Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

Με τεντωμένο τ' αυτί, στις ράγες...

Αυτό το σχόλιο της Γιώτας, δεν μπορώ να τ' αφήσω έτσι!
Η Αστοριανή είπε......
πάλι ξενύχτησες:::::::::::!!!!!!!!!!!!!

..μου θύμησες κάποια νυχτερινά τραίνα... που τάραζαν τον τόπο... κι έτρεμε το σπίτι...
(Αποσπάσματα της συνέντευξης που "δένουν" με τα τραίνα και τα τρένα.... Ολόκληρη η συνέντευξη, εδώ!)

Του Σταύρου Μαρμαρινού
Η μητέρα της Γιώτας Στρατή, που ήταν υπάλληλος της εταιρείας σιδηροδρόμων ΣΠΑΠ στην Πελοπόννησο, είχε την ικανότητα να καταλαβαίνει με ακρίβεια σε πόση απόσταση βρίσκονταν τα τρένα που πλησίαζαν, βάζοντας το αυτί της επάνω στις γραμμές. Μια φορά μάλιστα, απέτρεψε μετωπική σύγκρουση δύο αμαξοστοιχιών. Η κόρη της, γνωστή και πολυβραβευμένη ποιήτρια και λογοτέχνις, που μένει στο Λονγκ Αϊλαντ της Νέας Υόρκης, κληρονόμησε την ικανότητά της, αλλά στο να αφουγκράζεται, με πάμπολλες ευαισθησίες, τους πόνους, τις λαχτάρες, τις χαρές και τους προβληματισμούς των ανθρώπων και να τους προβάλλει με στίχους, πεζά κείμενα και θεατρική μορφή.
.....
Η μητέρας της, Όλγα, εργαζόταν ως υπάλληλος της τότε ΣΠΑΠ (Σιδηρόδρομοι Πειραιώς-Αθηνών-Πελοποννήσου). «Ήταν η μοναδική που δεν μετατέθηκε σε άλλο σταθμό, λόγω ‘εξαιρέτου ποιότητας και προσφοράς αμίσθου εργασίας της κατά την περίοδο της κατοχής’», είπε η Γιώτα Στρατή. «Ακουμπούσε το αυτί της στις ράγες κι ήξερε πόσο μακριά ήταν η ερχόμενη αμαξοστοιχία... Οι σιδηροδρομικές γραμμές κι ο δημόσιος δρόμος, συναντιόντουσαν σε απότομη στροφή. Ανέκαθεν ήταν ένα επικίνδυνο σταυροδρόμι». Η κ. Στρατή δεν υπερβάλλει για τη σπάνια αυτή ικανότητα της μητέρας της. «Το σπίτι μας ήταν τρία λεπτά ποδαρόδρομο από το σημείο που έπρεπε να είναι το πασάγιο, όπως λέγεται η διάβαση από την οποίαδιασχίζουν τις σιδηροδρομικές γραμμές τα αυτοκίνητα. Η μητέρα μας ερχόταν στο σπίτι για να ετοιμάσει το φαγητό, ξέροντας ότι το τρένο που ερχόταν ήταν εκείνη την ώρα, στο Βουραϊκό, μόλις είχε φύγει από το Διακοφτό. Τέτοια δυνατή ακοή είχε... Ακουμπούσε το αυτί της επάνω στις γραμμές και από τον ήχο της αμαξοστοιχίας καταλάβαινε πού βρίσκεται, σε απόσταση μερικών χιλιομέτρων. Οπότε, καταλάβαινε ότι είχε τον χρόνο να πεταχτεί μέχρι το σπίτι μας, να κοιτάξει το φαγητό που ετοίμαζε και να επιστρέψει στο πασάγιο».
Συνεχίζοντας, η κ. Στρατή θυμήθηκε ότι μια φορά πλησίαζαν ταυτόχρονα η αμαξοστοιχία από το Διακοφτό με κατεύθυνση την Πάτρα και από την Πάτρα μια άλλη εμπορική αμαξοστοιχία. Υπήρχε μεγάλοςκίνδυνος να συγκρουστούν μετωπικά τα δύο τρένα. «Η μητέρα μου το αντελήφθη ακουμπώντας το αυτί της επάνω στις γραμμές για να ακούσει. Έτσι, πρόλαβε και άνοιξε το λεγόμενο ‘κλειδί’ και αποφεύχθηκε η σύγκρουση».
Από τη μητέρα της κληρονόμησε η νεαρή τότε Γιώτα την ικανότητα να αντιμετωπίζει δύσκολες καταστάσεις, όταν χρειαζόταν. «Ακολουθούσα πάντα τη ριψοκίνδυνη εκλογή», είπε. «Ήθελα να χωρίζω τις ευκαιρίες σε μικρές και μεγάλες πιθανότητες. Να πατώ σταθερά στις κοντινές και να στοχεύω στις μακρινές».

2 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

...τί σχόλια να... υπάρξουν, Φίλη μου!

Ο κόσμος... κοιτάζει τις δουλειές του!
Τα δικά μας...είναι χασομέρι!

Τώρα, αν είναι και κάτι ...άλλο, εμείς το καταλαβαίνουμε........

Καλή σου νύχτα,
Κατερίνα μου.(Α! πήγαμε, επί τέλους στα παλιά μας θαλασσινά τοπεία... θα σου τα πω!)
Καλή σου νύχτα
Υιώτα
αστοριανή,
ΝΥ

Κατερίνα δε 'στάπα; είπε...

Καθένας έχει να διανύσει τις δικές του ράγες, Γιώτα μου!
Έτσι είναι η ζωή!
Να μου τα πεις, τα της θάλασσας, θα σου πω κι εγώ για τα πνευματικά μου.
Πολλά φιλάκια εκεί!
Καλά να περνάτε και πάντα με Υγεία!