... ο χρόνος που φεύγει...

Συνήθως στα μέιλ μου είμαι βιαστική. Προσπαθώ από παντού να "κλέψω" χρόνο για το ίντερνετ. Έτσι, ρώτησα τον Τάσο Κάρτα που είναι ποιητής, "αν έχει κάτι για τον χρόνο που φεύγει γρήγορα!"

Κι εκείνος μου έστειλε τόσο υλικό! Εν τω μεταξύ δεν ξέρω τι πρέπει και τι δεν πρέπει να εμφανίσω! Θα πράξω κατά βούλησιν Τάσο και μετά, βάρα!

*************

ΚΑΝΤΑΤΑ: Νάσαι τόσο πρόσκαιρος, και να κάνεις όνειρα τόσο αιώνια (Τάσος Λειβαδίτης)
(Υπότιτλος)
Βουίζει γύρω η πλήξη και γλεντά
Γλεντάω κι εγώ ο ίσκιος της

Αρχίζω με ένα ΚΕΙΜΕΝΟ που είχα διαβάσει τυχαία σ’ ένα blog πριν από πολύ καιρό (με αφορμή κάποιο παιχνίδι blog-ο πυραμίδας – αυτό που ο ένας προσκαλεί τον άλλο με ελεύθερο συνειρμό να σκαρφιστεί έναν διαφορετικό καθρέφτη καθρεφτάκι μου για τον εαυτό του….)

Σκέφτομαι λοιπόν

Να κάθομαι τα βράδια

να γράφω επιστολές

Να γδύνω τη ψυχή μου

και να της μπήγω λέξεις

Κι έπειτα τσίτσιδη,

αιμορραγούσα και φλύαρη

Να την στέλνω σε αγνώστους

Να δείχνει πότε με φόβο

Πότε με συστολή

Τις πληγές

Κι άλλοτε με νάζι

Ή αντρειοσύνη

Εικόνα ζοφερή στους παραλήπτες

Κινδύνου μήνυμα δυνατό

Επίμονα χτυπάει στο κόκκινο

Θα κάθονται και θα θωρούν

Μπορεί και να λυπούνται

Θ' ακούν τις ιστορίες της

Και θα μονολογούν:

Μία ψυχή μονάχη αιματοβαμμένη

Μες σε επιστολόχαρτα

Για δες!

Θα την πετούν

Θα της μιλούν

Θα τη φοβούνται

Κι όταν γυρίσει πίσω στον αποστολέα της

Επιστολή κλεισμένη,

άγγιχτη

«Άγνωστος παραλήπτης»

Η σημείωση

Θα ξέρω πια

Πως έφτασε σε σένα.
*******

Τρομάζω μπροστά στις δύο παράλληλες ζωές.
Γιατί έχει τη δική της αλήθεια και η δεύτερη ζωή,
η παράλληλη με αυτή τη γνωστή και συνηθισμένη,
η καλά κρυμμένη στα δύσβατα μονοπάτια των λέξεων...

{Το πρόβλημα είναι πως ζωές κρύβονται πολλές μέσα μας,
τόσες ακριβώς όσα τα μόρια και όλα τα απειροελάχιστα σωματίδια που μας αποτελούν….
Και είναι πρόβλημα όσο δεν το αναγνωρίζουμε,
όταν δεν καταλαβαίνουμε πως υπάρχει αυτό περισσότερο από εμάς.
Θεωρούμε τον εαυτό μας ΕΝΑ αδιαίρετο υλικό σώμα,
ενώ αυτό είναι η μάσκα μας,
το τσουβάλι που περιέχει όλα μας τα υπάρχοντα,
τα χαρίσματα, τα στραβά, τις ιδιαιτερότητές μας.
Θεωρούμε ως άνθρωπο ένα περίβλημα,
ένα «πακέτο» -μετά ή άνευ φιόγκου!!!}

Συνήθως περιμένω να έρθει το πρωί,
γιατί σε μένα κάπου εκεί τα ξημερώματα,
όταν όλα γύρω ησυχάζουν ή τα πλακώνει το βουβό σκοτάδι,
αρχίζει αυτή η περιπλάνηση στο παραμύθι των λέξεων.
Μερικές φορές είναι μαγεία να μπορείς
να κλείνεσαι μέσα σε εικόνες λέξεων
και με αυτό τον τρόπο να ξεφεύγεις
από το βάρος της καθημερινής σπατάλης στα τετριμμένα.
Άλλοτε όμως (και πιο συχνά)
η διαφυγή αυτή είναι ένα κακό υποκατάστατο
που κάνει για λίγο
«να μη νιώθεται
η πληγή από το φριχτό μαχαίρι του χρόνου» (Καβάφης).
Η φθορά του χρόνου όμως δεν είναι λέξεις να παίξεις
σχεδιάζοντας τα επόμενα ανεπάντεχα σχήματα λόγου.

