Λουλούδια και φίλοι

6:19

«Γεια σου Κατερινάκι! Αυτό για σένα! Το έκοψα απ’ τον κήπο της δουλειά μου!»
«Γεια σου, φίλε μου! Ώ, σ’ ευχαριστώ! Και μυρίζει υπέροχα! Κρίμα, όμως! Μην τα κόβεις! Ας τα μπουμπούκια ν’ ανοίξουν!»
«Άμα ανοίξουν, δεν θα είναι μπουμπούκια πια!», είπε ο Νίκος, κι εγώ βρήκα πολύ φολισοφημένα τα λόγια του.
Του έδωσα «Μια απ’ τα ίδια», όπως μου λέει κάθε μέρα, είπαμε: «Καλό Αύριο» και έφυγε για το σπίτι του να ξεκουραστεί.


Άλλο ένα τριαντάφυλλο από φίλο! Άλλο ένα λουλούδι από φίλο!
Άντε, ρε Νίκο! Βαλτός είσαι κι εσύ και με πας σε άλλο κεφάλαιο;


Είναι κακό να σου χαρίζουν λουλούδια;


Ας πάω. Αφού μου χαρίζουν λουλούδια, δεν μπορώ να μην πάω. Ίσως φταίει η Άνοιξη που αλλάζει την διάθεση των ανθρώπων.


Αν και, μη το λες Κατερίνα, εσένα και τον χειμώνα σου χάριζαν, ακόμα και βολβούς, πατάτες λουλουδιών, γι’ αυτό μη μιλάς!
Κιχ!
Οι φίλοι και γνωστοί σου ή γίνονται μαζί σου κι αυτοί ρομαντικοί ή κάτι άλλο συμβαίνει και πρέπει να τους κόψεις την φόρα.


Χμ, ναι.
Είναι κάτι που με προβληματίζει τελευταίως. Είμαι 49 χρονών, μου έχουν χαρίσει άπειρες φορές λουλούδια. Από τριαντάφυλλα μέχρι μαργαρίτες και ανεμώνες.
Πάντα τα δεχόμουνα με τόση χαρά!
Τώρα;


Τώρα κάτι μου επισκίασε αυτή την χαρά.
«Πάλι λουλούδια;» είπε ένας "φίλος-γνωστός" και νευριάσε άσχημα!
Μα, γιατί; Δεν κατάλαβα!
«Δεν μου κάνει σκηνή ο άντρας μου, μου κάνεις εσύ; Με ποιο δικαίωμα; Τα δικά σου γιατί τα δέχομαι; Όλοι φίλοι μου είσαστε!Μήπως μπερδεύτηκες;»

Εκεί χαλάστηκα. Στο μπέρδεμα…


Τι ωραίο πράγμα να σου χαρίζουν λουλούδια! Κι ας κοντεύεις τα πενήντα! Αυτό δείχνει ότι αρέσει η ψυχή σου και όχι η ομορφιά σου. Αυτό δείχνει αδελφές ψυχές που συναντήθηκαν. Αυτό δείχνει τρυφερότητα και φιλία. Άλλωστε και γυναίκες μου χαρίζουν λουλούδια! Και γειτόνισσες και φίλες, ακόμα και ιντερνετικές φίλες μου έστειλαν σποράκια και φύτεψα!
(Βλέπε Φωτεινή με κρινάκια της άμμου και Αστοριανή με σπόρια του Ήλιου!)

Ή δεν δείχνει;

Και τι πιο ωραίο απ’ το να ανταποδίδεις το «Ευχαριστώ» με χαμόγελο, αγκαλιά, ακόμα και με ένα φιλί στο μάγουλο, αν ξέρεις ότι δεν θα παρεξηγηθείς, κι αν έτσι αισθάνεσαι, πόσο μάλλον αν είσαι τόσο αυθόρμητος και «καθαρός» άνθρωπος, όπως είμαι εγώ;


Τι να πω; Είμαι στεναχωρημένη. Ναι, γιατί οι φίλοι μου παρεξηγούν τα λουλούδια των φίλων μου!


Κι όλο μου φέρνουν! Κι ο άντρας μου κουβαλάει κούτες με ληγμένους βολβούς σπίτι, από τουλίπες, μαργαρίτες κι ότι άλλο σβησμένο λουλούδι δεν προλαβαίνει να πάει καν στον κάδο σκουπιδιών, δίπλα. Πάνε στην λουλουδοανακύκλωση του κήπου μου, της γειτονιάς μου στον Βόλο, στην αυλή της καρδιάς μου στην Ζαγορά, στις γειτόνισσες της καρδιάς στην Ζαγορά, και παρ’ όλο που ήταν για πέταμα, ένα είναι σίγουρο:
θα φυτρώσουν!
Θα φυτρώσουν και θα χαρίσουν αγνή ομορφιά και τρυφερά βλέμματα.


Μα, είναι δυνατόν, να φέρνουν προβλήματα τα λουλούδια μου;
Κι ο Φώτης μου χαρίζει δεκάλεπτα, απ’ τα δεκάλεπτα που μαζεύει μανιωδώς κάθε μέρα.

Κι ο Νίκος μου χαρίζει αποφάγια για τους γλάρους μου.
Κι ο Απτούλ έρχεται και με βοηθάει στη δουλειά, κάθε που τον χρειάζομαι, χώρια η στήριξη τόσα χρόνια στις δύσκολες στιγμές!
Κι ο Μάκης με κερνάει αναψυκτικό.
Κι ο Βασίλης ο Αλβανός μου χαρίζει ποτήρια και μπολάκια.
Κι ο Δημήτρης μου φέρνει σουβλάκια.
Κι ο τάδε αφήνει μπουρμπουάρ, πάντα!
Κι ο τάδε έρχεται ψωνίζει και αφήνει πάντα τον καλό του λόγο για την κουλτούρα μου, επειδή με βλέπει να διαβάζω ή να γράφω.
Κι ο τάδε με λέει: «Γλυκυτάτη κυρία μου!»
Και ο τάδε μου λέει: «Χαμογέλα μου, μαιριλινμοράκ!" Και με ρωτάει κάθε φορά: "Κι άμα σι χουρίσ’ ο Μήτσους, θα πάρ’ς ιμένα;»
Κι ο τάδε μόλις με βλέπει λέει: «Ώ, η αγαπημένη!»

Τι να κάνω;
Να αραδιάσω με την σειρά όλους τους γνωστούς, φίλους και πελάτες;

Τι να κάνω;
Να βάλω φράχτη στην αυθόρμητη επικοινωνία των ανθρώπων;
Να βάλω μηχανή αληθείας, σαν διόδια, πριν ανταλλάξουμε «Καλημέρες», για να δω τι σκέφτεται ο καθένας στο πίσω μέρος του μυαλού του;

Να πάψω να χαμογελάω;
Ν’ αλλάξω;
Πότε; Τώρα στα πενήντα;
Γιατί;

Να βάλω σε καραντίνα το αντίθετο φύλλο;
Γιατί; Μήπως και το ίδιο φύλλο τώρα, δεν το παρεξηγούν;

Η αλήθεια είναι πως με τους άντρες τα πάω καλύτερα. Είναι πάντα πιο ειλικρινείς και πιο αυθόρμητοι απ’ τις γυναίκες κι αυτό γιατί παραμένουν παιδιά, ενώ οι γυναίκες, ξεχάστηκαν. Γέρασαν απότομα, κάνουν άλλα και παρεξηγούν ακόμα και λουλούδια που χαρίζονται φανερά.

Δεν πρόκειται ν’ αλλάξω. Πώς να το κάνουμε; Αρκεί που με ξέρει ο άντρας μου και με καταλαβαίνει. Για όλους τους άλλους, ακόμα και για γνωστούς που παρεξηγούν τις κινήσεις άλλων γνωστών, δεν θα μπορέσω.

Ότι είναι, ότι σκέφτεται, ότι κάνει κι ότι νιώθει κανείς, βγαίνει.
Κι αυτό το καταλαβαίνουν ακόμα και τα λουλούδια…
κι ας κάνουν το κορόιδο.

Αυτά! 7:35

Α, ναι! Και αποκλειστικότητα στους φίλους δεν υπάρχει!
Στον άντρα μου όμως, ναι!
Εκείνος με ξέρει 30 ολόκληρα χρόνια. Ξέρει πως αφήνοντάς με να δέχομαι λουλούδια, δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω για μένα κι αυτό μου φτάνει. Όλοι οι άλλοι περισσεύουν.

Κι εκεί που ήθελα να σας ρωτήσω αν μπορεί να υπάρξει πραγματική φιλία ανάμεσα στα αντίθετα φύλλα ή και με μεγάλες αποκλείσεις ηλικίας, το θεώρησα περιττό. Είναι θέμα χαραχτήρα, όλα!

Αν ξέρει ο καθένας μέχρι που είναι τα όριά του, δεν μπορεί τίποτα να συμβεί κατά λάθος.

Αν το σκέφτεσαι για τους άλλους, σημαίνει ότι το κάνεις ο ίδιος.

Όχι, φίλες και φίλοι μου! Τα λόγια του κόσμου εμένα δεν με πτοούν! Τυχόν μπερδεμένα αισθήματα φίλων με στεναχωρούν, γιατί αυτό ξέρω πως πονάει κι αν βοήθεια από πλευρά μου είναι η απόσταση, θα την έχει. Μέχρι να ξεκαθαρίσει τα εντός του. Έχω ευθύνη στο ότι δεν κατάλαβα το πρόβλημα εγκαίρως, μα όταν δεν πονάς ο ίδιος, πόσο να καταλάβεις τον πόνο του άλλου, ακόμα κι αν είναι γνωστός ή φίλος;