Όταν σε εκπροσωπούν απόλυτα οι λέξεις ΑΛΛΩΝ, απλά αντιγράφεις!
Πηγή που τρέχει = Αγγελική Κώττη
Πρώτα- πρώτα, η είδηση. Η Εταιρεία Συγγραφέων εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση:
«Όπως συνέβη και άλλες φορές τους προηγούμενους μήνες η Εταιρεία
Συγγραφέων έχει δηλώσει ανοιχτά την αντίθεσή της σε πράξεις βίας,
οποιαδήποτε πολιτική κάλυψη και αν έχουν. Το ίδιο δηλώνει και τώρα,
έχοντας παρακολουθήσει τις καταφανώς παράνομες ενέργειες των στελεχών
της Χρυσής Αυγής εις βάρος μικροπωλητών, με μοναδικό στην ουσία κριτήριο
την εθνοτική τους καταγωγή. Οι ενέργειες αυτές είναι ακόμα περισσότερο
καταδικαστέες αν λάβουμε υπ' όψη μας ότι έγιναν με την παρουσία και
σύμπραξη βουλευτών της ΧΑ. Οχυρωμένοι πίσω από την σχετική ασυλία τους
και εκμεταλλευόμενοι την αποδόμηση μεγάλου μέρους της κοινωνίας λόγω της
οικονομικής κρίσης, δεν διστάζουν να αντικαθιστούν την αστυνομία αλλά
και τις δικαστικές αρχές, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για την αυτοδικία και
το δίκαιο επιβολής του ισχυρότερου.
Επισημαίνοντας τις ολέθριες προοπτικές τέτοιων βίαιων ενεργειών, η
Εταιρεία Συγγραφέων πιστεύει ότι θα πρέπει πλέον να σταματήσει η έωλη
και ουδέτερη τακτική των μέσων μαζικής ενημέρωσης, έντυπων και
ηλεκτρονικών, να τις αντιμετωπίζουν ως απλώς βίαιο θέαμα. Να πάρουν θέση
και να δείξουν ανοιχτά και τεκμηριωμένα προς τους πολίτες τι πράγματι
αποκρουστικό εγκυμονείται για τη δημόσια ζωή στο άμεσο μέλλον.
Παρασκευή 14-9-2012
Εταιρεία Συγγραφέων
Κοδριγκτώνος 8, 112 57 Αθήνα»
Δεν μπορώ να σας πω πόσο μεγάλη είναι η περηφάνια που νιώθω. Ενας
σημαντικός φορέας, ο φορέας των καταξιωμένων λογοτεχνών, σηκώνει το
ανάστημά του και παίρνει θέση. Δεν σιωπά. Δεν κρύβεται. Δεν σφυρίζει
αδιάφορα. Δεν βγάζει κορώνες. Δεν παίρνει «φραστικά» τα όπλα χωρίς στην
πραγματικότητα να κάνει κάτι. Παίρνει το αποτελεσματικό και διόλου
φονικό όπλο του, τον λόγο, και με αυτό αντιδρά.
«Σαν πρόκες να καρφώνονται οι λέξεις, να μη τις παίρνει ο άνεμος»
έγραφε ο Μανόλης Αναγνωστάκης. Χωρίς αυταπάτες, αφού ξέρουμε όλοι πως η
τέχνη δεν αρκεί σε μια επανάσταση, οι πρόκες- λέξεις, οι γνώριμες, οι
ήρεμες, οι στίλβουσες, οι ευθύβολες, αλλάζουν πολλές φορές κομμάτια της
ζωής μας. Πόσες και πόσες φορές ένα βιβλίο, ένα ποίημα, ένας στίχος, δεν
συνέτειναν στο να «αλλάξουμε ζωή», δεν βοήθησαν να δούμε αλλιώς κάτι;
Η Εταιρεία Συγγραφέων ακολουθεί την μακρά παράδοση των δημιουργών στην
πατρίδα μας, που καλούσαν σε εγρήγορση είτε κατά μόνας (Σολωμός,
Βάρναλης κ.α.), είτε απέχοντας (οι συγγραφείς κατά τη χούντα) , είτε με
άλλους μαζί (στα «Δεκαοχτώ κείμενα» και στα «Νέα κείμενα», όπως και στην
«Κατάθεση», θρυλικές πλέον εκδόσεις) είτε σπάζοντας τη σιωπή τους όταν
αισθάνονταν ότι τους καλούσε αυτό που εκείνοι αντιλαμβάνονταν ως καθήκον
(Σεφέρης με τη δήλωση κατά της δικτατορίας). Ας μη ξεχάσουμε επίσης πως
πολλοί φυλακίστηκαν και εξορίστηκαν για τις ιδέες τους: ο Γιάννης
Ρίτσος, ο Τάσος Λειβαδίτης, ο Τίτος Πατρίκιος, ο Μανόλης Αναγνωστάκης
(που είχε, μάλιστα, καταδικαστεί σε θάνατο), ο Δημήτρης Φωτιάδης, ο Αρης
Αλεξάνδρου, ποιητές και συγγραφείς με ανάστημα και πένα. Για να μην
πούμε για τους πρόσφυγες Αλκη Ζέη, Δημήτρη Χατζής, Μέλπω Αξιώτη, Μήτσο
Αλεξανδρόπουλο, Μενέλαο Λουντέμη, ούτε για όσους πίσω έπρεπε να
στηρίξουν αδέρφια σε φυλακές και εξορίες ενώ οι ίδιοι ήταν ημι-παράνομοι
(Διδώ Σωτηρίου).
Ας μην σηκωθούν άλλο οι τόνοι, καθώς το κείμενο της Εταιρείας Συγγραφέων
είναι εξαιρετικά νηφάλιο. Μονάχα μια υπενθύμιση ακόμη, ανάλογου
συλλογικού κειμένου. Εβδομήντα πέντε χρόνια πριν, ο Στρατής Τσίρκας
γράφει με τον Λάνγκστον Χιουζ τον «Ορκο των ποιητών» στη μνήμη του
Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα. Είναι Ιούλιος του 1937 και σαράντα ποιητές απ’
όλα τα μέρη του κόσμου συγκεντρώνονται στην πόλη της Βαλένθια, στη
«Δημοκρατική Ισπανία», όπου γίνεται το Δεύτερο Διεθνές Συνέδριο των
συγγραφέων, για την υπεράσπιση της κουλτούρας ενάντια στο φασισμό.
Στο Παρίσι όπου συνεχίζεται και κλείνει το συνέδριο, οι ποιητές δίνουνε
τον παρακάτω όρκο. "Στ’ όνομα σου, Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, που πέθανες
στην Ισπανία για τη λευτεριά του ζωντανού λόγου, εμείς, οι ποιητές από
πολλές χώρες του κόσμου, που μιλάμε και γράφουμε σε διάφορες γλώσσες,
ορκιζόμαστε εδώ πέρα, όλοι μαζί,
πως τ’ όνομα σου δε θα ξεχαστεί ποτέ πάνω στη γη,
και στ’ όνομα σου, όσο που θα υπάρχει τυραννία και
καταπίεση να τις καταπολεμήσουμε, όχι μονάχα με το λόγο
μα και με τη ζωή μας."
Ανάμεσα σε όσους υπογράφουν είναι οι Μπέρτολτ Μπρέχτ, Πάβλο Νερούδα,
Λουί Αραγκόν, Ηλία Έρενμπουργκ, Αλεξέι Τολστόη, Πώλ Βαγιάν-Κουτυριέ,
Λάγκστον Χιούζ, Νικόλας Γκιλλιέν, Τριστάν Τζαρά, Ιβάν Γκόλλ, Λυκ Ντεκών,
Ρομπέρ Ντεανός, Γιόχαν Μπέχερ, Νάνσυ Κιούναρντ, Αλέχο Καρπεντιέ και
φυσικά και ο δικός μας, Στρατής Τσίρκας.
Πηγή που τρέχει = Αγγελική Κώττη
Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 17, 2012
Σαν πρόκες να καρφώνονται οι λέξεις
2 σχόλια:
-
Διονύσης Μάνεσης είπε...
-
Τι καλά που το τοποθετείς, Εαρινή. Και οι δύο άξονες, νομίζω κι εγώ,
σημαντικοί. Τόσο η αντίδραση, η μη σιωπή, όσο και το να μη σηκωθούν άλλο
οι τόνοι - θεωρώ ότι είναι λάθος να παλεύεις το φασισμό με τα δικά του
μέσα.
Στα σχολεία το πρόβλημα είναι υπαρκτό και ήδη μεγάλη η συζήτηση περί του πρακτέου. Και ευτυχώς, υπάρχουν πράγματα να γίνουν, πράγματα που ελπίζεις πως στήνουν μικρά αναχώματα στην επέλαση της βαρβαρότητας.
-
Εαρινή Συμφωνία είπε...
-
Θυμάμαι, Διονύση, προ διετίας στο Ιδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη, που η
Τζίνα Καλογήρου μιλουσε για το "παιδί με το γρατζουνισμένο γόνατο"
δείχνοντας τη φωτογραφία που χρησιμοποίησα ως κεντρική στο κολάζ. Αμέσως
μετά, τους έδειχνε παιδάκια της κατοχής, σκελετωμένα. Τα παιδιά
φρικιούσαν και φώναζαν "τι είναι αυτά, κυρία". Και βρίσκαμε την ευκαιρία
να τους μιλήσουμε για τον φασισμό. Πού να ξέραμε...
