Οι αγαπητικοί της βοσκοπούλας

Οι αγαπητικοί της βοσκοπούλας

8/4/09 Τετάρτη απόγευμα, ώρα 5:08
….
Ερχόμουνα στη δουλειά φορτωμένη με τα μπαγκάζια μου. (υπολογιστή, καλώδια κ.λ.π. – τα γνωστά)
Ο άντρας μου με περίμενε χαμογελαστός, σχεδόν στον δρόμο. Ήρθε προς το μέρος μου και χάρηκα από μέσα μου: «Άντε, επιτέλους, έχει κάτι ευχάριστο να μου πει», σκέφτηκα.
Χαμογέλασα κι εγώ.
«Άργησες! Άντε και περιμένουν οι αγαπητικοί της βοσκοπούλας…», μου είπε, ενώ τίναζε το παντελόνι μου, που κάπου είχε σκονιστεί. (Πού αλλού; Κάτι είχα αρπάξει απ’ τον κήπο μου.)
«Αυτό ήταν;» σκέφτηκα από μέσα μου, ωστόσο γέλασα κι εγώ βλέποντας δυο πελάτες να περιμένουν εμένα για να ψωνίσουν.
«Άντε! Άργησες!» είπε ο ένας.
Ο άλλος έκανε ότι διάβαζε εφημερίδα.
«Τι να σε κάνω, άντρα μου; Έχω κι εγώ τους πελάτες μου!»
Πελάααατες μου! Πού είσαι Βέγγο; Εδώ να δεις πελάτες!
Τώρα έχει φύγει ο άντρας μου κι εμένα στο μυαλό μου έμειναν όχι οι αγαπητικοί, απ’ αυτούς ποτέ δεν είχα, ούτε μ’ έννοιαζαν, αλλά η βοσκοπούλα…
Θυμήθηκα τότε που ήμουνα παιδί, μη έχοντας στολή για τις Απόκριες, ντυνόμουνα βοσκοπούλα.
Να θυμηθώ να βρω αυτές τις φωτογραφίες.
Και μετά όταν μεγάλωσα, βοσκοπούλα ήθελα να είμαι στη ζωή, για να έχω ελεύθερο χρόνο να γράφω. Τότε που πρωτοάρχισα να ξενυχτάω, μετά τη μάννα...
Αυτή η επιθυμία έχει καταγραφεί πολλές φορές στα παλιά κιτρινισμένα ημερολόγιά μου, αλλά αυτό ο άντρας μου δεν το ήξερε.
Νοσταλγία μου έφερε αυτή η λέξη του σήμερα. Ναι, η Κατερίνα που ποτέ δεν έγινε βοσκοπούλα κι ας ήταν φαινομενικά το πιο εύκολο όνειρο για πραγματοποίηση.
Όταν έχεις οικογένεια και υποχρεώσεις, ούτε βοσκοπούλα δεν μπορείς να γίνεις. Κι όμως, μια φορά ψάχνοντας στις αγγελίες για δεύτερη δουλειά (ποτέ μου δεν έκανα μόνο μία), τηλεφώνησα σε μία αγγελία που ζητούσαν βοσκό, με πολύ λαχτάρα.
Τι κι αν γελούσε ο άνθρωπος; Εμένα η ψυχή μου έκλαιγε που δεν είχα τα προσόντα γι’ αυτή τη δουλειά, πέρα απ’ τα εμπόδια…
Εκείνος δεν πίστεψε ότι έλεγα αλήθεια. Ούτε προσπάθησα να τον πείσω.
Εκείνος βρήκε σίγουρα άλλον βοσκό. Σίγουρα άντρα, δυναμικό, που ξέρει ν’ αρμέγει, να περπατάει στα βουνά, να κυνηγά τα κατσίκια του, να μη φοβάται τους λύκους και σίγουρα όχι τα ίδια τα τσομπανόσκυλά του!
(Βλέπε σημάδι στα χείλη απ’ το δάγκωμα του Ουντέζε).
Πάντως, βοσκοπούλα σαν την Κατερίνα, σίγουρα δεν θα βρήκε! Η Κατερίνα θα μιλούσε πολύ με τα κατσίκια του. Θα τα χάιδευε, θα τα μιλούσε, θα τα φωτογράφιζε, θα τα έκανε καλή παρέα. Θα τραγουδούσε, θα έπαιζε φυσαρμόνικα, θα παίζανε μαζί κυνηγητό κι εκείνη θα έφτανε πρώτη στο νέο λουλουδάκι που ξεφύτρωσε στην βουνοπλαγιά, κι ας μην ήταν κατσίκι!
Θα, «θα», ακόμα και ίντερνετ θα τους μάθαινε! Ον λάιν θα ήτανε όλη μέρα και όλη νύχτα.
Ναι, με τ’ αστέρια… Σαν τον Λουντέμη που μετρούσε τ’ άστρα.
Τι κι αν εκείνη το βιβλίο του το διάβασε στα 47 της; Στα όνειρά της και στα χαρτιά της, κανέναν δεν έκλεψε.


Τι τα θυμήθηκα σήμερα; Μια γλυκιά νοσταλγία με κυρίευσε…
Δεν θυμάμαι αν ρώτησα τότε πόσο ήταν ο μισθός. Μάλλον δεν ρώτησα, παρόλο που από οικονομική ανάγκη έψαχνα και τότε για δεύτερη και τρίτη δουλειά. Νομίζω πως όχι. Ήμουνα κοντά στο όνειρο και στα όνειρα δεν μετράει το χρήμα.

6:06
Άφησα τη δουλειά… και πέρασα έναν κύριο «παιδί», με ειδικές ανάγκες απέναντι.
Κιχ! στον άντρα μου, όχι για τους αγαπητικούς… αλλά για το συρτάρι, που θα μπορούσε να είχε κάνει φτερά!
Και τότε να δεις χαμόγελα στη βοσκοπούλα!!!
(1:47)