάστε καλά,Γαβριήλ
Δευτέρα, Απρίλιος 06, 2009 4:59:00 πμ
Κατερίνα Δεστα'πα; είπε...
Γιώτα μου, μόλις ήρθα αλαφιασμένη από μια δύσκολη μέρα. Βρήκα την μάννα ακόμα εδώ και αναθάρρεψα!Θα ξανάρθω αργότερα να ευχαριστήσω τα παιδιά κι εσένα βεβαίως βεβαίως!
Δευτέρα, Απρίλιος 06, 2009 1:13:00 μμ
Κατερίνα Δεστα'πα; είπε...
Γιώτα μου, μια παραγγελιά, παρακαλώ!Κάτι για τον χρόνο που τρέχει και δεν τον προλαβαίνουμε!Σίγουρα έχεις και σε τέτοιο!Πηγή μου εσύ!Σε σένα τρέχω να ξεδιψάσω!Κι ας άργησα ήδη μια μέρα!Καλό βράδυ, κορίτσι μου και ευχαριστώ απ' τον "πάτο" της ψυχής μου!
Δευτέρα, Απρίλιος 06, 2009 3:57:00 μμ
Κατερίνα Δεστα'πα; είπε...
Στράτο μου γλυκέ, εσύ, πονάει η αγάπη μάτια μου πονάει, μα είδες κανέναν να μην την δέχεται;Φιλιά, Στράτο μου! Φύσηξε τέτοιος αέρας χθες το βράδυ, που τα σκούπησε όλα!Επέπλευσε η αγάπη! Ποια βροχή; Κι αυτή δεν έχει καθαρό νερό πια! Μαύρα γίνονται τα ρούχα απ' την σκόνη, αν βραχείς!Όνειρα γλυκά, γιατί εσύ σίγουρα κοιμάσαι τώρα! Ευχαριστώ και για τα καλά σου λόγια!Φιλάκια!
Δευτέρα, Απρίλιος 06, 2009 4:03:00 μμ
Κατερίνα Δεστα'πα; είπε...
Ντάνα μου, κι εσύ ακόμα πιο όμορφη που άφησες τον καλό λόγο σου εδώ!Φιλάκια και σ' ευχαριστώ!
Δευτέρα, Απρίλιος 06, 2009 4:05:00 μμ
Κατερίνα Δεστα'πα; είπε...
Γαβρίλη μου, σ' ευχαριστούμε! Την τελειότητα την αφήνω για την Γιώτα, γιατί απεδειγμένα με τα τόσα βραβεία της την έχει! Και σε σας όλους τους ξενητεμένους που βαστάτε γερά την γλώσσα μας!Για μένα κρατάω τα δάκρυα που ναι, αυτά τα μεταδίδω εύκολα, γιατί συνήθως γράφω κλαίγοντας.Βάλε μάννα, δουλειά, παιδιά, τώρα πατέρα!Καλή επιτυχία στο νέο σου βιβλίο, φίλε μου!Καλοτάξιδο!Φρόντησε να φτάσει Ελλάδα!
Δευτέρα, Απρίλιος 06, 2009 4:10:00 μμ
Κατερίνα Δεστα'πα; είπε...
Γιώτα μου, έκανα κατάληψη ή μου φαίνεται;Μήπως παίζω μπάλλα σε ξένο γήπεδο;Συγγνώμην!Πάρε ένα ακόμα μεγάλο μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!, για να φύγω!Στην Ιταλία έγινε σεισμός κι εμείς μιλάμε για βιβλία και Ψυχές που Έφυγαν πριν χρόνια!Ας είναι Αιώνια η μνήμη Όλων των αγαπημένων μας Ανθρώπων κι ας ευχηθούμε μέχρι εκεί το κακό με τον σεισμό!Όχι άλλοι νεκροί! Έλεος!Καλό βράδυ!
Δευτέρα, Απρίλιος 06, 2009 4:15:00 μμ
Αστοριανή είπε...
Γιαυτό είμαστε εδώ, Κατερίνα μου!Βλέπεις ο "θρήνος" δεν είναι μόνο το Πάσχα!"Μεγάλη Παρασκευή" δυστυχώς έχουμε πολλές φορές τον χρόνο...Σε μια ερώτησή μου, σε κάποιον μεγάλο ιερέα, κάποτε, στο "γιατί τότε βρεθήκαμε σε τούτη γη, ποιος είναι ο προορισμός μας, νοιώθω ότι δεν προσφέρω πολλά αφού ΔΕΝ δύναμαι να προσφέρω περισσότερο..." ξέρετε τι μου απάντησε;"...καθένας μας είναι ταγμένος για κάτι. Ο ίδιος δεν το γνωρίζει, μα υπάρχουν περιπτώσεις όπου και το ελάχιστο από αυτόν θα συμπληρώσει το κενό κάποιου άλλου..."Εκείνο το ελάχιστο που ο καθένας μας προσφέρει δίχως να γνωρίζει ποιος το χρειάζεται, σίγουρα υπάρχει ο αποδέκτης...κι αν έστω εκείνο το λίγο, είναι πολύτιμο σε κάποιον άλλον, τότε νιώθουμε ότι ναι, υπάρχει ένας λόγος που υπάρχουμε...Μπορεί να είναι δύσκολος ο δρόμος μας, μπορεί να χρειαστεί να προχωρούμε με τα γόνατα, εκείνο που αξίζει είναι να προχωρούμε...και να συμπληρώσω:...να χαμογελάμε, λίγο, το λίγο θα γίνει συνήθεια και θα μεταμορφωθεί σε πολύ...κι εκείνη η εσώτερη δύναμη θα συντελέσει να ανθίσει ένα άλλο χαμόγελο, κι ένα άλλο,...αυτό έχουμε ανάγκη!Να δούμε την καλωσύνη του άλλου και να σηκώσουμε το κεφάλι πιο περήφανα ότι είμαστε ΄Ανθρωποι!Να είσαι καλά, Κατερίνα μου, κι εσείς οι φίλοι μου, ΟΛΟΙ, να είστε αισιόδοξοι, έστω και τόσο λίγο...Με την αγάπη μου,Υιώτα
Τρίτη, Απρίλιος 07, 2009 2:31:00 μμ
Ελπίδα είπε...
Κι εσύ να είσαι καλά, Γιώτα μου και όλοι οι φίλοι μας και ΟΛΟΣ ο κόσμος!Όλοι με ένα χαμόγελο, ακόμα και σερνόμενοι (πια γόνατα; παν' αυτά! καταπληγωμένα είναι...)να πάμε ένα βήμα πιο μπροστά, για ένα καλύτερο αύριο όλων μας!Μ' αρέσει η εξήγηση που σου έδωσε ο παπάς. Κάπως έτσι είναι. Τίποτα δεν έγινε τυχαία. Κάποια αλυσίδα ακολουθούμε, μόνο που δεν ξέρουμε το σχήμα της. Ίσως να είναι και κύκλος κι ο ένας να "κρατάει" τον άλλον.Ποιος ξέρει;Φιλάκια πολλά, ευχαριστώ, αισιοδοξία κι ας μη φαίνεται φως στον ορίζοντα, για να παίρνουμε δυνάμεις.Σου είπα ποτέ κάτι για την μουσική το μπλογκ σου;Στο λέω απόψε!Υπέροχη!Μελαγχολική μεν, μα τόσο χαλαρωτική!
Τετάρτη, Απρίλιος 08, 2009 2:39:00 μμ
Ελπίδα είπε...
Μ' αρέσει που ήμουνα ντυμένη αλλιώς! Δεν πειράζει!Μήνυμα ήταν κι αυτό!Σα να λέει το μέλλον, υπάρχει Ελπίδα!Καλό!Στα παίρνω όλα και φεύγω!
Τετάρτη, Απρίλιος 08, 2009 2:42:00 μ
Τετάρτη 8 Απριλίου 2009
... ο χρόνος που φεύγει...
Συνήθως στα μέιλ μου είμαι βιαστική. Προσπαθώ από παντού να "κλέψω" χρόνο για το ίντερνετ. Έτσι, ρώτησα τον Τάσο Κάρτα που είναι ποιητής, "αν έχει κάτι για τον χρόνο που φεύγει γρήγορα!"
Κι εκείνος μου έστειλε τόσο υλικό! Εν τω μεταξύ δεν ξέρω τι πρέπει και τι δεν πρέπει να εμφανίσω! Θα πράξω κατά βούλησιν Τάσο και μετά, βάρα!
*************
ΚΑΝΤΑΤΑ: Νάσαι τόσο πρόσκαιρος, και να κάνεις όνειρα τόσο αιώνια (Τάσος Λειβαδίτης)
(Υπότιτλος)
Βουίζει γύρω η πλήξη και γλεντά
Γλεντάω κι εγώ ο ίσκιος της
Αρχίζω με ένα ΚΕΙΜΕΝΟ που είχα διαβάσει τυχαία σ’ ένα blog πριν από πολύ καιρό (με αφορμή κάποιο παιχνίδι blog-ο πυραμίδας – αυτό που ο ένας προσκαλεί τον άλλο με ελεύθερο συνειρμό να σκαρφιστεί έναν διαφορετικό καθρέφτη καθρεφτάκι μου για τον εαυτό του….)
Σκέφτομαι λοιπόν
Να κάθομαι τα βράδια
να γράφω επιστολές
Να γδύνω τη ψυχή μου
και να της μπήγω λέξεις
Κι έπειτα τσίτσιδη,
αιμορραγούσα και φλύαρη
Να την στέλνω σε αγνώστους
Να δείχνει πότε με φόβο
Πότε με συστολή
Τις πληγές
Κι άλλοτε με νάζι
Ή αντρειοσύνη
Εικόνα ζοφερή στους παραλήπτες
Κινδύνου μήνυμα δυνατό
Επίμονα χτυπάει στο κόκκινο
Θα κάθονται και θα θωρούν
Μπορεί και να λυπούνται
Θ' ακούν τις ιστορίες της
Και θα μονολογούν:
Μία ψυχή μονάχη αιματοβαμμένη
Μες σε επιστολόχαρτα
Για δες!
Θα την πετούν
Θα της μιλούν
Θα τη φοβούνται
Κι όταν γυρίσει πίσω στον αποστολέα της
Επιστολή κλεισμένη,
άγγιχτη
«Άγνωστος παραλήπτης»
Η σημείωση
Θα ξέρω πια
Πως έφτασε σε σένα.
*******
Τρομάζω μπροστά στις δύο παράλληλες ζωές.
Γιατί έχει τη δική της αλήθεια και η δεύτερη ζωή,
η παράλληλη με αυτή τη γνωστή και συνηθισμένη,
η καλά κρυμμένη στα δύσβατα μονοπάτια των λέξεων...
{Το πρόβλημα είναι πως ζωές κρύβονται πολλές μέσα μας,
τόσες ακριβώς όσα τα μόρια και όλα τα απειροελάχιστα σωματίδια που μας αποτελούν….
Και είναι πρόβλημα όσο δεν το αναγνωρίζουμε,
όταν δεν καταλαβαίνουμε πως υπάρχει αυτό περισσότερο από εμάς.
Θεωρούμε τον εαυτό μας ΕΝΑ αδιαίρετο υλικό σώμα,
ενώ αυτό είναι η μάσκα μας,
το τσουβάλι που περιέχει όλα μας τα υπάρχοντα,
τα χαρίσματα, τα στραβά, τις ιδιαιτερότητές μας.
Θεωρούμε ως άνθρωπο ένα περίβλημα,
ένα «πακέτο» -μετά ή άνευ φιόγκου!!!}
Συνήθως περιμένω να έρθει το πρωί,
γιατί σε μένα κάπου εκεί τα ξημερώματα,
όταν όλα γύρω ησυχάζουν ή τα πλακώνει το βουβό σκοτάδι,
αρχίζει αυτή η περιπλάνηση στο παραμύθι των λέξεων.
Μερικές φορές είναι μαγεία να μπορείς
να κλείνεσαι μέσα σε εικόνες λέξεων
και με αυτό τον τρόπο να ξεφεύγεις
από το βάρος της καθημερινής σπατάλης στα τετριμμένα.
Άλλοτε όμως (και πιο συχνά)
η διαφυγή αυτή είναι ένα κακό υποκατάστατο
που κάνει για λίγο
«να μη νιώθεται
η πληγή από το φριχτό μαχαίρι του χρόνου» (Καβάφης).
Η φθορά του χρόνου όμως δεν είναι λέξεις να παίξεις
σχεδιάζοντας τα επόμενα ανεπάντεχα σχήματα λόγου.
{Το ζουμί είναι να μη χρειάζεται κάποιος να ξεφεύγει.
Να είναι διαρκώς φευγάτος.
Όσο μπορεί να αποφεύγει να φορά τη μάσκα.}.
