Δεν είναι η πρώτη μου φορά. Μου έχει ξανασυμβεί. Ναι, ακόμα και στο θέατρο. Αυτή είναι η δεύτερη ή η τρίτη φορά, που εκεί στα σκοτάδια, ψάχνω μολύβι και χαρτί να σημειώσω κάτι...Είναι να το ' χεις το κουσούρι...
"Η πρώτη ανάσα. Η ανάσα είναι περιπέτεια. Είναι η ανάσα περιπέτεια;"
"Βλέπω ένα κορίτσι. Δεν βλέπω καμιά γυναίκα..."
"Οι γυναίκες δεν κρατάνε κούκλες".
"Το καρότσι δεν θα κάνει το μωρό".
"Στη ζωή συμβαίνουν όλα, χωρίς κανένα πρόγραμμα".
"Κοιτάζω τα μάτια σας. Μιλάν τα μάτια σας; Περιμένω τα μάτια σας..."
"Τη ζωή μας πρέπει να την καταγράφουμε".
"Οι φωτογραφίες δεν είναι φυσικές. Είναι στημένες".
"Έχω όμως ένα και το ένα είναι μία αρχή".
Αυτές οι φράσεις καταγράφηκαν στο πρώτο χαρτί που βρήκα μπροστά μου. Πολλές άλλες όμως, καταγράφηκαν μέσα μου.
Κάπου εκεί στο φεγγάρι, που λέτε, βρήκα το κτήνος μέσα μου και έξω μου. Εκεί βρήκα και το κτήνος άλλων. Βρήκα και του άντρα μου! Του είπα:" Θα δουλέψω εγώ για σένα, να πας κι εσύ να το δεις! Πρέπει!"
Όλοι μας κουβαλάμε ένα κτήνος μέσα μας. Μπορεί και πολλά.
Αυτό το θέατρο ίσως, μας βοηθήσει να γιατρέψουμε το κτήνος μέσα μας. Και πρώτα το δικό μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου