Το θέμα στα μπλογκ

Για το γεγονός έγραψαν:

Το χαμομηλάκι έχει μια ατελείωτη λίστα υπευθύνων.
Απάντηση: Εν συντομία, αλλά καλύφθηκα.

Το χαμομηλάκι επικεντρώνεται στις Σχολές ΟΑΕΔ.
Απάντηση: Δεν νομίζω πως είναι θέμα Σχολής. Είναι θέμα αδιαφορίας των γύρω. Ξεκινάμε απ' τους καθηγητές, απ' τους ελλιπείς ψυχολόγους και καταλήγουμε στους συμμαθητές.
Αν κάποιος προλάβαινε...

Κάποτε, πριν χρόνια, υποπτεύθηκα μια δύσκολη συμπεριφορά ενός αγοριού. Στην αρχή είπα πλαγίως στην μητέρα του να τον προσέχει. Μετά, όταν είδα περισσότερα δύσκολα συμπτώματα της είπα να συμβουλευτεί ψυχολόγο. Άστραψε και βρόντηξε. Μου κράτησε μούτρα. Μετά από καναδυό χρόνια, όχι μόνο επιδυνώθηκε η κατάσταση του παιδιού, αλλά μάθαινα πως τα σπάει όλα και όχι μόνο. Τότε την έπιασα και της μίλησα εν ψυχρώ. Της είπα πως πρέπει να δράσει πριν χάσει το παιδί της και πριν τους σκοτώσει. Φοβήθηκε, έκλαιγε, με ρώταγε τι να κάνει.
Της έλεγα. Ήμουνα πρόθυμη και να βοηθήσω.
Ντρεπόταν... Δεν ήθελε να στιγματήσει το παιδί της.
Πέρασε κι άλλα μετά, μέχρι που έμαθα πως μια μέρα "έδρασε" μόνη της, χωρίς να την νοιάζουν τα λόγια του κόσμου. Έτσι έσωσε το παιδί της. Νοσηλεύθηκε για σχιζοφρένεια και τώρα κάνει σπίτι του θεραπεία.
Υπήρχε και κακό ιστορικό πίσω του με δύο αυτοκτονίες.
Αν δεν το συζητούσα εγώ, αν δεν συμμετείχαμε 5 γνωστοί από μακριά να στρώσουν έδαφος στην γειτονιά, ώστε να "μην πουν λόγια του κόσμου", ποτέ δεν θα ήταν έτοιμη αυτή η μάνα για να σώσει το παιδί της.
Κάθε φορά που θυμάται εκείνη την σκληρή μέρα, κλαίει ακόμα. Και σας πληροφορώ πως αυτό το παιδί, αν είχε χρήμα, θα ήταν ένας διάσημος μουσικός σήμερα.
*****
Έχω κι άλλα τέτοια περιστατικά.

Πριν πολλά πολλά χρόνια, γνώρισα μια οικογένεια που είχε ένα πολύ κλειστό κοριτσάκι. Ήταν τότε μαθήτρια Λυκείου. Μου έκανε εντύπωση και την πλησίασα με τον τρόπο μου. Τότε ήταν που έγραφα το ββλίο της μάννας. Εκεί κολλήσαμε. Μου είπε ότι έγραφε κι εκείνη. Πλησιάζοντάς την περισσότερο μου εμπιστεύτηκε τις κρυφές γραπτές σκέψεις της. Τότε είδα ένα κορίτσι έτοιμο να αυτοκτονήσει. Δεν εκδηλώθηκα στους γονείς της. Της κράτησα συντροφιά ένα χρόνο γράφοντάς της κάθε μέρα γράμματα. Μια γειτονοπούλα μου της το έδινε στο σχολείο και μου έφερνε το δικό της.
Στάθηκα δίπλα σ' αυτό το κορίτσι όταν το είχε ανάγκη. Με απειλούσε να μην μάθουν τίποτα οι γονείς της, γιατί θα αυτοκτονούσε. Τότε δεν ήταν σε καλή φάση μαζί τους. Με τον τρόπο μου την έκανα να αλλάξει γνώμη. Τέλος της χρονιάς πέρασε ιατρική, έφυγε, ανταλάσσαμε γράμματα στην αρχή, μετά ερωτεύθηκε και άνοιξε τα φτερά της ζωής της. Από τότε, όποτε με βλέπει μ' αγκαλιάζει σφιχτά και σιωπηλά. Μόνο εμείς οι δυο ξέραμε τι μας έδενε και κανένας άλλος.