{Το ζουμί είναι να μη χρειάζεται κάποιος να ξεφεύγει.
Να είναι διαρκώς φευγάτος.
Όσο μπορεί να αποφεύγει να φορά τη μάσκα.}.

Σαν χθες μου φαίνεται ότι ήταν εδώ στην παλιά γειτονιά
(τόσο διαφορετική τότε, πάλι ίδια τώρα) που έψαχνα να βρω
το σπίτι, Σπάρτης και Βυζαντίου γωνία,
όπου, ως νεαρός καθηγητής φιλολογίας, θα συνέχιζα τα βήματά μου στην συμπρωτεύουσα...
Κι έπειτα ξαφνικά πέρασαν από κοντά 30 χρόνια...
Σαν μια μέρα!!!
{Ούτε μια στιγμή δεν έχει περάσει από τη μέρα που γεννηθήκαμε.
Ο χρόνος είναι δημιούργημα λογικό του ανθρώπου.
Κατασκεύασμα δικό μας για οικονομικούς και εμπορικούς λόγους.
Χρόνος δεν υπάρχει. Μονάχα Καιρός.
Ο Καιρός που έρχεται και φεύγει,
ο Καιρός που διαμορφώνει καταστάσεις,
ο Καιρός που είναι σύμμαχος ή εχθρός.
...και ο Καιρός ΔΕΝ μετριέται.
Έρχεται και φεύγει, περνά και ξανάρχεται και ξαναφεύγει
και μπορούμε να τον έχουμε με το μέρος μας,
να τον συναντούμε κάθε τόσο ή να τον αποδιώχνουμε...}

Κολλάει μερικές φορές το μυαλό σε μια ασήμαντη μικρή στιγμή παρελθούσα ανεπιστρεπτί
και την μεγεθύνει τόσο πολύ
που όλα τα άλλα γύρω της μοιάζουν φευγαλέες σκιές.
Πολλές τέτοιες στιγμές έρχονται όταν ξεχνιέμαι σ' αυτή τη δεύτερη ζωή που ζω φυλακισμένος στις λέξεις μου.
Τις μαρμαρώνω και σαν παλιές φωτογραφίες
τις κοιτώ με τη σιγουριά και την ασφάλεια της απόστασης.
Με τη νοσταλγία και τη θλίψη που έχεις όταν ξέρεις ότι
δεν μπορείς να κρατήσεις για πολύ στο χέρι σου
ό,τι το θέλεις τόσο πολύ.
Με την αίσθηση του ανικανοποίητου
γιατί ξέρεις ότι σε λίγο θα «ξυπνήσεις»
κι όλα αυτά που τα νιώθεις τόσο κοντά, δεν είναι εκεί.
Έχουν περάσει τόσο αμετάκλητα που νιώθεις
ότι μπορεί και να μην υπήρξαν στην πραγματικότητα,
πως η ανάμνησή τους είναι ένας αντικατοπτρισμός,
μια όαση φτιαγμένη με υλικά του τόσο ανήσυχου πάντα πνεύματος
(που σ’ αντίθεση με σένα αυτό δεν γερνάει…).
Να τώρα ήρθε στο μυαλό μου πάλι
μια ανέμελη φευγάτη φωτογραφία
μπροστά σε ένα τοίχο αδειανό,
αλλά περίεργα όμορφο και παραμυθένιο,
(κάπου εδώ δίπλα, τόσο κοντά
που αν απλώσω το χέρι θ’ αγγίξω τα χρώματά του,
αλλά τόσο σαν μια άλλη πραγματικότητα
που είναι σαν να βλέπω μια αγαπημένη ταινία
στον κινηματογράφο που την είδα αμέτρητες φορές)

με ένα ταξίδι ζωγραφισμένο στο βλέμμα να σχίζει το φόντο.

Ναι, ο Ελύτης έπιασε την ουσία:
εμείς είμαστε το αρνητικό αυτών των ονείρων,
που εγκαταβίωσαν στις αναμνήσεις μας
και που είναι όλη η αλήθεια της ύπαρξής μας.
Θυμάμαι άρα υπάρχω.
Παίζω με τις εικόνες των λέξεων άρα είμαι ποιητής.
ΑΦΗΣΕ ΜΕ ΝΑ ’ΡΘΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ!!!
στη σονάτα του σώματος και της πολιτείας
Μην πεις ότι είναι ΠΕΤΑΜΕΝΑ ΛΕΦΤΑ
και βιαστείς ν’ σχολιάσεις με σαρκασμό την παρακμή μιας εποχής…

Τι είναι το σώμα, αναρωτιέται και ο Γιάννης Βαρβέρης στην τελευταία ποιητική συλλογή του.
Και απαντάει για λογαριασμό μας:
«Κάτι από δύση θα ’ναι πάντως σε κραιπάλη
κι έχει στολίδια του μαντείες
να μη σαστίζει σε αλλαξοκαιριές.
Πάλι μπορεί να ’ναι πέρασμα ενός τρένου
κι όχι το πέρασμα ενός τρένου επακριβώς
αλλά η ησυχία της διάβασης- δύο ησυχίες
εκείνη που προηγείται κι αυτή που έπεται.
Ή το πιο απίθανο, μες στον κοιτώνα
καθώς επικρατεί το σκόρπισμα του ελέους
κι οι αψήφιστες ραγισματιές στο ημίφως
να ’ναι μια σάρκα που φτεροκοπά
ενώπιον των οστών της»

για το τέλος στο 1ο μέρος των αποκαλύψεων διαλέγω τον κατά Τίτο Πατρίκιο ερωτηματικό για τη γέννηση της επιθυμίας…
Άραγε πώς γεννιέται
από ένα τίποτα η επιθυμία (Τ. Πατρίκιος)

Τρίτη, 7 Απριλίου 2009

σαν-ΥΠΟΓΡΑΦΗ (κι άλλη;)
Ποίηση Είναι ο Μαγικός Εκείνος Χώρος, στον οποίο Αποτυπώνεται η Λανθάνουσα έστω, κοινή όμως Ανθρώπινη Ανάγκη για Ουρανό (Σαχτούρης)

ΔΕΣΜΩΤΗΣ http://gr.mc266.mail.yahoo.com/mc/compose?to=with_a_ukulele@hotmail.com
Στον ίλιγγο της σκιάς http://gr.mc266.mail.yahoo.com/mc/compose?to=flying_libido@yahoo.gr
1000 ΛΕΞΕΩΝ http://gr.mc266.mail.yahoo.com/mc/compose?to=FlyingLibido.WithAUkulele@gmail.com
κατά κόσμον: κ ART ά SOS (από το Κάρτας Τάσος)

(ΑΘΕΜΙΤΗ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ… αν δεν παινέψεις το σπίτι σου…)
Flying Libido With A Ukulele
Τρία blog και μια ιστοσελίδα:το ένα blog να νίβει το άλλο και όλα εις σε να προστρέχουν τέχνη της ποιήσεως!

-- κ ART ά SOS (από το Κάρτας και Τάσος)

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟΙ ΣΤΙΧΟΙ (υπογραφής)

τόσα χρόνια, μέρες και νύχτες και πορφυρά μεσημέρια γράφω και ξαναγράφω αυτόν το Φαύλο Δούρειο Στίχο, Λευκή και Απρόσιτη Παρομοίωση σαν την αμείλικτη σιωπή στ’ αναφορικό φεγγαρόφωτο…γράφω και ξαναγράφω αυτόν το Φαύλο Στίχο απλή σκέψη πτερόεντος λόγου…άμεμπτων συμβολισμών Ομοιοκαταληξίας Χρυσηίδων Σιωπής Έρμαιο Επέκεινα Λερναίας Εμμονής στην Άτροπο επιθυμία την πρεσβυτέρα των Ποιητών άνω σχώμεν ευσεβείς πόθους όλο ανεβαίνοντας ακάλυπτους στίχους κι όλο ξοδεύοντας μαγικές εικόνες ουρανό

(Στίχοι Εικονολάτρες Εικόνες Λεξιθήρες από τη συλλογή Δούρειος Ίππος Επιούσιας Ομοιοκαταληξίας του Τάσου Κάρτα)

******
Να είσαι καλά Τάσο! Τα "έκλεψα" όλα! ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ στα ποιήματά σου και στη ζωή σου!