Έπρεπε!

Τώρα βρίσκομαι στα σύνορα Μεγάλης Τετάρτης. (12 ακριβώς!)
Σήμερα είμαι σε καλύτερη φάση, αν και κάτι θα μπορούσε να με ρίξει στα τάρταρα...

Ωστόσο, μη αντέχοντας μια νέα λεκτική "κατηφόρα", μόλις γυρίσαμε ετοίμασα κάτι πρόχειρο να φάμε. Δεν ξέρω πως μου την έδωσε και είπα στον άντρα μου:
"Έλα να σου δείξω κάτι."
"Τι;"
"Κάτι. Δεν ήθελα να σε πονέσω, μα πρέπει να σε ξυπνήσω."
Κόκαλο ο δικός μου.
"Άσε να φάμε τώρα και μετά."
"Όχι, τώρα πρέπει!"

Έφυγα απ' την κουζίνα πρώτη και άνοιξα τον υπολογιστή. Μπήκα σ' αυτή τη νέα σελίδα.
Τον είδα που 'ρχότανε διστακτικά. Δεν μ' έννοιαξε. Ήθελα να τον "ξυπνήσω".

"Τα βλέπεις αυτά τα χέρια; Σου θυμίζουν κάτι;" τον ρώτησα.
Σοκ! ο δικός μου. Δεν αντέχει να δει καμιά φωτογραφία, ούτε ήξερε τον τίτλο που εγώ είχα δώσει απ' την αρχή και τελικά πάλι σ' αυτόν κατέληξα.
"Μη μου ξανααμφιβάλλεις ποτέ, για τις ιερές στιγμές που έζησα με τον πατέρα σου! Δεν σου επιτρέπω να ξαναπείς ποτέ κακιά κουβέντα γι' αυτόν! Κατάλαβες; Ότι παραμύθια κι αν σου λέει η Μαρία και η κάθε Μαρία!Ξηγηθήκαμε; Ένας ετοιμοθάνατος ποτέ δεν παίζει θέατρο. Άλλοι παίζουν!"

Εγώ επέμενα στην φωτογραφία, αλλά τον είδα πως είχε ξαφνιαστεί και με τον τίτλο.
Μου χάιδεψε το κεφάλι και τράβηξε συγκινημένος στην κουζίνα.
Έπρεπε.
Έπρεπε γιατί αυτό το χέρι είναι πια κάτω απ' το χώμα...
Δεν μπορείς να θυμώνεις με τις ψυχές.
Ούτε με την μάνα του πρέπει να θυμώνει, αλλά εκείνη δεν την είχα γνωρίσει τόσο, όσο τον παππού. Τουλάχιστον εκείνη δεν μου είχε δείξει ποτέ την καλή της πλευρά, παρά μόνο στο τέλος. Δεν παύουν όμως να Λείπουν και οι δυο και με τους Απόντες δεν μπορείς να τα βάζεις. Μόνο να τους συγχωρείς!
Άλλωστε, όλα εδώ μένουν!
Γελιούνται όποιοι νομίζουν πως θα τα πάρουν μαζί τους.