"Φτύνω κατάμουτρα..."

Πήρα και αντέγραψα στο τετράδιό μου το γράμμα αυτού του παιδιού. Ήταν Ελληνικότατα, αλλά εγώ ως μάνα που έχω δύο παιδιά, ως κυκλάμινο που έχω 3 χρόνια εμπειρία απ' το ίντερνετ και συνάμα πολλά παθήματα και μαθήματα, ως πολίτης αυτής της κοινωνίας, σαν ψυχολόγος που ήθελα να σπουδάσω και σαν Παρθένος που αναλύει τα πάντα, είχα ανάγκη να ψάξω την κάθε λέξη του, να την "μεταφράσω".

Και άρχισα τις αναλύσεις μου, φράση φράση.
Μέχρι κάποιο σημείο...

Και μου γεννήθηκαν ακόμα περισσότερα ερωτηματικά, απ' αυτά που έθεταν αναγνωρισμένοι ψυχολόγοι, εγκληματολόγοι, δημοσιογράφοι και πάει λέγοντας.
Και ψάχτηκα. Και μέσα μου και έξω μου.
Και στα μπλογκ, φυσικά. Έκανα μεγάλη γύρα, αλλά λίγους είδα να ασχολούνται μ' αυτό το θέμα. Κι ο κάθε ένας το πιάνει από άλλη σκοπιά. Ένα τόσο σοβαρό θέμα κι ένιωσα ακάλυπτη.

Σταμάτησα εκεί...
Αυτό το παιδί έλεγε πως "φτύνει την αξιοπρέπειά μου και την τιμή μου"!
Αυτή η φράση κανέναν δεν άγγιξε; Αυτό το παιδί απευθυνόταν σε όλους μας και σε καθέναν ξεχωριστά. Κανένας δεν θίχτηκε; Αυτό το παιδί θα σκότωνε εμένα αν βρισκόμουνα μπροστά του ή το παιδί μου, όπως κι εσένα ή το παιδί σου!
Αυτό το παιδί δεν γεννήθηκε φονιάς, ούτε αυτόχειρας!
Κάποιος το έκανε. Ποιος;
Η μάνα που τρέχει στην δουλειά, αντί να είναι σπίτι δίπλα του;
Η διαλυμένη οικογένεια της εποχής μας;
Η διαλυμένη γειτονιά της εποχής μας;
Η τηλεόραση που έχει καταντήσει να κάνει πλύση εγκεφάλου και να μιλάει μόνο για πλούσιους και κοσμικούς, για "εύκολη" και φανταχτερή ζωή, που έπαψε να μιλάει για αξίες και να δείχνει μόνο διαλυμένες οικογένειες;
Τα μεταλαγμένα Σχολεία μας και "οι δημόσιοι υπάλληλοι" που είναι πια οι καθηγητές;(Ευτυχώς ακόμα υπάρχουν και εξαιρέσεις!)
Η αναίσθητη κοινωνία μας και ο ρατσισμός της;
Το "κράτος" που νοιάζεται μόνο για την καρέκλα;
Το ίντερνετ και η εικονική πραγματικότητα;

Ήταν και μετανάστης. Ήταν κλειστό παιδί. Ήταν και 19 χρονών!Και πρώην ερωτευμένος! Και είχε εικόνες παιδικές και δύσκολες! Και ήξερε και από όπλα! Και βρήκε και όπλα!

Κι ήθελε να σκοτώσει και να σκοτωθεί!

Αυτό το παιδί για μένα, ήθελε να ζήσει, φίλοι μου!
Απλά, δεν του άρεσε το πλάνο ζωής που του προσφέραμε εμείς.
Γι' αυτό αποφάσισε να Φύγει και να πάρει κι άλλους μαζί (ευτυχώς δεν τα κατάφερε), για να μας πονέσει. Γιατί ήξερε πως φεύγοντας μόνο εκείνος, δεν θα μας πονούσε.

Και οι γύρω του, ακόμα και η μάνα, δεν κατάλαβαν τίποτα!
Κι εκείνοι που κατάλαβαν, τι έκαναν;
Κι αν έκαναν, πού είναι το αποτέλεσμα;