Πάσχα στο Βένετο, Πάσχα και στο Κεραμίδι!

Κι επειδή χθεσινή μέρα (έγινε κιόλας χθες!) περιείχε πολύ από πατέρα...
επειδή έρχεται Πάσχα σε λίγες μέρες,
επειδή σας μελαγχόλησα, ίσως,
σας αφιερώνω (όσους περνάτε από δω) ένα απόσπασμα επίκαιρο από ένα πολυσυζητημένο βιβλίο... πριν ακόμα βγει, πριν ακόμα καταλήξει στην τελική του ύλη.

....
Όταν ο παππούς ήταν καλύτερα μου έλεγε ιστορίες και αστεία.
Μια μέρα μου είπε μια αληθινή ιστορία ενός παπά απ’ τα παλιά χρόνια. Η ιστορία θα μπορούσε να έχει τίτλο: «Πάσχα στο Βένετο, Πάσχα και στο Κεραμίδι!»
Κι ο Γιώργος την ήξερε και μας την διηγήθηκε καλύτερα, γιατί ο παππούς είχε την διάθεση, αλλά μερικές φορές δεν καταλάβαινα καθαρά τι μου έλεγε. Πάντως ο άντρας μου και ο φίλος του γέλασαν. Κι εγώ γελάω, όποτε την θυμάμαι.
Έλεγε πως ο παπάς είχε σαράντα κουκιά μέσα στην τσέπη απ’ το ράσο του, για να υπολογίσει τις σαράντα μέρες του Πάσχα, γιατί τότε δεν είχαν ημερολόγια. Εκείνος κάθε μέρα έβγαζε και από ένα κουκί και ήταν εντάξει με τους υπολογισμούς του. Όμως μια μέρα η παπαδιά βλέποντας τα κουκιά στην τσέπη του ράσου του παπά, σκέφτηκε πως του αρέσουν και γι’ αυτό του έβαλε άλλη μια χούφτα κουκιά. Έτσι. Δώρο. Να έχει να τρώει ο άνθρωπος. Ο παπάς όμως, δεν το κατάλαβε. Απλά συνέχισε να αφαιρεί κάθε μέρα και από ένα κουκί.
Κάποια μέρα ο παπάς συνάντησε κάποιον απ’ το Βένετο και του είπε πως αυτοί έχουνε Πάσχα. «Εσείς στο Κεραμίδ’ γιατί αργείτε;» τον ρώτησε.
Τότε εκείνος του είπε:
«Τι; Επειδή εσείς έχετε Πάσχα στο Βένετο, θα γίν’ Πάσχα και στο Κεραμίδ;»

Γεια σου παπά μου απ’ το Κεραμίδι με την σοφία σου! Αθάνατη έμεινε η ιστορία σου και η μνήμη σου.
Βέβαια, αυτή η ιστορία που σώθηκε στα χρόνια μας από στόμα σε στόμα, παραποιήθηκε, γι’ αυτό θα γράψω και την δεύτερη εκδοχή.
Ο παπάς είχε στην τσέπη του φασόλια, τα βρήκε η παπαδιά και τα μαγείρεψε. Έτσι ο παπάς χτύπησε την καμπάνα του Βένετου νωρίτερα και παρασύρθηκε και ο παπάς απ’ το Κεραμίδι και χτύπησε κι εκείνος την καμπάνα της Ανάστασης.
Διίστανται οι απόψεις, γι’ αυτό κι εγώ μπερδεύτηκα. Αλλιώς την έλεγε ο παππούς, αλλιώς ο Γιώργος, αλλιώς ο Νίκος, αλλιώς ίσως, την γράφω κι εγώ.
Εμένα πάντως μου έμεινε η αίσθηση ακούγοντάς την, ότι όταν άκουσε ο ένας παπάς την καμπάνα του άλλου, χτύπησε και την δική του κι ότι ο πρώτος την είχε χτυπήσει για άλλο χαρούμενο γεγονός, όμως. Τώρα γιατί αυτό μου στέκεται καλύτερα, δεν ξέρω. Μπορεί να μπέρδεψα τα χωριά και να τα έγραψα ανάποδα. Μπορεί να μέτραγαν και ρεβίθια ή φακές. Όσπρια είναι κι αυτά. Μπορεί να μέτραγε και φουντούκια Ζαγοράς, κι επειδή εκείνα ήταν νόστιμα, τα άτιμα, να τα έτρωγε δυο δυο!
Μπορεί και να τα μπέρδεψα με την δική μου την καμπάνα, που θα την χτύπαγα εγώ, αν ήμουνα στο δικό μου χωριό…
"Δε βαριέσαι βρε Κατερίνα! Το νόημα είναι το ίδιο. Σιγά μη σε παρεξηγήσουν που τα έγραψες ανάποδα ή λάθος. Κοίτα να δεις. Εδώ απ’ έξω έχει "μια στοίβα καλαμιές. Μήπως αποκοιμήθηκες;" που λέει κι ο Μητροπάνος. Λες και θα γίνει το ημερολόγιο σου best seller κάνεις! Έλεος!"

Απόσπασμα απ' το ημερολόγιό μου τις σκληρές νύχτες του Νοσοκομείου.