****
Κι άλλο ένα. (Έχω πολλά τέτοια, με γράμματα).
Ένας συνάδελφος ήταν πολύ στεναχωρεμένος για την κόρη του. Ήταν άριστη μαθήτρια, μα παραμονές των Παννελαδικών είχε πάθει υστερία. Πήγαινε ερημικούς περιπάτους και την ψάχνανε όλη νύχτα. Όταν μου το είπε, στεναχωρέθηκα πολύ. Του πρότεινα να πάρει μία ψυχολόγο και να πάνε μαζί το μεσημέρι σπίτι, δήθεν συνάδελφος περαστική.
Εκείνος πήρε. Μίλησε εκείνη στο κορίτσι, το βράδυ εκείνη, τα ίδια πάλι. Την έψαχναν.
Όταν μου το είπε την άλλη μέρα, κάθησα και της έγραψα ένα πολύ μεγάλο γράμμα. Ο πατέρας το πήρε διστακτικά και απογοητευμένος, αλλά το μεσημέρι, όταν η κόρη του μου τηλεφώνησε να μ' ευχαριστήσει και να μου υποσχεθεί πως θα πάει να γράψει, εκείνος πέταγε απ' την χαρά του! Ήταν μαθήτρια του 20 και σίγουρα θα περνούσε στην φιλολογία που ήθελε. Δεν είχε να φοβηθεί τίποτα.
Του είπα την άλλη μέρα να πάνε ώρες νωρίτερα, για να προσαρμοστεί, μην έχουμε νέα αντίδραση πάλι, κι αν χρειαζόταν να ειδοποιούσε και μένα να φύγω απ' την δουλειά.
Το κορίτσι μισή ώρα πριν μπουν, λιποθύμησε.
Τότε ο πατέρας είπε: "Παράτα τα! Φύγαμε!"
Τότε εκείνη συνήλθε και είπε:
"Όχι! Μπορώ! Το χρωστάω στον εαυτό μου και στην Κατερίνα!"
Τώρα είναι φιλόλογος. Εκείνη με γνωρίζει. Εγώ, όχι! Μια μέρα συναντήθηκαμε σε ένα γνωστό γάμο, ήταν με τον μπαμπά της και μου είπε πως εκείνη πάντα θα με θυμάται!
Να, κι εγώ που απόψε την θυμήθηκα!

******
Η Φωτεινή αναρωτιέται αν η περίπτωση του Δημήτρη ήταν θέμα μιμητισμού ή νέα περίπτωση όπως με την Λόρι Ντρου. Περισσότερα εκεί.

Εγώ θα της απαντήσω από δω, πως δεν είναι μόνο θέμα παιδιών και ηλικίας. Είναι θέμα χαραχτήρα. Αν είσαι καλοπροαίρετος άνθρωπος πιστεύεις εύκολα το "παραμύθι" του άλλου. Εγώ αν και 49, την έχω πατήσει πολλές φορές. Δεν μετανοιώνω όμως που ασχολήθηκα με το ίντερνετ, παρόλο που πληγώθηκα πολλές φορές από φίλους, είτε εικονικούς, είτε πραγματικούς.
Άλλωστε και οι πραγματικοί πόσες φορές δεν κρύβουν άλλα πρόσωπα; Στην πορεία τα βλέπεις κι αυτά μέσω της συμπεριφοράς τους. Όπως γίνεται και στην έξω ζωή. Παντού υπάρχει ο ανταγωνισμός, η ζήλια, η κακία, η τρικλοποδιά, η διπροσωπία, η υποκρισία. Ίσα ίσα που εδώ οι χαρακτήρες φαίνονται ακόμα καλύτερα!
Το κακό με μένα Φωτεινούλα μου, είναι ότι τα παιδιά μου δεν ενδιαφέρονται για το ίντερνετ και μαλώνουν την μαμά: "Να προσέχει!"
Κλείνω προς τον μιμητισμό για τον Δημήτρη, αλλά δεν αποκλείω να ερωτεύθηκε και καμιά περσόνα! Αν συνέβη αυτό, ε, τότε, ναι! Τότε αυτός ο όποιος άνθρωπος που τυχόν κρυβόταν πίσω απ' αυτή, σίγουρα θα έχει τις ευθύνες του! Ευτυχώς δηλαδή που δεν ξέραμε εκείνο το πρόγραμμα!
Είδωμεν, Φωτεινή!