"Μια σκακιέρα είναι η ζωή κι εμείς τα πιόνια της."
Είναι μια πρόταση απ' τις πολλές που σημείωσα διαβάζοντας το μυθιστόρημα του Λάκη Φουρουκλά ,"Οι γυναίκες της συγνώμης", στην σελίδα 232.
Θα μπορούσε να είναι και τίτλος αυτού και πολλών άλλων... βιβλίων.
Αυτή η φράση είναι μέσα στο μυαλό μου εδώ και μήνες. Δεν ξέρω σκάκι, αλλιώς θα ήξερα και πιο πιόνι είμαι. Εγώ ξέρω μόνο λίγο ξερή απ' τα χαρτιά κι εκεί θα έλεγα πως είμαι ο "καρβουνιάρης", εφόσον αυτό το χαρτί βγαίνει πάντα εκτός παιχνιδιού.
Ο παππούς πριν πεθάνει με μάθαινε μπουρλότο.
Δύσκολο παιχνίδι. Δεν το κατάλαβα καλά. Μου το μαθαίνει τώρα η ζωή, κανονικά!
Εδώ και καιρό ήθελα να ψάξω να το βρω στον γκούγκλη.
Το χρειάζομαι άλλωστε για το βιβλίο...
Ευχαριστώ Λάκη που μου το θύμησες και κυρίως που συμφωνούμε στο ότι:
"Η ζωή είναι παιχνίδι". (Όσο για το είδος, δεν θα τα χαλάσουμε!)
Παλιότερα έλεγα: θέατρο. Παίρνουμε ρόλους και κατεβαίνουμε στη γη. Μετά, όλοι φίλοι και συνεργάτες, όπως κάνουν και οι ηθοποιοί.
Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να είναι και κρυφτό, κυνηγητό, τραμπάλα, γύρω-γύρω όλοι,
παζλ, και ότι άλλο υπάρχει!
Να είμαστε καλά, να παίζουμε όλοι μαζί!
Όχι, όμως, μπουρλότο! Έλεος!
Υγ. Σόρυ Λάκη, που με μια πρόταση δική σου, έβγαλα και ένα "άχ" μου!
ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ, ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ και πάντα καλές και δυνατές εμπνεύσεις!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου