Μαύρο τριήμερο

Να πεις ότι δεν στα 'πα, Κατερίνα!
Στα 'πα:
"Να δεις που όταν θα πιάνεις σήμα δεν θα έχεις διάθεση για τίποτα."

Κι έτσι ακριβώς έγινε. Απόψε που ήμουνα σπίτι δεν μου έκανε καμία αίσθηση για ίντερνετ. Ούτε να τ' ανοίξω δεν ήθελα.

Γιατί;
Γιατί άραγε;

Τι να λέω τώρα;
Πες να ξεθυμάνεις.

Τι να πρωτοπώ; Έγιναν τόσα πολλά!

Πες την περίληψη, τότε.

Όκευ: Περίληψη, ναι.

Το τριήμερο ήμουνα μέρα νύχτα κλεισμένη στο κλουβάκι που το λένε περίπτερο. Εκεί είχα υπολογιστή, μα έχανα συνέχεια το σήμα, γιατί τα αυτοκίνητα με τους βιαστικούς οδηγούς τους έτρεχαν με χίλια. (Ελπίζω να έφτασαν όλοι στον προορισμό τους!)
Βιβλία είχα μαζί μου να διαβάσω, ακόμα και να διορθώσω... αλλά, ντεν!...

Η τηλεόραση όταν δούλευε, γιατί κι αυτή τώρα βρήκε να χαλάσει, έλεγε τα δικά της. Δεν της έδινα σημασία, παρά μόνο εκεί που έλεγε ειδήσεις. Ήθελα να ενημερωθώ για το τι γίνεται στον κόσμο.

Κι ο κόσμος χάλαγε...
Μαζί με την τηλεόραση.

Δίπλα μου, πίσω μου, πλάι μου, στα πόδια μου στίβες οι εφημερίδες. Άλλες των δύο κιλών, άλλες των πέντε. Άλλες σε σελοφάν και άλλες όχι. Άλλες με λίγα, άλλες με πολλά.
Κι εγώ ήθελα να τις ξεφυλλίσω όλες. Να δω γιατί ο κόσμος χάλαγε.
"Ευτυχώς οι φίλοι μου οι πελάτες με τις "κρατήσεις" τους, δεν θα με μαλώσουν που τους χάλασα το περιτύλιγμα", σκέφτηκα και άνοιξα κάποιες. "Να βγάλω και την μηχανή, να έχω ύλη για το κυκλάμινο, να κερδίζω χρόνο", σκέφτηκα, "γιατί το σκανάρισμα απαιτεί χρόνο και τώρα δεν έχω".

Στην Ιταλία σεισμός, εκατοντάδες φέρετρα, ο Βασίλης δεν άντεξε, τραγική φιγούρα η μάνα, χιλιάδες οι τραυματίες, χιλιάδες οι άστεγοι, μια πόλη ολόκληρη ρήμαξε.

Στην Ελλάδα ένας δέκα-εννιάχρονος Δημήτρης, (Πατμανίδης) μετανάστης, πήρε τα "όπλα του" και βγήκε παγανιά να σκοτώσει κόσμο. Να σκοτώσει τη ζωή των άλλων και την δική του! Έτσι! Στα καλά καθούμενα! "Είχε πολύ μίσος μέσα του!" λέει.

Στην τηλεόραση ανέλυαν τα γεγονότα και σε κάθε παραθυράκι των ειδήσεων, ο καθένας εξέφραζε και μια άποψη.

Έκλεισα την μηχανή. Δεν είχα διάθεση να φωτογραφήσω καμία σκληρή φωτογραφία. Ούτε απ' τον σεισμό, ούτε ένα παιδί που με σημάδευε με το όπλο του, ενώ αυτό ήταν ήδη νεκρό.

Αφού διάβασα ότι άποψη υπήρχε, αφού άκουσα όλες τις γνώμες των άλλων στην tv, ακόμα και γνωστών, έκλεισα τα πάντα (υπολογιστή, τιβι, εφημερίδες) και χάθηκα στις σκέψεις μου.

Τόση μελαγχολία δεν έχω ξανανιώσει στη ζωή μου.
Κράτησα και κρατάω ακόμα, εκείνη τη σιγή της μελαγχολίας αυτών των ημερών.
Πολλά τα ερωτηματικά. Παντού οι ευθύνες και για τα δυο θέματα, που δεν είναι μόνο δυο, αλλά χίλια δυο.

Τι να πεις;
Εδώ δεν υπάρχει περίληψη. Υπάρχει χάος.