Σαν χθες μου φαίνεται ότι ήταν εδώ στην παλιά γειτονιά
(τόσο διαφορετική τότε, πάλι ίδια τώρα) που έψαχνα να βρω
το σπίτι, Σπάρτης και Βυζαντίου γωνία,
όπου, ως νεαρός καθηγητής φιλολογίας, θα συνέχιζα τα βήματά μου στην συμπρωτεύουσα...
Κι έπειτα ξαφνικά πέρασαν από κοντά 30 χρόνια...
Σαν μια μέρα!!!
{Ούτε μια στιγμή δεν έχει περάσει από τη μέρα που γεννηθήκαμε.
Ο χρόνος είναι δημιούργημα λογικό του ανθρώπου.
Κατασκεύασμα δικό μας για οικονομικούς και εμπορικούς λόγους.
Χρόνος δεν υπάρχει. Μονάχα Καιρός.
Ο Καιρός που έρχεται και φεύγει,
ο Καιρός που διαμορφώνει καταστάσεις,
ο Καιρός που είναι σύμμαχος ή εχθρός.
...και ο Καιρός ΔΕΝ μετριέται.
Έρχεται και φεύγει, περνά και ξανάρχεται και ξαναφεύγει
και μπορούμε να τον έχουμε με το μέρος μας,
να τον συναντούμε κάθε τόσο ή να τον αποδιώχνουμε...}
Κολλάει μερικές φορές το μυαλό σε μια ασήμαντη μικρή στιγμή παρελθούσα ανεπιστρεπτί
και την μεγεθύνει τόσο πολύ
που όλα τα άλλα γύρω της μοιάζουν φευγαλέες σκιές.
Πολλές τέτοιες στιγμές έρχονται όταν ξεχνιέμαι σ' αυτή τη δεύτερη ζωή που ζω φυλακισμένος στις λέξεις μου.
Τις μαρμαρώνω και σαν παλιές φωτογραφίες
τις κοιτώ με τη σιγουριά και την ασφάλεια της απόστασης.
Με τη νοσταλγία και τη θλίψη που έχεις όταν ξέρεις ότι
δεν μπορείς να κρατήσεις για πολύ στο χέρι σου
ό,τι το θέλεις τόσο πολύ.
Με την αίσθηση του ανικανοποίητου
γιατί ξέρεις ότι σε λίγο θα «ξυπνήσεις»
κι όλα αυτά που τα νιώθεις τόσο κοντά, δεν είναι εκεί.
Έχουν περάσει τόσο αμετάκλητα που νιώθεις
ότι μπορεί και να μην υπήρξαν στην πραγματικότητα,
πως η ανάμνησή τους είναι ένας αντικατοπτρισμός,
μια όαση φτιαγμένη με υλικά του τόσο ανήσυχου πάντα πνεύματος
(που σ’ αντίθεση με σένα αυτό δεν γερνάει…).
Να τώρα ήρθε στο μυαλό μου πάλι
μια ανέμελη φευγάτη φωτογραφία
μπροστά σε ένα τοίχο αδειανό,
αλλά περίεργα όμορφο και παραμυθένιο,
(κάπου εδώ δίπλα, τόσο κοντά
που αν απλώσω το χέρι θ’ αγγίξω τα χρώματά του,
αλλά τόσο σαν μια άλλη πραγματικότητα
που είναι σαν να βλέπω μια αγαπημένη ταινία
στον κινηματογράφο που την είδα αμέτρητες φορές)
με ένα ταξίδι ζωγραφισμένο στο βλέμμα να σχίζει το φόντο.
Ναι, ο Ελύτης έπιασε την ουσία:
εμείς είμαστε το αρνητικό αυτών των ονείρων,
που εγκαταβίωσαν στις αναμνήσεις μας
και που είναι όλη η αλήθεια της ύπαρξής μας.
Θυμάμαι άρα υπάρχω.
Παίζω με τις εικόνες των λέξεων άρα είμαι ποιητής.
ΑΦΗΣΕ ΜΕ ΝΑ ’ΡΘΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ!!!
στη σονάτα του σώματος και της πολιτείας
Μην πεις ότι είναι ΠΕΤΑΜΕΝΑ ΛΕΦΤΑ
και βιαστείς ν’ σχολιάσεις με σαρκασμό την παρακμή μιας εποχής…
Τι είναι το σώμα, αναρωτιέται και ο Γιάννης Βαρβέρης στην τελευταία ποιητική συλλογή του.
Και απαντάει για λογαριασμό μας:
«Κάτι από δύση θα ’ναι πάντως σε κραιπάλη
κι έχει στολίδια του μαντείες
να μη σαστίζει σε αλλαξοκαιριές.
Πάλι μπορεί να ’ναι πέρασμα ενός τρένου
κι όχι το πέρασμα ενός τρένου επακριβώς
αλλά η ησυχία της διάβασης- δύο ησυχίες
εκείνη που προηγείται κι αυτή που έπεται.
Ή το πιο απίθανο, μες στον κοιτώνα
καθώς επικρατεί το σκόρπισμα του ελέους
κι οι αψήφιστες ραγισματιές στο ημίφως
να ’ναι μια σάρκα που φτεροκοπά
ενώπιον των οστών της»
για το τέλος στο 1ο μέρος των αποκαλύψεων διαλέγω τον κατά Τίτο Πατρίκιο ερωτηματικό για τη γέννηση της επιθυμίας…
Άραγε πώς γεννιέται
από ένα τίποτα η επιθυμία (Τ. Πατρίκιος)
Τρίτη, 7 Απριλίου 2009
σαν-ΥΠΟΓΡΑΦΗ (κι άλλη;)
Ποίηση Είναι ο Μαγικός Εκείνος Χώρος, στον οποίο Αποτυπώνεται η Λανθάνουσα έστω, κοινή όμως Ανθρώπινη Ανάγκη για Ουρανό (Σαχτούρης)
ΔΕΣΜΩΤΗΣ http://gr.mc266.mail.yahoo.com/mc/compose?to=with_a_ukulele@hotmail.com
Στον ίλιγγο της σκιάς http://gr.mc266.mail.yahoo.com/mc/compose?to=flying_libido@yahoo.gr
1000 ΛΕΞΕΩΝ http://gr.mc266.mail.yahoo.com/mc/compose?to=FlyingLibido.WithAUkulele@gmail.com
κατά κόσμον: κ ART ά SOS (από το Κάρτας Τάσος)
(ΑΘΕΜΙΤΗ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ… αν δεν παινέψεις το σπίτι σου…)
Flying Libido With A Ukulele
Τρία blog και μια ιστοσελίδα:το ένα blog να νίβει το άλλο και όλα εις σε να προστρέχουν τέχνη της ποιήσεως!
-- κ ART ά SOS (από το Κάρτας και Τάσος)
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟΙ ΣΤΙΧΟΙ (υπογραφής)
τόσα χρόνια, μέρες και νύχτες και πορφυρά μεσημέρια γράφω και ξαναγράφω αυτόν το Φαύλο Δούρειο Στίχο, Λευκή και Απρόσιτη Παρομοίωση σαν την αμείλικτη σιωπή στ’ αναφορικό φεγγαρόφωτο…γράφω και ξαναγράφω αυτόν το Φαύλο Στίχο απλή σκέψη πτερόεντος λόγου…άμεμπτων συμβολισμών Ομοιοκαταληξίας Χρυσηίδων Σιωπής Έρμαιο Επέκεινα Λερναίας Εμμονής στην Άτροπο επιθυμία την πρεσβυτέρα των Ποιητών άνω σχώμεν ευσεβείς πόθους όλο ανεβαίνοντας ακάλυπτους στίχους κι όλο ξοδεύοντας μαγικές εικόνες ουρανό
(Στίχοι Εικονολάτρες Εικόνες Λεξιθήρες από τη συλλογή Δούρειος Ίππος Επιούσιας Ομοιοκαταληξίας του Τάσου Κάρτα)
******Να είσαι καλά Τάσο! Τα "έκλεψα" όλα! ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ στα ποιήματά σου και στη ζωή σου!
"Μια σκακιέρα είναι η ζωή κι εμείς τα πιόνια της."
Είναι μια πρόταση απ' τις πολλές που σημείωσα διαβάζοντας το μυθιστόρημα του Λάκη Φουρουκλά ,"Οι γυναίκες της συγνώμης", στην σελίδα 232.
Θα μπορούσε να είναι και τίτλος αυτού και πολλών άλλων... βιβλίων.
Αυτή η φράση είναι μέσα στο μυαλό μου εδώ και μήνες. Δεν ξέρω σκάκι, αλλιώς θα ήξερα και πιο πιόνι είμαι. Εγώ ξέρω μόνο λίγο ξερή απ' τα χαρτιά κι εκεί θα έλεγα πως είμαι ο "καρβουνιάρης", εφόσον αυτό το χαρτί βγαίνει πάντα εκτός παιχνιδιού.
Ο παππούς πριν πεθάνει με μάθαινε μπουρλότο.
Δύσκολο παιχνίδι. Δεν το κατάλαβα καλά. Μου το μαθαίνει τώρα η ζωή, κανονικά!
Εδώ και καιρό ήθελα να ψάξω να το βρω στον γκούγκλη.
Το χρειάζομαι άλλωστε για το βιβλίο...
Ευχαριστώ Λάκη που μου το θύμησες και κυρίως που συμφωνούμε στο ότι:
"Η ζωή είναι παιχνίδι". (Όσο για το είδος, δεν θα τα χαλάσουμε!)
Παλιότερα έλεγα: θέατρο. Παίρνουμε ρόλους και κατεβαίνουμε στη γη. Μετά, όλοι φίλοι και συνεργάτες, όπως κάνουν και οι ηθοποιοί.
Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να είναι και κρυφτό, κυνηγητό, τραμπάλα, γύρω-γύρω όλοι,
παζλ, και ότι άλλο υπάρχει!
Να είμαστε καλά, να παίζουμε όλοι μαζί!
Όχι, όμως, μπουρλότο! Έλεος!
Υγ. Σόρυ Λάκη, που με μια πρόταση δική σου, έβγαλα και ένα "άχ" μου!
ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ, ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ και πάντα καλές και δυνατές εμπνεύσεις!
Οι γυναίκες της συγνώμης Λάκης Φουρουκλάς
Λάκης Φουρουκλάς
ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ
"Μια σκακιέρα είναι η ζωή κι εμείς τα πιόνια της." σελ.232
Τρίτη 7 Απριλίου 2009
ΚΟΥΡΑΓΙΟ στην τραγική Μάνα του ΒΑΣΙΛΗ
που Έφυγε τόσο νωρίς...ΣΤΟΠ στις μπουλτνόζες!
Σταματήστε τις μπουλντόζες!
ΕΛΕΟΣ!
Άνθρωποι είναι κάτω απ' τα ερείπια!
Όχι τούβλα!
ΕΛΕΟΣ!
Να, πως δουλεύουν οι ΕΛΛΗΝΕΣ εθελοντές!Και νύχτα και μέρα!
Γιατί δεν τους καλούν;
Οι γυναίκες της συγνώμης - Λάκης Φουρουκλάς
Λάκης Φουρουκλάς
ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ
(12 και 30 άρχισε αυτή η ανάρτηση, Λάκη! Κοίτα τι ώρα τελείωσε!)
Βιβλιοπαρουσίαση, ΠΡΟΣΕΧΩΣ!
Για την αγάπη
Προς οικογένεια (γονείς, παιδιά, σύζυγο)
Προς συγγενείς (κοντινούς και μακρινούς)
Προς φίλους (άντρες και γυναίκες και την διαφορά φύλλων)
Προς γνωστούς
Προς αγνώστους
Να θυμηθώ να γράψω για την αγάπη που σε κάνει ελεύθερο κι ευτυχισμένο
για την αγάπη που πνίγει
για την αγάπη που λήγει
για την αγάπη που αρχίζει
γι' αυτήν που ανανεώνεται
για κείνη που βαλτώνει
για την ψεύτικη
για την αληθινή
για την συμφεροντολογική
για όλες τις αγάπες, τέλος πάντων!
Κι αν δεν προλαβαίνω, να ψάξω στον γκούγκλη, να τα βρω έτοιμα!
Α, ναι! και για την δεδομένη!
Να βρω και το τραγούδι, αγάπη πού ΄γινες δίκοπο μαχαίρι κι ότι άλλο προκύψει!
Σιωπή
Ού! Σιωπές και σιωπές!
Σιωπές που κραυγάζουν, που σπάνε τύμπανα, σιωπές από ενοχές, από ζήλεια, από κακία, από υπομονή, από σεβασμό, από ανωτερότητα, απ' ότι θες!
Να μην ξεχάσω, να σωπάσω γράφοντας...
Τουλάχιστον!
Κυρά ζωή το ψέμα σου
Δευτέρα 6 Απριλίου 2009
Κυριακή 5 Απριλίου 2009
....
Παρέλυσα.
Κλάψε βράχε, κλάψε!
